သိမ္ေမြ႔ေသာလမ္း (၄၁)

(. . . . .မွ အဆက္)

(ေမတၱာ အဆက္)

ဘ၀မွာ ကိုယ္ပဲ မွန္တယ္လို႔ မထင္သင့္ပါဘူး။ သူတစ္ပါးရဲ့ အမွားနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့ အခါမွာ ကိုယ္သာ မွန္တယ္လို႔ မထင္ဘဲ . . . စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ငါ မွားခ်င္မွ မွားမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အထင္အျမင္ မွားယြင္းတဲ့ ငါ့ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အေျခအေန ပိုဆိုးသြားႏိုင္တယ္လို႔ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ မွားယြင္းမႈေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာ လူ႔သဘာ၀ အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ သမား႐ိုးက် အျမင္နဲ႔ မတူတဲ့နည္းနဲ႔ ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္တာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔ဟာသူတို႔ပဲ သံုးသပ္ၾကည့္ပါေစ။ ဒါ . . . အလုပ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အလုပ္ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အဆင္ေျပတာေပါ့။ အလုပ္မျဖစ္ရင္လည္း လူ႔သဘာ၀ အားနည္းခ်က္ေတြကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ဒါ သဘာ၀ပဲလို႔သာ နားလည္လိုက္ပါ။ အမွားလုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ေတြ႔ရတဲ့အခါ တတ္ႏိုင္ဆံုး ေမးခြန္းေတြထုတ္ၿပီး သူ႔ဟာသူ ျပန္လွန္သံုးသပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း ထပ္မံ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ကိုယ္ထင္သလို ဆံုးျဖတ္သတ္မွတ္တာမ်ိဳး မလုပ္ရပါဘူး။

အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကိုယ္သာ မွန္တယ္လို႔ မထင္မွတ္ဘဲ သူ႔ကို ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ . . . ေျပာလိုက္ဖို႔ အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဉာဏ္အလင္း ေပါက္ေျမာက္ထားသူ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မျပည့္စံုမႈေတြနဲ႔ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ား ဒီကိစၥကို လုပ္လိုက္သလဲ သိခ်င္တာပါ . . .။ ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာလိုက္ေပါ့။

ေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစ္ျခား ေမးစရာ ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။  ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းက ေစာေစာက ေမးခြန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ မွားတယ္လို႔ ကိုယ္ ထင္ထားတဲ့သူနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ အခါမွာ ကိုယ္သာ မွန္တယ္လို႔ မယူဆဖို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးသမီးတို႔ရဲ့ ျပႆနာပါ။ ခင္ဗ်ား ရွင္းျပတဲ့နည္းကို ကၽြန္ေတာ္ အသံုးျပဳပါတယ္။ သူ႔အမွားေတြ သူ ျမင္ေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပေျပလည္လည္လုပ္ေလ သူက သူမွန္တယ္ ထင္ေလပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။

ေယာဂီ။  ။ သူ ေျပာပါတယ္။ သူက ပိုပိုၿပီး ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳး ျဖစ္လာတယ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ဘက္က မွန္တယ္လို႔ ပိုပိုၿပီး ထင္လာတယ္တဲ့။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုပါဘူး။

ဆရာႀကီး။  ။ ခင္ဗ်ား ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေထာက္ခံရမယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကို ကၽြန္ေတာ္လည္း သိေနတာမို႔ပါ။

ဟုတ္ပါၿပီ . . .။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနက်ျဖစ္တဲ့ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္အေၾကာင္း ပံုျပင္ကို ေျပာရျပန္ပါဦးမယ္။ အမ်ားစုက ၾကားဖူးၿပီးသား ထင္ပါတယ္။ ၾကားဖူးတဲ့သူ ရွိပါသလား။

