တရားမင္းသခင္ - ၂။ ဖခင့္ေသာက

(. . . . . မွ အဆက္)

ဘုရင္ သုေဒၶါဒနသည္ သားေတာ္ သိဒၶတၱကို မေတြ႔ရသည္မွာ ရက္ အတန္ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားေတာ္ စံေပ်ာ္ရာ သုရမၼနန္းေဆာင္သို႔ ကာဠဳဒါယီ အမတ္ႏွင့္အတူ ႂကြေရာက္လာ၏။ ယေသာဓရာသည္ ေယာကၡမေတာ္ မင္းႀကီးကို ျမင္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မင္းႀကီး၏ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဒူးေထာက္၍ ခစားလိုက္ၿပီး မင္းႀကီးထိုင္ရန္ ေနရာျပင္ေပး၏။ မင္းႀကီး ထိုင္ၿပီးေသာအခါ သင့္ေတာ္ေသာ အကြာအေ၀းမွာ ေန၍ ခစား၏။

“က်န္းမာပါရဲ့လား သမီးေတာ္။ သားေတာ္ ရွိပံုမရဘူး ထင္တယ္ေနာ္။”

“မွန္လွပါ ဖခမည္းေတာ္ ဘုရား။ ေမာင္ေတာ္ဟာ ကာဠာမ ရေသ့ရဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း သြားေနတာ နာရီပိုင္းအထိ ၾကာသြားပါၿပီ။ ခုထိ ျပန္မလာေသးတာပါ ဘုရား”

ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ဘ၀င္မက်၍ မင္းႀကီး မ်က္ႏွက္ပ်က္ သြားၿပီဟု ယေသာဓရာ ခံစားလိုက္ရသည္။ မင္းႀကီးသည္ အတန္ ၾကာေအာင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေန၏။ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားဟန္ တူသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ မင္းႀကီး မိန္႔ႁမြက္ေတာ္မူ၏။

“သမီးေတာ္။ မင္း ဒီကို စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ငါ ေျပာခဲ့ သင္ခဲ့တာေတြကို ေမ့သြားၿပီလား။ သားေတာ္ ကာမဂုဏ္ေတြ ၿငီးေငြ႔ စိတ္ပ်က္သြားေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ရဘူးလို႔ ငါ ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေသးရဲ့လား။ သားေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ျပဳစုေပးရမယ္။ သူ႔ရဲ့ လိုအင္ဆႏၵ မွန္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ငါ့တာ၀န္သာ ျဖစ္တယ္။ ကာဠာမ ရေသ့နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ သူက ကာဠာမ ရေသ့ဆီ ဘာျဖစ္လို႔ သြားရတာတဲ့လဲ။ ကာဠာမ ရေသ့က ငါ စီမံမေပးႏိုင္တဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ ဖန္တီးေပးႏိုင္လို႔တဲ့လား။ အင္း . . . ငါ့ ပုဏၰားေတာ္ေတြ ေဟာခဲ့တဲ့အတိုင္း သူ ထီးနန္းစည္းစိမ္းေတြကို စြန္႔ခြာသြားေလမလားလို႔ ေတြးလိုက္ရင္ သိပ္ စိတ္ပူတာပဲ သမီးေတာ္ရယ္ . . .။ ငါ့ ေနျပည္ေတာ္အတြက္ သာကီမ်ိဳးႏြယ္အတြက္ သူ႔ကိုပဲ ငါ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ။ ဒီမယ္ သမီးေတာ္။ ငါ့သားေတာ္ မအီမသာ ခံစားရတဲ့ အရိပ္အေရာင္ ေတြ႔မိရင္ ငါ့ကို ခ်က္ခ်င္း အသိေပးပါ။”

