တရားမင္းသခင္ - ၄၆။ သားမက္ဖမ္းျခင္း

(. . . . .မွ အဆက္)

ဟိမ၀ႏၲာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ား၏ အေျခ၌ တည္ရွိေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္သာ၀တၳိႏွင့္ ေတာင္ပိုင္းေဒသ ဂဂၤါျမစ္၀ွမ္း၌ တည္ရွိေသာ ေကာသမၺီၿမိဳ႕ေတာ္တို႔သည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေအာင္ ကြားေ၀ၾက၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္ႏွစ္ခုကို ဆက္သြယ္ထားသည့္ ခရီးေ၀း လမ္းမႀကီး ရွိေသာ္လည္း ဘုရားရွင္သည္ ထိုလမ္းႀကီးအတိုင္း မဟုတ္ဘဲ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီေတာ္မူ၏။ ဘာရတ အေနာက္ပိုင္းေဒသ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားသို႔ အဆင့္ဆင့္ ေရာက္ရွိေတာ္မူ၏။ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရရွိေတာ္မူၿပီးေနာက္ ကိုး၀ါေျမာက္သည္မွ စ၍ ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္ ခရီးေဒသစာရီ ႂကြခ်ီေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆယ့္သံုး၀ါေျမာက္၌ ယမုနာ ျမစ္ကမ္းအတိုင္း ကု႐ုတိုင္းသို႔ ႂကြေတာ္မူေလ၏။

တစ္ေန႔သ၌ ဘုရားရွင္သည္ ဟတၳိနာဂပူရ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ပုဏၰားရြာ တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူ၏။ ထိုရြာသား ပုဏၰားတစ္ေယာက္သည္ လကၡဏာေတာ္ႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ တင့္တယ္သည့္ ဘုရားရွင္ကို ျမင္လွ်င္ ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္ပါးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ဘုရားရွင္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္႐ႈ အကဲခတ္ ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ပုဏၰားက ဆို၏။

“မင္းသား . . . သင္ဟာ ၀င္းလက္ေတာက္ပေနတာပဲ။ သင္ဟာ ေခ်ာေမာခန္႔ျငားသူပဲ။ သင္ဟာ ေယာက္်ားျမတ္တို႔ရဲ့ လကၡဏာနဲ႔ ျပည့္စံုသူပဲ။ သင့္ရဲ့ ကာယိေျႏၵကလည္း တည္ၾကည္ခန္႔ျငားတာပဲ။ သင္ဟာ ေယာက္်ားျမတ္ပါ။ မင္းသား . . . နားေထာင္စမ္းပါ။ ငါ့မွာ သင္နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ သမီးေခ်ာတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သင္ဟာ ငါ့သမီးအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အိမ္ေထာင္ဘက္ပဲ။ ငါ့သမီးကလည္း သင့္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အိမ္ရွင္မ တစ္ေယာက္ပဲ။ လာပါ . . .။ ခဏ ျပန္လွည့္ၿပီး ငါ့အိမ္ သြားမယ္။ သင့္ကို ငါ့သမီး ေပးလိုက္မယ္။”

ဘုရားရွင္သည္ တည္ၿငိမ္ခန္႔ျငားစြာ တံု႔ျပန္ေတာ္မူ၏။

“အို . . . ပုဏၰား။ ငါက ေနာက္ျပန္လွည့္႐ိုး ထံုးစံ မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ . . . ငါဟာ ရဟန္းတစ္ပါးပါ။”

“မင္းသား . . . သင္ဟာ နန္း၀တ္နန္းစားနဲ႔ဆိုရင္ သကၤန္း၀တ္ထားတာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းမွာပါ။ အရွင္မင္းသား . . . သင္ဟာ ႏုႏုငယ္ငယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရဟန္း၀တ္ေနလို႔ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ငါ့သမီးကို ျမင္လိုက္ရရင္ သင္ ညြတ္က်သြားၿပီး သပိတ္ေတြ သကၤန္းေတြကို စြန္႔ပစ္လိုက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ငါ့သမီး ညႇိဳ႕ယူဆြဲေဆာင္လိုက္တာကို သင္ ခံရမွာပါ။ ေနာက္ျပန္မလွည့္ခ်င္ရင္လည္း ခဏေစာင့္ပါ။ ငါ အိမ္ျပန္မယ္။ ငါ့သမီးကို တန္ဆာဆင္ၿပီး ေခၚလာခဲ့မယ္။ ငါ ျပန္မလာမခ်င္း ေစာင့္ေနပါ . . .။”

