တရားမင္းသခင္ - ၁၇။ ပံသုကူသကၤန္း ေကာက္ယူျခင္း

(. . . . . မွ အဆက္)

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားအုပ္ႀကီးႏွင့္အတူ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ျမစ္ကို ကူးျဖတ္လ်က္ရွိ၏။ စားက်က္ေျမမွာ တစ္ေနကုန္ ႏြားေက်ာင္းၿပီး ညေနခင္း၌ ႏြားျပန္သြင္း၏။ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ကား ေတာအုပ္အတြင္း ကမၼ႒ာန္း ႐ႈမွတ္ရင္း ေန႔ခင္းကာလကို ကုန္လြန္ေစ၏။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္၌ သူ နားခိုရာ အင္ၾကင္းပင္ႀကီးဆီသို႔ ျပန္လာၿပီး အင္ၾကင္းရိပ္၌ တည္ရွိသည့္ ေက်ာက္ဖ်ာတစ္ခုေပၚမွာ အနားယူေလ၏။

တစ္ညသ၌ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ ဥ႐ုေ၀လ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ လေရာင္ျဖာဆင္းလ်က္ ရွိေန၏။ ေတာအုပ္အတြင္း၌လည္းေကာင္း၊ စားက်က္ေျမအႏွံ႔ တည္ရွိေနသည့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား၏ အရိပ္တို႔၌လည္းေကာင္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ညသတၱ၀ါမ်ား စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္တြန္ျမည္လ်က္ ရွိၾက၏။ ေသနာနိရြာ သုႆာန္မွ ေျမေခြးတို႔၏ အူသံရွည္မ်ားကို ၾကားေနရသည္။

လေရာင္ဆန္းထားသည့္ ထူးဆန္းေသာ ထိုည၌ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိေန၏။ သူသည္ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနသည့္ သကၤန္းကို ၀တ္ဆင္ထား၏။ လေရာင္ျဖာ၀င္းေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လ်က္ ရွိေန၏။ ေျမေခြးအူသံမ်ား ၾကားရရာ အရပ္ဆီသို႔ သြားေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

အေမွာင္ရိပ္ က်ေရာက္ရာ ေနရာတို႔သည္ ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းေန၏။ သစ္ကိုင္းမ်ား လႈပ္ခတ္လိုက္တိုင္း စိုးရြံ႕စရာ ျဖစ္ေန၏။ တိတ္ဆိတ္၍ ေမွာင္မဲေနေသာ ညသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာမ်ားကို ထုပ္ပိုးထား၏။ ေခြးေဟာင္သံ သားရဲအူသံမ်ား ဟိုမွသည္မွ ထြက္ေပၚလာတတ္သည္။ သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးက်တတ္သည္။ သစ္ရြက္တို႔ လႈပ္ခတ္ေနသည္။ ၀န္လိုငွက္မ်ား ေအာ္ျမည္ၿငီးတြား ေနၾကရင္း ရပ္တန္႔သြားရာ ႐ုတ္တရက္ ထိတ္စရာ ေကာင္းေလာက္သည့္ တိတ္ဆိတ္မႈႀကီး မင္းမူသြား၏။ ႏွလံုးကြဲေစႏိုင္ေလာက္သည့္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာကို ခံစားရ၏။

ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ထိတ္လန္႔စရာ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚေနေသာ ထူးဆန္းသည့္ ဤလိုညမ်ိဳး၌ အေၾကာက္အရြံ႕ ကင္းမဲ့သူ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ အစုလိုက္ အစုလိုက္ တည္ရွိသည့္ သစ္ပင္ရိပ္မဲမဲတို႔ ၀ိုင္းရံထားေသာ သုႆာန္သခ်ႋဳင္း အတြင္းသို႔ လွမ္း၀င္သြားေလ၏။

သုႆာန္အတြင္း တစ္ေနရာ၌ ေျမေခြးမ်ား ၀ိုင္းအံုေနၾကသည္။ စူးရွေသာ အပုပ္နံ႔တစ္ခု ျပန္႔ႏွံ႔လ်က္ ရွိေန၏။ မန္ဖီၿငီးတြားလ်က္ ရွိေနၾကေသာ ေျမေခြးတို႔သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ၀ိုင္းအံုဆြဲရမ္း စားေသာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုေျမေခြးတို႔၏ အစာကား နႏၵိက သူႂကြယ္၏ အေစခံကၽြန္ျဖစ္ေသာ ရာဓ၏ ႐ုပ္အေလာင္း ျဖစ္၏။ မႏွစ္မ်ိဳ႕ဖြယ္ လူေသေကာင္ အပုပ္နံ႔သည္ ေနရာတိုင္းမွာ ထြက္ေပၚျပန္႔ႏွံ႔ေန၏။ အာသာငန္းငန္း ေျမေခြးတို႔၏ ထက္ျမေသာ သြားစြယ္ေဖြးေဖြးမ်ားႏွင့္ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားတို႔သည္ လွ်စ္စီးေရာင္ကဲ့သို႔ တလက္လက္ ေတာက္ပေန၏။ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ မေႏွးမျမန္ ပံုမွန္ေျခလွမ္းျဖင့္ လွမ္းေန၏။ ယခုကဲ့သို႔ လေရာင္အလင္းေအာက္၌ ရွိေနေသာ သူ၏ သိမ္ေမြ႔ေသာ မ်က္ႏွာထားသည္ ေန႔အခါမွာကဲ့သို႔ပင္ ၾကည္လင္ေန၏။

သိဒၶတၳရဟန္း အနီးသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္၌ ေျမေခြးတို႔သည္ အေလာင္းေကာင္၏ အ႐ိုးတို႔ကို ကိုက္မိေနၾကေလၿပီ။ အခ်ိဳ႕က ကလီစာတို႔ကို ဆြဲေနၾက၏။ အခ်ိဳ႕က အသားကို စားလ်က္ ရွိၾက၏။ အခ်ိဳ႕က သြားႀကိတ္လ်က္ မာန္ဖီလ်က္ အၿမီးကုတ္ကာ ေျမေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ၀ပ္လ်က္ႏွင့္ ရန္ေစာင္ေနၾက၏။

သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ ေသြးျပည္တို႔ ေပက်ံေနၿပီး ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔ထြက္ေနေသာ သူေသေကာင္မွ ကၽြတ္ထြက္လာသည့္ အ၀တ္စကို ညာလက္ျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္၏။ ထိုစဥ္ သူသည္ ႏွာေခါင္းလည္းမပိတ္ မ်က္လံုးလည္း မမွိတ္ေပ။ လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ ထိခ်င္စရာ မေကာင္းေသာ အေလာင္းပတ္သည့္ အ၀တ္စကို ညာလက္ျဖင့္ ေကာက္ယူၿပီးေသာ သိဒၶတၳ ရဟန္းသည္ သူလာရာ လမ္းအတိုင္း အေနာ္မာ ျမစ္ကမ္းဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အ၀တ္စကို ျမစ္ေရမွာ စင္ေအာင္ ေဆးေလွ်ာ္၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ေရမ်ားကို ညႇစ္လိမ္ထုတ္လိုက္ေလသည္။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)