ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး (အပိုင္း ၆)

(. . . . .မွ အဆက္)

ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အားလံုးဟာ အရင္ကထက္ ပိုၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးအရ အျပန္အလွန္ အမွီအခို ျပဳေနၾကရတဲ့အတြက္ လူသားခ်င္း နားလည္မႈဟာ ကမၻာ့နယ္နိမိတ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ ကမၻာ့အသိုက္အ၀န္းထိ သိမ္းက်ံဳးၿပီး သက္ေရာက္ႏုိင္ရပါမယ္။ အစစ္အမွန္ မပူးေပါင္းႏိုင္ၾကဘူးဆိုရင္ ကမၻာ့ျပႆနာေတြ ပိုလို႔သာ တိုးပြားလာပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီလို ပူးေပါင္းမႈကို ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း ဒါမွမဟုတ္ အင္အားသံုးျခင္းေတြနဲ႔ ဖန္တီးလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ နားလည္ျခင္းနဲ႔သာ ဖန္တီးလို႔ ရပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ႏုိင္ငံကလူေတြဟာ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့၊ သူတို႔လည္း ခံစားထိုက္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ျငင္းပယ္ခံၾကရတဲ့ အခါမွာ အလိုလို မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၿပီး ခ်မ္းသာသူေတြအတြက္ ျပႆနာေတြ ဖန္တီးပါလိမ့္မယ္။ နိမ့္က်သူေတြအတြက္ . . . မလိုလားအပ္တဲ့ လူမႈေရး ႏိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈ အသြင္အျပင္ေတြ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိဖို႔ သံသယ ျဖစ္စရာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကို ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားၿပီး ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ေစႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အမွန္တကယ္ပဲ ေပၚေပါက္လာပါလိမ့္မယ္။

