Kathina Benefits (Part 4) - ကထိန္အာနိသင္မ်ား (အပိုင္း ၄)

(. . . . .မွ အဆက္)

ကထိန္အာနိသင္ (ႏွီးႏႊယ္)

ကထိန္အာနိသင္ ရတယ္ဆိုရင္  ပရမၸရေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ကိုလည္း က်င့္သံုးစရာမလိုဘူးလို႔ ယူဆၾကပါေသးတယ္။

ပရမၸရေဘာဇနသိကၡာပုဒ္

“အခ်ိန္အခါကို ၾကဥ္၍ ပရမၸရေဘာဇဥ္ကို စားျခင္းေၾကာင့္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္၏။ ထိုပရမၸရေဘာဇဥ္ကိ စားရာ၌ ဤဆိုလတၱံ႔သည္ကား အခ်ိန္အခါတည္း။ နာဖ်ားေသာအခါ၊ သကၤန္းလွဴေသာအခါ၊ သကၤန္းခ်ဳပ္ေသာအခါ၊ ဤကား ထိုပရမၸရေဘာဇဥ္ကို သံုးေဆာင္ရာ၌ အခ်ိန္အခါတည္း။” (ပါစိတ္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္)

ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ဒကာတစ္ေယာက္ေယာက္က ဆြမ္းလွဴမယ္၊ ဆြမ္းကပ္မယ္ ဆိုတာကို လက္ခံထားၿပီးၿပီဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဆြမ္းဒကာ ေပၚလာလည္း လက္မခံရေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္မွေပၚလာတဲ့ ဒကာရဲ့ဆြမ္းကို ပရမၸရေဘာဇဥ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြ ပရမၸရေဘာဇဥ္ကို မဘုဥ္းေပးရဘူးလို႔ ဒီသိကၡာပုဒ္က တားျမစ္ပါတယ္။

ႁခြင္းခ်က္ အေနနဲ႔ ဒီသိကၡာပုဒ္ကို က်င့္သံုးစရာမလိုတဲ့ အခ်ိန္အခါသံုးမ်ိဳးမွာ “သကၤန္းလွဴေသာအခါ”လို႔ ပါပါတယ္။ သကၤန္းလွဴတဲ့အခါဆိုတာ ကထိန္သကၤန္းလွဴတဲ့အခါ၊ ကထိန္ရာသီ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကထိန္အာနိသင္ေတြ ခံစားခြင့္ရွိတဲ့ ငါးလ (သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ကေန တေပါင္းလျပည့္အထိ) ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကထိန္အာနိသင္ ရတယ္ဆိုရင္ ဒီသိကၡာပုဒ္ကိုလည္း က်င့္သံုးစရာ မလိုဘူးလို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္ တိုက္႐ိုက္ေဟာထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္လို႔ ထည့္ယူထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွီးႏႊယ္ကထိန္အာနိသင္ေပါ့။

