သိမ္ေမြ႔ေသာလမ္း - ၄၂

(. . . . .မွ အဆက္)

(အာ႐ံုမဲ့ ကမၼ႒ာန္း အဆက္)

ေယာဂီ။  ။ ဘယ္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၾကပ္ကိုင္ရမယ္ဆိုတာ သိဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္တယ္ ထင္ပါတယ္။

ဆရာႀကီး။  ။ အေျခအေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြသာ ေနလိုက္ပါ။ စမ္းသပ္ေလ့လာပါ။ ခင္ဗ်ားထင္သလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အက်င့္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီး ျဖစ္မေနပါနဲ႔။ လူေတြ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္သားနဲ႔ တူတဲ့အေၾကာင္း မေန႔က ခင္ဗ်ား ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အသည္းအသန္ ျဖစ္လြန္းေနတာရဲ့ အက်ိဳးဆက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာ၀နာ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ဖို႔၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ဖို႔၊ ေလ့လာစမ္းသပ္ဖို႔၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလးေပး ေျပာၾကားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္သြင္းေျပာၾကားခ်င္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ ဒါလည္း ဒီက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ လူေတြဟာ ပန္းတိုင္ကို အဓိက ထားၾကလြန္းပါတယ္။ အက်ိဳးရလဒ္ေတြ ရခ်င္ၾကလြန္းပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာက . . . ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ဆိုက္ေရာက္ရမယ့္ ပန္းတိုင္ေတြ ရွိပါတယ္။ ရယူရမယ့္ အက်ိဳးရလဒ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ . . . တရား အားထုတ္တဲ့ အခါမွာလည္း ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္  . . . ပန္းတိုင္ေရာက္ခ်င္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္၊ အက်ိဳးရလဒ္ လိုခ်င္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အလားတူ . . . စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ၊ တင္းၾကပ္မႈေတြ ၾကံဳရတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူတာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဥပမာေလးနဲ႔ ေဟာေတာ္မူတာပါ။ ဘာ၀နာ အားထုတ္တာဟာ ဥယ်ာဥ္စိုက္တာနဲ႔ တူတယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ေယာဂီဟာ ဥယ်ာဥ္မႈးတစ္ေယာက္ အပင္ေတြ၊ အသီးအရြက္ေတြ၊ ပန္းေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနသလိုပါပဲတဲ့။ ဥယ်ာဥ္မႉးဟာ ပန္း ဘယ္ခ်ိန္ပြင့္မယ္၊ အသီး ဘယ္ခ်ိန္သီးမယ္ ဆိုတာကို မစိုးရိမ္ပါဘူး။ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ၾကည္ႏူးေနပါတယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အလားတူ ခိုင္းႏႈိင္းမႈတစ္ခု စဥ္းစားထားတာ ရွိပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တက္တဲ့ ဥပမာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ရင္ ျမင္ေတြ႔ရမွာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိုးရိမ္မိတယ္ဆိုရင္၊ ႀကိဳတင္ သိမ္းပိုက္ခံထားရတယ္ဆိုရင္ ေတာင္တက္ရျခင္းရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးရပါလိမ့္မယ္။ ေတာင္တက္ေနတုန္းမွာ ၾကံဳရတာေတြဟာ၊ လဲက်တာေတြ၊ စြန္႔စားရတာေတြ၊ ျပႆနာ အခက္အခဲေတြဟာ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကို မစိုးမပူပါနဲ႔။ လက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနတာက အက်င့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္မွ ျဖစ္မွာက တစ္ျခားပါ။ ႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလ့က်င့္စရာအျဖစ္ ႐ႈျမင္ပါ။ အဲဒါ က်င့္စရာပါပဲ။ သုတ္သင္ဖယ္ရွား မပစ္ပါနဲ႔။ ေမးစရာ ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။   ။ ဆရာႀကီး သင္ျပေပးတာက အဓိကအားျဖင့္ ႏွစ္ပိုင္းပါ။ အသက္႐ႉမႈကို ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္တဲ့ နည္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာကို ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္တဲ့နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဟာကို အရင္ က်င့္သံုးသင့္တယ္ဆိုတာ အၾကံေပးႏိုင္ပါသလား။ ပထမဆံုး အသက္႐ႉမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚတာကို ေနာက္မွ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး . . . ေျပာင္းျပန္လား။ ဘယ္ဟာကို အရင္ က်င့္သံုးရမွာလဲ။

