တရားမင္းသခင္ - ၁။ ရဟန္းနိမိတ္

အသိတစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးထားတာ ၾကာပါၿပီ။ တေလးတစား မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဟိုလွန္သည္လွန္ လွန္႐ံုသာ လွန္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္မိေတာ့ ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ စြဲသြားပါတယ္။ အစအဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ (စာေမးပြဲသင္႐ိုး မဟုတ္တဲ့)စာအုပ္ ေလးငါးဆယ္အုပ္ စာရင္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE. (ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)

Blogကေန ေရးေဖာ္ဖတ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ဖို႔ စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္မယ္ စိတ္ကူးမိပါတယ္္။ မူရင္း အဂၤလိပ္ အေရးအသား သိပ္မခက္ေပမယ့္ တိုက္႐ိုက္ ဘာသာျပန္တာထက္ မွီးေရးတာက ပိုေကာင္းမယ္ ထင္မိပါတယ္။ ႏႈတ္ခ်င္တာႏႈတ္ ျဖည့္ခ်င္တာျဖည့္ လုပ္လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္လို႔ပါ။ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ား ကြဲလြဲေနတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းအခင္းအက်င္း ကြဲလြဲခ်က္ေတြ ပါပါတယ္။ မထင္ရွားတဲ့ နာမည္တစ္ခ်ိဳ႕ မတူတာေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ တရားအေၾကာင္းအရာ ကြဲလြဲခ်က္လည္း နည္းနည္းပါးပါး ေတြ႔ရပါတယ္။ မဟာယာန က်မ္းစာေတြထဲက ယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြဲလြဲခ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ Jayasena Jayakodyရဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ျခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏႈတ္သင့္တယ္ထင္တာႏႈတ္ ျဖည့္သင့္တယ္ထင္တာ ျဖည့္ၿပီး မွီးျငမ္း ေရးပါမယ္။ ေထရ၀ါဒ တရားေတာ္ကို ပ်က္လိုပ်က္စီး ေစာ္ကားဆန္႔က်င္တာ မဟုတ္တဲ့ အခင္းအက်င္း နဲ႔ နာမည္ကြဲလြဲခ်က္ ေတြကို မေျပာင္းေတာ့ပါဘူး။ ကြဲလြဲခ်က္ကို တူးတူးခါးခါး အျပစ္ မျမင္လိုက္ဘဲ ေျပျပစ္တဲ့ သေဘာထားနဲ႔ “ဂုဏ္ေတာ္ဖြင့္” တစ္မ်ိဳးလို႔သာ မွတ္ၾကေစလို ပါတယ္။

Portrait of the Buddhaဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ အဂၤလိပ္လို လွေပမယ့္ ျမန္မာျပန္လိုက္ရင္ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ “တရားမင္းသခင္”လို႔ ေခါင္းစဥ္ႀကီး ယူလိုက္ပါတယ္။ မူရင္းစာအုပ္မွာ မပါေပမယ့္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ငယ္ေလးေတြ ထည့္လိုက္ပါတယ္။

