သိမ္ေမြ႔ေသာလမ္း (၃၄)

(. . . . .မွ အဆက္)

(အရွိအတိုင္း ႐ႈျမင္ျခင္း အဆက္)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ေနၾကပံုက . . . ငါ ဘယ္လို ျပဳမူသင့္တယ္၊ သူတစ္ပါး ဘယ္လို ျပဳမူသင့္တယ္၊ ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္လို ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတာပါ။ ဘ၀မွာ . . . ေတာင္းဆိုမႈေတြ ျဖစ္လာရင္ ဘ၀ဟာ အဆင္ေျပပါတယ္။ အံ့ၾသစရာပါ။ အလွတရားပါ။ ဘ၀မွာ ေတာင္းဆိုတာေတြ ျဖစ္မလာရင္ ဒုကၡေရာက္ရပါေတာ့တယ္။ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ မေက်မနပ္ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္ခံစားမႈ အမ်ားစုဟာ အဲဒီလို ေတာင္ဆိုမႈရဲ့ ရလဒ္အေနနဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ အၾကံေပး ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ဉာဏ္အလင္း ေပါက္ထားတဲ့ လူသားေတြမွာ ပံုရိပ္ေတြ မရွိၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ ဆင္းရဲဒုကၡ မခံစားၾကရလို႔ေပါ့။

ဒါနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေနာက္တစ္ခုက . . . ဘ၀ရဲ့ သဘာ၀ကို တကယ္ နားလည္တယ္ဆိုရင္ ဘ၀ ဘယ္လိုျဖစ္ရမယ္လို႔ တြက္ယူထားလို႔ မရဘူး ဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ တရားေတာ္မွာ နက္နဲမႈ ရွိပါတယ္။ ဘ၀ရဲ့ မေသခ်ာမႈအေပၚ ပြင့္လင္းႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျဖစ္ပ်က္တာေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ဆထားတဲ့အတြက္ ေသခ်ာတဲ့အျမင္ကို စြဲကိုင္ထားပါတယ္။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို နက္နက္နဲနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။

ျဖစ္စဥ္ေတြ အျပစ္ကင္းကင္း ျပႆနာကင္းကင္း လည္ပတ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြမွာ လံုျခံဳမႈကို ခံစားရပါတယ္။ အရာရာက အျပစ္မရွိ၊ ျပႆနာမရွိဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ ေရာက္ေနလို႔ေပါ့။ အိႏၵိယလို သီရိလကၤာလို ႏိုင္ငံေတြမွာ ေနထိုင္တယ္ဆိုရင္ မေသခ်ာမႈေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လက္ခံႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ နမူနာတစ္ခု ေျပာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဥေရာပ ေရာက္တုန္းကပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ရထားေပၚမွာ။ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ တစ္ခု ေၾကျငာလိုက္တယ္။ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စိုးရိမ္သြားတယ္။ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးေတြ ၾကည့္ေနၾကတာ။ ေၾကျငာခ်က္အေၾကာင္း ေျပာရင္း မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေၾကျငာခ်က္က ဘာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္တာေပါ့။ သူတို႔က ေျပာျပတယ္။ ရထား ငါးမိနစ္ ေနာက္က်မယ္တဲ့။ သီရိလကၤာမွာ ရထားစီးရတယ္ ဆိုရင္ကို ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းလို႔ပဲ။

ဒါဟာ . . . သခၤန္းစာေကာင္း တစ္ခုပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ ကိုယ္က ကားမွတ္တိုင္ဆီ သြားတယ္။ ကား မရွိဘူးတဲ့။ ရထားနဲ႔ သြားမယ္။ ရထား မရွိျပန္ဘူးတဲ့။ တစ္နာရီ ေနာက္က်မယ္တဲ့။ ဒီမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မရွိဘူး ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ အားလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ လံုျခံဳမႈ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ . . . ေမွ်ာ္လင့္မထားတာ ျဖစ္လာေတာ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ရတယ္။ ဆင္းရဲရတယ္။

ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ေနထိုင္ရင္း အရာရာကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ခ်င္ေနတယ္။ အမွားလုပ္မိမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ ဘာမွ မမွားရဘူး။ ၿပီးျပည့္စံုရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ . . . ကိုယ့္ကို အျပစ္ကင္းသူလို႔ သူတစ္ပါးေတြ လက္ခံေစခ်င္တယ္။ သူတစ္ပါးက ကိုယ့္ကို အႏႈတ္လကၡဏာေတြ ေပးလိုက္မွာ ေၾကာက္တယ္။ ၿပီးျပည့္စံုရမယ္ဆိုတဲ့ စံက လႊမ္းမိုးသက္ေရာက္ေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ လူ႔သဘာ၀အေပၚ ပြင့္လင္းႏိုင္ဖို႔၊ အျပစ္မကင္းတာကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏပဲ အေလးေပး ေျပာၾကားေနတာပါ။ လူ႔သဘာ၀ကို၊ မျပည့္စံုမႈေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လက္ခံႏိုင္တဲ့ အခါမွာ သူတစ္ပါးဆီက အႏႈတ္လကၡဏာေတြ ရတယ္ဆိုရင္လည္း မအံ့ၾသရေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ကိုယ္ ၾကံဳရတဲ့ အေျခအေန တစ္ပိုင္းတစ္စပါ။ ကိုယ္က သာမန္လူပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါဆိုရင္ . . . အဆင္ေျပပါတယ္။

အေမးအေျဖ

ခဏ နားခ်င္ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြ ရွိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ရွင္းလင္းဖို႔ လိုတာေတြ ရွိမွာပါ။ စိတ္ခံစားမႈေတြအေၾကာင္း အက်ိဳးရွိတာေတြ ေဆြးေႏြးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္။ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ဘာ၀နာနည္းနဲ႔ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမယ္ ဆိုတာေတြ ေဆြးေႏြးၾကမယ္။

စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာက . . . ေမးခြန္းေမးမယ္လုပ္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ ဒီေမးခြန္းက ေကာင္းပါ့မလား။ ငါ့ေမးခြန္းကို လူေတြ ရယ္ၾကမလား။ ငါကို ေၾကာင္တယ္လို႔မ်ား ထင္ၾကမလားဆိုၿပီး . . . ေၾကာက္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဓမၼမိတ္ေဆြေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ မွားစမ္းပါေစ။ အမွားေတြကေန ေလ့လာသင္ယူၾကမယ္။ ဒါဟာ ဒီလို တရားစခန္းရဲ့ အလွတရား တစ္ခုလို႔ သေဘာထားပါ။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေမးခြန္းေတြလည္း ၾကားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ ေျဖတာေပါ့။

ေယာဂီ။  ။ ေဟာင္ေကာင္ လူေနမႈ ဘ၀မွာ ပံုရိပ္ေတြ ရွိပါတယ္။ အျမဲတမ္းပဲ ပံုရိပ္ေတြနဲ႔အညီ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ . . . ေကာ္ဖီဆိုင္သြားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း မွာတယ္။ စားပြဲထိုးက မဟုတ္တာ လာခ်ေပးတယ္။ အေရးႀကီးတာက . . .အလြဲအမွားကို လက္ခံလိုက္ရင္ မေက်နပ္မႈ အာဃာတ ပါသလား မပါဘူးလား ဆိုတာပါ။

ဆရာႀကီး။  ။ မွန္တာေပါ့။ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတစ္ပါးနဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္ခ်င္တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အဆင္ေျပသလိုလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး လက္ခံလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္မွန္တဲ့ လက္ခံမႈက . . . အစစ္အမွန္ပဲ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ရဲ့လား။ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာေတာင္ မေျပာတာလား။ အရွိအမွန္အတိုင္း ျမင္တာလား။