ဆရာႀကီး။  ။ အဲဒါေတာ့ အေျခအေနအရေပါ့။ အသက္႐ႉမႈကို အာ႐ံုစိုက္ျခင္းဟာ သတိတိုးပြားေအာင္ တု႔ံျပန္မႈကင္းတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဒီအရည္အေသြးေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတယ္ဆိုရင္ အာ႐ံုမဲ့ ကမၼ႒ာန္းကို က်င့္သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ဒီနည္း ႏွစ္ခုလံုးကို က်င့္သံုးသင့္ပါတယ္။ ႏွစ္နည္းလံုးကို ဆက္လက္က်င့္သံုးပါ။ သီးျခားစီ က်င့္သံုးပါ။ ဒီနည္းႏွစ္ခုဟာ အျပန္အလွန္ ျဖည့္စြက္ေပးပါတယ္။

ဘာ၀နာအသြင္ျဖင့္ သံုးသပ္ျခင္း

ရွင္းေအာင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တာေတြကေန . . . ဘာ၀နာဆိုတာ အက်င့္နည္းေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ယူဆထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလြန္ အေရးႀကီးတာ ရွိပါေသးတယ္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပေနက်ပါ။ ဘာ၀နာဆိုတာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျခင္း၊ အေလးအနက္ ဆင္ျခင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘာ၀နာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အျပဳအမူေတြအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္ျပဳတဲ့ အျပဳအမူ၊ ကိုယ္သံုးတဲ့ စကားလံုး စတာေတြကို ေဖာ္ေရြတဲ့နည္း၊ သိမ္ေမြ႔တဲ့နည္းနဲ႔ သံုးသပ္ဖို႔ပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ ျပဳမူပံု၊ ကိုယ့္ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အမ်ားႀကီး ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလို သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္းကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ မွန္သမွ်မွာ ဓမၼကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳ မွန္သမွ်ဟာ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံု ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေတြ႔ၾကံဳရတာက နာမက်န္းမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ထိခိုက္မႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မေက်နပ္မႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သံုးသပ္ႏိုင္ေအာင္၊ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္၊ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ေလ့က်င့္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းတစ္ခု အၾကံျပဳ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ညေနခင္း အလုပ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ . . . အိမ္ျပန္သူတိုင္း ပင္ပန္းေနၾကတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ . . . ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းတာ သက္သာေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ေရခ်ိဳးလိုက္တာလို တစ္ခုခု လုပ္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ . . . တစ္ေန႔တာ ဘယ္လို ကုန္လြန္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

အိပ္ယာႏိုးထခ်ိန္ကေန ျပန္လွန္သံုးသပ္ခ်ိန္အထိ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အားလံုးကို စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ တစ္ေန႔တာမွာ ငါ ဘယ္ႏွခါ ေဒါသျဖစ္ခဲ့သလဲ၊ ဘယ္လိုအခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ဖိစီးမႈ ရရွိသလဲ၊ စိတ္ခံစားမႈကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ရွိခဲ့သလားဆိုၿပီး သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ အေနနဲ႔ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖိႏွိပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔၊ နားလည္မႈ အျပည့္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ေတြကို သံုးသပ္ေနတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပိုၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးတာက . . . အဲဒီလို အေႏွာင့္အယွက္ အ႐ႈပ္အေထြးေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အခါက်မွ ျပန္ၿပီးေတာ့ သံုးသပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းတာေတြ၊ ကိုယ့္ရဲ့ ရက္ေရာမႈေတြ၊ ေဖာ္ေရြမႈေတြ၊ ကိုယ္ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ စကားလံုးလွလွေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြလည္း ပါရပါမယ္။ ဒါက . . . ပို အေရးႀကီးပါတယ္။ ေအာက္ထစ္ဆံုး အေနနဲ႔ အလားတူေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။

ေကာင္းတာေတြ အေပၚမွာ ပိုၿပီးေတာ့ ပြင့္လင္းႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို တအံ့တၾသ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို သံုးသပ္တဲ့နည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုၿပီးေတာ့ သိလာေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က်၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႔ ကိုယ့္အမူအရာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးပါတယ္။ ဒါကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မလုပ္ရဘဲ အမူအရာေတြ အလိုအေလ်ာက္ အသြင္ေျပာင္းလဲသြားပါလိမ့္မယ္။

ေယာဂႏွင့္ ဘာ၀နာ

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာခဲ့တာက ေယာဂ ထင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ေယာဂကို မေမ့ပါနဲ႔။ တစ္နာရီထိ ေယာဂေလ့က်င့္စရာ မလိုပါဘူး။ မနက္ အိပ္ယာထတဲ့ အခါမွာ ငါးမိနစ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါ။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႏိုးၾကားလာပါလိမ့္မယ္။ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာ ေရခ်ိဳးပါ။ ကာယေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါ။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလာပါလိမ့္မယ္။

