တရားမင္းသခင္ - ၃။ နတ္ဆိုးကို ဆံုးမျခင္း

(. . . . . မွ အဆက္)

ညေနေစာင္းခ်ိန္၌ သိဒၶတၳမင္းသား ႏွင့္ ဆႏၷအမတ္တို႔သည္ ကာဠာမ ရေသ့၏ သခၤမ္းေက်ာင္းမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြာလာၾက၏။ ႏွစ္ေယာက္သား ျမင္းစီး၍ ျပန္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သိဒၶတၳမင္းသား၏ အမူအယာသည္ သိသိသာသာ ျမဴးတူးတက္ႂကြေန၏။ ရေသ့သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္စံရာျဖစ္ေသာ ေရာဟိနီျမစ္ကမ္း ကုန္းျမင့္ျမင့္ တစ္ေနရာ၌ တည္ရွိသည့္ ေတာအုပ္၏ သာယာလွပပံုကို သေဘာက်ေနသည္။ အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပုစဥ္းရင္ကြဲတို႔၏ ေအာ္ျမည္သံမ်ား စူးစူး၀ါး၀ါး စည္စည္ေ၀ေ၀ ရွိေနသည္။ ၀တ္ရည္စုေနသည့္ ပ်ားတို႔၏ ညည္းတြားသံ ခပ္၀ါး၀ါးလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရ၏။ ကိုင္းေတာ ျမက္ေတာအတြင္း တရႊီးရႊီး ေလးတိုးသံလည္း ရပ္နားသည္ မရွိေပ။ ဤသို႔ေသာ သဘာ၀ ဂီတသံ အစစ္အမွန္ကို သိဒၶတၳမင္းသား တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ နားမဆင္ခဲ့ရဖူးေပ။ သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္စံရာ ေတာအုပ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ မင္းသားလည္း စိတ္ၾကည္ႏူးေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကာဠာမ ရေသ့ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ မရခဲ့ျခင္းကိုကား မင္းသား ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေန၏။

ေနာက္မွ ကပ္လ်က္ ျမင္းစီးလိုက္ပါလာသူ ဆႏၷကို မင္းသားက ေျပာ၏။

“အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္။ ကာဠာမရေသ့ ႏႈတ္ဆိတ္ ေနတာကိုေတာ့ ငါ သေဘာမက်ဘူး။ ဘယ္လိုလဲ ဆႏၷ။ ရေသ့က ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာတာလဲ။”

ဆႏၷက ျပန္လည္ ေျဖၾကား၏။

“ကာဠာမ ရေသ့ဟာ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အခါမွသာ စကားေျပာတယ္လို႔ သူ႔ရဲ့ အလုပ္အေကၽြး တစ္ေယာက္ဆီက ၾကားဖူးပါတယ္ အရွင့္သား။ ေနာက္ၿပီး ရေသ့က်င့္၀တ္ေတြကို လိုက္နာ က်င့္သံုးသူသာလွ်င္ ရေသ့သခၤမ္းေက်ာင္း တည္ရွိတဲ့ ေတာအုပ္ထဲ ၀င္လာသင့္တယ္လို႔ ရေသ့က ယံုၾကည္ ယူဆပါသတဲ့ ဘုရား။”

“ဆႏၷ ေရ။ သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္စံရာ ေတာအုပ္ကို ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလကေတာင္မွ ငါ့ကို ႏွစ္သက္ေစႏိုင္တယ္။ ေတာအုပ္ရဲ့ ပကတိ အလွတရားကို ငါ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို အလွအပကို မင္းစည္းစိမ္ထက္ပိုၿပီး ငါျမတ္ႏိုးတယ္။”

