သိမ့္ေမြ႔ေသာလမ္း (၃၂)

(. . . . .မွ အဆက္)

(အေမးအေျဖ အဆက္)

ဒါေၾကာင့္ . . . သတိမထားမိရင္ ေဒါသ ျဖစ္မိတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာက . . . ေဒါသနဲ႔ အတူရွိေနလိုက္ဖို႔ပါပဲ။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အႏႈတ္လကၡဏာ မေပးလိုက္သင့္ပါဘူး။ ဒါကို နားလည္ပါ။ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ငါးမိနစ္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆယ္မိနစ္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္ျဖစ္၊ နာရီ၀က္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ေန႔မွ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေဒါသ ေျပသြားတဲ့အခါမွာ . . . ေဒါသကို ျပန္လည္သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ငါ ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။ ေနာက္ျပန္စဥ္းစားၿပီး အျဖစ္အပ်က္ကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ အျဖစ္အပ်က္ကို ဘက္ေပါင္းစံုကေန ျမင္ႏိုင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားပါ။ ေဒါသဟာ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ က်ဆံုးမႈေတြဟာ ေလ့လာစရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီနည္းကို က်င့္သံုးတဲ့ အခါမွာ အေရးႀကီးတာ တစ္ခုက အမွားက်ဴးလြန္မိမွာကို စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ လုပ္သမွ် မွန္မွန္ကန္ကန္ ျဖစ္ရမယ္၊ အျပစ္ကင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီကေန . . . တင္းၾကပ္မႈေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ဒါဟာ အားနည္းခ်က္ေတြကို အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။ လံုး၀မတူတဲ့ နည္းနဲ႔၊ ပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ နည္းနဲ႔၊ တီထြင္ဆန္းသစ္တဲ့ နည္းနဲ႔၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေပးၿပီး လိုအပ္တာကို ျပဳလုပ္မိေစတဲ့ နည္းနဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို နားလည္လိုက္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး ၾကံဳရရင္ ငါ ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးၾကည့္ပါ။ ၿပီးရင္ ေစာင့္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ ဘယ္လို ျပဳမူသလဲဆိုတာ သိျမင္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ တစ္နည္း ေျပာရရင္ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ဒဏ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ အက်ိဳးဆက္ အေနနဲ႔ . . . ေဒါသထြက္တဲ့ အခါမွာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေလ်ာ့နည္းသြားတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားပါတယ္။ အေရးပါတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျခား ေမးစရာ ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။  ။ သူတစ္ပါးကိုေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပါ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ မွားယြင္းမႈေတြ အတိတ္မွာ ရွိခဲ့ႏိုင္တယ္၊ ထံုးစံအားျဖင့္ ဒါေတြကို ႏွလံုးသားမွာ ဖိႏွိပ္မ်ိဳသိပ္ ထားတတ္ၾကတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အတိတ္က ကိစၥေတြ ဖိႏွိပ္မ်ိဳသိပ္ထားတာ ရွိမရွိ ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒါေတြ ေျပေပ်ာက္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ လိုပါသလား။

ဆရာႀကီး။  ။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အေျခအေနတစ္ခု ၾကည့္ၾကရေအာင္။ သူတစ္ပါးအေပၚ ျပဳမိမွားခဲ့ၿပီး ကိုယ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္ ဆိုပါစို႔။ ပထမ အခ်က္က . . . ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဒဏ္ရာ ရရွိလိုက္တယ္ ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာေစာက ေမးခြန္းကို စူးစမ္းၾကည့္တဲ့ အခါမွာ ငါ ဘယ္လို ျပဳမူသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေၾကာင့္ ဒဏ္ရာ ျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ နားလည္ပါတယ္။ ျပႆနာဟာ ကိုယ္ ဘယ္လို ျပဳမူသင့္တယ္ဆိုတဲ့ စံနမူနာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာကို နားလည္ပါတယ္။ ဒါကို နားလည္တယ္ဆိုရင္ ဒဏ္ရာကို ကုသဖို႔ အေထာက္အကူ ရပါတယ္။ ဒါက ပထမ အခ်က္ . . .။

ဒုတိယ အခ်က္က . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သာမန္လူေတြပဲ ရွိေသးတယ္၊ မၿပီးျပည့္စံုၾကေသးဘူးလို႔ နားလည္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ . . . ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ ေျပာေလ့ရွိသလို . . . ကိုယ့္ရဲ့ လူသားသဘာ၀ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေအာင္၊ ကိုယ့္ရဲ့ မၿပီးျပည့္စံုမႈကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု အၾကံျပဳခ်င္တာက . . . ဒါေတြဟာ အတိတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ နားလည္ဖို႔ပါ။ အတိတ္ကို မျပဳျပင္ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အတိတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ဆုပ္ကိုင္ထားရတာလဲ။