“သည္းခံေတာ္မူပါ ခမည္းေတာ္ ဘုရား။ ေမာင္ေတာ္ ညအိပ္ယာ ၀င္ခ်ိန္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေယာဂက်င့္တဲ့အေၾကာင္း ခမည္းေတာ္ကို အသိေပးခဲ့တာ မွတ္မိမယ္ ထင္ပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီကတည္းက ခမည္းေတာ္ ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ ေမာင္ေတာ္ စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ အထူးအာ႐ံုစိုက္ၿပီး အစြမ္းကုန္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ လုပ္ေကၽြးပါတယ္ဘုရား။ သူ႔ရဲ့ အရိပ္တစ္ခုလို သူနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ သူက 'မင္းနဲ႔ငါတို႔ရဲ့ သီးျခားကမၻာရဲ့ အျပင္ဘက္မွာ ကမၻာတစ္ခု ရွိေသးတယ္'လို႔ပဲ အျမဲ ေျပာေနပါတယ္ ခမည္းေတာ္။ ခုတေလာ ေမာင္ေတာ္ဟာ သမီးေတာ္နဲ႔အတူ စကားစျမည္ ေျပာေနရတာ ေပ်ာ္စရာတစ္ခုခု လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ေနရတာထက္ ျပင္ပကမၻာကို သိျမင္နားလည္ႏိုင္ဖို႔ ဒီနန္းေဆာင္ အေပၚထပ္ကေန ျပတင္းတံခါးေတြ ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ကိုပဲ ဆႏၵျပင္းျပပါတယ္ ဘုရား။ မေန႔ကေတာ့ နန္းေတာ္တံခါး အျပင္ဘက္မွာ စ႑ာလ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အမႈိက္က်င္းမွာ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ စားႂကြင္းစားက်န္ေတြ လိုက္ေကာက္ၿပီး  စားေနတာကို ဟို ျပတင္းေပါက္ကေန သူ လွမ္းျမင္လိုက္ပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒါကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူ စိတ္ထိခိုက္သြားၿပီး ဒီနန္းေဆာင္ေပၚကေန ေျပးဆင္းသြားပါတယ္ ဘုရား။ စ႑ာလကေလးကို သမီးေတာ္ဆီိ လက္ဆြဲေခၚလာၿပီး စ႑ာလကေလး အားရေက်နပ္တဲ့အထိ ပြဲေတာ္စာေတြ ေကၽြးလိုက္ဖို႔ သမီးေတာ္ကို အမိန္႔ေပးပါတယ္ ဘုရား။”

“အလို ေလးေလး. . . သမီးေတာ္။ အဲဒီလို ျမင္သာတဲ့ ေနရာမွာ အႂကြင္းအက်န္ေတြ စြန္႔ပစ္ဖို႔ အေႁခြအရံ အလုပ္အေကၽြးေတြကို ေစခိုင္းလိုက္ရသလား သမီးေတာ္ရယ္။”

“ခမည္းေတာ္ ဘုရား။ သမီးေတာ္ ဒီကို မေရာက္ခင္ကလည္း အႂကြင္းအက်န္ေတြကို အဲဒီေနရာမွာ စြန္႔ပစ္တာပါပဲ ဘုရား။ ေမာင္ေတာ္ဟာ အမႈိက္က်င္းထဲမွာ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အႂကြင္းအက်န္ေတြကို ျမင္ဖူးၿပီးသား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ဘုရား။ ေမာင္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကို ထိခိုက္ေစတာက အမႈိက္က်ဥ္း မဟုတ္ပါ ဘုရား။ အမႈိက္က်င္းထဲက အႂကြင္းအက်န္ေတြ ေကာက္စားေနတဲ့ စ႑ာလေလးကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေမာင္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။”

“အို . . . သမီးေတာ္။ ေနာက္ေနာင္မွာ ဘယ္စ႑ာလကိုမွ မျမင္ေတြ႔ေစရဘူး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ နန္းေတာ္နဲ႔ အနီးတစ္၀ိုက္မွာ ဘယ္လိုဇာတ္နိမ့္ေတြမွ ေျခမခ်ေစရဘူး။ စ႑ာလကို လက္ဆြဲ ေခၚလာတုန္းက သားေတာ္ ဘာေတြေျပာတယ္ဆိုတာ တိတိ က်က် ျပန္ေျပာျပ စမ္းပါ သမီးေတာ္။”

