သိမ္ေမြ႔ေသာလမ္း (၄)

(. . . . . မွ အဆက္)

၁။   ဘာ၀နာမိတ္ဆက္

      ဒုတိယေန႔ - သတိ၏ အေရးပါမႈ

       (ေဟာင္ေကာင္၊ ၇ ေအာက္တိုဘာ ၁၉၉၇) 

ဒီေန႔ တစ္ခါ ထပ္ေတြ႔ၾကျပန္ပါၿပီ။ ဒီေန႔လည္း မေန႔တုန္းကလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာမယ္။ ၿပီးရင္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္။ ေဆြးေႏြးၿပီးရင္ တရားအားထုတ္ၾကမယ္။ ေနာက္ဆံုး ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၿပီး အဆံုးသတ္ၾကမယ္။ 

သိမွတ္မႈ သတိ ကင္းမဲ့ျခင္း 

အခု ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ခံစားနားလည္လို႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သတိနဲ႔ ေနၾကည့္ဖို႔ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အၾကံေပး တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ သိမွတ္မႈ သတိပ႒ာန္ အက်င့္ကို မက်င့္သံုးဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရတာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနၾကတာေတြဟာ စက္ယႏၲရား လည္ပတ္တာနဲ႔ တူေနပါလိမ့္မယ္။ စက္လိုလည္ပတ္ေနတာ၊ လုပ္ေနက်မို႔ က်င့္သားရေနလို႔ အလိုအေလ်ာက္ လုပ္မိေနတာေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စက္မႈနည္းပညာ ထြန္ကားတဲ့ ေခတ္သစ္ကမၻာမွာ လူလိုေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ စက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ လူထက္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ စက္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူသားေတြကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း လူသားေတြဟာ စက္ေတြနဲ႔ တူလာေနၾကၿပီ၊ စက္႐ုပ္ေတြလို ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ ထင္မိပါတယ္။ စက္႐ုပ္ေတြလို ျပဳမူေဆာင္ရြက္ ေနၾကရင္း တကယ့္ ဘ၀၊ တကယ့္ အသက္ရွင္မႈ၊ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကပါတယ္။

လူသားေတြ ပိုလို႔ပိုလို႔ စက္႐ုပ္ဆန္လာၿပီး စိတ္ခံစားမႈရဲ့ အခန္းက႑ကို စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာတာဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ လူသားေတြရဲ့ သႏၲာန္မွာ အလြန္ အေရးႀကီးတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီဆိုရင္ ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေမတၱာမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေမတၱာမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ေရာ သူတစ္ပါးအတြက္ပါ ေႏြးေႏြးေထြေထြး မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ ေခတ္သစ္ကမၻာမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ အေျမာက္အမ်ား ရွိေနတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ေရာ သူတစ္ပါးကိုပါ အၾကမ္းဖက္ ရက္စက္မႈေတြ ပိုပို မ်ားလာတာေပါ့။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ အမွတ္သတိ ကင္းမဲ့မႈနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေပၚေနတယ္ဆိုတာ မသိမွတ္ႏိုင္လို႔ပါ။ ဒါဟာ သိမွတ္မႈ သတိရဲ့ အေရးပါမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ပစၥဳပၸန္အေတြ႔အၾကံဳ

သတိတရား အေရးပါပံုကို ေျပာစရာ ရွိပါေသးတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ပစၥဳပၸန္ အျဖစ္အပ်က္ကို ေတြ႔ၾကံဳခံစားႏိုင္ေအာင္ သတိက ပံ့ပိုးေပးပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ေန႔တာအတြင္း အခ်ိန္အမ်ားစုက အတိတ္အေၾကာင္းနဲ႔ အနာဂတ္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကုန္ဆံုးသြားတာပဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားေနၾကတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာကို ေမွ်ာ္ေတြးေနၾကတယ္။ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ဆိုတာ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပစၥဳပၸန္သာလွ်င္ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိတရား ကင္းမဲ့တဲ့ လူသားေတြဟာ အရွိအမွန္ တရားနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ အတုအေယာင္ ကမၻာမွာ ေနထိုင္ရွင္သန္ၾကတယ္ဆိုတာ ရွင္းေနတာပါပဲ။

ဒီ အခ်က္ ပိုၿပီးေတာ့ ရွင္းသြားေအာင္ အခုလက္ေတြ႔ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဥပမာတစ္ခု ေျပာပါမယ့္။ ေယာဂီ သူေတာ္စင္တို႔ အခု ဒီေနရာမွာ ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ စိတ္က တစ္ျခားတစ္ေနရာ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ပစၥဳပၸန္မွား လံုးလံုးလ်ားလ်ား ရွိေနဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို သိႏိုင္ဖို႔ ေယာဂီသူေတာ္စင္တို႔ ပစၥဳပၸန္မွာ ေနထိုင္ရပါတယ္။ အခု ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာမွာပဲ ရွိရပါမယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလို လူက ပစၥဳပၸန္မွာ ရွိေနေပမယ့္ စိတ္က တစ္ျခားေနရာ ေရာက္ေနပါလိမ့္မယ္။ ကမၼ႒ာန္းဆရာ တစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ့ ကိုယ္ေတြ႔က်င့္စဥ္ကို ဒီလို ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္က စားၿပီဆိုရင္ စားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီဆိုရင္ ေလွ်ာက္တယ္။ အိပ္ၿပီဆိုရင္ အိပ္တယ္”တဲ့။ သူ႔စကားက ႐ိုးသလိုလို ထင္စရာပါ။ ဆိုလိုတာက သူ ဘာပဲ လုပ္ေနလုပ္ေန ပစၥဳပၸန္ အခိုက္အတန္႔မွာ ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

