တရားမင္းသခင္ - ၄။ ယေသာ္၏အပူ

(. . . . . မွ အဆက္)

ယေသာဓရာသည္ လင္ေတာ္ေမာင္၏ ေျခေတာ္အစံုကို ေရေႏြးႏွင့္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ ေပးလ်က္ရွိ၏။ ထိုစဥ္ သိဒၶတၳက ဆို၏။

“ယေသာဓရာ။ ငါ့ေျခေတာက္ကို ေဆးေၾကာတာထက္ ငါ့ ညာဘက္လက္ကို ေဆးေၾကာတာက ပိုေကာင္းမယ္။ ငါ့ ညာဘက္လက္ကို ေဆးစမ္းပါ။”

ယေသာဓရာသည္ လင္ေတာ္ေမာင္၏ ေျခေတာ္အစံု ေျခာက္ေသြ႔သည္အထိ တဘက္ႏွင့္ သုတ္ေပးၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လင္ေတာ္ေမာင္၏ ညာဘက္လက္ကို ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆး၏။

“ေမာင္ေတာ့္ ညာဘက္လက္ ဘာမွလည္း မျဖစ္ပါလား ေမာင္ေတာ္ရဲ့။ ဘယ္ဘက္လက္လိုပဲ သန္႔ရွင္းေနတာပါ။”

“မဟုတ္ေသးဘူး။ ငါ့ ညာဘက္လက္ မသန္႔ရွင္းဘူး။ မင္းကိုယ္တိုင္ သုတ္သင္ သန္႔ရွင္းေပးရမယ္။ ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ အစ္မျဖစ္တဲ့ မင္းကိုယ္တိုင္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပးတာကို ငါ ျမင္ခ်င္တယ္။”

လင္ေတာ္ေမာင္၏ ဘ၀င္မက်မႈကို ယေသာဓရာ နားလည္ခံစားလိုက္ရ၏။

“ေမာင္ေတာ္ရယ္။ ႏွစ္မေတာ္ကို ေျပာျပစမ္းပါ။ ေမာင္ေတာ့္ ၾကည့္ရတာ မရႊင္မပ်နဲ႔။ ေမာင္ေတာ္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနတာပါ။ ေမာင္ေတာ့္ အပူဟာ ႏွစ္မေတာ္ရဲ့ အပူပဲေပါ့။ ေမာင္ငယ္ ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ နာမည္ကို ဘာလို႔ ထည့္ေျပာရတာလဲ။ သူဟာ လိမၼာပါးနပ္ေပမယ့္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာ ႏွစ္မေတာ္ သိပါတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ႏွစ္မေတာ္ကို ေျပာျပစမ္းပါ။”

“ငါ့ ညာဘက္လက္ကို ေဆးေပးပါ။ ၿပီးမွ ေျပာျပမယ္။”

သိဒၶတၳ၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ယေသာဓရာသည္ သိဒၶတၳ၏ ညာဘက္လက္ကို ေဆးေၾကာေပး၏။ ေဆးေၾကာေနစဥ္ သိဒၶတၳက ဆို၏။

“ယေသာဓရာ။ ဟုိ အျပင္ဘက္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေတာရပ္ခိုလႈံၾကတယ္။ သီးျခားလြတ္လပ္ခ်င္လို႔ေပါ့။ ရေသ့သူေတာ္စင္ ဘ၀နဲ႔ ရပ္တည္ရွင္သန္ခ်င္လို႔ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ၿမိဳ႕လာၿပီး ဆြမ္းခံၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆြမ္းခံႂကြလာတဲ့ ရေသ့သူေတာ္စင္ေတြကို အတင္းအဓမၼ ဆံက်စ္ကေန ဆြဲရမ္းၿပီး ျပည့္တန္ဆာမေတြရဲ့ အဂၤါဇာတ္ကို ရွိခိုးခိုင္းတယ္။ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ ေမ်ာက္ပြဲလို အေပ်ာ္အပ်က္ လုပ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါ မင့္ေမာင္ ေဒ၀ဒတ္ေပါ့။ လက္ထဲမွာလည္း ဓားနဲ႔။ ဒီဃမၻရ ရေသ့ကို က်ဴးလြန္ေစာ္ကားတာ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ့ ဇမၺဳသေျပ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ သူ႔ရဲ့ အေပါင္းအပါေတြက ခြက္ထိုးခြက္လွန္ ရယ္လို႔ေမာလို႔။ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ကို သေဘာက်ၾကတယ္။ ငါလည္း အဲဒီလို ျပစ္မႈေျမာက္တဲ့ အျပဳအမူကို ၾကည့္မရတာနဲ႔ ေဒ၀ဒတ္ကို ေျမေပၚလဲက်ေအာင္ ထိုးလိုက္တယ္။”