ပံုျပင္က ဒီလိုပါ။ ေႁမြေဟာက္ဟာ သူတစ္ေကာင္ထဲ ေတာထဲမွာ ေမတၱာဘာ၀နာ ပြားမ်ားက်င့္သံုးေနပါတယ္။ ထင္းေခြတဲ့ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ ေတာထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ အဖြားအိုက ေႁမြေဟာက္ကို ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ထင္သြားၿပီး ေႁမြကို ႀကိဳးလုပ္ၿပီး ထင္းစည္း စည္းပါတယ္။ ေႁမြက ေမတၱာပြားေနတာဆိုေတာ့ အဖြားအို လုပ္သမွ် ခံေနလိုက္တာေပါ့။ အဖြားအို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေႁမြလည္း ကံအားေလ်ာ္စြာ လြတ္ေျမာက္သြားပါတယ္။ ခက္ခဲမႈေတြေတာ့ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ . . . နာလည္း နာတာေပါ့။

ေႁမြက ကမၼ႒ာန္းဆရာဆီ သြားေျပာတယ္။ ျဖစ္ခဲ့ရပံုကို ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ က်ဳပ္ ေမတၱာ ပြားေနတာ၊ ေမတၱာ အက်ိဳးက ဆင္းရဲလိုက္တာတဲ့။ ဆရာကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ မိုက္မဲတဲ့ ေမတၱာကို က်င့္သံုးလိုက္တာပဲ။ ေမတၱာ မဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္ရင္ ေလသံေပးဖို႔လည္း ေလ့က်င့္ထားသင့္တယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေလသံေပးသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ ဘာလဲဆိုတာ ျပသဖို႔ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတည္ျပဳဖို႔ပါ။ အခိုင္အမာ ရပ္တည္ေနတုန္းမွာ ကိုယ့္ရဲ့ အဇၥၽတၱ ေစတနာဟာ တကယ္ပဲ  အၾကင္နာတရား ျပည့္၀တယ္ဆိုတာ ရွင္းလင္းေသခ်ာပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက . . . ေမတၱာဆိုတာ ၿငိမ္ၿငိမ္ငံု႔ခံရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကို သူတစ္ပါး အသံုးခ်ခြင့္ ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို အခိုင္အမာ ျပသရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သိမ္ေမြ႔ရမယ္ ဆိုတာကို ဉာဏ္နဲ႔ သိသင့္ပါတယ္။ ေႁမြေဟာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ာ့မယား သိသြားေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။

အာ႐ံုမဲ့ ကမၼ႒ာန္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတစ္ခုကို အ႐ံုမဲ့ကမၼ႒ာန္းလို႔ ေခၚရမယ္ ထင္ပါတယ္။ သတိ ထူေထာင္ႏိုင္တဲ့အခါ၊ စိတ္တည္ၿငိမ္လာတဲ့ အခါမွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခြင့္ေပးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ အေတြး၊ စိတ္ခံစားမႈ၊ အထူးသျဖင့္ မႏွစ္သက္စရာ စိတ္ခံစားမႈ၊ အေတြ႔အထိ . . . ဒါေတြကို ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ . . . ျဖစ္ေပၚသမွ်နဲ႔ အဆင္ေျပပါတယ္။

ဒါဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အလြန္ အသံုး၀င္တဲ့နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေတြးေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ အေတြ႔အထိေတြကို သိ႐ံုသာ သိေနဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ၾကည့္ဖို႔၊ ျဖစ္ေနတာေတြကို မတံု႔ျပန္ဘဲ သူတို႔ဆီကေန ေလ့လာဖို႔၊ သူတို႔ကို ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံု လုပ္လိုက္ဖို႔၊ ေလ့လာစရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြလို႔ သေဘာထားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ စိတ္ခံစားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုရင္၊ ေဒါသ ေၾကာက္လန္႔မႈ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ကမၼ႒ာန္အာ႐ံု လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာ၀နာ အလုပ္ဟာ အဆင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာ၀နာကို ေန႔စဥ္ဘ၀နဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ . . . စိတ္ခံစားမႈေတြအတြက္ တစ္ရက္၊ အေတြးေတြအတြက္ တစ္ရက္ . . . အားထုတ္ခ်ိန္ ႏွစ္ရက္ ရွိပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ခုဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ရတာေတြ ျဖစ္လို႔ပါ။ ဟုတ္ၿပီ . . . ဒီအက်င့္နည္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမးစရာ ရွိပါသလား။

ေယာဂီ။  ။ အာ႐ံုမဲ့ ကမၼ႒ာန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးႏိုင္ဖို႔အတြက္ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ယူရမလဲ။

