သိမ္ေမြ႔ေသာလမ္း (၃၅)

(. . . . .မွ အဆက္)

(အေမးအေျဖ အဆက္)

ေယာဂီ။  ။ ဒီပံုျပင္ကို လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအဖိုးအိုလိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မက်င့္သံုးၾကပါဘူး။

ေယာဂီ။  ။ ဒီပံုျပင္က ဆရာႀကီး ေျပာျပတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လို သတ္မွတ္ပညတ္ခ်က္မွ မရွိသင့္ဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ကို အေလးေပးတဲ့အတြက္ ဆရာႀကီး တင္ျပပံုက ထိမိပါတယ္။ ျမင္းတစ္ေကာင္ ဆံုး႐ႈံးတယ္။ ျမင္းတစ္ေကာင္ ရတယ္။ တစ္ျခား ေ၀ဖန္ခ်က္ မပါပါဘူး။ ေျပာေနက် ႐ိုးရာပံုျပင္က ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔ ကံဆိုးျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ္ ကံေကာင္းတာ ဟုတ္ရဲ့လား စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ္ ကံဆိုးတာ ဟုတ္ရဲ့လား စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ အစဥ္အလာ ေျပာေနက် ပံုျပင္က ဒီအတိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္၀ါဒ သိပ္ဆန္ပါတယ္။ ႐ိုးရာပံုျပင္ရဲ့ အဆံုးမွာ အဖိုးအို အျမတ္ရလိုက္ပါတယ္။ အက်ိဳးေက်းဇူး ခံစားလိုက္ရပါတယ္။

ဆရာႀကီး။  ။ ပံုျပင္ရဲ့ အႏွစ္သာရက . . . အဖိုးအိုမွာ ဘာျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘာမျဖစ္သင့္ဘူးရယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ မရွိပါဘူး။ ပံုရိပ္ မရွိပါဘူး။ ဒါက တစ္ခ်က္။ ေနာက္တစ္ခုက . . . အစၨၽတၱမွာ အေျပာင္းအလဲ ရွိတယ္၊ နားလည္ႏိုင္တယ္၊ သေဘာေပါက္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ အျပင္မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဗဟိဒၶမွာ ျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစၨၽတၱမွာ ေျပာင္းလဲတယ္ဆိုရင္ ဗဟိဒၶမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပံုျပင္ရဲ့ အႏွစ္သာရ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေမးစရာ ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။  ။ ေဟာင္ေကာင္ လူ႔အဖြဲအစည္းမွာ (၉၉)ရာခိုင္ႏႈန္း အျပစ္ကင္းႏိုင္ရင္ေတာင္မွာ က်န္တဲ့ (၁)ရာခိုင္ႏႈန္း အမွားကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္ လုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီလို အေျခအေနေတြကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပည့္ျပည့္၀၀ နားလည္ပါတယ္။ လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ႏွလံုးသားထဲက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။

ဆရာႀကီး။  ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေနတာ ေဟာင္ေကာင္မွာပဲ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကမၻာ့ေနရာတိုင္းမွာ အမွားေတြ၊ မေကာင္းတာေတြကို အေလးထားလြန္းေနပံု ရပါတယ္။ အားစိုက္မႈ မ်ားလြန္ေနပံု ရပါတယ္။ အေကာင္းေတြကိုေတာ့ သီးျခားခြဲထားၾကပါတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ဒီလိုေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္က ေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္တယ္၊ ေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနလ်က္နဲ႔ . . . အမွားတစ္ခုပဲ လုပ္မိတယ္ဆိုရင္ အမွားတစ္ခုက အမွန္ေတြ အားလံုးထက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးေနတတ္ပါတယ္။ လူေတြက အမွားတစ္ကိုပဲ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ လုပ္ထားတဲ့ အေကာင္းေတြကိုေတာ့ လံုး၀ ေျပာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေမးခြန္း ေပၚလာပါတယ္။ လူေတြက ဘာျဖစ္လို႔ အမွားေတြ၊ မေကာင္းတာေတြကိုပဲ အလြန္အကၽြံ အေရးထားၾကတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေကာင္းတာေတြကို သီးျခားခြဲထားၾကတာလဲ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လို ေတြးမိတယ္ ဆိုတာကို ၾကားခ်င္ပါတယ္။

ေယာဂီ။  ။ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ မတူတာတစ္ခု တင္ျပပါမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြဟာ မွန္တာကို ဘာမွ မလုပ္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေလာက္ တိုက္လိုက္တဲ့အခါမွာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အားလံုးကို ေမ့လိုက္ပါတယ္။

ေယာဂီ။  ။ တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ခ်ိဳ႕က အမွားကိုပဲ စဥ္းစားပါတယ္။ အမွားကိုပဲ သတိရေနတတ္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မနာလို ၀န္တိုမႈေၾကာင့္ပါ။