တရားမင္းသခင္

၁။ ရဟန္းနိမိတ္

သာ၀တၳိ ေဆာင္းရာသီ ျဖစ္၏။ အေအးဒဏ္ကား မခံသာေအာင္ ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ ၀န္းက်င္ေလာက၌ လႈပ္ရွားသြားလာသူ ကင္းဆိတ္ေန၏။ တစ္ေန႔တာလံုး ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ ခဏေလးမွာသာ ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္ကို ရရွိသည္။ အျပင္မွာ ေအးလြန္းလွေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား အိမ္တြင္းမွာသာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကုတ္ကပ္ေနၾက၏။ မိုးလင္းေသာ္လည္း အိပ္ယာေပၚမွာ အခ်ိန္ဆြဲ၍ လွဲေကြး ေနတတ္ၾက၏။ ေဆာင္းတြင္းကာလ၌ အေစာဆံုး ႏိုးထသည္ကား ေအးစိမ့္ေအာင္ သုတ္ျဖန္းသည့္ ေလသရမ္းတို႔သာ ျဖစ္ေပသည္။ ေလသရမ္းတို႔သည္ ဟိမ၀ႏၲာ ေတာင္တန္းမွ ႏွင္းအထြတ္ တို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေပြ႔ဖက္ နမ္း႐ိႈက္ခဲ့ၿပီး အေအးေၾကာက္သူ အိမ္တြင္းပုန္းတို႔ကို အိမ္အျပင္မွ ခပ္ရဲရဲ စိန္ေခၚလ်က္ ရွိေနသည္။ အိမ္ၾကား လမ္းၾကား သစ္ကိုင္းၾကားတို႔၌ တ၀ူး၀ူး တ႐ွဴး႐ွဴး တိုးေ၀ွ႔ေဆာ့ျမဴးလ်က္ ရွိေနသည္။ ေလသရမ္း တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ ဆြဲေမႊ႔ခံရေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ေနရာအႏွံ႔ ၾကဲျပန္႔လ်က္ ရွိေနသည္။ ေလတစ္သုတ္က ေျမျပင္ေပၚမွ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကို လွဲက်င္းသြားၿပီး မၾကာမီပင္ ေနာက္ေလတစ္သုတ္က သစ္ရြက္ေရာ္မ်ားကို ပင္အို ပင္ပ်ိဳတို႔ အေပၚမွ လႈပ္ေႁခြခ်လိုက္ျပန္ရာ ေျမျပင္မွာ မရွင္းႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။

ေဆာင္းတြင္း နံနက္ခင္း တစ္ခုျဖစ္၏။ လူေနေ၀းသည့္ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ရွိ ေျမျပင္ႏွင့္ ျမက္ခင္းျပင္တို႔ကို ႏွင္းထုက ဖံုးအုပ္လႊမ္းျခံဳထားသည္။ ထိုစဥ္ သစ္နက္ေရ ၀တ္ဆင္သူ ကာဠာမ ရေသ့သည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းမွ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္သာ၀တၱိသို႔ ဆြမ္းခံႂကြရန္ ႏွင္းထုၾကားမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေန၏။ ဆြမ္းရွာရန္ ထြက္လာေသာ္လည္း အိုး ခြက္ သပိတ္ သည္ေဆာင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ ဗလာက်င္းသည့္ လက္ႏွစ္ဘက္တို႔သည္သာ ရေသ့၏ ကိုယ္ေပၚမွာ အသက္မဲ့စြာ တြဲေလာင္းခိုလ်က္ လိုက္ပါေနသည္။ ရေသ့သည္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ဖံုးလႊမ္းထားသည့္ သဲထူထူ ႏွင္းစိုလမ္းေပၚမွာ ျဖည္းေလးညင္သာစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းေန၏။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ထားၿပီး ေရွ႕ကို ႏွစ္ေတာင္ခန္႔သာ ၾကည့္၍ ေလွ်ာက္ေန၏။ သာ၀တၱိနန္းေတာ္ ဗဟိုနန္းမေဆာင္ အနီးရွိ သိဒၶတၳမင္းသား စံေပ်ာ္ရာ သုရမၼနန္းေဆာင္ဆီ ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ ရေသ့သည္ နန္းေတာ္မုခ္ဦး၀မွာ ရပ္တံ့လိုက္ၿပီး မတုန္မလႈပ္ ဆက္လက္ ရပ္ေနသည္။ သူသည္ မည္သည့္အိမ္တြင္းမွ ၀င္သူမဟုတ္။ အိမ္တံခါး၀မွာသာ တိတ္တိတ္ရပ္၍ ဆြမ္းရွားမွီးေလ့ ရွိသူတည္း။

သုရမၼနန္းေဆာင္ အတြင္း၌ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ နံနက္စာ ပြဲေတာ္တည္လ်က္ ရွိေန၏။ နန္းေဆာင္အတြင္း၌ ေစာင္းသံသဲ့သဲ့ ျပန္႔ထြက္ေနသည္။ ယေသာဓရာသည္ မင္းသားအနီးမွာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ခစားလ်က္ ရွိ၏။ တိတ္ဆိတ္ညင္သာစြာ ပြဲေတာ္တည္ေနေသာ မင္းသားသည္ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းေမာ့လိုက္ၿပီး ယေသာဓရာကို ေျပာ၏။

