တရားမင္းသခင္ - ၅၃။ က႐ုဏာေအးရိပ္

(. . . . . မွ အဆက္)

သူ႔ရင္ေသြးငယ္ကို သကၤန္းစ တစ္ခုျဖင့္ ရစ္ပတ္၍ ေပြ႔ပိုက္လာသူ ကႆပဘိကၡဳနီ အရွင္မသည္ ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္သို႔ တိတ္ဆိတ္ညင္သာစြာ ခ်ဥ္းကပ္၏။ ေကာသလ မင္းႀကီးသည္ အရွင္မကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေန၏။ အရွင္မ၏ ဘယ္ဘယ္လက္သည္ ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ပိုက္ထားၿပီး ညာဘက္လက္သည္ ကေလးငယ္၏ ဦးေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ အုပ္ထား၏။ အရွင္မသည္ ဘုရားရွင္၏ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကေလးငယ္ကို ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ ညင္သာစြာ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္လ်က္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးဦးခိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ျပန္ထလိုက္ၿပီး ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ယူ၏။ ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ပိုက္ထားရင္း ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌ ဒူးေထာက္လ်က္ ေနရာယူ၏။ ထိုစဥ္ ကေလးငယ္၏ ငိုေႂကြးသံသည္ တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္၏။ ကေလးငယ္သည္ ငိုေႂကြးရင္း မိခင္၏ ႏို႔ကိုစို႔ရန္ ႀကိဳးစားေန၏။ မိခင္၏ ႏို႔နံ႔သည္ ေလမွာျပန္႔ႏွံ႔ေန၏။ အရွင္မ၏ ကိုယ္႐ံုသကၤန္းမွ ႏို႔ရည္မ်ား စိမ့္ထြက္လာေနသည္ကို ေကာသလမင္းႀကီး ျမင္လိုက္ရ၏။ မင္းႀကီးသည္ ေနရာမွ ထလိုက္ၿပီး ရင္ေသြးငယ္၏ ဦးေခါင္းကို လက္ႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ပုတ္ေပးေနသည့္ အရွင္မထံသို႔ သြားေရာက္ကာ အရွင္မ၏ ေရွ႕၌ ဒူးေထာက္ထိုင္ ခ်လိုက္ၿပီး အရွင္မကို ေလွ်ာက္တင္၏။

“မိခင္ အရွင္ျမတ္ . . . တပည့္ေတာ္ ေကာသလမင္းပါ။ အရွင္မရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မိခင္ဘ၀ကို ဒူးေထာက္ၿပီး အ႐ိုအေသ ေပးပါတယ္။ ကေလးကို ေပးပါ။ ႏို႔ထိန္းေတြဆီ အပ္ႏွံေပးပါ့မယ္။ ကေလး အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ နန္းေတာ္ထဲမွာ ေကၽြးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ထားပါ့မယ္။ သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အရွင္မရဲ့ ရင္ေသြးကို အရွင္မဆီ ျပန္အပ္ပါ့မယ္။”

မိခင္ အရွင္မသည္ မည္သို႔ တံု႔ျပန္ရမည္ကို အၾကံဉာဏ္ ေတာင္းသည့္အေနျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္၏။

“အရွင္မ . . . ဆႏၵရွိသလိုသာ ေဆာင္ရြက္ပါ”ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူ၏။

အရွင္မသည္ ကေလးငယ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ မခ်ီလ်က္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္၍ ကေလးငယ္ကို မင္းႀကီးဆီသို႔ ထိုးေပးလိုက္၏။ အရွင္မ၏ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးတို႔မွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။ မင္းႀကီးလည္း ကေလးငယ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ခံယူ၍ ကေလးငယ္ကို သူ႔ပခံုးေပၚမွာ ေမွာက္၍ ခ်ီလိုက္သည္။ ကေလးငယ္သည္ မင္းႀကီး၏ ပခံုးကို ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္ေနေလ၏။