“စ႑ာလကို လက္ဆြဲေခၚလာတာ ျမင္ရေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ ေမာင္ေတာ့္ဆီကို ေျပးသြားခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ စ႑ာလေလးဟာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ပါ ဘုရား။ သူ႔၀မ္းဗိုက္ဟာ ပိန္ခ်ပ္ေနၿပီး သူ႔မ်က္တြင္းေတြကလည္း ေဟာက္ပက္ပက္ပါ ဘုရား။ အဲဒီ စ႑ာလေလးရဲ့ ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ ကိုင္ထားရင္း ေမာင္ေတာ္က သမီးေတာ္ကို 'အို. . . ယေသာဓရာ။ ကူကယ္ရာမဲ့ ဒီကေလးဟာ လူသားမ်ိဳးဆက္ပါကြယ္။ ငါတို႔က ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပြဲေတာ္ စာေတြ စားသံုးေနခ်ိန္မွာ သူက အမႈိက္က်င္းထဲက စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အႂကြင္းအက်န္ေတြကို ေကာက္စားေနတာ။ သူ ငါ့ကိုျမင္ေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငါ စိတ္ထိခိုက္တာပဲ ရွိတယ္။ ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႔မွ မရွိဘူး။ ဒီလို သိမ္ငယ္တာေတြ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္ရဲ့ အရွင္သခင္ ငါတို႔မွာ တာ၀န္ မရွိဘူးလား။ တိုင္းျပည္ရဲ့ အခြန္ဘ႑ာကို ေကာက္ယူၿပီး တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ ဒီလို သိမ္ငယ္တာေတြကို တာ၀န္မဲ့ မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္တဲ့ ျပည့္ရွင္မင္းရဲ့ အဆင့္အတန္းကို ဘယ္လို သတ္မွတ္မလဲ။ ကဲကဲ ယေသာဓရာ . . . ။ ေလာေလာဆယ္ သူ႔ကိုသာ ခ်ိဳၿမိန္ေကာင္းျမတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ေပးလိုက္ပါ။ သူ စားႏိုင္သေလာက္ စားစမ္းပါေစ။' လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္ ဘုရား။

“သမီးေတာ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူးလား”

“ခမည္းေတာ္။ ေမာင္ေတာ္ ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ ပန္းကန္ျပားထဲ ထမင္းထည့္ၿပီး စ႑ာလေလးကို ေပးလိုက္ပါတယ္ ဘုရား။ စ႑ာလေလးက ထမင္းပန္းကန္ျပားကိုယူ၊ ေအာက္မွာ ထိုင္. . . ”

ယေသာဓရာ စကားမဆံုးမီ မင္းႀကီးသည္ စိတ္ဆိုးမန္ဆိုး ေအာ္လိုက္၏။

“အလိုေလးေလး . . . သမီးေတာ္။ ငါ့ ေရႊနန္းေတာ္မွာ စ႑ာလအတြက္ ပန္းကန္ျပား ဘယ္ေနရာကမ်ား ရသလဲ။ သမီးေတာ္ ႐ူးမ်ားေနသလား။”

“သည္းခံေတာ္မူပါ ခမည္းေတာ္ ဘုရား။ ဇာတ္နိမ့္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုက္နာရမယ့္ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကို သမီးေတာ္ သိပါတယ္ ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ကို ငွက္ေျပာရြက္ပိုင္းတစ္ခု အယူခိုင္းၿပီး အဲဒါနဲ႔ ထည့္ေကၽြးဖို႔ စ႑ာလရဲ့ ေဘးနားမွာ ခ်ခင္းလိုက္ပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒီေတာ့ ေမာင္ေတာ္က ထမင္းကို ပန္းကန္ျပားထဲ ထည့္ေပးဖို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္ ဘုရား။”

အေျခအေနမွာ ဆိုးရြားေနၿပီ၊ ထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ အၾကပ္႐ိုက္ေနၿပီဟု မင္းႀကီး နားလည္လိုက္၏။ စိုးရိမ္ျခင္း ႀကီးစြာျဖင့္ ၿငီးတြားလိုက္ေလသည္။