“ယေသာဓရာ။ အတီးအမႈတ္ေတြ ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါကြယ္။”

“ေမာင္ေတာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ ေမဃမဟာတီးကြက္ အေျပာင္းခိုင္းလိုက္ ရမလား။”

“မေျပာင္းပါနဲ႔။ အရပ္ခိုင္းလိုက္ပါ။ ပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ ေတြလည္း ဖြင့္လိုက္ပါ။ ဟို အျပင္ဘက္ သစ္ကိုင္းေတြ သစ္ရြက္ေတြၾကားက ေလတိုးသံ ဂီတကို နားေထာင္ခ်င္တယ္။ ငွက္ေတြရဲ့ သီက်ဴးသံကို နားေထာင္ခ်င္တယ္။ ဟိုကိုင္းဒီကိုင္း ခုန္ကူး ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ့ ငွက္ေတြကို ၾကည့္မယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က သဘာ၀ေလာက အစစ္ကို ၾကည့္မယ္။”

ေစာင္းသံ ရပ္သြားသည္ႏွင့္ ငွက္တို႔၏ က်ဴက်ဴၾကာၾကာ ျမည္ဟစ္သံမ်ား တိုးတိုးညင္းညင္း ေပၚထြက္လာ၏။ ေလးတိုးသံ သဲ့သဲ့လည္း ၾကားရေလသည္။

“ယေသာဓရာ။ ျပတင္းေပါက္ေတြလည္း ဖြင့္လိုက္ပါအံုး။”

“ေအးတယ္ ေမာင္ေတာ္ရဲ့။ ေလက ၾကမ္းတယ္။ ဒီ နန္းေဆာင္ထဲ မီးဖိုေဘးမွာပဲ ေနမွ ျဖစ္မယ္။ အေအးဒဏ္ ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေတာ္။”

“သေသာဓရာရယ္။ တဲကုတ္မွာေနတဲ့ စ႑ာလေတြ ယာစကာေတြမွာ ပိတ္စရာ ျပတင္းေတြ တံခါးေတြ ရွိလို႔လား။ ေႏြးေထြးလံုျခံဖို႔ အ၀တ္အထည္ေရာ ရွိလို႔လားကြယ္။”

“သူတို႔က က်င့္သားရေနၿပီ ေမာင္ေတာ္ရဲ့။”

“ငါတို႔ေရာ က်င့္သားမရႏိုင္ဘူးလား။”

“ရႏိုင္တယ္ပါတယ္ ေမာင္ေတာ္။”

“အဲဒီလို ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ အသားက်ရတာ လူသားဆန္ပါတယ္ ယေသာဓရာ။ ျပတင္းေပါက္ေတြသာ ဖြင့္လိုက္ပါ။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ဖြင့္လိုက္ေတာ့မယ္။”

ယေသာဓရာသည္ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုကို တံု႔ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ ဖြင့္လိုက္သည္။ ေအးစိမ့္သည့္ ေလတစ္လံုး နန္းေဆာင္အတြင္းသို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုး၀င္လာ၏။ မင္းသမီးသည္ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ရန္ နားႏွစ္ဘက္ကို အေပၚ႐ံု အ၀တ္စြန္းႏွင့္ ဖံုးဖိေန၏။ မင္းသားသည္ စားလက္စ ပြဲေတာ္ကို ဖယ္လိုက္၍ လက္ေဆးၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို တြန္႔ေကြး၍ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးရင္း ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။