ေယာဂီ။  ။ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခ်င္တာက . . . အမွန္တကယ္ လက္ခံတယ္ဆိုရင္ အာဃာတာနဲ႔ လက္ခံတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ နာလည္မႈနဲ႔ လက္ခံတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အဆင္ေျပ႐ံု လက္ခံတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဆရာႀကီး။  ။ ဒါေၾကာင့္ . . . ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြက ဘာေတြလဲ။ ေနစဥ္ဘ၀ ခံစားမႈေတြကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ဘာ၀နာက ကူညီပံ့ပိုးႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့။

ေယာဂီ။  ။ ဥပမာတစ္ခု . . . ကၽြန္ေတာ့္ ႐ံုးမွာ ေဖာက္သည္ေတြ အလိုက် . . . သူတို႔နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုသေဘာထား ဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုတာ ဂ႐ုစိုက္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ေနသမွ် ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ ေက်နပ္အားရႏိုင္ပါတယ္။ အမွန္က . . . သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း အဆင္ေျပေအာင္ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔က အတြန္႔တက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပရေတာ့ အခ်ိန္ကုန္တာေပါ့။ အဲဒီကေန . . . စိတ္ဖိစီးမႈ ရတာေပါ့။ ကိုယ့္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ မဟုတ္မဟတ္ အတြန္႔တက္လာတာမ်ိဳး ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္က . . . ျပႆနာေတြကို ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာပါ။

ဆရာႀကီး။  ။ ေကာင္းတယ္ . . .။ ခင္ဗ်ားအတြက္ အေပါင္းလကၡဏာႀကီးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ အၾကံျပဳခ်က္က . . . တာ၀န္ယူမႈ အျပည့္နဲ႔ မလုပ္ရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာသင္ယူႏိုင္တာ တစ္ခုက . . . ဖိအားေတြ မပါဘဲ တာ၀န္ယူမႈနဲ႔ ဘယ္လို ျပဳမူေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာပါ။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရာမွာ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ လုပ္တာပါ။ စိတ္တင္းၾကပ္မႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မပါပါဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့က်င့္ရမယ့္ အခ်က္ပါ။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အမွားလုပ္မိေနတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႔ အ႐ိုးသားဆံုး ေတြးယူႏုိင္ပါတယ္။ ငါ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္၊ ငါ့ရဲ့ အေကာင္းဆံုးက သူတစ္ပါးအတြက္ မလံုေလာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ ေအာက္ထစ္ဆံုး စိတ္ရွင္းတာေပါ့။ လိပ္ျပာသန္႔တာေပါ့။ စိတ္ထဲမွာ ျပႆနာ မျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။

ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏုိင္တာေတြပါပဲ။ ႀကိဳးစားၿပီး ေအာင္ျမင္ရင္ ေကာင္းတာေပါ့။ မေအာင္ျမင္ရင္လည္း ေကာင္းတာပါပဲ။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ၊ အမွားလုပ္မိတယ္ဆိုရင္ ျပႆနာ ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာသင္ယူဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္က . . . ဒဏ္ရာ ရလာရင္ ဒဏ္ရာကို ေမြးျမဴမထားဘဲ၊ မွားမိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္သက္လံုး ဆင္းရဲမေနဘဲ အျမန္ဆံုး ကုသဖို႔ပါ။

တစ္ျခား ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။  ။ ဒါေပမယ့္ ေဟာင္ေကာင္မွာ အလုပ္ရွင္က အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ စိတ္ဖိစီးမႈ ရရွိျခင္းရဲ့ အေၾကင္းရင္း တစ္ခုပါ။

ဆရာႀကီး။  ။ ခင္ဗ်ား အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ဆိုရင္ အလုပ္ျဖဳတ္ ခံရလည္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိေနႏိုင္တာေပါ့။ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ရဲ့ အတိုင္းအတာ အကန္႔အသတ္ကို နားလည္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ခံစားမိပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ကာကြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္က . . . ငါ အေကာင္းဆံုး လုပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ပါး ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မလာဘူး၊ ငါ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲေပါ့။ ဒါေတြဟာ ဘ၀မွာ ၾကံဳရတဲ့ တကယ့္ စိန္ေခၚမႈေတြပါ။ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲ။

ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္တာ တစ္ခုက . . . ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမွာက ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ အဓိပၸာယ္ ရွိပါ့မလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ၾကံဳရတဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ အဟန္႔အတားေတြ၊ အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြဟာ ေနာက္က်ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ မဂၤလာ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။

သတိရမိတဲ့ တ႐ုတ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိၿပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ရြာတစ္ရြာမွာ ပညာရွိ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔မွာ ျမင္းေကာင္းျမင္းေခ်ာေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ ျမင္းေခ်ာတစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ျမင္းက ထြက္ေျပးသြားတာ။ တစ္ရြာလံုးက အဖိုးအိုဆီ လာၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ခင္ဗ်ာ့ျမင္း အေကာင္းဆံုးျမင္းမွ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ကံဆိုးလိုက္တာ။ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ကံနိမ့္ေနပံုပဲ . . . ေျပာၾကတာေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတာ စတာေတြ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဖိုးအိုက ျပန္ေျပာတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ျမင္း ထြက္ေျပးသြားတာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ျဖစ္ခဲ့တာကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေနတာပဲ။ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္း ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ဒါပါပဲ။ ဒီကိစၥမွာ အႏႈတ္လကၡဏာ ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ အဖိုးအိုက ျပန္ေျပာတာေပါ့။

ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေနေတာ့ သူ႔ျမင္း ျပန္လာတယ္။ ျမင္းေခ်ာတစ္ေကာင္ပါ အေဖာ္ေခၚၿပီး ျပန္လာတာ။ အဲဒီေတာ့ ရြာသားေတြ လာေျပာၾကျပန္တယ္။ အို . . . ခင္ဗ်ား သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ပြေပါက္ တိုးတာပဲ။ ျမင္းတစ္ေကာင္ ေပ်ာက္သြားတာ . . . အခု ႏွစ္ေကာင္ရတယ္။ ေျပာၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ အဖိုးအိုက ျပန္ေျပာတယ္။ မေျပာၾကစမ္းပါနဲ႔ေတာ့။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ ရတယ္။ ဒါပါပဲ။ အေပါင္းလကၡဏာ ေပးစရာ မလိုပါဘူးတဲ့။

အဖိုးအိုမွာ သားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သားက ျမင္းအသစ္ကို ေလ့က်င့္ေပးရင္း ျမင္းေပၚက က်ၿပီး ေျခေတာက္ က်ိဳးသြားတယ္။ ဒီေတာ့ မိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကျပန္တယ္။ ကံဆိုးျပန္ၿပီတဲ့။ အဲဒီေနာက္ စစ္ျဖစ္လာလို႔ စစ္သားေတြ ရြာေရာက္လာၿပီး ရြာသားလူငယ္ေတြ အားလံုးကို စစ္တိုက္ခိုင္းဖို႔ ေခၚသြားတယ္။ အဖိုးအိုရဲ့ သားကေတာ့ ေျခေတာက္ က်ိဳးေနလို႔ ပါမသြားဘူး . . .။

ဒီပံုျပင္ဟာ အေပါင္းေတြ အႏႈတ္ေတြ မထည့္ဘဲ အရွိကို အရွိအတိုင္း ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ယူဖို႔ သခၤန္းစာေကာင္း တစ္ခုပါပဲ။ အဖိုးအိုမွာ ဘာျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘာမျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပံုရိပ္ မရွိဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒီပံုျပင္ကို ၾကားဖူးတဲ့သူ ရွိပါသလား။ အားလံုး ၾကားဖူးၾကတယ္ . . .။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို

နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:

"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne

A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997

Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005

Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007

for Free Distribution Only and NOT for sale