Kathina Benefits (Part 3) - ကထိန္အာနိသင္မ်ား (အပိုင္း ၃)

(. . . . .မွ အဆက္)

ကထိန္အာနိသင္ (၃)

တတိယအက်ိဳးအာနိသင္က ဂဏေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးစရာ မလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဂဏေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ -           

“အခ်ိန္အခါကို ၾကဥ္၍ ဂဏေဘာဇဥ္ကို သံုးေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္၏။ ထိုဂဏေဘာဇဥ္ကို သံုးေဆာင္ရာ၌ ဤဆိုလတၱံ႔သည္ကား အခ်ိန္အခါတည္း။ နာဖ်ားေသာအခါ၊ သကၤန္းလွဴေသာအခါ၊ သကၤန္းခ်ဳပ္ေသာအခါ၊ အဓြန္႔ရွည္ေသာ ခရီးသို႔ သြားေသာအခါ၊ ေလွစီးေသာအခါ၊ အခါႀကီး၊ ရဟန္းက ဆြမ္းလွဴေသာအခါ။ ဤကား ထိုဂဏေဘာဇဥ္ကို သံုးေဆာင္ရာ၌ အခ်ိန္အခါတည္း။” (ပါစိတ္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္)

ရွင္ေဒ၀ဒတ္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ရဟန္းတစ္စု ဆြမ္းရွာမွီးပံု အခ်ိဳးမေျပတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီသိကၡာပုဒ္ကို ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းဆိုတာ “ဘိကၡဳ(ေတာင္းစားသူ)” ဆိုေပမယ့္ ရဟန္းေတြရဲ့ ေတာင္းနည္းဟာ သိမ္ေမြ႔ရပါတယ္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရရင္ အလွဴခံတာပါ။ ဒါကို “အရိယပရိေယသန (အရိယာတို႔ရဲ့ ရွာမွီးျခင္း)”လို႔ေခၚပါတယ္။ ဆြမ္းလာပို႔တဲ့သူ၊ ဆြမ္းပင့္ကပ္တဲ့သူ၊ ဆြမ္းခ်က္ကပ္တဲ့သူ မရွိဘူးဆိုရင္ ဆြမ္းရဖို႔အတြက္ တစ္အိမ္ဆင္း တစ္အိမ္တက္ အိမ္ေရွ႕မွာ သပိတ္ပိုက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ရပ္ေနရပါတယ္။ ဆြမ္းလာေလာင္းရင္ လက္ခံ။ မေလာင္းရင္ အသာတၾကည္ ျပန္ႂကြ႐ံုပါပဲ။ အတြန္႔တက္တာ၊ အရိပ္ျပတာ၊ ဇြတ္ေတာင္းတာေတြ မလုပ္ရပါဘူး။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္တို႔ အုပ္စုက ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ၀မ္းေရးအတြက္ ဣေျႏၵမဲ့ေအာင္ ေတာင္းရမ္းၾကလို႔ ဒီသိကၡာပုဒ္ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။

ဒီသိကၡာပုဒ္အရ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဂဏေဘာဇဥ္ကို မဘုဥ္းေပးေကာင္းပါဘူး။ ဂဏေဘာဇဥ္ဆိုတာကို ပါစိတ္ပါဠိေတာ္(စာ-၁၀၁)မွာ ဒီလို ဖြင့္ဆိုျပပါတယ္။ “ဂဏေဘာဇဥ္မည္သည္ အၾကင္အရပ္၌ ရဟန္းေလးပါးတို႔ကို ေဘာဇဥ္ငါးပါး တို႔တြင္ တစ္ပါးပါးေသာ ေဘာဇဥ္ျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ သံုးေဆာင္ကုန္၏။ ဤသည္လွ်င္ ဂဏေဘာဇဥ္မည္၏။” တဲ့။