မင္းသားသည္ နန္းေတာ္မုခ္ဦး၌ မလႈပ္မရွား ရပ္ေနေသာ ကာဠာမ ရေသ့၏ ကိုယ္တစ္ပိုင္းကို လွမ္းျမင္လိုက္၏။ ရေသ့သည္ အရွက္လံု႐ံု သစ္နက္ေရ ၀တ္ထားသည္မွအပ ကိုယ္လံုးတီး ျဖစ္၏။ မုခ္၀၌ ေတာင့္ေတာင့္မတ္မတ္ ရပ္ေန၏။ အေအးဒဏ္ကို မမႈဘဲ ရပ္ေနပံုမွာ သက္မဲ့ ႐ုပ္တုတစ္ခုႏွင့္ တူလွ၏။ ရေသ့ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ သိဒၶတၳ၏ ရင္ထဲ၌ ၾကည္ႏူးမႈ လႈိင္းတံပိုးတစ္ခု လႈပ္ခပ္သြားသည္။ သိဒၶတၳသည္ ရေသ့ကို ရည္ရြယ္၍ ဦးညြတ္ကာ အ႐ိုအေသ ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ယေသာဓရာကို ေခၚ၍ ေျပာ၏။

“ရေသ့ကို ၾကည့္စမ္း။ အေအးဒက္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံၿပီး မလႈပ္မရွား ရပ္ေနလိုက္တာ။ တကယ့္ သူေတာ္စင္ပါပဲ။”

“ကာဠာမ ရေသ့ပါ ေမာင္ေတာ္။ နန္းေတာ္မွာ ဆြမ္းလာလာရပ္တာ ခဏခဏ ေတြ႔ဖူးတယ္။”

“ဟုတ္တယ္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူ႔ကို ဒီနန္းေဆာင္ထဲ ပင့္ဖိတ္ၿပီး ဆြမ္းလွဴရေအာင္။ သူ႔အတြက္ ေနရာျပင္ပါလား။”

“ေမာင္ေတာ္။ သူက ဘယ္သူ႔အိမ္ထဲမွ မ၀င္ဘူး။ ဆြမ္းလွဴရင္ လက္ခုပ္နဲ႔ ခံယူတယ္။ ေရနဲ႔ အေဖ်ာ္ဆိုရင္လည္း သူ႔လက္ခုပ္ထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီး လွဴရတာ။ ၿပီးရင္း သူလွည့္ျပန္ သြားေတာ့တာပဲ။”

“ဒါဆို ငါ ဒီကပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္။ သူ႔ဆီသြားၿပီး ဆြမ္းေလာင္းလွဴလိုက္ပါ။”

ယေသာဓရာသည္ လွဴဖြယ္ ဆြမ္းအာဟာရမ်ားကို ေငြဆြဲျခင္းမွာ ထည့္သြင္းျပင္ဆင္ၿပီး ကၽြန္မခုဇၨဳတၱရာကို ေခၚလိုက္၏။ မင္းသမီးသည္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေသာ ခုဇၨဳတၱရာကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ျပံဳးျပရင္း အေပၚ႐ံုျခံဳထည္ကို သပ္ရပ္ေအာင္ ျပင္ျခံဳလိုက္သည္။ ခုဇၨတၱရာကို ေရကရား ကူသယ္ေပးရန္ ေမးေငါ့ရင္း မ်က္စပစ္၍ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆြဲျခင္းကို ေကာက္ယူၿပီး ခုဇၨဳတၱရာႏွင့္အတူ နန္းေဆာင္ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားေလ၏။

သိဒၶတၳသည္ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ ဧကစာရီ ရေသ့ျမတ္ကို ႏွစ္ေထာင္းအားရစြာ ေငးေမာၾကည့္႐ႈရင္း ရေသ့၏ ေရာင့္ရဲေသာဘ၀ ႐ိုးရွင္းျမင့္ျမတ္ စင္ၾကယ္ပံုကို စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနေလ၏။