ဒီအာနိသင္ကို ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေလးေပး ေဟာၾကားေလ့ ရွိပါတယ္။ ရယ္စရာပံုျပင္ေလးနဲ႔ ေဟာၾကတာပါ။ “တစ္ခါတုန္းက ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ဒကာႏွစ္ဦးေပၚလာတယ္။ အရင္ဦးတဲ့ ဆြမ္းဒကာက ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ကပ္လိမ့္မယ္၊ ဒုတိယ ဒကာက ၀က္သားဟင္း ကပ္လိမ့္မယ္လို႔ ဆရာေတာ္က သိတယ္။ ဒီေတာ့ ၀က္သားဟင္းဘုဥ္းေပးလို႔ရေအာင္ ဥာဏ္ဆင္တယ္။ ဆရာေတာ္က ဒကာႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အလယ္မွာ ရပ္ေနရင္း လက္ႏွစ္ဘက္ကို ကားေျမႇာက္ဆန္႔တန္း ေပးလိုက္ၿပီး 'ကဲ ဒကာတို႔ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ကို လက္ကေန အၿပိဳင္ဆြဲၾက။ ႏိုင္ေအာင္ဆြဲႏိုင္တဲ့ ဒကာရဲ့အိမ္မွာ ငါ ဆြမ္းဘုဥ္ေပးမယ္'လို႔ အမိန္႔ရွိတယ္။ ဒကာႏွစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ဆြဲေနတုန္း ဆရာေတာ္က ၀က္သားဒကာဘက္ပါေအာင္ ႐ုန္းရင္း ခ်ဥ္ေပါင္ဒကာကို ေျခေတာက္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္သတဲ့။ ခ်ဥ္ေပါင္ဒကာကလည္း အေျခအေနကို သေဘာက္ေပါက္တာနဲ႔ 'ခ်ဥ္ေပါင္ကို ေျခကန္၊ ၀က္သားေနာက္ စံုကန္႐ုန္း၊ သြားေတာ့ကတံုး'ဆိုၿပီး ဆြဲထားတဲ့လက္ကို ႐ုတ္တရက္ လႊတ္ေပးလိုက္တာ အလဲလဲ အကြဲကြဲ ျဖစ္ကုန္သတဲ့။” ဒီလိုမ်ိဳး ေနာက္မွေပၚလာတဲ့ ဒကာရဲ့ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေပမယ့္ ကထိန္အာနိသင္ ရထားတယ္ဆိုရင္ အျပစ္မရွိတဲ့အေၾကာင္း ေဟာၾကားေလ့ ရွိပါတယ္။ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ အေျပာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ရယ္ရတဲ့ ပံုျပင္ေလး ျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္႐ိုက္ဘုရားရွင္ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့ အာနိသင္ကို လူဒကာေတြ လြယ္လြယ္နဲ႔ နားလည္ႏိုင္လို႔ အေလးေပးေဟာၾကားၾကတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီအာနိသင္ဟာ ဆြမ္းစားကြမ္းစားနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ကထိန္အာသင္ (၁) နဲ႔ ကထိန္နိသင္ (၃)မွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အတိုင္း သာမာန္ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဆြမ္းစားကြမ္းစား ကိစၥနဲ႔ ၾကံဳရခဲပါတယ္။ ဆြမ္းဒကာႏွစ္ေယာက္ တၿပိဳင္တည္းေပၚဖို႔ဆိုတာ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ၾကံဳႀကိဳက္ဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ဆြမ္းဒကာႏွစ္ေယာက္ တၿပိဳင္တည္း ေပၚလာတယ္ ဆိုရင္လည္း ပထမဒကာကို ဦးစားေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ဒီလို ပထမဒကာကို ဦးစားေပးလိုက္တာဟာ ဒီ ပရမၸရေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးတာလား၊ ေလာကထံုးစံ လူမႈေရးထံုးစံလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီသိကၡာပုဒ္ကို က်င့္သံုးစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ ကထိန္အက်ိဳး ကထိန္အာနိသင္ (ႏွီးႏႊယ္)ကေရာ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ထူးထူးျခားျခား အသံုး၀င္ပါသလား ဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ အသံုး၀င္၀င္ မ၀င္၀င္၊ အေရးပါပါ မပါပါ အခြင့္အေရးဟာ အခြင့္အေရးပဲ ဆိုပါစို႔။ ရဟန္းေတာ္ေတြရတဲ့ ကထိန္အက်ိဳး ကထိန္အာနိသင္ (ႏွီးႏႊယ္)ကိုလည္း “စိတ္လိုလက္ရ အျပစ္ကင္းကင္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးႏိုင္ျခင္း”လို႔ပဲ က်ဥ္းက်ဥ္းရွင္းရွင္း မွတ္လိုက္ၾကပါစို႔။

ကထိန္အာနိသင္ (၄)

စတုတၱအက်ိဳးအာနိသင္က ပထမကထိနသိကၡာပုဒ္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးစရာ မလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမကထိနသိကၡာပုဒ္ -

“ရဟန္းသည္ သကၤန္း(ကိစၥ)ၿပီးဆံုးလတ္ေသာ္ ကထိန္ကို ႏႈတ္ၿပီးလတ္ေသာ္ ဆယ္ရက္အပိုင္းအျခားရွိေသာ ကာလပတ္လံုး အပိုသကၤန္းကို ေဆာင္ႏိုင္သည္။ ထို (ဆယ္ရက္အပိုင္းအျခားကာလ)ကို လြန္ေစေသာ ရဟန္းအား စြန္႔ျခင္း(၀ိနည္းကံ)ရွိေသာ ပါစိတ္အာပတ္သင့္၏။” (ပါရာဇိကပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္)