ပါစိတ္အ႒ကထာ (စာ-၇၉)မွာ ဒီလို ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ေလးပါး ေလးပါးထက္မ်ားတဲ့ ရဟန္းတစ္စု အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး မအပ္စပ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေတာင္းလို႔ရတဲ့ဆြမ္း (“ထမင္း၊ မုေယာမုန္႔၊ မုန္႔လံုး၊ ငါး၊ စမဲဟင္းလ်ာ”ဆိုတဲ့ ဒီသိကၡာပုဒ္မွာပါတဲ့ ေဘာဇဥ္ငါးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး)ကို ဂဏေဘာဇဥ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြဘက္က ေတာင္းတာမဟုတ္ဘဲ လူဒကာဒကာမေတြက ရဟန္းတစ္စုကို မအပ္စပ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚနဲ႔ ေပးလွဴတဲ့ဆြမ္းကိုလည္း ဂဏေဘာဇဥ္လို႔ ေခၚတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ “ဆြမ္း”လို႔ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲရင္ အပ္စပ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚ၊ “ထမင္း”စတဲ့ လူေတြေခၚေနက် နာမည္ကို ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲရင္ မအပ္စပ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီသိကၡာပုဒ္ကို မက်င့္သံုးဘဲ ေနႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္အခါ ခုနစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ “နာဖ်ားေသာအခါ၊ သကၤန္းလွဴေသာအခါ၊ သကၤန္းခ်ဳပ္ေသာအခါ၊ အဓြန္႔ရွည္ေသာ ခရီးသို႔ သြားေသာအခါ၊ ေလွစီးေသာအခါ၊ အခါႀကီး၊ ရဟန္းက ဆြမ္းလွဴေသာအခါ။”တဲ့။ ဒီခုနစ္မ်ိဳးထဲမွာ “သကၤန္းလွဴေသာအခါ”ဆိုတာ ကထိန္သကၤန္းလွဴတဲ့အခါ၊ ကထိန္ရာသီ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကထိန္အာနိသင္ေတြ ခံစားခြင့္ရွိတဲ့ ငါးလ (သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ကေန တေပါင္းလျပည့္အထိ) ျဖစ္ပါတယ္။ “အခါႀကီး”ဆိုတာ ေနရာေဒသ တစ္ခုခုမွာ ရဟန္းႏွစ္ပါး သံုးပါးဆြမ္းခံရင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရႏိုင္တယ္၊ ဒီထက္ ပိုလာလို႔ ရဟန္းေလးပါး ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ကို ဆြမ္းမလံုေလာက္ေတာ့ဘူး။ အဲလိုအခါမ်ိဳး ၾကပ္တည္းေနတဲ့ အခါမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္အခါ ငါးမ်ိဳးကေတာ့ ထင္ရွားပါတယ္။ အထူး ရွင္းျပစရာ မလိုပါဘူး။

ဒီေန႔ေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြ မအပ္စပ္တဲ့ ဂဏေဘာဇဥ္ကို ခံယူမိ၊ ဘုဥ္းေပးမိမယ့္ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ ၾကည့္ရေအာင္။ အနည္းဆံုး ရဟန္းေလးပါး တစ္ေပါင္းတည္း ခံယူမွ ဂဏေဘာဇဥ္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္ (ဂဏ = ဂုိဏ္းဏဂ၊ အုပ္စု)။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံႂကြတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဟန္းေလးပါး တစ္ေပါင္းတည္း ဆြမ္းခံမိယူဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြမွာ တန္းဆြမ္းႂကြတဲ့ဓေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ႂကြတဲ့ေနရာမွာလည္း ဆြမ္းခံႂကြၾကတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဣေျႏၵရရ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ႂကြၾကတာ၊ ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ သူေတြကလည္း ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ေလာင္းလိုက္ၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မအပ္စပ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ ပါလာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပါပဲ။ အိမ္မွာ ဆြမ္းပင့္ကပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေလးပါး ေလးပါးထက္ထက္ပိုမ်ားတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ စုမိႏိုင္ပါတယ္။ မအပ္စပ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ ပါလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဆြမ္းကပ္ၿပီ ဆိုကတည္းက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာတတ္ဆိုတတ္ၾကတာသာ မ်ားပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္တဲ့ အလွဴရွင္က ႏံုႏံုအအ ျဖစ္ေနရင္ေတာင္မွ နားလည္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကား၀င္ၿပီး အက်ိဳးေဆာင္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ ကထိန္အာနိသင္ (၁)မွာတုန္းက ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ သာမန္ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ဆြမ္းစားကြမ္းစာဆိုတာ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ကိစၥပါ။ တစ္ပါး ႏွစ္ပါး သံုးပါး ပင့္တဲ့ ဆြမ္းစားမ်ိဳး ရံဖန္ရံခါ ၾကံဳရတတ္ေပမယ့္ ေလးပါး ငါးပါး သံဃာမ်ားမ်ားပင့္တဲ့ ဆြမ္းစားဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဂဏေဘာဇဥ္ကို ဘုဥ္းေပးမိဖို႔၊ ဒီသိကၡာပုဒ္ကို အထူးတလည္ ေစာင့္ထိန္းဖိုု႔ အေျခေန အခြင့္အလမ္း ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီသိကၡာပုဒ္ေတြကို က်င့္သံုးစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ ကထိန္အက်ိဳး ကထိန္အာနိသင္ကေရာ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ထူးထူးျခားျခား အသံုး၀င္ပါသလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ အသံုး၀င္၀င္ မ၀င္၀င္၊ အေရးပါပါ မပါပါ အခြင့္အေရးဟာ အခြင့္အေရးပဲ ဆိုပါစို႔။ ရဟန္းေတာ္ေတြရတဲ့ နံပါတ္သံုး ကထိန္အက်ိဳး ကထိန္အာနိသင္ကို “စိတ္လိုလက္ရ အျပစ္ကင္းကင္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးႏိုင္ျခင္း”လို႔ပဲ က်ဥ္းက်ဥ္းရွင္းရွင္း မွတ္လိုက္ၾကပါစို႔။

(ဆက္ရန္ . . . . .)