* * * * * * * * * *

ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဒကာဒကာမတို႔သည္ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသည့္ တရားေဒသနာကို နာယူေနၾက၏။ တရားနာ ပရိသတ္ႀကီး၏ ေနာက္ေက်ာ တစ္ေနရာ၌ ကိုယ္တံုးလံုး အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္သည္ ေခါင္းကုတ္ရင္း ပရိသတ္ကို ေတြေတြေ၀ေ၀ ေငးေမာၾကည့္ေန၏။ ပရိသတ္၏ ဟိုဘက္အစြန္မွ ခ်ိဳျမေသာ အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာရာ စိတ္ေရာဂါသည္ အမ်ိဳးသမီး ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္သြား၏။ အမ်ိဳးသမီးသည္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး နားစြင့္ေထာင္ေန၏။

“ပဋာစာရီ . . . ဒီကို လာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဘာမွ ေၾကာက္လန္႔စရာ မရွိပါဘူး။ ငါဟာ သင့္ရဲ့ အားကိုးမွီခိုရာပဲ . . .။”

ခ်ိဳၾကည္ေအးျမသည့္ အသံမွာ သူ႔ကိုေခၚေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ပဋာစာရီ နားလည္လိုက္၏။

စိတ္ေရာဂါသည္ အမ်ိဳးသမီး ပဋာစာရီ အသိ၀င္လာၿပီး သူ႔အေျခအေနသူ သတိထားမိလိုက္၏။ သို႔ျဖစ္၍ အရွက္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္ထားလိုက္၏။ ထိုအခိုက္အတန္႔၌ ပရိသတ္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္သည္ ပဋာစာရီကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ တစ္ျခားလူမ်ားလည္း ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၾကၿပီး ျပန္၍ ေခါင္းငံု႔သြားၾက၏။

ပဋာစာရီသည္ သူ၏ အ၀တ္မဲ့ေနသည့္ ေအာက္ပိုင္းခႏၶာကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဖံုးအုပ္ကာကြယ္ရင္း ဘုရားရွင္ထံသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ခပ္ကုပ္ကုပ္ ေလွ်ာက္သြား၏။ ပရိသတ္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္က သူ၏ အေပၚ႐ံု အ၀တ္ပိုင္းကို ပဋာစာရီ၏ ထံသို႔ ပစ္ေပါက္ေပးလိုက္ရာ ပဋာစာရီသည္ ထိုအ၀တ္ပိုင္းကို ယူ၍ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းကို ရစ္ပတ္၀တ္ဆင္လုိက္ၿပီး သူမ၏ ရင္သားအစံုကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္လိုက္၏။ ေနာက္ထပ္ အ၀တ္ပိုင္းတစ္ခု သူ႔ေရွ႕မွာ က်လာျပန္ရာ ေကာက္ယူ၍ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းကို သိုင္းျခံဳလိုက္၏။

“ႏွမ . . . သတိထားပါ။ ပံုမွန္အသိနဲ႔ ငါ့ကို ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ သင့္ကို ငါ ကူကယ္မယ္။ သင့္ ေသာကကို ငါ ေျဖေလွ်ာ့ေပးမယ္။”

စိတ္ေရာဂါသည္ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ လွဲခ်လိုက္ၿပီး စူစူး၀ါး၀ါး ငိုေလ၏။

“ရွင္ေတာ္ဘုရား . . . တပည့္ေတာ္မဟာ ဒီကမၻာမွာ ကံအဆိုးဆံုး မိန္းမပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္ ဘုရား။ လင္သားလည္း ေသပါၿပီ။ သားေတြလည္း ဆံုးပါၿပီ။ မိဘေတြလည္း မရွိေတာ့ပါ ဘုရား။ အရွင္ဘုရား . . . တပည့္ေတာ္ အ႐ူးမပါ ဘုရား . . .။”

“ႏွမ . . . သင္ မ႐ူးပါဘူး။ သင္ဟာ အိပ္မက္ဆိုးက ႏိုးထလာခဲ့သူပါ။ ႏွမ . . . အိပ္မက္ေကာင္း ျမင္မက္တာေရာ အိပ္မက္ဆိုး ျမင္မက္တာပါ သင့္စိတ္ပါပဲ။ ႏွမ . . . သင္ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကို ေျပာျပစမ္းပါ။”