“ဘုရင္ တစ္ဆူရဲ့ ခန္႔ျငားထည္၀ါမႈဟာ ပိုင္ဆိုင္စရာ အားလံုးထက္ ပိုၿပီး ျမင့္ျမတ္ပါတယ္ အရွင့္သား။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ျပည္သူေတြကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနတဲ့၊ ျပည္သူကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳေနတဲ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ တစ္ပါးဟာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ၀ိဥာဥ္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လမ္းစရွာေနတဲ့၊ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း အက်င့္ေတြနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ရေသ့ရဟန္း ေယာဂီသူေတာ္စင္ထက္ ပိုၿပီး ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။ အရွင္မင္းသား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ့ အျမင္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေလွ်ာက္ထားခြင့္ ရွိမယ္ဆိုရင္ ေလွ်ာက္ထားခ်င္ပါတယ္။ မိသားစုဘ၀ ရပ္တည္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ေန႔ေန႔ညည ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လယ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ဟာ ဆြမ္းခံစားေနသူ၊ ခုဘ၀နဲ႔ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ ၾကံဳေတြ႔ရမယ့္ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡကို  ေၾကာက္လန္႔သူ၊ တစ္ကုိယ္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘာသာေရး အက်င့္ေတြ က်င့္သံုးဖို႔ ေတာရပ္ခိုမွီးသူ သူေတာ္စင္ ရေသ့ရဟန္းတစ္ပါးရဲ့ ဘ၀ထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေယာဂီဟာ သူ႔ရဲ့ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြကို စိုးရြံ႕ ထိတ္လန္႔ စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႔တဲ့အတြက္ လက္ေျမႇာက္ အ႐ႈံးေပးၿပီး ေရွာင္ပုန္း ေျပးထြက္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ အားသြန္ ႀကိဳးပမ္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျမယာကို တူးဆြတဲ့ လယ္သမား၊ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ လယ္သမား၊ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ လယ္သမားကေတာ့ သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈအတြက္ ဘ၀တိုက္ပြဲကို ရဲရဲႀကီး ရင္ဆိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္ အရွင့္သား။”

“ဒီမယ္ ဆႏၷ။ ငါလည္း ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။ ဆႏၷ ခုေျပာေနတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈမ်ိဳးကို ငါ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ဖခင္မင္းႀကီးရဲ့ အ႐ိုက္အရာကို ခံယူၿပီး သာကီ၀င္တို႔ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္နဲ႔ ျပည္သူ႔အက်ိဳး သည္ပိုးတာထက္ပိုၿပီး ငါ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။ မင္းအျဖစ္နဲ႔ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳး သည္ပိုးရင္ ငါ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ခ်မ္းသာမယ္ဆိုတာ ငါ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ အဆမ်ားစြာသာေအာင္ ငါ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။ မင္းအျဖစ္နဲ႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ့ လိုအင္ဆႏၵကို ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖည့္စြမ္းႏိုင္မွာ မို႔လဲ။ ငါ့ရဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ အသေရတိုးလိမ့္မယ္။ ငါတို႔ သာကီမ်ိဳးေတြ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးလိမ့္မယ္။ ဖခင္မင္းႀကီးလည္း ျမင့္ျမတ္ခမ္းနား လာလိမ့္မယ္။ ယေသာဓရာလည္း ထည္ထည္၀ါ၀ါ ေနႏိုင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ရဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈကို ဘယ္သူမွ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အားလံုးအတြက္ ငါ မစြန္႔စားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူသားတစ္ရပ္လံုးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္ကို ငါ ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ ဒီမယ္ ဆႏၷ။ မိသားစုအတြက္ လူမ်ိဳးစုအတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ က်ဥ္းက်ဥ္းေျမာင္းေျမာင္း ေနထိုင္ရွင္သန္တာထက္ ပိုၿပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ အသက္္ရွင္နည္း ရွိေသးတယ္လို႔ ငါ ယံုၾကည္တယ္။ စိုးရိမ္ပူေဆြး ေနရတဲ့ လူသား တစ္ရပ္လံုးအတြက္၊ ခ်မ္းသာသုခရရွိဖို႔ ႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ လူသား တစ္ရပ္လံုးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ သဘာ၀ အျခင္းအရာ တစ္ခုခု ရွိမယ္ဆိုရင္ အဲဒါကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္တာက ပိုမေကာင္းဘူးလား။ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့မႈကို လိုလားသူ အားလံုးတို႔ရဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာအတြက္ သစၥာဉာဏ္အလင္းကို ရွာေဖြတာက ပိုမေကာင္းဘူးလား။ လူသားမ်ိဳးဆက္ အဆက္ဆက္ မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္မယ့္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ရွာေဖြတာက ပိုမေကာင္းဘူးလား။”

ဆႏၷသည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဟစ္ေႂကြးလိုက္ေလ၏။

“ေကာင္းျမတ္ပါေပတယ္။ ေကာင္းျမတ္လွပါေပတယ္ အရွင့္သား။ အရွင့္သားရဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို လိုလားပါတယ္။ အရွင့္သားရဲ့ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ပါေစ။”

