သိမ္ေမြ႕ေသာလမ္း (၄၄)

သတၱမေန႔ - အႏွစ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ နိဂံုး

(ေဟာင္ေကာင္၊ ၁၉ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၉၇)

ဆရာႀကီး။  ။ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးေန႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဆံုခဲ့တဲ့ ေယာဂီေတြဆီက ေလ့လာခဲ့ရတာေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးသားေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား အားထုတ္ၾကေစခ်င္လို႔ အေလးအနက္ထားၿပီး ေျပာပါဦးမယ္။

အျပစ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲရျခင္း

ေယာဂီ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိေနတဲ့ ျပႆနာက သူတို႔ဟာ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ လိပ္ျပာမသန္႔ျဖစ္ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီက ယဥ္ေက်းမႈမွာ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားရဖို႔ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ေတြ၊ လူမႈေရး အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တိဘက္ယဥ္ေက်းမႈ၊ သီရိလကၤာယဥ္ေက်းမႈလို ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြမွာ အျပစ္ေၾကာင့္ မလံုမလဲ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားအသံုးကို မရွိပါဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ စိတ္စြဲထားၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနၾကရတာကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္းလားမား အံ့ၾသသြားရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ အတိတ္က အျပစ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ရသူေတြဟာ အတိတ္က အမွားေတြကို အမ်ားဆံုး သတိရေနၾကဟန္ တူပါတယ္။ ဒီအတြက္ သီးျခားမွတ္ဉာဏ္ ရွိၾကဟန္ တူပါတယ္။ သူတို႔ လုပ္ထားတဲ့ ေကာင္းတာေတြကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေမ့ထားလိုက္ၾကၿပီး မွားယြင္းမႈေတြ၊ မေအာင္ျမင္မႈေတြကိုပဲ သတိရၾကပါတယ္။ ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ လိပ္ျပာမလံုမႈနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဒဏ္ခတ္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ၾကပါဘူး။

၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက . . . တစ္ခါတစ္ခါမွာ အစဥ္အလာ ဗုဒၶဘာသာမွာ အမွားေတြကို အေလးျပဳေနသလို ျဖစ္ေနတာ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကံနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကံတရားအေၾကာင္း မေဟာမေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွားတာ လုပ္ခဲ့လို႔ မွားတာ ၾကံဳရတယ္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ ကံတရားေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို ဆင္းရဲဒုကၡ ဖန္တီးဖို႔ အသံုးခ်ေနၾကတာ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ . . . သူတို႔က မေကာင္းတဲ့ကံကိုပဲ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ကံကို မစဥ္းစားၾကပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ အေလးေပး ေျပာၾကားေနက်ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆထက္ထမ္းပိုး ဖန္းတီးဖို႔၊ ဆင္းရဲဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ဖန္းတီးဖို႔ ဗုဒၶဘာသာကို အသံုးျပဳတာ ျမင္ရတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဥပမာေလး တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာင္ေကာင္မွာတုန္းက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊ ေတာ္ေတာ္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါ။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါး တစ္ေကာင္ ရွိတယ္လို႔ ဗုဒၶဘာသာ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္တဲ့။ မ်က္ႏွာမွာ ေပၚေနတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးကို အဲဒီဆရာက ျမင္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးဟာ ဟိုဆရာရဲ့ စကားေၾကာင့္ တကယ့္ကို ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနပါၿပီ။

ဒါက ႐ိုးရာအစဥ္အလာပါ။ ေဒသနာေတာ္ရဲ့ သြန္သင္ခ်က္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈရဲ့ သြန္သင္ခ်က္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခြဲျခားနားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာက . . . သီရိလကၤာက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြေတာင္မွ ဆင္းရဲဒုကၡကို ပိုၿပီး အာ႐ံုစိုက္သလို ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ေျပာရပါတယ္။ ဒါက ပထမသစၥာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ျခား သစၥာေတြေရာ ဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးရပါတယ္။ ဒါဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ သံုးသပ္ၾကေစခ်င္တဲ့ အခ်က္ တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနက်အတိုင္း ကိုယ္ကိုင္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ အေကာင္းဆံုးမိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ သင္ယူေလ့က်င့္၊ ကိုယ့္ရဲ့ ထိုက္တန္မႈကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္၊ ကိုယ့္ရဲ့ အလားအလာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္၊ ကိုယ့္မွာ ဗုဒၶသဘာ၀ ရွိတယ္ဆိုတာကို နာလည္ထားၿပီး ေမတၱာတရားကို အသံုးခ်ပါ။ သိမ္ေမြ႔မႈကို အသံုးခ်ပါ။

ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က အမွားလုပ္မိမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တမင္သက္သက္ အမွားက်ဴးလြန္ဖို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွား လုပ္မိၿပီးရင္ အဲဒီ အမွားနဲ႔ ဘယ္လို ျပဳမူဆက္ဆံရမယ္ ဆိုတာကို ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေလ့လာစရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ အဖိုးတန္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြအျဖစ္ ႐ႈျမင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလးေပး ေျပာၾကားေနတာပါ။ ဒီလို အေျခအေနေတြကို ေက်းဇူးတင္သင့္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီက ေလ့လာသင္ယူႏိုင္လို႔ပါ။

ေန႔စဥ္ဘ၀ ဘာ၀နာ

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ရွိခဲ့တာက . . . ထိုင္ေနတဲ့အခါ၊ ဒါမွ မဟုတ္ သီးသန္႔အခ်ိန္ သီးသန္႔ ဣရိယာပုထ္ တစ္ခုခုမွာပဲ ဘာ၀နာနဲ႔ ဆက္စပ္မိေနၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးေပး ေျပာၾကားေနက် အတိုင္းပါပဲ။ ဘာ၀နာ အလုပ္မွာ ေလးေလးနက္နက္ ရွိတယ္ဆိုရင္ ဘာ၀နာဟာ ဘ၀ေနနည္း ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ၊ အလုပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ဆံပတ္သက္ရသမွ် ကိစၥတိုင္းမွာ ဘာ၀နာပါဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆက္ဆံပတ္သက္ရသမွ်ဟာ ဘာ၀နာ ပြားစရာေတြ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာ၀နာဟာ နားလည္ပံု နားလည္နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အသိဉာဏ္ ျပည့္၀တဲ့ နည္းလမ္း၊ ဉာဏ္ပညာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေစတဲ့ နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ၀နာကို ေန႔စဥ္ဘ၀နဲ႔ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြဟာ ထိုင္ေနတဲ့ အခါမွာပဲ ဘာ၀နာနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ထိုင္တဲ့ အခါမွာ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထိုင္တဲ့အခါမွာ အထူးအဆန္းလို႔ ထင္တယ္ဆိုရင္ ျပႆနာ အထူးအဆန္း ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ အသက္႐ႉတာေတာင္မွ တစ္မူထူးျခားေအာင္ ႐ႉတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္တဲ့အခါမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ တည္ၿငိမ္တဲ့ အေျခအေနကို ရရွိခ်င္ပါတယ္။ ထူးဆန္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ျခားအခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အေရးမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ပိုင္းစီ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ရွင္းပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္တဲ့တစ္ေယာက္၊ ကမၼ႒ာန္း အျပင္က ထိုင္တဲ့တစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္။

ဘာ၀နာကို က်င့္သံုးေနက် အလုပ္တစ္ခုလို႔ ႐ႈျမင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္၊ ျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳမိျခင္း ျဖစ္ေနတာကို နားလည္ျခင္းလို႔ ႐ႈျမင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ တရားထိုင္ေနတဲ့ အခါမွာ ဘာ၀နာ ဆက္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေတြးေတြနဲ႔ က်င့္သံုးေနထိုင္ဖို႔ တစ္ရက္၊ စိတ္ခံစားမႈေတြအတြက္ တစ္ရက္ ရွိပါေသးတယ္။ အေတြးေတြ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ပ်က္ပ်က္စီးစီး ဘယ္လို အသံုးခ်တယ္ဆိုတာ ၾကည့္ၾကမယ္။ သူတို႔ ဘယ္လို အလုပ္လုပ္တယ္၊ သူတို႔ ျဖစ္ေပၚလာဖို႔ ဘယ္လို အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိတယ္ဆိုတာကို ၾကည့္ၾကမယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အေတြးေတြ စိတ္ခံစားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာရင္ သူတို႔ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကိုင္တြယ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တရားထိုင္တာကို ဘာမွ ထူးျခားတာတစ္ခု မဟုတ္ဘူးလို႔ ႐ႈျမင္ဖို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေပၚေနတာ မဟုတ္လို႔ပါ။ အေတြးေတြ အတူတူပါပဲ။ အေတြ႔အထိေတြ အတူတူပါပဲ။ စိတ္ခံစားမႈေတြ အတူတူပါပဲ။ အသံေတြ အတူတူပါပဲ။ ဘာေတြ ထူးျခားမွာလဲ။ ျဖစ္ေပၚေနတာကို သိတယ္၊ နားလည္တယ္၊ အျမင္ရွင္းတယ္။ ဒါပဲ ထူးပါတယ္။