မင္းသားသည္ ရေသ့ဆီသြားေနေသာ မင္းသမီးဆီ အၾကည့္ေျပာင္းလိုက္သည္။ ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ ခုဇၨဳတၱရာသည္ မင္းသမီးကို ခပ္သုတ္သုတ္ ေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီး နန္းေတာ္၀င္းတံခါး ဖြင့္ေပးေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ယေသာဓရာ ႏွင့္ ခုဇၨဳတၱရာတို႔သည္ ရေသ့၏ေရွ႕မွာ ေျခစံုရပ္ရင္း ကိုယ္ကို ညြတ္ကိုင္း၍ အ႐ိုအေသ ေပးလိုက္ၾကသည္။ ရေသ့က လက္ႏွစ္ဘက္ ဆန္႔တန္းလိုက္ေသာအခါ ယေသာဓရာသည္ ရေသ့၏ လက္ထဲသို႔ ငွက္ေျပာရြက္ ျဖတ္ပိုင္းစတစ္ခု ထည့္ေပးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဆြမ္းအာဟာရမ်ား ျခင္းမွထုတ္ယူၿပီး ငွက္ေျပာရြက္ေပၚ တင္လွဴလိုက္သည္။

ရေသ့သည္ မ်က္လံုးအစံုကို ေစ့ေစ့ပိတ္ထား၏။ မူရင္း ရပ္လ်က္အေနအထားကို မေျပာင္းမျပင္ဘဲ ဆန္႔တန္း၍ ဆြမ္းခံယူထားသည့္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေကြးညြတ္႐ုပ္သိမ္းကာ ဆြမ္းအာဟာရတို႔ကို ပါးစပ္ဆီသို႔ သယ္ယူ၏။ ငွက္ေျပာရြက္ေပၚ တင္လွဴထားသမွ်ကို စားသံုး၏။ ရေသ့၏ ပါးစပ္သည္ ငွက္ေျပာရြက္ေပၚ ေနရာအႏွံ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရြ႕လ်ားေနသည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာ စားစရာအားလံုး ကုန္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ရေသ့သည္ ငွက္ေျပာရြက္ကိုပါ စားသံုးပစ္လိုက္၏။ ရေသ့၏ မ်က္လံုးမ်ားကား ပိတ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္။ ရေသ့သည္ စကားတစ္ခြန္းမွ ႁမြက္ၾကားျခင္း မရွိေပ။ ထို႔ေနာက္ ေရကို ခံယူရန္ လက္ခုပ္ျပဳထားေသာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔တန္းေပး၏။ ရေသ့ေဘးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနေသာ ယေသာဓရာသည္ ခုဇၨဳတၱရာထံမွ ေရကရားကို ယူ၍ ရေသ့၏ လက္ခုပ္ထဲသို႔ အသာအယာ ေရေလာင္းထည့္ ေပးလိုက္သည္။ ရေသ့သည္ လက္ခုပ္ကို ႐ုတ္ယူၿပီး ေရေသာက္၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လံုးမ်ား ခပ္စင္းစင္း ဖြင့္၍ ယေသာဓရာကို ၾကည့္၏။ သူ၏ ညာဘက္လက္ကို ယေသာဓရာ၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ အျမင့္ညီေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပင့္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ညင္ညင္သာသာ ျပန္ခ်ကာ ႏႈတ္ဆက္ဟန္ ျပဳၿပီး ထြက္ခြာရန္ ကိုယ္ကုိ လွည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေလးေလးကန္ကန္ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။

ယေသာဓရာသည္ တံခါး၀မွာ ရပ္လ်က္ပင္ ရွိေသး၏။ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားေနေသာ ရေသ့ကို ၾကည္ညိဳေလးျမတ္စြာ ေငးၾကည့္ေန၏။ ခုဇၨဳတၱရာက ညင္သာစြာ ထိတို႔ သတိေပးလိုက္ရာ ရေသ့ထံမွ အၾကည့္ကို ႐ုတ္လိုက္၏။ နန္းေဆာင္ေပၚ က်န္ေနခဲ့သည့္ သိဒၶတၳကို သတိရ၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သိဒၶတၳ မလႈပ္မယွက္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ သိဒၶတၳလည္း ျပန္ႂကြသြားသည့္ ရေသ့ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေန၏။ ျဖည္းေလးညင္သာစြာ ထြက္ခြာသြားသည့္ ကာဠာမ ရေသ့၏ ပံုပန္းသ႑ာန္သည္ သိဒၶတၳ၏ စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းၾကံဳးယူငင္သြားေၾကာင္း ယေသာဓရာ နားလည္ လိုက္ေလသည္။

(ဆက္ရန္ . . . . .)