အိပ္ၿပီဆိုရင္ အိပ္တယ္ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ ဒီစကားကို အခုလို ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ေနတဲ့ အခါမွာ အိပ္မက္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ႏိုးတစ္၀က္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ မအိပ္စက္ႏိုင္ၾကဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားစု ႏိုးထေနတဲ့ ေနခင္းမွာ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ခ်င္ငိုက္ျမည္းၾကတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘ၀ ရွင္သန္မႈလို႔ ေခၚၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွန္တကယ္ ရွင္သန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥဳပၸန္ အခိုက္အတန္႔မွာ ေနထိုင္ရွင္သန္ႏိုင္စြမ္းကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ သတိရွိေနရမယ္။ ႏိုးၾကားေနရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကို အျပည့္အ၀ ႏိုးၾကားသူလို႔ ေခၚၾကတာပါ။ ဘာ၀နာက်င့္စဥ္ သတိပ႒ာန္က်င့္စဥ္ တစ္ခုလံုးဟာ စိတ္ကို ႏိုးၾကားေအာင္လုပ္နည္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သႏၲာန္မွာ ဗုဒၶသဘာ၀ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္လုပ္နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သႏၲာန္မွာ ဗုဒၶသဘာ၀ကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ ဘ၀အရည္အေသြးဟာ ထူးျခားလာပါတယ္။

ပစၥဳပၸန္မွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာဟာ အတိတ္ကို မေတြးတာ၊ အနာဂတ္ကို မၾကံတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္ စီစဥ္ၾကရပါတယ္။ အနာဂတ္အတြက္ မစီစဥ္ဘူးဆိုရင္ ဒီေနရာကို လာစရာ မလိုပါဘူး။ အတိတ္ကို ေမ့လိုက္တယ္ ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္တတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။  သိမွတ္ျခင္းအားျဖင့္ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို အသံုးခ်ေနတယ္ ဆိုတာဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။

စိတ္ပညာရွင္ေတြ ေျပာၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ စိတ္ဓာတ္က်တာနဲ႔ ၀မ္းနည္းတာတို႔ဟာ အတိတ္နဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ ေနပါတယ္တဲ့။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈဟာ အနာဂတ္နဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ေနပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သိမွတ္မႈနဲ႔အတူ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို ဘယ္လို အသံုးခ်ရမယ္ဆိုတာ သိဖို႔လိုပါတယ္။ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို ႏိုးၾကားမႈနဲ႔ အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ ပစၥဳပၸန္ အခိုက္အတန္႔မွာ ရွိေနရပါမယ္။ 

ေန႔စဥ္ဘ၀ သိမွတ္မႈ 

အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလးေပး ေျပာခ်င္တဲ့အရာ၊ အလြန္ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိတဲ့အရာ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သိမွတ္မႈကို ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အသံုးျပဳျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သြားတိုက္တာ၊ ေခါင္းၿဖီးတာ၊ ေရေသာက္တာ၊ အစာစားတာေတြလို အေသးအဖြဲ ကိစၥေတြကိုေတာင္ သိမွတ္လို႔ ရပါတယ္။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ ဒီကိစၥေတြကို လုပ္ေနက်ျဖစ္ၿပီး က်င့္သားရေနေတာ့ စက္႐ုပ္ေတြလို ျဖစ္လာပါတယ္။ သိမွတ္မႈ သတိပ႒ာန္ အက်င့္ကို ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အမွန္တကယ္ က်င့္သံုးဖို႔ ေလ့လာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းစာ ဘ၀ေနနည္း ျဖစ္လာပါတယ္။

သိရိလကၤာ ႏိုင္ငံက လူ၀တ္ေၾကာင္ ကမၼ႒ာန္းရိပ္သာ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ သာမန္ဘ၀နဲ႔ ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း ဆက္စပ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရိပ္သာမွာ အေလးထားပါတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေန႔စဥ္ဘ၀နဲ႔ ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း သီးျခားစီ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း အက်င့္ကို အမွန္တကယ္ အေလးထားတယ္ဆိုရင္ အက်င့္ဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀ ေနနည္းျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သတိပ႒ာန္ အက်င့္ကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေ၀ေပးတဲ့စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္တယ္ဆိုရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ေနက် အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