သိဒၶတၳမင္းသား ႏွင့္ ဆႏၷအမတ္တို႔ ျမင္းစီးလာခဲ့ရာ ကပိလ၀တ္ၿမိဳ႕ေတာ္ အလယ္ရွိ ဇမၺဳသေျပ ဥယ်ာဥ္သို႔ ေရာက္ေလ၏။ ထုိဥယ်ာဥ္၌ လူငယ္လူရြယ္ အုပ္စုတစ္ခု စု႐ံုးေရာက္ရွိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေလ၏။ လူငယ္အုပ္စုသည္ အနည္းငယ္ ႐ိုင္းျပဟန္တူ၏။ ျမဴးတူးတက္ႂကြသည့္ အမူအရာျဖင့္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဟစ္ေအာ္လ်က္ ရွိၾက၏။ လူငယ္အုပ္စု၏ ဟစ္ေႂကြးသံသည္ အဆက္မျပတ္ ေပၚထြက္ေနၿပီး အရွိန္ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္တက္ေန၏။

“ဘာသံလဲ ဆႏၷ”ဟု မင္းသားက ေမး၏။

ဆႏၷက ျပန္လည္ ေျဖၾကားသည္။

“စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လူငယ္တစ္စုရဲ့ ဆိုးသြမ္းမႈတစ္ခု ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အားကိုးရာမဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အဲဒီ လူငယ္ေတြက ေလွာင္ေျပာင္ဟားတိုက္ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ေနၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။”

မင္းသားသည္ ျမင္းကို ဖေနာင့္ႏွင့္ ဖိေပါက္ေမာင္းႏွင္လိုက္ၿပီး ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြား၏။ အေရအတြက္ ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ခန္႔ရွိေသာ လိစၧ၀ီ၊ ေကာလိယႏွင့္ သာကီ၀င္ မင္းသားတို႔သည္ အ၀တ္မစည္းသည့္ အေစလက တကၠဒြန္း တစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ထက္ကလူ ျပဳေနၾက၏။ ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္၏ အဂၤါဇာတ္ကို ရွိခိုးဦးခ်ရန္ တကၠဒြန္းကို အတင္းအဓမၼ ေစခိုင္းေနၾကသည္။ ဓားကို စြဲကိုင္ထားသူ ေဒ၀ဒတ္မင္းသားသည္ တကၠဒြန္းကို ဆံပင္မွ ဆြဲကိုင္တြန္းထိုးရင္း အျပင္းအထန္ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းေနေလ၏။

ဆႏၷသည္ ေဒါႏွင့္မာန္ႏွင့္ ဟစ္ေအာ္လိုက္၏။

“အရွင္ မင္းသား။ မျမင္ဘူးလား။ မင္းသားရဲ့ ေယာက္ဖေတာ္ ေဒ၀ဒတ္ဟာ ဒီလူငယ္ရမ္းကား အုပ္စုရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ရြံစရာေကာင္းတဲ့ ဒီလူငယ္ေတြဟာ သူေတာ္စင္ကို ႐ိုေသေလးစားဖို႔ ေနေနသာသာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့ တန္းဖိုးကိုေတာင္ ေမ့ထားၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ ေနၾကတာပါ။”

သိဒၶတၳ မင္းသားသည္ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး လူအုပ္ကို တြန္းထိုးကာ ေဒ၀ဒတ္ဆီသို႔ သြား၏။ ျပည့္တန္ဆာမသည္ ျပံဳးရယ္လ်က္ ေျမေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ ေဒ၀ဒတ္သည္ ကူကယ္ရာမဲ့ေနသည့္ တကၠဒြန္းကို လည္းကုတ္မွ ဆြဲကိုင္ရင္း “ရွိခိုးလိုက္စမ္း။ ရွိခိုးလိုက္စမ္း”ဟု ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးေန၏။ အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္လိုက္ရၿပီး စိတ္ထဲမွာ ခါးခါးသီးသီး ခံစားလိုက္ရသူ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ေဒ၀ဒတ္အေပၚသို႔ ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ေဒ၀ဒတ္ကို လက္သီးျပင္းႏွင့္ ဖိထိုးလိုက္ေလသည္။ မ်က္လံုးမ်ား မီးပြင့္သြားသည္ဟု ေဒ၀ဒတ္ ခံစားလိုက္ရ၏။ ေဒ၀ဒတ္သည္ လဲက်ရာမွ ကျပာကယာ ျပန္ထလိုက္ၿပီး လက္သီးျပင္းႏွင့္ ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္လာသူကို ရွာေဖြ၏။

သိဒၶတၳသည္ ေဒ၀ဒတ္၏ေရွ႕မွာ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္ခုလို မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနရင္း ေဒ၀ဒတ္ကို ေျပာ၏။

