သိမ္ေမြ႔ေသာလမ္း (၈)

(. . . . . မွ အဆက္)

အေမးအေျဖ

ေယာဂီ။  ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ မွီခိုရာကၽြန္းျဖစ္ဖို႔ ဘုရားရွင္က သူ႔တပည့္သာ၀ကေတြကို မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာကို ဗုဒၶစာေပမွာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ပရိနိဗၺာန္ စံခါနီးမွာေတာင္မွ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ မွီခိုရာကၽြန္းျဖစ္ဖို႔ပဲ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အခု ခင္ဗ်ား ေဟာေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဆီက ကိုယ္ျပန္ၿပီး ေလ့လာၾကရမွာပါ။

ဆရာႀကီး။  ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလို ဘ၀ကေန ေလ့လာရမွာပါ။ တကယ္ ခံစားတတ္တယ္၊ တကယ္ ပြင့္လင္းတယ္၊ ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆံုးအမကို တကယ္ က်င့္သံုးတယ္ဆိုရင္ ဘ၀ရွင္သန္ေနခိုက္ ဘ၀မွာ ကိုယ္ၾကံဳရတာေတြ၊ သူတစ္ပါးနဲ႔ ဆက္ဆံရတာေတြကို တရားေတာ္နဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္တတ္ေအာင္ ေလ့လာသင္ယူရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႔ရတာေတြ အားလံုးကို စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္ဖို႔ အသံုးခ်ႏိုင္ပါတယ္။

မွားယြင္းမႈေတြဟာ အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြပဲလို႔ ေျပာတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အမႈိက္သ႐ိုက္ထဲမွာ အသံုးမက်ဘူးလို႔ ယူဆထားတာေတြ၊ ညစ္ပတ္တယ္လို႔ ယူဆထားတာေတြ၊ စြန္႔ပစ္ထားတာေတြ ပါတာေပါ့။ အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြကို စုေဆာင္းၿပီး အသီးအရြက္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ဖို႔ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ မွားယြင္းမႈေတြ အပါအ၀င္ ေလ့လာစရာ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳေတြကို စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြအျဖစ္ ႐ႈျမင္ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါမွပဲ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသလို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ မွီခိုရာကၽြန္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အာကုိးႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အရာရာကို ငါ သိတယ္လို႔ ထင္မိရင္ ေလ့လာသင္ယူမႈ ၿပီးဆံုးသြားတယ္ ဆိုတာကို မွတ္သားထားဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ မသိေသးဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကို ေမြးျမဴထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွသာ အရာရာတိုင္းဆီက၊ လူတိုင္းဆီက ေလ့လာသင္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ထဲမွာ ဒီအခ်က္ဟာ တကယ့္ကို အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္း ရွိပါေသးလား။

ေယာဂီ။  ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အ႐ုပ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လို ေက်နပ္ႏိုင္ပါသလဲ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ အေကာင္းဆံုးမိတ္ေဆြ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ။

ဆရာႀကီး။  ။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာ တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ ရန္သူ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ရန္သူလို႔ ထင္ေနတယ္။ အႀကီးမားဆံုး ရန္သူဟာ ကိုယ့္ဆီမွာပဲ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို သေဘာက္မေပါက္ဘဲ ရန္သူကို အျပင္မွာရွာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကိုယ့္အျပစ္ေတြ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ျမင္ေနတယ္၊ ကိုယ့္ရဲ့ အႏႈတ္လကၡဏာေတြကိုပဲ ျမင္တယ္ဆိုတာဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ရန္သူ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ အဆိုးဆံုးရန္သူ ျဖစ္လာဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖ်က္ဆီးေနတာပါ။

ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္ရဲ့ ေကာင္းကြက္ကို မျမင္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ထားတာကို အေကာင္းမထင္တာပါပဲ။ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဘာသာတရား လိုက္စားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ သဘာ၀ေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ့ ေကာင္းျမတ္မႈ၊ သူတို႔ရဲ့ တန္ဖိုးကို မျမင္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔သႏၲာန္မွာ ႏိုးၾကားသိျမင္ႏိုင္တဲ့ ဗုဒၶသဘာ၀ ရွိေနတာကို မသိမျမင္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။  အခုလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ရန္သူ ျဖစ္ေနတာကို နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့ အခါမွာ အေျခအေနကို တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ ဒါဟာ သတိရဲ့ အေရးပါမႈပါ။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာေတြ လုပ္မိေနတယ္ဆိုတာ သိေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ရန္သူ ျဖစ္ေနတာကို သိေအာင္လုပ္ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက . . . ေတာ္ေတာ္ လွပတဲ့ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းကို ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စၿပီး ေမတၱာပြားရတာဟာ စိတ္ပညာ ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မခ်စ္ခင္ မရင္းႏွီးႏိုင္ရင္ သူတစ္ပါးနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းျဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ဆက္စပ္မိေအာင္ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းက ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ေမတၱာကမၼ႒ာန္းက ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ကိုယ့္ရဲ့ လူသားဆန္မႈကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ လူသားဆန္မႈကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားတာဟာ သူတစ္ပါးရဲ့ လူသားဆန္မႈကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားတာပါပဲ။ ဒီနည္းအားျဖင့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့မိတ္ေဆြ ျဖစ္ႏိုင္သလို သူတစ္ပါးရဲ့ မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ့္သေဘာထား၊ ကိုယ့္အျပဳအမူေတြမွာ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ နည္းလမ္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္လိုက္မိပံုကို သိတာဟာလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ အေကာင္းဆံုးမိတ္ေဆြ ျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိၿပီး ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ဆက္သြယ္မိတယ္ဆိုရင္ အသြင္ေျပာင္းလဲမႈ တစ္ခု ျဖစ္လာဖို႔ အခြင့္အလမ္းပါပဲ။ ကိုယ္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ့္စကားလံုးေတြ၊ ကိုယ့္အေတြးအေခၚေတြဟာ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာမႈ ကုသိုသ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အထိ အသြင္ေျပာင္းလဲလာဖို႔ပါပဲ။ ဒီေျပာင္းလဲမႈဟာ ဘာသာေရး အက်င့္လမ္းမွာ အေထာက္အကူ ေပးပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔က်ရင္ ဒီအေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာပါဦးမယ္။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေကာင္း တစ္အုပ္လည္း ေ၀ပါဦးမယ္။ ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္း ရွိပါေသးသလား။

ေယာဂီ။  ။ မ်ားမ်ားထုပ္လုပ္ မ်ားမ်ားသံုးစြဲေရး ၀ါဒနဲ႔ ႐ုပ္၀ါဒတို႔ရဲ့ အႏၲရာယ္ကို ခင္ဗ်ား သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ အႏၲရာယ္ ကင္းဖို႔အတြက္ အဲဒါေတြကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ႐ုပ္တရက္ အႏၲရာယ္ မျဖစ္ေအာင္၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြရဲ့ လႊမ္းမိုးမႈ မခံရေအာင္ စြန္႔လႊတ္မႈကို ဘယ္လို စတင္ရမယ္ဆိုတာ အၾကံေပးႏိုင္ပါသလား။

