ေမာင္ေဌးလြင္ကေလးသည္ (ရႊန္းစိုတင္ထြား ပြင့္ကားဖို႔ရန္ နံနက္ခင္း ေနမင္းေရာင္ျခည္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ပဒုမၼာၾကာငံုပမာ) ဆရာသမားတည္းဟူေသာ အလင္းေရာင္ေပးမႈကို ရလိုက္ေသာအခါ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းလို အသိဉာဏ္မ်ား ပြင့္ကား က်ယ္၀န္းလာေတာ့သည္။ မက်ယ္၀န္း၍ ေနႏိုင္ပါမည္ေလာ။ သင္ၾကားနာယူ ေနရေသာ စာေပတို႔က အေျခခံ သင္ပုန္းႀကီးမွ စ၍ မဂၤလသုတ္၊ နမကၠာရ၊ ေလာကနီတိ စသည္ျဖင့္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမင့္လာရာက ပိဋကတ္ေလွကား သဒၵါႀကီးမ်ားကိုပင္ သင္ယူေနရၿပီ မဟုတ္တံုေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သဒၵါႀကီး ျပယုဂ္မ်ားတြင္ “ဗုေဒၶါ - ဘုရား၊ ဓေမၼာ - တရား၊ သံေဃာ - သံဃာ”ဟု ရတနာ သံုးပါးႏွင့္စပ္ေသာ စကားလံုးတို႔ကို ေတြ႔ရေသာအခါ စကားပီစ အရြယ္တုန္းက အဘိုးအဘြားတို႔က ၾသကာသမွ စ၍ ဣတိပိ ေသာ ဘဂ၀ါ - တို႔ကို ႏႈတ္တိုက္ ခ်ေပးၿပီးလွ်င္ ပံုျပင္လို ေျပာျပခဲ့ေသာ ဘုရားအေၾကာင္းအရာတို႔ကိုပါ ဆက္စပ္ေတြးမိလာ၏။
"ဘုရားေလာင္း ဘြဲ႔ေတာ္က သိဒၶတၳတဲ့၊ ခမည္းေတာ္က သုေဒၶါဒနတဲ့၊ မယ္ေတာ္က မဟာမာယာတဲ့၊ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ေရႊဘိုသားေတြလား၊ မံုရြာသားေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မႏၲေလးသားေတြလား" ၀ိုးတ၀ါး ေတြးမိလာျပန္သည္။
ေမာင္ေဌးလြင္ကေလးသည္ သူ႔မွာရွိေသာ ဉာဏ္ကေလးျဖင့္ သူ လက္လွမ္းမီသေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေတာေနေတာ့၏၊ တစ္ခါတြင္လည္း ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ႀကီးက သင္ေပးလိုက္ေသာ စာတို႔ကို အိမ္မွာ အံရင္း က်က္ရင္းက အိမ္ေရွ႕ဘက္မွာရွိေသာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးဆီသို႔ မ်က္လံုးေရာက္သြားမိ၏၊ အေတြး ေရအလ်ဥ္လည္း တစ္ပါတည္း ပါလာသည္။
"ဒီ မန္က်ည္းပင္ႀကီးဟာ အကိုင္းေတြထြက္၊ အရြက္ေတြေပါက္၊ အညြန္႔ေတြေ၀လာ၊ အသီးေတြသီး။ လူေတြက အညြန္႔ေတြ အသီးေတြ ခူးစား။ အဲဒီ အရြက္ေတြ အညြန္႔ေတြ အသီးေတြဟာ ဒီ အပင္ႀကီးရဲ့ သားသမီးေတြ ေနမွာ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေၾကြက်။ ေနာက္ ျပန္ေပါက္။ သူလည္း အသက္ရွိတာပဲ။ လူေတြလိုပဲ ေနမွာေပါ့။ အငယ္ကေလး ေမြးလာ။ ႀကီးေတာ့ ေသသြား။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြ ျပန္ျဖစ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီ မန္က်ည္းပင္ႀကီး အတိုင္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခုခ်ိန္ခါမွာ ငါတို႔က ဒီအပင္ႀကီးရဲ့ အရြက္ေတြ အသီးေတြကို ခူးစားတယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ငါတို႔လည္း ဒီမန္က်ည္းပင္ႀကီးရဲ့ အရြက္ေတြ အညြန္႔ေတြ အသီးေတြ သြားျဖစ္ေနအံုးမွာပဲလား။ ၿပီးေတာ့ မန္က်ည္းရြက္ေတြက လူေတြျဖစ္ၿပီး ငါတို႔ကို တစ္လွည့္ ျပန္ခူးစားေနၾကအံုးမွာလားပဲ။"
ေမာင္ေဌးလြင္ကေလးသည္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ဦးတည္ရာ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ ကေလးျဖစ္၍ ဘာမွ် နာမည္ မတပ္တတ္ေသာ္လည္း အမွန္မွာ အယူမွားေနေသာ ဒိ႒ိတစ္မ်ိဳး ၀င္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ေမာင္ေဌးလြင္ကေလးသည္ အသက္ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္၍ ေတြးတတ္ေခၚတတ္ စူးစမ္းတတ္ေသာ အေလ့ ရွိေန၏။ မသိေသာ အရာတို႔ကို ေမးခ်င္လာ၏။ မျမင္ဖူးေသာ အရာတို႔ကို ၾကည့္ခ်င္လာ၏။ မၾကားဖူးေသာ အရာတို႔ကို နားစြင့္လာေတာ့သည္။ ေနရာတကာ စပ္စပ္စုစု လုပ္လာသည္။ တစ္ခါတြင္လည္း သူတို႔ရြာမွာ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာႏွင့္ က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ စကား အလြန္ေျပာေလ့ရွိေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာဂါတစ္ခုျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေသသြား၏။ ဤသည္ကို ၾကားရေသာအခါ ေမာင္ေဌးလြင္ကေလးက ဤသို႔ ေတြးမိသည္။
"လူေတြဟာ ဘ၀တစ္ခုအတြက္ စကားေျပာဖို႔ရာ သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ လာတာရွိမွာ။ တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ စကားလံုး ဘယ္ေလာက္သာ ေျပာရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး လာတာရွိမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြ ျပည့္သြားလို႔ ဒီလူႀကီး ေသသြားရတာ ရွိမွာ။ သူက စကားေတြ သိပ္ေျပာတာကိုး။"
ေမာင္ေဌးလြင္ကေလးကား အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေတြးေနတတ္သည္။ မွန္သည္ မွားသည္ကို အပထား။ ထူးျခားေသာ သူ႔အေတြး၊ အရည္အေသြးရွိေသာ သူ႔အစြမ္းအစ ကေလးတို႔ကိုမူ ခ်ီးက်ဴးရမည္သာ ျဖစ္ေပ၏။
စာ - ၁၃-၁၄၊ “အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ၏ တစ္ဘ၀သာသနာ”
ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ေရး၊ တတိယအႀကိမ္ထုတ္၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုစာေပ။
No comments:
Post a Comment