“ျမတ္စြာဘုရား . . . တပည့္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ့္ဘ၀ ငါးႏွစ္တာအတြင္းမွာ ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြဟာ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ ဘုရား။ ႏွလံုးကြဲၿပီး ႐ူးသြပ္ရေလာက္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးႏွက္လိုက္တဲ့ အျဖစ္ဆိုး မ်ားစြာနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတာပါ ဘုရား။”

“ႏွမ . . .  အိပ္မက္ဆိုးမက္ရင္ ေဘးေတြ႔တတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ကို သူတစ္ပါးဆီမွာ ေျပာျပလိုက္ရင္ေတာ့ လာမယ့္ေဘးေတြ ေက်ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ေျပာဆိုယံုၾကည္ၾကတာကို ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ႏွမ . . . ေဘးဆိုးေတြက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေအာင္ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကို ေျပာျပပါ။ မင့္အိပ္မက္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္ၿပီး ဘာျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာကို ငါ ေျပာျပမယ္။”

“ျမတ္စြာဘုရား . . . တပည့္ေတာ္မ ၾကံဳခဲ့ရတာေတြက အိပ္မက္လားဘုရား . . .”ဟု ပဋာစာရီက တအံ့တၾသ ေမးေလွ်ာက္၏။

“ႏွမ . . . ဘုရားရွင္တို႔ဟာ စကားကို ေျပာသင့္တဲ့ အခ်ိန္က်မွပဲ ေျပာတာပါ။ မင့္ အိပ္မက္ကိုသာ ေျပာစမ္းပါ။”

“မွန္ပါ . . . တပည့္ေတာ္ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကို ေလွ်ာက္ထားပါမယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ဖခင္ဟာ ကုေဋေလးဆယ္ ႂကြယ္၀တဲ့ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးပါ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မဟာ အိမ္မွာ ခိုင္းေစတဲ့ အေစခံတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မကို သူေဌးသား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားဖို႔ စီစဥ္ၾကေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့ၾကပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေတာထဲမွာ တဲတစ္လံုးနဲ႔ ေနခဲ့ၾကပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ခင္ပြန္းက ေတာထဲမွာ ထင္းခုတ္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ေရာင္းပါတယ္ ဘုရား။ သူက တပည့္ေတာ္ကို ထင္းခုတ္ေကၽြးခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒီလို ေနလာခဲ့ၾကရင္း တပည့္ေတာ္ ေရႊ႐ုပ္ေလးလို လွပတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ ဒုတိယ သားေလးကလည္း ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးပါပဲ ဘုရား။ ဒုတိယသားေလး ေမြးဖြားၿပီးခ်ိန္မွာ ၾကမၼာဆိုး က်ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ခင္ပြန္း ပိုးထိၿပီး ေတာထဲမွာပဲ အသက္ဆံုးသြားပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သူ႔အေလာင္းကိုေတာင္ မသၿဂႋဳဟ္ခဲ့ႏိုင္ပါဘူး . . . သစ္ရြက္နဲ႔ ဖံုးၿပီး ေတာထဲမွာ ပစ္ထားခဲ့ရပါတယ္ . . . ။ အဲဒီေနာက္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး မိဘေတြဆီ သြားခဲ့ပါတယ္။ ေသာကသည္ တပည့္ေတာ္မ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ ေတာလမ္းခရီး ေလွ်ာက္ခဲ့တာ အစိရ၀တီျမစ္ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမစ္ေရက ရင္စို႔ေလာက္အထိ ရွိေနတာမို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေပြ႔ခ်ီရင္း ျမစ္ကို မကူးႏိုင္လို႔ သားႀကီးကို တစ္ဘက္ကမ္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး သားငယ္နဲ႔အတူ ကူးခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ သားငယ္ကို တစ္ဘက္ကမ္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး သားႀကီးဆီ ျပန္ကူးေနတုန္း စြန္တစ္ေကာင္က သားငယ္ဆီ ထိုးခ်လိုက္ၿပီး . . . . . . . . . .”