ဆရာႀကီး။  ။ မ်ားမ်ားထုတ္လုပ္ မ်ားမ်ားသံုးစြဲဖို႔ အားေပးတဲ့ ႐ုပ္၀ါဒ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ႐ိုက္ခတ္မႈဒဏ္ မခံရေအာင္ ေနဖို႔ မလြယ္ဘူး ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီးသားပါ။  လက္ေတြ႔က်တဲ့ အၾကံဥာဏ္ေတြ ေပးပါ့မယ္။ အၾကံေပးခ်င္တာ တစ္ခုက . . . လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္မိတာေတြ ေတြ႔ရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ငါ တကယ္ လိုအပ္သလားလို႔ ေမးလိုက္ပါ။ ဒါလည္း သတိရဲ့ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ လိုအပ္သလဲလို႔ ပိုၿပီး နက္နဲတဲ့ ေမးခြန္း ဆက္ေမးပါ။ တစ္ခုခု လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ေနမိတဲ့အခါမွာ တကယ္လိုအပ္သလား၊ ဘာေၾကာင့္လိုအပ္သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ မေမးၾကပါဘူး။ မ်ားမ်ားထုတ္လုပ္ မ်ားမ်ားသံုးစြဲေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေနထိုင္ရင္း ဒီလို ေမးခြန္းထုတ္မိမယ္ဆိုရင္ သူမ်ားေတြ သံုးစြဲေနၾကလို႔ ကိုယ္လည္း လိုခ်င္လာတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖကို ရပါလိမ့္မယ္။ သူမ်ားေတြ သံုးစြဲေနၾကလို႔ လိုခ်င္တာပါ။ ဒီေတာ့ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြထဲ မသိမသာ ပါသြားမိတာေပါ့။ တစ္ဘ၀လံုး သူမ်ားနဲ႔ ၿပိဳင္ေနမိေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္တစ္ခု အၾကံေပးခ်င္တာက . . . တစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္ခံ ေထာက္ခံၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကို ျငင္းဆန္ ကန္႔ကြက္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ေနတာက . . . အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အလိုလိုက္တတ္ၾကပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က အလိုရွိသမွ်၊ စိတ္က ေတာင့္တသမွ်ကို ေထာက္ခံေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အလိုလိုက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါကို လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အလိုလိုက္ေနမိတယ္ဆိုတာ သိေအာင္လုပ္ဖို႔၊ ေဖာေဖာ္ေရြေရြ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ျငင္းဆန္ဖို႔ ႏွစ္ခုလံုး အေရးႀကီးပါတယ္။ တစ္ခုခုကို ျငင္းဆန္လိုက္တာဟာ ဘ၀မွာ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွီခိုရတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ လုပ္စရာ ရွိပါတယ္။

တတိယ အေနနဲ႔ အၾကံေပးခ်င္တာက . . . သြယ္၀ိုက္တဲ့ နည္းလမ္းပါ။ အေလ့အက်င့္ မ်ားလာၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္တတ္တဲ့အခါ၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ဆက္သြယ္မိတဲ့ အခါမွာ အထူးတလည္ အားစိုက္ၿပီး စြန္႔လႊတ္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ မ်ားမ်ားထုတ္လုပ္ မ်ားမ်ားသံုးစြဲတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ႐ိုက္ခတ္မႈဒဏ္ မခံရဘဲ ေနထိုင္ရွင္သန္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ လွပတဲ့ ဥပမာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဥပမာ . . . ၾကာပန္းလို ျဖစ္ရပါမယ္တဲ့။ ၾကာပန္းဟာ ဘယ္မွာ ေပါက္သလဲ။ ႏြံမွာ ေပါက္ပါတယ္။ ႏြံမွာေပါက္တဲ့ ၾကာပန္းဟာ ပတ္၀န္းက်င္က ႏြံေတြ မေပက်ံဘဲ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္အဇၥၽတၱမွာ ေျပာင္းလဲေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေနထိုင္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကိုယ္ တည္ၿငိမ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဗဟိဒၶမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြရဲ့ လႊမ္းမိုးမႈကို မခံရေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ့ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ပါ။

ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ ေမးဖို႔ အခ်ိန္ ရွိေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။

ေယာဂီ။  ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့အခါ ပ်င္းပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ေနထိုင္ပံု အေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာျပႏိုင္ပါသလား။

ဆရာႀကီး။  ။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေျဖပါမယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့အခါ၊ အထီးက်န္ ခံစားရတဲ့ အခါ၊ ပ်င္းလာတဲ့ အခါမွာ စိတ္ခံစားမႈေတြကို အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ တစ္ခုခု ထလုပ္ၿပီး အေျခအေနကို ေျပာင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီကေရွ႕ဆိုရင္ အထီးက်န္းတဲ့အခါ၊ ပ်င္းတဲ့အခါမွာ အဲဒီ အေျခအေနကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ အထီးက်န္မႈ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔မႈကို ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းလိုက္ပါ။ ဒါဟာ ႐ိုးရွင္းတဲ့ အေျဖပါပဲ။ ခႏၶာကိုယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ မႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳကို ရင္ဆိုင္ၿပီး အေတြ႔အၾကံဳကေန ေလ့လာသင္ယူျခင္းဟာ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းမွာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါကို မေန႔က ေျပာၿပီးသားပါ။ အစပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔အက်င့္ရဲ့ အေရးပါတဲ့ အပိုင္းကို ျပသတာပါ။ မႏွစ္သက္စရာ အေတြ႔အၾကံဳကို ျဖတ္သန္းရပါတယ္။ ပ်င္းရိမႈကေန ပ်င္းရိမႈ အေတြ႔အၾကံဳျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာပါ။ ပ်င္းရိမႈနဲ႔ ကြာျခားပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရဲ့အေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ယူရပါတယ္။