“အို . . . နတ္ေဒ၀ါတို႔။ အို . . . နတ္ျဗဟၼာတို႔။”

တစ္ခ်ိန္လံုး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ရွိေနခဲ့ေသာ ကာဠဳဒါယီ အမတ္က ဆို၏။

“နားဆင္ေတာ္မူပါ အရွင္မင္းႀကီး။ အရွင္မင္းႀကီးရဲ့ သားေတာ္ဟာ ပညာဥာဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။ သူ႔ကို ကာမဂုဏ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳရမွာပါပဲ ဘုရား။ ပုဏၰားေတာ္ေတြ ညႊန္းၾကားတဲ့အတိုင္း မင္းႀကီးက သားေတာ္ကို သဘာ၀ေလာက အစစ္နဲ႔ ထိေတြ႔ရင္းႏွီးခြင့္ မေပးပါဘူးဘုရား။ မင္းႀကီးက ေကာင္းျမတ္ျခင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းဆိုတဲ့ ဘ၀ရဲ့ မ်က္ႏွာစာ တစ္ဘက္ကိုပဲ သားေတာ္ေရွ႕မွာ ဖြင့္လွစ္ျပထားပါတယ္ ဘုရား။ ပညာရွိတဲ့ မင္းသားကေတာ့ ဘ၀ရဲ့ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းတဲ့ မ်က္ႏွာစာကိုလည္း သိျမင္လာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး နားလည္ သေဘာေပါက္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။ အရွင္မင္းႀကီး။ အလြန္အမင္း ခ်မ္းသာသူေတြနဲ႔ အလြန္အမင္း ဆင္းရဲသူေတြသာ ဘ၀အတြက္ စိုးရမ္ေၾကာင့္ၾက ပိုတတ္ၾက ပါတယ္ ဘုရား။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ အလယ္အလတ္ တန္းစားေတြကေတာ့ ဘ၀မွာ လြန္လြန္ကဲကဲ ေပ်ာ္ရႊင္တာ မရွိသလို အလြန္အကၽြံလည္း ေသာကေရာက္ေလ့လည္း မရွိပါ ဘုရား။ ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔ ႐ုန္းကန္ရျခင္းသာလွ်င္ သူတို႔အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။ သားေတာ္မင္းသားကို လံုျခံဳေရး အေစာင့္အၾကပ္ေတြနဲ႔ ထိန္းထားၿပီး ထီးနန္း လႊဲအပ္ႏိုင္မယ္လို႔ အရွင္မင္းႀကီး ထင္ထားပါလိမ့္မယ္ ဘုရား။”

“အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ အမႈိက္တြင္းထဲက ေကာက္စားတဲ့ စ႑ာလေတြကို ေတြ႔ျမင္ရလို႔၊ ထမင္းမစားဘဲ ဖြဲစားတဲ့ အ႐ူးေတြနဲ႔ ဘာမွ မထူးတဲ့ ေတာေပ်ာ္ရေသ့ေတြကို ေတြ႔ျမင္ရလို႔ ငါ့သားေတာ္မွာ ဘာေတြ အက်ိဳးထူးမွာမို႔လဲ။ ငါ့သားေတာ္က တစ္ျခားေနျပည္ေတာ္ေတြ သိမ္းပိုက္ေအာင္ျမင္တာကို ငါ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဇမၺဴဒိပ္ တစ္ကၽြန္းလံုး တစ္ခုတည္းေသာ အလံေတာ္ေအာက္မွာ သိမ္းသြင္းလိုက္ႏိုင္တာကို ငါ ျမင္ခ်င္ တယ္။ ဘုန္းသမၻာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ငါ့သားေတာ္ဟာ အဲဒီလို ေအာင္ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္။ ငါက သူ႔ကို တိုက္တြန္းလိုက္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ သူ ဘ၀ကို စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔စရာ မလိုဘူး။ မိခင္ဟာ စူးရွ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစမယ့္ လက္နက္ အခၽြန္ အထက္ေတြကို သူ႔သားငယ္ မမီႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ထားသလို ငါလည္း ငါ့သားေတာ္ကို ထိတ္လန္႔သံေ၀ဂ ရေစမယ့္ အရာေတြနဲ႔ ေ၀းေအာင္ ရွိသမွ် ငါ့ စြမ္းအားနဲ႔ ငါ့ အမိန္႔အာဏာကို အသံုးျပဳမယ္။ မနက္ဖန္က စၿပီး လံုျခံဳေရးကို ပိုၿပီး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခ်ထားမယ္။ သူေတာင္းစား အားလံုး နဲ႔ ရေသ့ရဟန္း မွန္သမွ် ငါ့နန္းေတာ္တြင္း ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ျခင္း မရွိေစရဘူး။”