ပဋာစာရီသည္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေလ၏။

“ႏွမ . . . မင့္ အိပ္မက္ကို ဆက္ေျပာပါ”ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ျမတ္စြာဘုရား . . . အိပ္မက္ မဟုတ္ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ မိခင္ စစ္စစ္ပါ . . .။ ဒီ အျဖစ္ဆိုးကို ငါ ဘယ္လို ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ႏိုင္မွာလဲ ေဒ၀ါတို႔ . . . ျဗဟၼာတို႔ . . .။ လင္ဆံုးေပမယ့္ သားႏွစ္ေယာက္ ရွိေသးေတာ့ ေျဖသာပါေသးရဲ့ . . . အို . . . သား . . . သားတို႔ . . . ။”

အပူသည္ ပဋာစာရီသည္ သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေတာ္မူေနသည့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တရားနာ ပရိသတ္ကို ခဏတာ ေမ့သြား၏။ တရားနာ ပရိသတ္လည္း တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ဘဲ ပဋာစာရီ၏ ဘ၀ဇာတ္လမ္းကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾက၏။

“ႏွမ . .  . ကေလးႏွစ္ေယာက္က တကယ္ပဲ သင့္သားေတြလား။”

“ျမတ္စြာဘုရား . . . တပည့္ေတာ္ရဲ့ အေသြး အသားက ေမြးဖြားလာတဲ့ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ရင္ေသြးေတြပါဘုရား။ သားအရင္းေတြ ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ မ်က္လံုးအစံုပါပဲ ဘုရား”ဟု ပဋာစာရီက ငိုေႂကြးရင္း ေလွ်ာက္ထား၏။

“ပဋာစာရီ . . . ေကာင္းျမတ္ပါေပတယ္။ သူတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ၿပီး သူတို႔ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့အတြက္ စိုးရိမ္ပူေဆြးရတာေပါ့။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသဆံုးၾကတဲ့ ကေလးေတြ အေျမာက္အမ်ား ရွိတာပဲ။ သူတို႔က ႏွမရဲ့ သားသမီးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ မပူေဆြးရဘူးေပါ့။ ကေလးငယ္ေတြ အေျမာက္အမ်ား ေသဆံုးေနတဲ့ အထဲက သားႏွစ္ေယာက္ အတြက္ပဲ ေသာကပြားေနရတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကေလးအားလံုးဟာ သူတို႔ကံ သူတို႔သက္တမ္း အေလွ်ာက္ ဘ၀တစ္ပါး ေျပာင္းသြား ကြယ္လြန္ၾကရတာပဲ။ တစ္၀က္တစ္ျပက္နဲ႔ ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားတဲ့ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာပါဦးလား”ဟု က႐ုဏာေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“မွန္ပါ ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားပါ့မယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ျမစ္လယ္ေကာင္ ေရာက္ေနတုန္း စြန္တစ္ေကာင္က စူးစူး၀ါး၀ါး တစ္ခ်က္ ေအာ္လိုက္ၿပီး တပည့္ေတာ္ရဲ့ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ သားငယ္ကို သုတ္ခ်ီသြားပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ လိုက္ေျပးလို႔ မရတာနဲ႔ ျမစ္ထဲကေနပဲ လက္ခုပ္တီးၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေျခာက္လွန္႔လိုက္ပါတယ္ ဘုရား။ ျမတ္စြာဘုရား . . . တစ္ခဏ အတြင္းမွာပဲ အဲဒီစြန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႂကြးရင္း ကမ္းေပၚက သားႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သားႀကီး ျမစ္ထဲ ခုန္ခ်လိုက္တာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ လက္ခုပ္တီးၿပီး စြန္ကိုေျခာက္ေတာ့ သားႀကီးက သူ႔ကို ေခၚတယ္ထင္ၿပီး တပည့္ေတာ္ဆီ လာတာပါ . . .။ တပည့္ေတာ္ သားႀကီးကို မမီလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ သားႀကီး ျဖစ္ေရထဲ ပါသြားပါၿပီ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ လင္လည္း ဆံုးခဲ့ပါၿပီ။ သားႏွစ္ေယာက္လည္း ဆံုးခဲ့ပါၿပီ . . .။ ေနာက္ဆံုး . . . ေျဖဆည္ရာရွာဖို႔ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ေမာင္တစ္ေယာက္ရွိတဲ့ သာ၀တၳိကို ငိုေႂကြးျမည္တမ္းရင္း သြားခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ သာ၀တၳိေရာက္ေတာ့ အေလာင္းသံုးေလာင္း သၿဂႋဳဟ္ေနတာကိုပဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ မေရာက္ခင္ အရင္တစ္ရက္ကပဲ မိုးႀကီးေလႀကီး မုန္တိုင္းႀကီးက်လို႔ သံုးေယာက္လံုး ေသဆံုးခဲ့ၾကပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ဒီေနရာ မေရာက္ခင္အထိ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့မွန္း၊ ဘာေတြ လုပ္မိခဲ့မွန္း မသိေတာ့ပါ ဘုရား။”