“အိုး... ေမာင္ေတာ္ဘုရား။ သူဟာ ၾကမ္းလြန္းပါတယ္။ ရက္စက္လြန္းပါတယ္။ သူက ေမာင္ေတာ္ကို ကလဲ့စား ေခ်မွာ။ ကလဲ့စား မေခ်ဘူးဆိုရင္ ထူးဆန္းမႈတစ္ခုပဲ။”

မင္းသားသည္ နန္းေဆာင္ေလွခါးကို တက္လိုက္သည္။ နန္းေဆာင္အေပၚထပ္ရွိ သူ ႏွစ္လိုအားရစြာ ထိုင္ေနက် ေနရာမွာ ထိုင္ေနသည္။ ယေသာဓရာလည္း ေနာက္မွ လိုက္ပါလာသည္။ ယေသာဓရာကား ႏွလံုးသား ႏူးညံ့သည့္ မင္းသမီးျဖစ္ၿပီး ေမာင္ငယ္ ေဒ၀ဒတ္၏ သေဘာသဘာ၀ကိုလည္း သိထားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လင္ေတာ္ေမာင္ သိဒၶတၳ ၾကံဳရမည့္ အႏၲရာယ္ကို ေတြးပူးေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနေတာ့သည္။

“ခင္ယေသာ္ရယ္။ မင္းဘာျဖစ္လို႔ ငိုရတာလဲ။ ေမာင္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ငါထိုးလိုက္ေတာ့ သူ လဲက်သြားတယ္။ သူက ကုန္း႐ုန္းထၿပီး ငါ့ဆီ ဓားနဲ႔ ၀င္လာေပမယ့္ သူေတာ္စင္ ရေသ့က ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ခုန္၀င္လိုက္တယ္။ မင့္ေမာင္ရဲ့ အထိန္းအကြပ္မဲ့တဲ့ ေဒါသကို ရေသ့ျမတ္က ၿငိမ္းေအးေစႏိုင္ခဲ့တယ္။ မင့္ေမာင္လည္း သူ႔အမွားအတြက္ ၀မ္းနည္းမယ္လို႔ ငါထင္တယ္။”

ယေသာဓရာသည္ သိဒၶတၳ၏ ေျခအစံုကို ယုယေထြးပိုက္လ်က္ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ ေမာ္ၾကည့္ရင္း စကားဆို၏။

“နားဆင္ေတာ္မူပါ ေမာင္ေတာ္ဘုရား။ သူဟာ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ေႁမြဆိုးတစ္ေကာင္လို႔ အၿငိဳးအေတး ႀကီးလွပါတယ္ ဘုရား။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တစ္ေနရာရာမွာ သူဟာ ေမာင္ေတာ့္ကို ကလဲ့စား ေခ်ပါလိမ့္မယ္ ဘုရား။ အေစာင့္အၾကပ္နဲ႔ ေနေတာ္မူပါ ဘုရား။ စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ နန္းေဆာင္ကေန မထြက္ပါနဲ႔ ဘုရား။ ေမာင္ေတာ္ အျပင္ထြက္ရင္ ႏွစ္မေတာ္ကို ေခၚပါ ဘုရား။”

“ယေသာဓရာရယ္။ ငါက မိန္းမတစ္ေယာက္လို ဒီထဲမွာပဲ ကုတ္ကပ္ေနရမွာလား။”

“အဲဒီလို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ေတာ္ ဘုရား။ ေမာင္ေတာ္ အျပင္ထြက္တဲ့အခါ ႏွစ္မေတာ္ပါ ပါသင့္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ ဘုရား . . .။”

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE. (ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)