မႏွစ္သက္ဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳ

ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ရွိခဲ့တာ တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေတြ အမ်ားစုဟာ လူေတြနဲ႔ မစိမ္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဒီယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုက္ညီေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခုက . . . မႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြကို မ႐ႈမၾကည့္ဘဲ ဖိႏွိပ္ထားတာ၊ ဖယ္ထုတ္ပစ္တာ၊ ျငင္းဆန္လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ခုကြဲျခင္း ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ ဘာသာေရးအလုပ္၊ ဘာ၀နာလုပ္ငန္းမွာ ႏွစ္သက္စရာေတြ ေတြ႔ၾကံဳရမယ္၊ မႏွစ္သက္စရာေတြ မၾကံဳေတြ႔သင့္ဘူးလို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဆန္႔က်င္တာ၊ ကြဲလြဲတာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အၾကံေပး ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ အံ့ေတာ့ မအံ့ၾသပါနဲ႔။ ႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက မႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြပါ။ ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ ျပႆနာ ရွိတာက မႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ပဲ ျပႆနာ ရွိတာပါ။ မႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ဖိႏွိပ္ရင္း၊ ဖယ္ရွားရင္း၊ မ႐ႈမၾကည့္ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ ပိုၿပီး အားေကာင္းေအာင္ လုပ္မိေနၾကတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာမေပါက္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အဆိုးသံသရာ လည္ေနတာေပါ့။ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္ႏႊယ္မႈ တစ္မ်ိဳးပါ။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ဦးေဆာင္သြားပါတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡဆီ ဦးတည္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အေပၚမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွိဖို႔ အေလးေပး ေျပာၾကားေနတာပါ။ သူတို႔ကို ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးလိုက္ပါ။ တြန္းထုတ္ဖယ္ရွား မျပစ္ပါနဲ႔။ သူတို႔ကို ေၾကာက္လန္႔ၿပီး သူတို႔ကို ဖိႏွိပ္ထားလိုက္မယ္ ဖယ္ရွားပစ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ပိုၿပီး အားရွိလာပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ စြမ္းအားကို ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ရင္ ျပႆနာ မရွိေတာ့တာကို သေဘာေပါက္လာပါလိမ့္မယ္။

သဘာ၀တရားနဲ႔ ဆက္ဆံပတ္သက္ရာမွာလည္း ဒီနည္းကို အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေအာင္ၾကည့္တာကို ေျပာတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဗဟိဒၶကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေအာင္ေလ့က်င့္တာဟာ အရာရာကို ၾကည့္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္တာမို႔ပါ။ ႏွစ္သက္စရာ မႏွစ္သက္စရာေတြကို၊ အရာရာကို ၾကည့္တဲ့ေနရာမွာ ဖယ္ရွားျခင္း ေရြးျခယ္ျခင္း မရွိဘဲ ရွိေနျဖစ္ေနတာကိုသာ ၾကည့္ပါ။

တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဇၥၽတၱ၊ ဗဟိဒၶလို႔ ရွိေနတာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အတြင္းက်က် ကိုယ့္အဇၥၽတၱမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြ အမ်ားႀကီးကို သတိထားမိေအာင္ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ ကိုယ့္အဇၥၽတၱမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြ မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားျမင္ႏိုင္တာနဲ႔အမွ် ကိုယ့္အရည္အေသြးေတြ၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကိုလည္း မ်ားမ်ား ျမင္ႏိုင္လာပါတယ္။ ေကာင္းကြက္ ဆိုးကြက္ေတြ ရွင္းလင္းထင္ရွားလာပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြ ဆိုးတာေတြကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ျပည့္ျပည့္၀၀ ေတြ႔ၾကံဳခံစားႏိုင္ဖို႔၊ သူတို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ရပုံကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါကို ဘုရားရွင္ အေလးေပး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔က ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ဖန္တီးတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိၾကပါဘူး။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာျပလို႔သာ လက္ခံထားၾကတာပါ။

အမ်က္ေဒါသ၊ အေၾကာက္တရား၊ မနာလို၀န္တိုျခင္း စတာေတြ ျဖစ္ေပၚတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုေနသလဲ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾကရပါမယ္။ ဒီစိတ္ခံစားမႈေတြကို ခုခံဆန္႔က်င္တယ္ဆိုရင္၊ သူတို႔ကို မႏွစ္မ်ိဳ႕ဘူးဆိုရင္ . . . သူတို႔ကို အစစ္အမွန္ ေတြ႔ၾကံဳခံစားေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္းပါတယ္။ သူတို႔ကို မေတြ႔ၾကံဳ မခံစားႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ သူတို႔ ရွိမေနဘူး ဆိုရင္လည္း မရွိဘူးလို႔သာ သိပါ။ ထူးျခားမႈကို ေတြ႔ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ တရားေဒသနာေတာ္မွာ လာရွိတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ့္ရဲ့ က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈမွာ သဘာ၀တရား ေပၚထြန္းပြင့္အာလာပါတယ္။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို

နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:

"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne

A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997

Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005

Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007

for Free Distribution Only and NOT for sale