အိမ္သာတက္တဲ့အခါ အိမ္သာထဲမွာ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာင္ သိဖို႔ မွတ္ဖို႔ သတိကပ္ဖို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားတာကို ဖတ္ရရင္ အံ့ၾသမိပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို အိမ္သာကမၼ႒ာန္းလို႔ေတာင္ နာမည္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြဆီ သြားေရာက္လည္ပတ္တဲ့အခါ သူတို႔ အိမ္သာထဲ ေရာက္သြားရင္ အိမ္သာထဲမွာ စာအုပ္လို မဂၢဇင္းလို ပစၥည္းေတြ ထားတတ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္သာထဲ ေရာက္တဲ့အခါ ပစၥဳပၸန္ အေျခအေနကို သတိထားၾကည့္ပါ။ အာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ပါ။ ထူးျခားတာကို ေတြ႔ၾကံဳသိမွတ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ စားခန္းေသာက္ခန္းလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ လုပ္ရကိုင္ရတာေတြ အမ်ားသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ စားတဲ့အခါ သတိနဲ႔ သိမွတ္ၿပီး စားၾကပါရဲ့လား။ စားေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ပစၥဳပၸန္ကို သိမွတ္မိပါရဲ့လား။ ကိုယ္ ဘာေတြ စားေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိပါရဲ့လား။ ဘာကို ၀ါးေနတယ္ ဆိုတာကို သတိထားမိပါရဲ့လား။ စားတဲ့၀ါးတဲ့ ကိစၥဟာ တကယ့္ကို အေရးပါပါတယ္။ သတိကပ္ၿပီး အစာကို ၀ါးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ထူးျခားခ်က္ကို နားလည္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါေတြကို သတိနဲ႔ သိမွတ္ၿပီး ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းဟာ သာမန္ကိစၥေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ အထူးတလည္ေတြ လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ လာပါလိမ့္မယ္။ ထူးထူးျခားျခား ဆန္းဆန္းျပားျပားေတြ ေတြ႔ၾကံဳရမွ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းလို႔ တစ္ခ်ိ႕က အထင္မွားေနၾကပါတယ္။ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္း က်င့္နည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ပါ။ သာမန္ကိစၥ ကိစၥေတြပါပဲ။ အသက္႐ႉမႈကို သိမွတ္ေနရတာမ်ိဳး၊ လမ္းေလွ်ာက္တာကို သတိထားၾကည့္ေနရတာမ်ိဳး၊ သတိနဲ႔ စားရတာမ်ိဳး ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေတြပါပဲ။ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းဆိုတာ ေနစဥ္ဘ၀ ကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းပါပဲ။ ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ လက္ေတြ႔က်ပါတယ္။ သာမန္ ကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ ကိစၥေတြကို အသိနဲ႔ သတိနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္လိုက္ေတာ့ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းဆိုၿပီး အထူးအဆန္း ျဖစ္သြားတာပါ။ လုပ္ေနက် သာမန္ ကိစၥေတြကို သတိနဲ႔ ေဆာင္ရြက္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ႏိုင္ရင္ သာမန္ ကိစၥေတြဟာ အခုမွ စလုပ္ဖူးတဲ့ အသစ္အဆန္းေတြလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ လာပါလိမ့္မယ္။

သူတစ္ပါးကို ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ပထမဆံုး ျမင္လိုက္ရသလို ခံစားမိပါရဲ့လား။  ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္း အတိတ္က အရိပ္ေတြ မပါဘဲ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္း အတိတ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြ မပါဘဲ အခုမွ စသိရသူ တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သလို ၾကည့္ႏိုင္ပါရဲ့လား။ သစ္ပင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းပြင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုကို အခုျမင္ဖူးတာကို ၾကည့္သလို ၾကည့္ႏိုင္ပါရဲ့လား။ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ျမင္ပံု အရည္အေသြး ကြာဟမႈကို သိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ျမင္မႈဟာ တကယ့္ကို အသက္၀င္လာပါလိမ့္မယ္။ လန္းဆန္းလာပါလိမ့္မယ္။ အျပစ္ကင္းလာပါလိမ့္မယ္။

ဓမၼပဒဆိုတဲ့ က်မ္းစာတစ္အုပ္ ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို စုစည္းထားတဲ့ က်မ္းစာပါ။ အသိကင္းမယ္ သတိကင္းမယ္ဆိုရင္၊ မႏိုးၾကားႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေသသူနဲ႔ အတူတူပါပဲလို႔ ဓမၼပဒမွာ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူေသနဲ႔ တူတယ္ဆိုတာဟာ စက္႐ုပ္နဲ႔တူတယ္လို႔ ေျပာတာပါပဲ။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Godwin Samararatne ရဲ့ "The GENTLE WAY of Buddhist Meditation"ကို

နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref:

"The GENTLE WAY of Buddhist Meditation", Godwin Samararatne

A re-presentation of Godwin's Retrat Talks in Hong Kong, Jeanne Mynott, 1997

Revised Edition, Jeanne Mynett, 2005

Inward Path Publisher, Penang, Malaysia, 2007

for Free Distribution Only and NOT for sale