အသံုး၀င္တဲ့၊ လက္ေတြ႔က်တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးတဲ့အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ခဏ နားၾကပါစို႔။ ဒီေန႔ နားခ်ိန္အတြင္းမွာ ျပန္လွန္စဥ္းစား သံုးသပ္ပါ။ ျပန္လည္ သံုးသပ္ျခင္းဟာ ဘာ၀နာ လုပ္ငန္းမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာေတြကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ဖို႔ အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။ ျပန္လည္း သံုးသပ္တဲ့ အခါမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြဟာ ကိုယ့္နဲ႔ ဘယ္လို ဆီေလ်ာ္တယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္တယ္ဆိုတာ သိႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ နားခ်ိန္အတြင္းမွာ အခု ေျပာသလို ျပန္လွန္ သံုးသပ္ပါ။ ခဏေနရင္ ေခါင္းေလာင္းတီးလိုက္ပါမယ္။ ျပန္လာတဲ့အခါက်ရင္ အေရးႀကီးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတစ္ခု တင္ျပေဆြးေႏြးပါမယ္။

[ခဏနားသည္။]

အလုပ္ေပးတရား

သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မယ့္ အေနအထားနဲ႔ ထိုင္ၾကပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တရားထိုင္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ မေရႊ႕မေျပာင္းဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။

စိတ္ကို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ။ အေတြးေတြ ေပၚလာရင္ . . . အတိတ္အေၾကာင္း အနာဂတ္အေၾကာင္း ေတြးခ်င္ရာ ေတြးပါေစ။

အေတြးေတြနဲ႔ အသားက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကမယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ အေတြးေတြကို အခိုက္အတန္႔တိုင္းမွာ သိေနပါ။ သတိရွိေနဖို႔၊ အခိုက္အတန္႔တိုင္းမွာ ႏိုးၾကားေနဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးႏိုင္ပါသလား။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖယ္ထုတ္ပစ္ေနက်၊ ဖိႏွိပ္ေနက်၊ ထိန္းခ်ဳပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႀကိဳက္တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးႏိုင္ပါသလား။ အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးႏိုင္ပါသလား။ သူတို႔ ျဖစ္ေပၚလာရင္ ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးႏိုင္ပါသလား။

မႏွစ္သက္ဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္ အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ႏိုင္ပါသလား။ သူတို႔ကို အႏႈတ္လကၡဏာ မတပ္ဘဲနဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္ပါသလား။

မႏွစ္သက္ဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ မရွိဘူး ဆိုရင္လည္း မရွိတာကိုပဲ သိေနလိုက္ပါ။

အေတြးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ခံစားရတာေတြ အားလံုးကို အရွိအတိုင္းသာ သိႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပါ။ စိတ္မွာ စက္တပ္ထားသလို အလိုအေလ်ာက္ သိေနေအာင္၊ သိမႈ အသားက်ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ပါ။

အေတြးေတြ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ခံစားရတာေတြ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန သူတို႔နဲ႔ အသားက်ေနေအာင္ ေလ့က်င့္တာပါ။

ကဲ . . . ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ၾကပါ။ ဣရိယာပုထ္ ေျပာင္းတဲ့အခါမွာ သတိနဲ႔ ေျပာင္းပါ။ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ ၿပီးၿပီလို႔ မယူဆိုလိုက္ပါနဲ႔။

၀တ္ရြတ္စဥ္ ဆိုၾကရေအာင္။ ဓမၼမိတ္ေဆြေတြ အုပ္စုလိုက္ အတူတူ ရြတ္ဆိုၾကရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုး လိုက္ၿပီး ရြတ္ၾကပါ။

[၀တ္ရြတ္စဥ္ ရြတ္သည္။]

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို

နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:

"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne

A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997

Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005

Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007

for Free Distribution Only and NOT for sale