“ဒါဆိုရင္လည္း ဒီေနရာက ေစာင့္ေနမယ္။”

မာဂ႑ိယ ပုဏၰားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိမ္သို႔ ျပန္ေျပးေလ၏။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အေမာတေကာ ျဖစ္ေန၍ ခဏ နားၿပီးမွ မယားျဖစ္သူကို ေအာ္ႏိုင္၏။

“ေဟ့ . . . မိန္းမ။ သမီးနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ သူဟာ ႀကီးျမတ္တဲ့ ဥပဓိပိုင္ရွင္ပဲ။ ငါေတြ႔ဖူးသမွ် အေခ်ာဆံုး ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပဲ။ သူ လမ္းမွာ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ သမီးကို ျမန္ျမန္ တန္ဆာဆင္စမ္း။”

“ဘာေတြ အေလာတႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ။ သူ႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ မေခၚခဲ့တာလဲ။ က်ဳပ္သမီးက အေပါစား ေရာင္းကုန္ မဟုတ္ဘူး။ ရွင္ ႐ူးေနသလား။ က်ဳပ္သမီးကို အေျခအေနမဲ့ လမ္းေပၚကလူနဲ႔ ေပးစားရမွာလား။ သူ႔ကိုသာ အိမ္ ေခၚခဲ့။”

“ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ေယာက္်ားေတြ . . . ေယာက္်ားေတြ ရွိေနတာပဲ။ ငါ မသိဘူးတဲ့လား။ အဂၤ၀ိဇၨာ လကၡဏာ ပညာသာ မွန္မယ္ဆိုရင္ သူဟာ ငါ ေတြ႔ဖူးသမွ် အႀကီးျမတ္ဆံုး ေယာက္်ားပဲ။ သူက ခရီးတစ္ခု စလိုက္ရင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအိမ္ေရွ႕ သူ ေရာက္ခဲ့ၿပီးသားဆိုေတာ့ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ ေတာင္းပန္လို႔ လမ္းမွာ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ အခ်ိန္ဆြဲမေနနဲ႔။ သမီးကို အ၀တ္အစားဆင္။ တန္ဆာဆင္စမ္း . . .။”

သမီးျဖစ္သူသည္ မိဘႏွစ္ပါးတို႔ ေျပာစကားကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေန၏။

“ရွင္ တစ္ေယာက္တည္း အဂၤ၀ိဇၨာ လကၡဏာ ပညာတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္လည္း တတ္ပါတယ္။ ေျပာစမ္းပါ။ သူ႔ ပံုပန္းက ဘယ္လိုလဲ။”

“မိန္းမ . . . မင့္ကို ရွင္းျပေနရတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားရင္ သူက ေစာင့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္း လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ လက္ထဲ ေရာက္ၿပီးသား ရတနာ လြတ္သြားေတာ့မွာပဲ။ သမီးကို တန္ဆာဆင္။ မင္းလည္း သမီးနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့။ ဟိုက်မွ ကိုယ့္သားမက္ကိုယ္ အကဲခတ္ေတာ့။ ငါေျပာတာ မွန္တယ္ဆိုတာ မင္း သိလိမ့္မယ္။”

ပုဏၰား လင္မယားတို႔သည္ ကု႐ုတိုင္း အတြင္း၌ အေခ်ာဆံုး အလွဆံုးျဖစ္သည့္ သမီးကညာ မာဂ႑ီကို အလွအပ တန္ဆာဆင္ယင္၍ ဘုရားရွင္ ရပ္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ေနရာသို႔ အျမန္ ေခၚသြားၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာ၌ ဘုရားရွင္ မရွိေတာ့ေပ။ လမ္းမႀကီးမွ ခြဲထြက္သြားသည့္ လမ္းသြယ္ေပၚ၌ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရာမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရေတာ့၏။ ပုေဏၰးမသည္ ေျခေတာ္ရာတို႔ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္ စစ္ေဆးၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်၏။

“ဒီ ေျခရာပိုင္ရွင္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀မွာ ေနမယ့္လူ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြဟာ သူေတာ္စင္ ရေသ့ရဟန္း တစ္ပါးရဲ့ ေျခရာေတြပဲ။”