“အရွင္မင္းႀကီး . . . ။ သည္းခံေတာ္မူပါ ဘုရား။ အဲဒီလို ေစာင့္ၾကပ္ ပိတ္ပင္ျခင္းဟာ မင္းသားရဲ့ မခံခ်င္စိတ္ကို ႏႈိးဆြေပးရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္ ဘုရား။ အဲဒီလိုသာ တင္းၾကပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မင္းသားဟာ တနည္းနည္းနဲ႔ နန္းေတာ္ကို စြန္႔ခြာသြားပါလိမ့္မယ္ ဘုရား။ အတင္းအၾကပ္ မလုပ္ပါနဲ႔ ဘုရား။ စစ္မွန္တဲ့ ေလာကရဲ့ သေဘာမွန္ကို မင္းသားသိခြင့္ ေပးလိုက္ပါ ဘုရား။”

တစ္ခ်ိန္လံုး ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ထားၿပီး ေတြေတြေ၀ေ၀ ေၾကာင္ေငး ေတြးေတာေနသူ ယေသာဓရာသည္ မင္းႀကီးကို ရဲ၀ံ့စြာ ေလွ်ာက္ထား၏။

“ခမည္းေတာ္ . . . ။ ခမည္းေတာ္ ႏွစ္သက္ေတာ္မူတဲ့ ဗ်စ္ရည္မ်ား ဆက္သပါရေစ ဘုရား။ ခြင့္ျပဳပါ ခမည္းေတာ္။ ဗ်စ္ရည္ သြားယူဖို႔ ခဏေလး အခ်ိန္ေပးပါ ဘုရား။”

“ဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီ ဗ်စ္ရည္က ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိမွာလဲ။ ငါ သြားမယ္။ သားေတာ္ ျပန္လာရင္သာ ငါ့ကို ခ်က္ခ်င္းလာေတြ႔ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါ။”

ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ မင္းႀကီးသည္ ေနရာမွ ထလိုက္၏။ မင္းႀကီး ခံျပင္းေဒါသ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္လက္ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေပ။ ယေသာဓရာလည္း မရႊင္ေသာ မ်က္ႏွားထားျဖင့္ မင္းႀကီးေရွ႕ေမွာက္၌ ဒူးေထာက္၍ အ႐ိုအေသ ေပးလိုက္ၿပီး မင္းႀကီးကို သုရမၼနန္းေဆာင္ မုခ္၀အထိ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္လည္းေကာင္း ကာဠဳဒါယီ အမတ္သည္လည္းေကာင္း ယေသာဓရာကို တစ္စံုတစ္ရာ ႏႈတ္ဆက္စကား မေျပာၾကားဘဲ ထြက္ခြာသြားၾကေလ၏။ ယေသာဓရာ မင္းသမီးသည္လည္း တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေလးလံေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ား၏ သယ္ေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါလ်က္ သုရမၼနန္းေဆာင္ဆီ ဦးတည္ေန၏။ မင္းသမီးသည္ နန္းေဆာင္ေပၚသို႔ မတက္မီ သိဒၶတၳမင္းသား ျပန္လာေလၿပီလား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေသာ တံခါးမုခ္ကိုသာ ေတြ႔ရေလသည္။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)