ေနာက္ဆံုး အခ်က္က . . . ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒဏ္ရာေတြကို မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ သယ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ဒဏ္ရာေတြဟာ အမွတ္သညာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို ေမ့ဖို႔ ႀကိဳးစားေလ သူတို႔က ေပၚလာေလပါပဲ။ အမွတ္သညာကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈက အမွတ္သညာနဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး။ အမွတ္သညာကို တံု႔ျပန္မႈ အေပၚမွာပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘာ၀နာအလုပ္ ၀င္လာပါတယ္။ လက္ေတြ႔ ပြားမ်ားႏိုင္တဲ့ ေနရာပါ။ ကိုယ္ျပဳခဲ့တာကို ျပန္သတိရတဲ့ အခါမွာ အျပစ္လို႔ မွတ္သားထားတဲ့ မွတ္ဉာဏ္အေပၚ တံု႔ျပန္မႈကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေနရာဟာ အသိသတိနဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ အျပစ္ကို သိဖို႔ပါ။ က်င့္သံုးေနက်အတိုင္း . . . အျပစ္နဲ႔လည္း အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ သေဘာထားႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ပါ။ အျပစ္အေပၚမွာ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ရွိႏိုင္ေအာင္၊ အျပစ္ကိုလည္း ခြင့္ျပဳလိုက္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ပါ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့ အခါမွာ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္သတိရႏိုင္ပါတယ္။ အျပစ္လည္း ျပန္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ အျပစ္အတြက္ ေနရာ ဖန္တီးေပးမိပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာက . . . တစ္ခါတစ္ခါ တမင္သက္သက္ သိသိႀကီးနဲ႔ အမွတ္သညာကို ျပန္ေဖာ္ၿပီး အဲဒီ အမွတ္သညာအေပၚ ဘယ္လို ဆက္ဆံမိတယ္ဆိုတာကို ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ အမွတ္သညာ ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ အျပစ္ကေတာ့ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခါမွာ ဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ကင္းသြားပါတယ္။ အမွတ္သညာ ေပၚလာေပမယ့္ သူနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ အမွတ္သညာကို တမင္သက္သက္ ျပန္ေဖာ္တာေတာင္မွ သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုး အၾကံေပးခ်က္က . . . အဲဒီလို ဒဏ္ရာေတြကို ေမြးျမဴထားျခင္းဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖ်က္ဆီးျခင္းပဲ ဆိုတာကို နားလည္ထားဖို႔ပါ။ ဒဏ္ရာေတြကို ကုသဖို႔ နည္းလမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ အျပစ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပူးေဆြးမႈပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မုန္းတီးမႈပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုသတဲ့ နည္းေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲ။

ေယာဂီ။  ။ ဒီေန႔ ဒဏ္ရာရွိသလား မရွိဘူးလား သိရေအာင္ မွတ္ဉာဏ္ကို ျပန္ေဖာ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာ တံု႔ျပန္မႈမွ မရွိပါဘူး။ ဒါဟာ ေတြေ၀မႈလား။ ဒီလို ျဖစ္တတ္သလား။

ဆရာႀကီး။  ။ ဒဏ္ရာေတြကို ကုသထားၿပီးၿပီဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ငါ့မွာ ဒဏ္ရာေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒဏ္ရာေတြ မရွိေတာ့တာလည္းလို႔ စဥ္းစားၿပီး စိုးရိမ္စရာ မလိုပါဘူး။ လူမ်ားစုက ဒဏ္ရာေတြ ရွိတတ္တာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေပါင္းလကၡဏာ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ဒဏ္ရာေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေကာင္းတယ္လို႔သာ သေဘာထားလိုက္ပါ။

ဒဏ္ရာ မရွိတဲ့သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒဏ္ရာေတြ ကုသဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူေတြကို ေမတၱာပို႔ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒဏ္ရာေတြက ျပင္းလြန္းေတာ့၊ သူတို႔ဆီမွာ နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း အျမစ္တြယ္ေနေတာ့ ဒီလို အမွတ္သညာေတြကို ကုသဖို႔ အမ်ားႀကီး လုပ္ယူရပါတယ္။ ေယာဂီေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္ သိတာပါ။

ေယာဂီ။  ။ အခ်စ္နဲ႔ အမုန္း အတူတူပဲလား။

ဆရာႀကီး။  ။ ဥပမာ တစ္ခုေလာက္ ေပးႏိုင္မလား။ ကၽြန္ေတာ္က လူ႐ိုးပါ။ လက္ေတြ႔က်တဲ့ ဥပမာေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။

ေယာဂီ။  ။ ဒဏ္ရာေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ တမင္သက္သက္ ျပန္ေဖာ္ၿပီး အမုန္းတရားကို ၾကည့္တဲ့အခါမွာ . . . တံု႔ျပန္မႈ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ကင္းသြားၿပီလို႔ ခင္ဗ်ား ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရာ ဘယ္လိုလဲ။ သူတစ္ပါးအေပၚ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ အေျခအေနကို ျပန္ေဖာ္လို႔ ရပါသလား။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္သညာကို ျပန္ေဖာ္ၿပီး ခံစားမႈ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိမရွိ ၾကည့္လို႔ ရပါသလား။ ဥပမာ . . . အမွတ္သညာေတြကို ျပန္ေဖာ္တဲ့အခါမွာ . . . ခြဲခြာျခင္းေတြေၾကာင့္သာ မကဘဲ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ့ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနင့္နာခံခဲ့တာေၾကာင့္လည္း နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း ခံစားလိုက္ရတာေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကိုလည္း ေဒါသနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကုစားသလိုပဲ ကုစားရမွာလား။