ႏိုင္ငံအသီးအသီးမွာ တစ္ဦးစီ တစ္ေယာက္စီကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခံစားခြင့္ ေပးထားသင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတြၾကားမွာလည္း အငယ္ဆံုး ႏုိင္ငံေလးရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကိုေတာင္မွ အေရးတယူ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ စနစ္တစ္ခုက တစ္ျခားစနစ္တစ္ခုထက္ ပိုေကာင္းတယ္၊ အဲ့ဒီစနစ္ကို အားလံုး က်င့္သံုးရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက . . . ႏိုင္ငံေရး စနစ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေတြးအေခၚ အမ်ိဳးမ်ိဳး လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ စ႐ိုက္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိမွာပါ။ ဒီလို အမ်ိဳးစံုေနတာကိုက လူသားရဲ့ ခ်မ္းသာသုခ ရွာေဖြျခင္းအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖြဲ႔အစည္း အသီးအသီးက ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္စြမ္း အေပၚမွာ အေျခတည္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ႏုိင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္  လူမႈ-စီးပြား စနစ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္သင့္ၾကပါတယ္။ တရားမွ်မႈ ရရွိဖို႔၊ ဟန္ခ်က္ညီညီ ေနႏိုင္ဖို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိဖို႔ ဆိုတာေတြဟာ . . . ေျမာက္မ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ အေပၚမွာ မွီတည္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ လူသားေကာင္းက်ိဳး ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေရရွည္အတြက္ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ေရတိုအတြက္ မစဥ္းစားသင့္ပါဘူး။ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယဘုယ် လူ႔ျဖစ္တည္မႈအေပၚ အေျခခံထားတဲ့ အခု တင္ျပတာနဲ႔ အလားတူ လုပ္စရာ မျမင္မိပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတြ အေနနဲ႔ ေရြးျခယ္စရာ မရွိပါဘူး။ တစ္ဘက္သားရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ လူ႔ျဖစ္တည္မႈကို လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး စဥ္းစားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ အားလံုးအတြက္ ေရရွည္အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို အေျခခံၿပီး စဥ္းစားဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဥေရာပ ဘံုေစ်းအဖြဲ႔၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားအဖြဲ႔ စသည္ျဖင့္ ေဒသတြင္းဆိုင္ရာ တိုက္လံုးဆိုင္ရာ စီးပြားေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေပၚေပါက္လာတာဟာ ဒီသေဘာတရား အသစ္ကို တန္ဖိုးထား လက္ခံေၾကာင္း ညႊန္ျပေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံခ်င္း ဆက္ဆံရတဲ့ အလားတူ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေနာက္ထပ္ ေပၚေပါက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ၊ ေဒသတြင္း တည္ၿငိမ္မႈ နည္းေသးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေပၚေပါက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ လက္ရွိ အေျခအေနေတြေအာက္မွာ လူသားခ်င္း နားလည္မႈ တိုးပြားလာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ကမၻာသူ ကမၻာသားတို႔ရဲ့ တာ၀န္သိမႈလည္း တိုးပြားလာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြ ရရွိဖို႔အတြက္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အၾကင္နာ ႏွလံုးသားကို လႈပ္ႏႈိးေပးရပါမယ္။ ဒီလို ႏွလံုးသားမ်ိဳး မပါဘဲနဲ႔ ကမၻာ့ ခ်မ္းသာသုုခကို မရရွိႏိုင္သလို ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း မတည့္တံ့ႏိုင္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို စကၠဴေပၚမွာ ဖန္တီးလို႔ မရပါဘူး။ ကမၻာသူ ကမၻာသားတို႔ရဲ့ တာ၀န္သိမႈနဲ႔ ညီအစ္ကိုစိတ္ဓာတ္၊ ေမာင္ႏွစ္မ စိတ္ဓာတ္ေတြ တိုးပြားေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ရင္း လူသားဆန္မႈကို အမ်ိဳးသားေရး အစုအဖြဲ႔ေတြ ပံုစံနဲ႔ ဖြဲ႔တည္မိေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဒီ အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေဆာက္အဦးေတြ ျဖစ္ရမယ္လို႔ နားလည္ခံစားမိပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြ တရားမွ်မႈ ပိုရွိဖို႔၊ တန္းတူညီမွ်မႈ  ပိုရွိဖို႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြ အရင္က လုပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖီလာ ျဖစ္ေနတာေတြကို ဆန္႔က်င္ကြပ္ညႇပ္ဖို႔အတြက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ၿပီးပါၿပီ။ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ပဋိညာဥ္ စာတမ္းေတြနဲ႔ တည္ေထာင္တာပါ။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခ်င္ေတာ့ အဲ့ဒီလို စိတ္ကူးေတြဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းရဲ့ လွည့္ပတ္မႈေအာက္ ေရာက္သြားရပါတယ္။ ကိုယ့္က်င့္တရားေတြ၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္ေတြ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေအာက္ ေရာက္သြားရပံုကို  ဒီေန႔ေခတ္မွာ အရင္ကထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး ေလာကမွာေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးကို လံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ တားျမစ္တဲ့ ဘာသာေရး ဂိုဏ္းတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကိုယ္က်င့္ပ်က္ျခင္း တစ္ထပ္တည္းလို ျဖစ္လာလို႔ပါတဲ့။ ကိုယ့္က်င့္တရား မပါတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဟာ လူသားစီးပြားကို မဖြံ႔ၿဖိဳးေစႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္က်င့္သီလ မပါတဲ့ ဘ၀ဟာ လူ႔အျဖစ္ကို တိရစၧာန္လို နိမ့္က်ေစပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ . . . အမွန္တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဟာ ညစ္ပတ္ျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြေၾကာင့္ လူသားေကာင္းက်ိဳးကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ ရည္ရြယ္တဲ့ စံေကာင္းေတြ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သေဘာတရာေတြ မရွင္းမရွင္း ျဖစ္လာရတာပါ။ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးသြားမွာကို စိုးရိမ္ေၾကာင္း ဘာသာေရးသမားေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ညစ္ပတ္တဲ့ ေပၚလစီေတြေၾကာင့္ ဘာသာတရား စြန္းထင္းသြားမွာ စိုးလို႔ပါ။

ဘာသာတရားနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားဟာ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ေနရာမရွိဘူး၊ ဘာသာေရးသမားေတြ အေနနဲ႔ သူေတာ္စင္ ရေသ့ရဟန္းေတြကို ဧကစာရီ က်င့္ရမယ္ဆိုတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ အဆိုကို ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာသာေရးအေပၚမွာ အဲ့ဒီလို ႐ႈျမင္တာဟာလည္း တစ္ဘက္သတ္ ဆန္ပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တို႔ရဲ့ ဆက္ဆံေရး၊ ဘ၀တစ္ခုအတြင္း ဘာသာေရးရဲ့ အခန္းက႑ေတြ အေပၚမွာ ေလ်ာ္ကန္တဲ့အျမင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က်င့္တရားဟာ ဘာသာတရား က်င့္သံုးသူအတြက္ အေရးႀကီးသလို ႏိုင္ငံေရးသမား အတြက္လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ကိုယ္က်င့္သီလ တန္ဖိုးေတြကို ေမ့ထားလိုက္ၾကမယ္ဆိုရင္ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ထာ၀ရဘုရားကို ယံုၾကည္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကံကို ယံုၾကည္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္က်င့္တရားဟာ ဘာသာေရးရဲ့ အေျခခံ အုပ္ျမစ္ပါပဲ။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Dalai Lama၏ “A Human Approach to World Peace”ကို ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

Ref: (20 May 2011):

http://www.dalailama.com/messages/world-peace/a-human-approach-to-peace