“ညီေတာ္ ေဒ၀ဒတ္။ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း။ မင့္စိတ္မွာ ပူး၀င္ေနတဲ့ စည္းကမ္းပ်က္ အယုတ္တမာေကာင္ နတ္ဆိုးကို ငါ ထိုးလိုက္တာပါ။ အဲဒီလို နတ္ဆိုးမ်ိဳးကို ငါ့အသက္နဲ႔ ငါ့ခႏၶာ ပ်က္သုဥ္း ေၾကျပဳန္းတဲ့အထိ တိုက္ခိုက္ခ်င္တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ရက္စက္ ယုတ္ညံ့သူေတြကိုေတာင္ အမုန္းမပြားဘဲ ေမတၱာထားႏိုင္တဲ့ ဒီ သူေတာ္စင္ကို က်ဳးလြန္ပစ္မွားလို႔ မင္းလိုပုဂၢိဳလ္မွာ ဘာမွ အက်ိဳး မရွိပါဘူး။ သူေတာ္စင္ကို က်ဴးလြန္ ေစာ္ကားတာဟာ မင့္ကိုယ္မင္း က်ဴးလြန္ ေစာ္ကားတာပါပဲ။”

ေဒ၀ဒတ္သည္ ေဒါႏွင့္မာန္ႏွင့္ ျပန္လည္ ဟစ္ေအာ္၏။

“ဒီမယ္ သိဒၶတၳ။ ငါ့တစ္သက္လံုး ငါ့ ေမြးညင္းတစ္ပင္ကိုေတာင္ ဘယ္သူမွ ထိရဲခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ခု မင္းက ငါ့က ထိုးတယ္။ အင္း . . . မင္းက ငါ့ေယာက္ဖ။ ေယာက္ဖက ေယာက္ဖပဲ။ ခု ခ်က္ခ်င္း မင့္ကို ငါ သတ္မယ္။”

သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာ ျပန္ေျပာ၏။

“ေအာ္... ကိုယ့္လူရယ္။ မင့္ကိုယ္မွာ ပူး၀င္ေနတဲ့ နတ္ဆိုးကို ထိန္းထားလိုက္စမ္းပါ . . .။”

သူ၏ အေပါင္းအပါမ်ား ေရွ႕ေမွာက္၌ သိမ္ငယ္စြာ အထိုးခံလိုက္ရသူ ေဒ၀ဒတ္သည္ စိတ္ဆိုး မေျပႏိုင္ေသးေပ။ နင့္နင့္သီးသီး ခံစား ေနရေလ၏။

“မင္းဟာ ငါတို႔ အုပ္စုထဲ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာတဲ့ တကယ့္ကို စည္းကမ္းမဲ့တဲ့ နတ္ဆိုးပဲ။ မင့္ကို ငါ အျပစ္ေပးရလိမ့္မယ္။”

ဓားကိုင္ထားသူ ေဒ၀ဒတ္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သိဒၶတၳအေပၚသို႔ ခုန္အုပ္လိုက္၏။ ထိုစဥ္ ဆႏၷအမတ္က ၾကား၀င္ရပ္လိုက္သည္။

“ဆႏၷ။ ဖယ္ပါ။ ငါ့ကိုသာ ဓားေပးစမ္းပါ”ဟု သိဒၶတၳက ဆို၏။

မင္းသားသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဆႏၷ၏ လက္ထဲမွ ဓားကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဆႏၷကို ေဘးသို႔ တြန္းဖယ္လိုက္၏။ ေကာလိယ မင္းသားမ်ား ႏွင့္ လိစၧ၀ီ မင္းသားမ်ားသည္ သိဒၶတၳႏွင့္ ေဒ၀ဒတ္တို႔ကို ၀န္းရံလ်က္ စက္၀ိုင္းသဏၭာန္ ေနရာယူလ်က္ ရွိၾကသည္။ ၀န္းရံေနသည့္ မင္းသားမ်ား အလယ္၌ သိဒတၳႏွင့္ ေဒ၀ဒတ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္ အျပန္အလွန္ အကဲခပ္ၾကည့္ရင္း ရပ္ေနၾကသည္။ သိဒၶတၳက ဆႏၷကို တြန္းဖယ္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဆႏၷ၏ ေနရာကို သူေတာ္စင္ ဒီဃမၻရက ၀င္ယူလိုက္သည္။ သူေတာ္စင္သည္ မင္းသားႏွစ္ပါးၾကားမွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနရင္း စကားဆို၏။

“အရွင္ မင္းသားတို႔။ ရန္လိုအမုန္းကို က်င့္သံုးရင္း အမွန္တရားကို မရွာေဖြႏိုင္ပါဘူး။ အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ေနတဲ့ ဓားေတြကို ျပန္သိမ္းလိုက္ၾကပါ။ ေနာက္ဆုပ္ၾကပါ။ သစၥာတရား ေဟာၾကားပါရေစ အရွင့္သားတို႔။”