“ႏွမ . . . အခုေတာ့ ပူေဆြးေသာကကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိလာၿပီလား။”

“မွန္ပါ . . . က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ ထားႏိုင္ပါၿပီ ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္ အားကိုးစရာ မရွိပါ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္ ဘုရား။”

“ႏွမ . . . စြဲယူပိုင္ဆိုင္ထားတာေတြ အားလံုးကို တစ္ၿပိဳက္နက္တည္း ခြဲခြာ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရလို႔ ျဖစ္တာပါ။ အဲဒီလို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရရင္ ခံႏိုင္ရည္ မရွိတတ္ၾကဘူး။ တကယ္လို႔ လင္နဲ႔သားေတြ ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္ မိဘေတြကို ခြဲခြာ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရလည္း ပူေဆြးေသာကဟာ ဒီေလာက္ ဆိုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျဖစ္ က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးပါ မရွိေတာ့ဘဲ သူတို႔အေလာင္းကို သၿဂႋဳဟ္ခ်ိန္မွာ ျဖဴစင္ခါသြားၿပီလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အကဲျဖတ္ၿပီး ႐ူးခဲ့ရတာေပါ့။ ႏွမ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားခဲ့တယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ရဲ့လား။ ႏွမ . . . ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႐ူးေအာင္လုပ္ရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေ၀း၀ါး႐ႈပ္ေထြးေအာင္ လုပ္ရတာလဲ။ ႏွမရဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈကို ႏွမပဲ ပိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္မကို ငါ ကယ္တင္မယ္။ ေဇတ၀န္မွာရွိတဲ့ ဘိကၡဳနီေက်ာင္းကို သြားၿပီး အဲဒီက ဘိကၡဳနီေတြကို ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ သူတို႔လည္း ႏွမလိုပဲ။ ျပႆနာေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာပဲ။ ႏွိပ္စက္ဖိစီးမႈေတြ ၾကံဳခဲ့ရတာပဲ။ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ခဲ့ရတာပဲ။ သူတို႔ ငါ့ဆီလာၿပီး ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကတာပဲ။ အခုေတာ့ သူတို႔ဘ၀ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္း ေနၾကတယ္။ ေရာင့္ရဲႏိုင္ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ရွင္သန္ေနၾကတယ္။”

ပဋာစာရီသည္ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို နာယူရင္း ႐ူးသြပ္မႈ ေျပေပ်ာက္၍ ပံုမွန္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြား၏။ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေခၚစဥ္းစားရင္း ဘိကၡဳနီေက်ာင္းဆီသို႔ သူ ေလွ်ာက္ေန၏။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရၿပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့ရသူ ပဋာစာရီသည္ ယခုအခါ ေမွ်ာ္လင့္စရာ ရွိသြားၿပီ ျဖစ္ေလ၏။

:)

ရွင္အာစာရ

(ဆက္ရန္ . . . . .)

-----

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)