ေယာဂနဲ႔ ဘာ၀နာကို ေပါင္းစပ္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက . . . ခႏၶာကိုယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ တရားထိုင္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခင္ဗ်ားတို႔ မ်က္ႏွာမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလို ေလးနက္လြန္း ေနပါတယ္။ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခုခု ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိတဲ့ အခါမွာ စိတ္လည္း သက္သာပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိတဲ့ အခါမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ လြယ္လြယ္ကူလူ တရားအားထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေယာဂီ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ သိလိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔က စိတ္ကိုပဲ ဦးစားေပးၾကပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို သိပ္ၿပီး အေရးမစိုက္ၾကပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဆက္သြယ္မိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ခံစားမိဖို႔၊ ခႏၶာကိုယ္ကို နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခႏၶာကိုယ္ကို အာ႐ံုစိုက္ေပးပါ။

ေယာဂီ။   ။ ေယာဂေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရင္းနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈအေၾကာင္း အတၱ အတၱနိယအေၾကာင္း သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ လြတ္လပ္မႈကို သတိထားမိလို႔ပါ။ ကိုယ့္ဆႏၵေနာက္ ခႏၶာကိုယ္က မလိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္အေနအထားေတြ . . . ေယာဂဆရာ လုပ္သလို လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာအတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္မွာ လြတ္လပ္မႈ ရွိပါတယ္။

ဆရာႀကီး။  ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အကန္႔အသတ္ကို နားလည္ဖို႔အတြက္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ခင္ဗ်ား ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ နားလည္ဖို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရတယ္ဆိုရင္ ဒါလုပ္ပါ၊ ခႏၶာကိုယ္ ဒီလို ျပဳမူပါလို႔ ေျပာႏိုင္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတာကို လိုက္ေလ်ာ အ႐ႈံုးေပးႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကရပါမယ္။ မေရရာမႈကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လက္ခံဖို႔ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ စိတ္မွာ၊ ကိုယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဘ၀ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။

တစ္ျခားရွိပါေသးလား။ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ပိုၿပီး ယူႏိုင္ပါတယ္။

ေယာဂီ။  ။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာမတူပါဘူး။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ . . ေယာဂဆရာေတာင္မွ စခါစတုန္းက အခု သူလုပ္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ဟန္အေနအထားေတြ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ . . . တျဖည္းျဖည္း ေလ့က်င့္သင္ယူရတာပါ။

ဆရာႀကီး။  ။ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္ မနာမဖ်ားနဲ႔၊ မေသနဲ႔လို႔ အမိန္႔မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လို . . . ေခါင္းမျဖဴဖို႔ အမိန္႔မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတာင္မွ သူ႔ခႏၶာမွာ ျဖစ္ေပၚတာကို အျပည့္အ၀ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ နာဖ်ားရပါတယ္။ အိုရပါတယ္။ ခႏၶပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံရပါတယ္။ ဘုရားရွင္က သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို သူေတြ႔ၾကံဳရတာနဲ႔ ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ ဆံုးျဖတ္ျခင္း ျပဳေတာ္မမူတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ခႏၶာမွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားရွင္ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားေတာ္ မမူရပါဘူး။ ဒါပဲ ထူးျခားပါတယ္။

အာ႐ံုခံႏိုင္စြမ္း ဖြံ႔ၿဖိဳးေစျခင္း

ေယာဂီ။  ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္ထြက္တဲ့အခါ ၾကည့္ဖို႔၊ နားေထာင္ဖို႔ ခင္ဗ်ား ေျပာပါတယ္။ ဘယ္လို ၾကည့္ရမယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။

ဆရာႀကီး။  ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ အာ႐ံုစုိက္မႈ အျပည့္အ၀ မထည့္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏုိင္တာက၊ သဘာ၀တရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အလြန္ အေရးႀကီးတာက . . . ၾကည့္႐ႈနည္း ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႔ အနီးကပ္ ၾကည့္႐ႈၿပီး စစ္ေဆးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည့္႐ႈေနခ်ိန္မွာ . . . ကိုယ့္ၾကည့္ေနတဲ့ အရာကို အျပည့္အ၀ အာ႐ံုစိုက္ထားရပါမယ္။ သတိ အျပည့္ရွိရပါမယ္။

ၾကည့္႐ႈတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒါကို ေလ့က်င့္ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အာ႐ံုခံစားႏိုင္စြမ္းေတြ ႏိုးၾကားလာပါတယ္။ လတ္ဆတ္ဖ်ပ္လပ္မႈ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိလာပါတယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက ဒီစြမ္းရည္ ရွိခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ႀကိဳတင္ပညတ္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေတြးေတြ . . . အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္နဲ႔ ၾကည့္႐ႈၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမင္စရာေတြကို သတိျပဳမိဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို

နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:

"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne

A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997

Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005

Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007

for Free Distribution Only and NOT for sale