ဒီသိကၡာပုဒ္ကို မလိုက္နာ မက်င့္သံုးဘဲ ေနႏိုင္တဲ့ ႁခြင္းခ်က္အေျခအေနႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ “သကၤန္း(ကိစၥ)ၿပီးဆံုး”တယ္ ဆိုတာနဲ႔ “ကထိန္ႏႈတ္ၿပီး”တယ္ ဆိုတာကို ကထိန္အာနိသင္ (၂)မွာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသိကၡာပုဒ္အရ (ႁခြင္းခ်က္မဟုတ္တဲ့) သာမန္အေျခအေန သာမန္အခ်ိန္အခါမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဆယ္ရက္ထက္ေက်ာ္ၿပီး အပိုသကၤန္း ကုိင္ေဆာင္သံုးစြဲခြင့္ မရွိပါဘူး။ သံုးစြဲရင္ အျပစ္ရွိပါတယ္။ သံုးစြဲမိတဲ့ အပိုသကၤန္းကိုလည္း စြန္႔လႊတ္လိုက္ရပါတယ္။

ဒီသိကၡာပုဒ္အရ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ သင္းပိုင္း၊ ဧကသီ နဲ႔ ဒုကုဋ္ (ႏွစ္ထပ္သကၤန္း)ဆိုတဲ့ သကၤန္းသံုးထည္ပဲ ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ တိစီ၀ရိက္ဆိုတဲ့ ဒီသကၤန္းသံုးကလြဲလို႔ ဆယ္ရက္ထက္ေက်ာ္ၿပီး အပိုသကၤန္း ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲခြင့္ မရွိပါဘူး။ ကထိန္အာနိသင္ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီသိကၡာပုဒ္ကို က်င့္သံုးစရာမလို တဲ့အတြက္ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ၿပီးေတာ့လည္း အပိုသကၤန္း ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကထိန္အာနိသင္ ရတယ္ဆိုတာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ကေန တေပါင္းလျပည့္အထိ ငါးလသာ ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး သကၤန္းအပိုေတြ ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အေျဖကေတာ့ “တိစီ၀ရိက္”ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။

၀ိနည္းတိစီ၀ရိက္ ႏွင့္ ဓုတင္တိစီ၀ရိက္

“အပိုသကၤန္း”ဆိုတဲ့ စကားဟာ ကထိန္အာနိသင္ (၂)မွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ သကၤန္းအဓိ႒ာန္တင္ျခင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ တိစီ၀ရိက္အဓိ႒ာန္ကို ၀ိနည္းတိစီ၀ရိတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဓုတင္တိစီ၀ရိက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓုတင္တိစီ၀ရိက္ကို က်င့္သံုးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ သကၤန္းသံုးထည္ပဲ ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲပါတယ္။ ဘယ္လို အပိုသကၤန္းမ်ိဳးကိုမွ မကိုင္ေဆာင္ မသံုးစြဲၾကပါဘူး။ ၀ိနည္းတိစီ၀ရိက္ က်င့္သံုးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ သကၤန္းသံုးထည္အျပင္ အပိုသကၤန္းေတြလည္း ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲၾကပါတယ္။  ကထိန္အာနိသင္ (၂)မွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အတိုင္း ဒီေန႔ေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ သကၤန္းႀကီး သံုးထည္ကို ပရိကၡာရေစာဠအဓိ႒ာန္တင္ၾကပါတယ္။ ပစၥဳဒၶိဳရ္ျပဳၾကပါတယ္။ ၀ိကပၸနာျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပထမကထိနသိကၡာပုဒ္ကို ေရွာင္လႊဲႏိုင္ၿပီး ကထိန္အာနိသင္ ကုန္ဆံုးခ်ိန္မွာလည္း အပိုသကၤန္း ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီသိကၡာပုဒ္ကို က်င့္သံုးစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ ကထိန္အက်ိဳး ကထိန္အာနိသင္ ကေရာ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ထူးထူးျခားျခား အသံုး၀င္ပါသလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ အသံုး၀င္၀င္ မ၀င္၀င္၊ အေရးပါပါ မပါပါ အခြင့္အေရးဟာ အခြင့္အေရးပဲ ဆိုပါစို႔။ ရဟန္းေတာ္ေတြရတဲ့ စတုတၱ ကထိန္အက်ိဳး ကထိန္အာနိသင္ကို “သကၤန္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ျခင္း”လို႔ပဲ က်ဥ္းက်ဥ္းရွင္းရွင္း မွတ္လိုက္ၾကပါစို႔။


(. . . . . ဆက္ရန္)