ဆရာႀကီး။  ။ အသက္႐ႉမႈအေပၚ အာ႐ံုစိုက္ထားရတာလို နည္းတစ္ခုခုကို အသံုးျပဳၿပီးေတာ့ သတိဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္၊ တံု႔ျပန္မႈ မရွိတဲ့စိတ္ဓာတ္ ႀကီးထြားလာေအာင္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျဖစ္ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ . . . တည္ၿငိမ္ခိုင္မာလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚသမွ် အရာရာ အေပၚမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီနည္းစနစ္မွာ ေကာင္းတာ တစ္ခုက . . . စိတ္မွာ မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ၊ တံု႔ျပန္မႈ စိတ္ခံစားမႈေတြ ရွိေနတဲ့အခါမွာေတာင္မွ ေတြ႔ၾကံဳရတာေတြဟာ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံု ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ အေတြ႔အၾကံဳကို ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံုျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ျပန္လွန္သံုးသပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳကေန ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ က်႐ႈံးမႈေတြ . . . ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဆရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အက်င့္လမ္းမွာ တိုးတက္ေရးအတြက္ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ အလြန္ လွပတဲ့ ဘ၀ေနနည္းပါပဲ။ ထံုးစံအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွားက်ဴးလြန္မိတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႏႈတ္လကၡဏာႀကီးေတြ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ဆိုးေဒါသ ျဖစ္ရပါတယ္။ တံု႔ျပန္ပံုေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ဒီအက်င့္နည္းမွာ အမွားေတြကို တံု႔ျပန္စရာ မလိုပါဘူး။ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကေန ေလ့လာရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိတဲ့အသိ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ တံု႔ျပန္မႈေတြကို ေက်းဇူးတင္မိပါေတာ့တယ္။

ဒီႏိုင္ငံ ဒီယဥ္ေက်းမႈမွာ က်ဆံုးမႈေတြ၊ မွားယြင္းမႈေတြေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခံစားၾကရတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ အက်င့္နည္းကို အေလးေပး ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။ ဒီကေရွ႕ . . . မဆင္းရဲၾကပါနဲ႔ေတာ့။ ၾကံဳရတာေတြကို ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံု လုပ္လိုက္ၾကပါ။ သူတို႔ဆီကေန ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ ကိုယ္ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို ျပသေပးႏိုင္တဲ့ မွန္အျဖစ္နဲ႔ သူတို႔ကို အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိၾကေစခ်င္ပါတယ္။ မႏွစ္သက္စရာ စိတ္ခံစားမႈေတြ ရွိေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္သက္စရာ စိတ္ခံစားမႈေတြ ရွိေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ မထူးျခားေတာ့တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာပါတယ္။ ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြကိုလည္း အေပါင္းလကၡဏာ မေပးေတာ့ပါဘူး။ မႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြကိုလည္း အႏႈတ္လကၡဏာ မေပးေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့အတိုင္း အရွိကို အရွိအတိုင္း ျမင္ႏိုင္ေအင္သာ ေလ့က်င့္သင္ယူၾကပါတယ္။

ဒီနည္းစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမးစရာ ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။  ။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အေတြးေတြနဲ႔ မတိုက္ခိုက္ဖို႔၊ အထူးသျဖင့္ တရားအားထုတ္ေနခ်ိန္မွာ အေတြ႔အထိေတြနဲ႔ စစ္မတိုက္ဖို႔ ဆရာႀကီး သင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ တရားထိုင္တဲ့ အခါမွာ နာရီ၀က္ေလာက္ ရွိလာေတာ့ ေျခေတာက္ေတြ နာလာပါတယ္။ ေျခေတာ္ဆီ အာ႐ံုစိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အေျခအေနက အေတြ႔အထိနဲ႔ စစ္တိုက္မိေအာင္ လုပ္ေပးေနသလိုပါပဲ။ အေတြ႔အထိကို လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုရင္ အေတြ႔အထိေတြကို ဘယ္လိုလက္ခံရမလဲ ဆိုတာကို အာ႐ံုစိုက္ေနရပါတယ္။ အေတြးေတြကို ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။

ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ ဣရိယာပုထ္ ေျပာင္းလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ ဆိုတာကို သိခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္ႏိုင္လာေအာင္ နာက်င္မႈ ေ၀ဒနာကို ေတြ႔ၾကံဳျဖတ္သန္းဖို႔ လိုအပ္ႏိုင္တဲ့အတြက ဣရိယာပုထ္ ခဏခဏ မေျပာင္းခ်င္လို႔ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမွာျဖစ္ၿပီး ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမယ္ ဆိုတာလည္း မသိတဲ့အတြက္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ရပါတယ္။

ဆရာႀကီး။  ။ အခ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕ . . .။ တစ္ခု ရွိတာက . . . ဘာ၀နာ အလုပ္မွာ နာက်င္မႈဟာ အသံုး၀င္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကာယိက ေ၀ဒနာ ခံစားရတဲ့အခါ ဘာလုပ္ၾကသလဲ။ မႏွစ္သက္စရာ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ တစ္ခုခု လုပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဣရိယာပုထ္ ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုေပါ့။ ဒီေတာ့ နာတာက်င္တာ ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လူ႔ဘ၀ရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ နာက်င္မႈအေၾကာင္း မေလ့လာမိၾကေတာ့ပါဘူး။ အနာဂတ္မွာ ဘယ္လို နာက်င္မႈ ေတြ႔ၾကံဳရႏိုင္တယ္ဆိုတာ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထပ္တလဲလဲ နာက်င္ၾကရတာေပါ့။ ဘာ၀နာဆိုတာ မႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အေပၚမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွိႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ နာက်င္မႈေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ေတြ၊ အာ႐ံုေနာက္ေအာင္လုပ္တဲ့ အ႐ႈပ္ေတြလို႔ မျမင္ၾကပါနဲ႔။

ဒါက တစ္ခ်က္။ နာက်င္မႈထက္ အေရးႀကီးတာ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ အေတြးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နာက်င္မႈကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳခံစားေနရတာ ျဖစ္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ နာက်င္မႈကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါ။ နာက်င္မႈကို ဘာ၀နာ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ထည့္ၿပီး နာက်င္မႈကေန ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ပါတယ္။

အစြန္းႏွစ္ဘက္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရပါမယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကိုယ္ လိုက္ေလ်ာတာဟာ အစြန္းတစ္ဘက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ခႏၶာကိုယ္ကို အလိုလိုက္တာပါ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ခႏၶာကိုယ္ကို အလိုလိုက္တာေတြ မ်ားသလား။ သံုးသပ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ခႏၶာကိုယ္က ေတာင္းဆိုတယ္။ ေတာင္းဆိုတာကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ဒီမွာက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရရွိႏိုင္တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ျငင္းဆန္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အျမဲတမ္း အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေပးေနတာဟာ အလိုလိုက္တာပါ။ အျမဲတမ္း ဆန္႔က်င္ေနတာဟာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရက္စက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဟန္ခ်က္ညီဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ လိုက္ေလ်ာတဲ့အခါ လိုက္ေလ်ာ၊ ဆန္႔က်င္တဲ့အခါ ဆန္႔က်င္ေပါ့။

တရားထိုင္တဲ့ အခါမွာ ၾကံဳရတဲ့ ကာယိကဒုကၡေ၀ဒနာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ . . . ခ်က္ခ်င္း ဣရိယာပုထ္ ေျပာင္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ . . . အဲဒါ အလိုလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဣရိယာပုထ္ မေျပာင္းလဲဘဲ အံက်ိတ္ သည္းခံၿပီး နာက်င္တာကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းမယ္ဆိုရင္လည္း အစြန္းေရာက္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ . . . အလယ္အလတ္လမ္း မဇၥၽမပဋိပဒါ က်တာက ေ၀ဒနာကို ေလ့လာစမ္းသပ္ျခင္း၊ စူးစမ္းစစ္ေဆးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေ၀ဒနာက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဣရိယာပုထ္ ေျပာင္းလိုက္ပါ။ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေပါ့။ အလြန္ ႐ိုးရွင္းပါတယ္။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို

နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:

"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne

A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997

Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005

Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007

for Free Distribution Only and NOT for sale