“သိတယ္။ ငါ သိတယ္။ အသံုးမက်တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အဓိပၸာယ္ မရွိတာ . . .။ ဒီ ေယာက္်ားျမတ္ ငါတို႔သမီးကို ျမင္လိုက္ရင္ သပိတ္ေတြ သကၤန္းေတြ စြန္႔ပစ္လိုက္မွာ . . .။ ငါတို႔သမီးရဲ့ အလွမွာ တိမ္းညြတ္သြားမွာပဲ။ လာပါ။ လာစမ္းပါ။”

ပုဏၰာားႀကီးသည္ ေျခေတာ္ရာမ်ားေနာက္သို႔ လိုက္သြား၏။ လမ္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ သစ္ပင္ေအာက္၌ ထုိင္ေတာ္မူေနသည့္ ဘုရားရွင္ကို ျမင္လိုက္ရ၍ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာသြား၏။ ဘုရားရွင္ထံသို႔ ေျပး၀င္သြားၿပီး အငမ္းမရ ေျပာေန၏။

“မင္းသား . . . ၾကည့္ပါဦး။ သမီးကို ေခၚလာခဲ့ၿပီ။ မ်က္လႊာခ် မေနစမ္းပါနဲ႔။ ၾကည့္စမ္းပါ . . .။ ငါ့သမီးေလာက္ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေတြ႔ဖူးလို႔လား။”

သစ္ပင္ေအာက္၌ ထိုင္ေတာ္မူေနသည့္ ဘုရားရွင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ မာဂ႑ီ အမ်ိဳးသမီး၏ ေျခလွမ္းမ်ား တံု႔ဆိုင္းသြား၏။ သံလိုက္ဓာတ္ တစ္ခုျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားသည္။ ဖခင္ ပုဏၰားႀကီး၏ စကားမ်ား မွန္ေန၏။ မာဂ႑ီ ကိုယ္တိုင္လည္း ဤကဲ့သို႔ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ ခန္႔ျငားသည့္ ေယာက္်ားမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးခဲ့ေပ။ တဏွာေပမ ရာဂမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ ရွက္ရြံ႕မႈတစ္ခု မာဂ႑ီကို လႊမ္းမိုးသြား၏။ မိခင္ႀကီး၏ လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားသူ မာဂ႑ီသည္ ရမၼက္ဆႏၵတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖံုးကြယ္ရင္း  ညႇိဳ႕ယူဖမ္းစားသည့္ အမူအရာျဖင့္ ကႏြဲ႔ကလ် ေလွ်ာက္လွမ္းေန၏။ ထိုစဥ္ ပုဏၰားႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ကို စကားဆိုျပန္၏။

“မင္းသား . . . ၾကည့္ပါဦး။ ၾကည့္စမ္းပါ . . . အရွင့္သား . . .။ ငါ့သမီးဟာ ကမၻာစိုးတဲ့ စၾကာ၀ေတးမင္းနဲ႔ ထိမ္းျမားလက္ဆက္ဖို႔ အရည္အခ်င္း ျပည့္၀တဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါ။ မင္းသားလည္း လူ၀တ္ေၾကာင္ ဘ၀နဲ႔ အိမ္ေထာင္သားေမြး လုပ္မယ္ဆိုရင္ စၾကာ၀ေတးမင္း စည္းစိမ္းကို ခံစားရမယ့္သူပါ။ ျခေသၤ့ဆီဟာ သိဂႌေရႊခြက္နဲ႔သာ ထိုက္တန္ပါတယ္။ ကု႐ုတိုင္း တစ္တိုင္းလံုးမွာ အေခ်ာအလွဆံုး က်က္သေရ အရွိဆံုး သမီးကညာကို သင့္ဆီ အပ္ႏွင္းပါတယ္။ မင္းသား . . . စကား ေျပာပါဦး။”

ပုဏၰားႀကီး၏ စကားအဆံုး၌ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ဘုရားရွင္သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ထိုင္ေတာ္မူေန၏။ ပုေဏၰးမႀကီးသည္ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္ေန၏။ ႏွလံုးသားထဲ၌ ရွက္ႏိုးျခင္းႏွင့္ ဆႏၵရမၼက္တို႔ ျပည့္လွ်မ္းေနသူ မာဂ႑ီ အမ်ိဳးသမီးကား ေျမျပင္ကိုသာ ငံု႔ေငး၍ ၾကည့္ေနေလ၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)