ဆရာႀကီး။  ။ တစ္ျခား ရွိပါေသးလား။ တစ္ျခား ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။  ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႔အၾကံဳအရ . . . အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ေလာဘပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ . . . ဥပမာအားျဖင့္ . . . ဥပေဒေၾကာင္းအရ တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ အမႈသည္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို ႏိုင္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တိုက္ခိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ လိုခ်င္တာ ရမွာျဖစ္လို႔ပါ။ သူတို႔အတြက္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ခိုက္ေပးတာ မႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ဘက္က မေက်မနပ္ အတြန္႔တက္ပါတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တာ မရေတာ့ သူတို႔စိတ္က ေလာဘေၾကာင့္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဖူးတဲ့ တစ္ျခား အေျခအေနေတြမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ လႊမ္းမိုးေနတဲ့သူဟာ သူလိုခ်င္တာ မရရင္ အေကာင္းဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးတာေတာင္မွ . . . ဘာေျပာေျပာ နားေထာင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဆရာႀကီး။  ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ထားၾကတဲ့အတိုင္း ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးအတြက္ မထူးဆန္းပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ မတူတဲ့နည္းကို ႀကိဳးစား က်င့္သံုးသင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံျပဳခ်င္တာ တစ္ခုက . . . တစ္ေယာက္ေယာက္ ေကာင္းတာလုပ္ေနတာ ျမင္းတဲ့အခါတိုင္း အဲဒီ ေကာင္းကြက္ကို ထုတ္ေဖာ္ျပသင့္တယ္၊ ခ်ီးက်ဴးလိုက္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ သားငယ္သမီးငယ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့ မိဘေတြ အေတြ႔မ်ားတဲ့ ျပႆနာတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ကေလးေတြ အမွားက်ဴးလြန္တဲ့ အခါမွာပဲ မိဘေတြက ကေလးေတြကို ဆံုးမစကား ေျပာၾကပါတယ္။ ကေလးေတြ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ေတာ့ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးဟာ . . . ငါ အျမဲတမ္း အမွားလုပ္ေနတာပဲဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ ႀကီးပ်င္းလာပါတယ္။

တစ္ျခားႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တုန္းက ဒီအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပရိတ္သတ္ထဲမွာ ဆရာတစ္ေယာက္ ပါလာပါတယ္။ မိဘေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီး . . . မိဘေတြကို အၾကံေပးရတဲ့ ဆရာပါ။ သူေျပာျပတယ္။ မိဘေတြကို ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခု အလုပ္ခိုင္းတယ္တဲ့။ ကေလးေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ မိုက္မဲမႈေတြ၊ မေကာင္းမႈေတြကို စာရင္းျပဳစုခိုင္းလိုက္တာ အခက္အခဲ မရွိဘဲ စာရင္းအရွည္ႀကီး ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ ေကာင္းတာေတြကို စာရင္းျပဳခိုင္းလိုက္တာ မိဘေတြ အခက္ေတြ႔ေနတယ္တဲ့။ ကေလးေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ ေကာင္းကြက္ေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ စဥ္းစားယူၾကရတယ္တဲ့။

လူမႈဆက္ဆံေရးမွာလည္း အလားတူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သီရိလကၤာမွာ . . . ျပႆနာ တက္ေနၾကတဲ့ လင္မယားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကံဉာဏ္ ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြက ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကတယ္။ ဒီေကာင္ အိမ္ေထာင္ေရး အေတြ႔အၾကံဳ မရွိဘဲ အိမ္ေထာင္သည္ေတြကို အၾကံဉာဏ္ ေပးေနတယ္တဲ့။ အမ်ိဳးသမီးေတြ မေက်မနပ္ ရင္ဖြင့္တာ တစ္ခုက . . . ဟင္းခ်က္ မေကာင္းတဲ့ အခါမွာ ေယာက္်ားျဖစ္သူက ေ၀ဖန္တယ္၊ ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ လုပ္တယ္တဲ့။ ဟင္းခ်က္ ေကာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ ၀စီပိတ္ က်င့္ေနတယ္တဲ့။

ဓမၼမိတ္ေဆြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိတ္၀င္စားစရာ ေဆြးေႏြးခ်က္တစ္ခု ဗုဒၶစာေပမွာ ရွိပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြ အစစ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္ေယာက္ အမွားလုပ္တဲ့ အခါမွာ မွားေနတာကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ ညႊန္ျပရမယ္တဲ့။ ေကာင္းတာ မွန္တာ လုပ္တဲ့ အခါမွာ ေကာင္းတယ္ မွန္တယ္လို႔ ညႊန္ျပရမယ္တဲ့။

ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာသင္ယူဖို႔ လိုပါတယ္။ အႏႈတ္လကၡဏာေတြကိုသာ အားေပးတာ မဟုတ္ဘဲ အေပါင္းလကၡဏာေတြကိုလည္း အသိအမွတ္ ျပဳတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေယာဂီေတြ အေနနဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ ဒီအရည္အခ်င္းကိုက ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ အၾကံေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အေကာင္းျမင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မိမိရဲ့ မေကာင္းတာေတြ၊ အႏႈတ္လကၡဏာေတြကိုသာ ျမင္တတ္တဲ့ ၀ါသနာဟာ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ ဆင္းရဲ့ဒုကၡေတြ ဖန္တီးဖို႔ အားေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း အခ်က္အလက္ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိရဲ့ ေကာင္းကြက္ေတြ ပိုပိုၿပီး ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င္တဲ့ အခါမွာ သူတစ္ပါးရဲ့ ေကာင္းကြက္ေတြ၊ အေပါင္းလကၡဏာေတြကို ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