ဆရာႀကီး။ ။ မေက်မနပ္ ခံစားရတာ မဟုတ္ဘဲ အဲဒါမ်ိဳးကို သတိရတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ တမင္သက္သက္ ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါ ေပ်ာ္စရာေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ သူတစ္ပါးအတြက္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္လို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းတာေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားျခင္းအားျဖင့္ ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ရြင္ရပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္လာပါတယ္။ ေမတၱာ အျပဳအမူေတြ ပိုပိုၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္မိပါတယ္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ ကုသိုလ္မွတ္တမ္း စာအုပ္ေရးတဲ့ ဓေလ့ပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္က . . . ကိုယ္ျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို စာအုပ္ထဲမွာ ေရးမွတ္ထားပါတယ္။ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနခ်ိန္က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က စာအုပ္ကို ဖတ္ျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အမွားေတြ အေပၚမွာပဲ အေလးေပးမိတတ္တဲ့အတြက္ ဒီကိစၥဟာ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေကာင္းမႈေတြကို တမင္သက္သက္ သတိရဖို႔ တရားေတာ္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို အမွတ္သညာေတြ ေပၚလာရင္ . . . ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြကို အသိအမွတ္ ျပဳသင့္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ က်င့္ၾကံဖြယ္

မနက္ျဖန္ က်င့္စဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာပါဦးမယ္။ တစ္ခုက . . . မနက္ျဖန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနၾကပါမယ္။ လုပ္စရာ ကိုင္စရာ အေရးတႀကီး ရွိရင္လည္း စကားမေျပာရဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔တာလံုး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကဖို႔ပါ။ ဒါက အၾကံေပးခ်င္တာ တစ္ခု။

ဒုတိယ တစ္ခုက . . . ဒီေန႔ ေမတၱာဘာ၀နာ ပြားတဲ့ေန႔။ မနက္ျဖန္ စိတ္ခံစားမႈ . . .။ မနက္ျဖန္က်ရင္ စိတ္ခံစားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ တင္ျပခဲ့သလို ႏွစ္သက္စရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မႏွစ္စရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးလိုက္ၾကမယ္။ ႏွစ္သက္စရာ စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ . . . သူတို႔ကို ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ လာႏိုင္တယ္။ ႏွစ္သက္စရာ စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ . . . သူတို႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္၊ သူတို႔ကို ဘယ္လို အသံုးျပဳရမယ္ ဆိုတာကို ေလ့လာၾကမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြ . . . ေပၚေပၚလာတဲ့ မႏွစ္သက္စရာေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။

မနက္ျဖန္က်ရင္ မႏွစ္သက္စရာေတြဆိုၿပီး စိတ္ခံစားမႈေတြကို ဖယ္မထုတ္မိေအာင္၊ မထိန္းခ်ဳပ္မိေအာင္၊ မျငင္းပယ္မိေအာင္ ေလ့က်င့္ပါ။ သူတို႔ ျဖစ္ေပၚလာရင္ ျဖစ္ေပၚခြင့္သာ ေပးလိုက္ပါ။ သူတို႔ ေပၚလာရင္ ေပၚလာခြင့္ ေပးႏိုင္ရဲ့လား။ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ႏိုင္ရဲ့လား။ သူတို႔ကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးႏိုင္ရဲ့လား။ သူတို႔ဆီကေန ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ရဲ့လား။ စိစစ္ပါ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဒီနည္းေတြ က်င့္သံုးၾကမယ္။ ဘယ္လိုေနလဲ ေစာင့္ၾကည့္ပါ။ ညေနပိုင္းက်ရင္ တစ္ေန႔တာအတြင္း ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို အေျခခံၿပီး စိတ္ခံစားမႈေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ခံစားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို စူးစမ္းၾကမယ္။

စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔ တိတ္ဆိတ္မႈေတြအၾကား ဆက္စပ္မႈ ရွိပါတယ္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနႏိုင္တာနဲ႔အမွ် စိတ္ခံစားမႈေတြကို ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေကာင္းမေကာင္း စိတ္ခံစားမႈ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးႏိုင္မွာပါ။ မနက္ျဖန္ ဘယ္လိုေနမလဲ ေစာင့္ၾကပါစို႔။

ကဲ . . . အခု ၀တ္ရြတ္စဥ္ ရြတ္ဖတ္ၾကပါစို႔။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)
ရွင္အာစာရ

-----
Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို
နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:
"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne
A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997
Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005
Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007
for Free Distribution Only and NOT for sale