ေဒ၀ဒတ္သည္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေအာ္လိုက္၏။

“ဒီဃမၻရရဲ့ သစၥာတရားက ငါတို႔အတြက္ ဘာအသံုးက်မွာလဲ။ ႐ူးလိုက္တာ။ ဖယ္စမ္းပါ။ မဖယ္ရင္ေတာ့ ဓားနဲ႔ပိုင္းရလိမ့္မယ္။”

“သာကီ၀င္မင္းသား အရွင္ ေဒ၀ဒတ္။ မင္းသား ကၽြႏ္ုပ္ကို ဓားနဲ႔ ခုတ္ပိုင္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ေယာက္ဖေတာ္ သိဒၶတၳ မင္းသားကို ခုတ္ပိုင္းတာနဲ႔ စာရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ခုတ္ပိုင္းတာက လြယ္ကူပါတယ္။ ဒီေနရာက မဖယ္ႏိုင္ပါဘူး အရွင့္သား။ ငွက္ေျပာပင္ကို ခုတ္ပိုင္းသလိုသာ ကၽြႏ္ုပ္ကို ခုတ္ပိုင္းလိုက္စမ္းပါ။ အရွင့္သားရဲ့ ရဲစြမ္းသတၱိနဲ႔ ေမာက္မာမႈကို အရွင့္သားကိုယ္တိုင္ သိျမင္ နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။”

ေဒ၀ဒတ္ မင္းသားသည္ သူေတာ္စင္၏ စကားလံုးတိုင္းကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေန၏။ သူေတာ္စင္သည္ ေဒ၀ဒတ္ မင္းသား၏ စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းၾကံဳး ယူငင္လိုက္ႏိုင္၏။ ထိုအခိုက္၌ ေဒ၀ဒတ္၏ ႏွလံုးသားသည္ ရန္လိုမုန္းတီးမႈ ကင္းေန၏။ သူ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ ခံရမည္ကိုလည္း ထည့္မစဥ္းစားေပ။ လက္နက္တစ္စံုတစ္ရာ ကိုင္ေဆာင္မထားဘဲ သစ္ပင္တစ္ပင္ကဲ့သို႔ ေတာင့္ေတာင့္မတ္မတ္ ရပ္ေနသူ မုဆိတ္ေမႊး ရွည္ရွည္ႏွင့္ သူေတာ္စင္ ဒီဃမၻရကို ဓားႏွင့္ခုတ္ပိုင္း သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ သူရဲေကာင္း လုပ္ရပ္ မဟုတ္ဟုလည္း ေဒ၀ဒတ္မင္းသား နားလည္လိုက္၏။ ႏွစ္မေတာ္၏ လင္သားျဖစ္သူႏွင့္ အေသအေၾက တိုက္ခိုက္ရန္ အားထုတ္ျခင္းသည္လည္း မိုက္မဲမႈ တစ္ခုပင္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္လိုက္၏။ သူ၏ ေဒါသ အရွိန္ ေလ်ာ့က်သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓားကို ဓားအိမ္သို႔ ျပန္သြင္းလိုက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားေလ၏။

ထြက္ခြာသြားသည့္ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲ ေဒ၀ဒတ္ကို သိဒၶတၳမင္းသားက လွမ္းေျပာလိုက္၏။

“ငါ့လက္သီးနဲ႔ အထိုးခံခဲ့ရတာကို ေမ့လိုက္ပါ ညီေတာ္။ ငါ တကယ္ပဲ စိတ္ထိခိုက္မိပါတယ္။ မင္းနဲ႔ မင့္လူေတြ သူေတာ္စင္ကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးႀကီး က်ဴးလြန္ ေစာ္ကားေနၾကတာမို႔ ငါ ေဒါသ မထိန္းႏိုင္ ခဲ့တာပါ။ တစ္ခါ ထပ္ေျပာပါရေစ။ ငါ မင့္ကို ထိုးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင့္ကိုယ္မွာ ပူး၀င္ေနတဲ့ နတ္ဆိုးကို ထိုးလိုက္တာပါ။ ဒီလို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳး ေနာက္ေနာင္ မလုပ္မိေအာင္ သတိထားပါ။ ဒီလို အျပဳအမူမ်ိဳးဟာ ငါတို႔ သာကီ၀င္ေတြအတြက္ အက်ိဳးမရွိပါဘူး ညီေတာ္ေရ့။”

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:
Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE. (ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)