တရားေတာ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အရည္အေသြး ေလးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အရည္အေသြးေတြကို ျဗဟၼ၀ိဟာရတရား သို႔မဟုတ္ ျဗဟၼစိုရ္တရားလို႔ ေခၚပါတယ္။ ပထမ အရည္အေသြးက ေမတၱဆိုတဲ့ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ အရည္အေသြးက ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူကို ေတြ႔ရရင္ ကူညီခ်င္တဲ့ သနားျခင္း က႐ုဏာ ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယ အရည္အေသြး မုဒိတာက ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတစ္ပါး ေပ်ာ္ရႊင္တာကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အတြက္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ျခင္းလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒီ မုဒိတာ အရည္အေသြးကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းဆရာ တစ္ေယာက္က ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ အမွားကိုပဲ ျမင္တတ္ၾကပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္မွန္တာကိုေတာ့ မၾကည့္တတ္ၾကပါဘူးတဲ့။

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အႏၲရာယ္ အဖ်က္အဆီးေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျဗဟၼစိုရ္ အရည္အေသြးေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သင့္ပါတယ္။ ျဗဟၼစိုရ္ တရားဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္မွာ ဘာ၀နာ အလုပ္ကို ေရဆန္ခရီးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ထားပါတယ္။ မလြယ္ပါဘူး။ လူမ်ားစုက ေရစုန္လိုက္ေနၾကပါတယ္။ မေကင္းတာေတြ ထင္ရွားေနတဲ့၊ မေကာင္းတာေတြကို အေလးျပဳေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ တရားလုပ္ရတာ မလြယ္ပါဘူး။ ခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ တရားအက်င့္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေတြ အုပ္စုဟာ အေရးပါ အရာေရာက္ပါတယ္။ ေအာက္ထစ္ဆံုး အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တရားဂုဏ္ေတြ၊ တရားအရည္အေသြးေတြကို ႀကိဳးစားၿပီး က်င့္သံုးေနၾကတဲ့ အစုအဖြဲ႔ပါ။ ႏိုင္ငံထဲမွာ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တရားအားထုတ္ေနၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ က်င့္ၾကံဖြယ္

ဟုတ္ၿပီ . . . မနက္ျဖန္အတြက္ ေျပာပါဦးမယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ အေတြးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး က်င့္ၾကပါမယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈေတြ အျမဲတမ္း ဆက္သြယ္ေနၾကပါတယ္။ စဥ္းစား သံုးသပ္ရမယ့္ ေမးခြန္းက . . . အေတြး မရွိဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡ ရွိႏိုင္ပါသလား၊ အေတြး မရွိဘဲ စိတ္ခံစားမႈ ရွိႏိုင္ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကတဲ့ အခါမွာ အမွန္တကယ္ နားလည္ဖို႔၊ ထိုးထြင္းသိျမင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္တဲ့အတိုင္း . . . ႏိုးထခ်ိန္ကေန အိပ္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ အေတြးစိတ္ကူးေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။

မနက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ မိတ္ေဆြ ၀င္ေလထြက္ေလကို ေမ့ထားလိုက္ၾကမယ္။ အေတြးေတြကိုပဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာၾကမယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈေတြၾကား ဆက္စပ္မႈကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ၾကမယ္။ အေတြးေတြကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ၾကမယ္။ အထူးသျဖင့္ အေပါင္းလကၡဏာေတြ၊ အႏႈတ္လကၡဏာေတြ ေပးလိုက္ၾကတဲ့ ေနရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဖာ္ထုတ္ၾကမယ္။ မနက္ျဖန္ၾကရင္ . . . ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အႏႈတ္လကၡဏာေတြ ေပးမိတာကို သိလိုက္ရင္ . . . အဲဒါကို ခ်က္ခ်င္း မိေအာင္ ဖမ္းပါ။

ဒီေနရာ ဒီ႒ာနကို ေရာက္လာေတာ့ . . . အနီေရာင္ ေမးခြန္းသေကၤတတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အမွတ္သေကၤတက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲလို႔ ေယာဂီ တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ သူကေျပာတယ္ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ ဆိုတာကို အေျဖရွာတာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းပါ။ ငါ ဘာေတြး ေတြးေနသလဲလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္ပါ။ ဒီမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပင္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေတြးေတြ၊ အယူအဆေတြကို သိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမယ္။ နားလည္ဖို႔၊ စူးစမ္းႏိုင္ဖို႔၊ ေလ့လာႏိုင္ဖို႔၊ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္။ ၿပီးေတာ့ . . . ညေနပိုင္းမွာ အေတြးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆြးၾကမယ္။

ကဲ အခု ၀တ္ရြတ္စဥ္ ရြတ္ႏိုင္ပါၿပီ။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို

နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:

"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne

A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997

Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005

Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007

for Free Distribution Only and NOT for sale