တရားမင္းသခင္ - ၁၄။ ဆႏၷျပန္လာျခင္း

(. . . . . မွ အဆက္)

ဆႏၷ တစ္ေယာက္တည္း ေျခလ်င္ျပန္လာသည္ဟု ၾကားလိုက္ရေသာ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္ အလ်င္စလို ထြက္ေျပးလာခဲ့ၿပီး နန္းေတာ္မုခ္ဦးမွ ႀကိဳေန၏။ မင္းႀကီးသည္ ဆႏၷကို ေတြ႔လိုေဇာျဖင့္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ရွိေန၏။ အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ကို ပင္ပမ္းႀကီးစြာ သယ္ေဆာင္လာသူ ဆႏၷသည္ ယိုင္ေခြေခြႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာေန၏။ သိဒၶတၳမင္းသား ခ႑ကျမင္းတို႔ႏွင့္ အတူ ထြက္သြားခဲ့ေသာ္လည္း အျပန္ခရီးကား ဆႏၷတစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္၏။

မင္းႀကီးသည္ စူးစမ္းမႈ စိုးရိမ္မႈတို႔ႏွင့္အတူ ဆႏၷကို စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။ ဆႏၷသည္ အ၀တ္အစားမ်ား အဆင္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ဆံစုတုိ႔ ထည့္ထားသည့္ အထုပ္ႀကီးကို မင္းႀကီးေရွ႕မွာ ခ်လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး မင္းႀကီးကို အ႐ိုအေသျပဳကာ ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ေျမျပင္မွာ ထိုင္ေန၏။ လက္အစံုကို ပင့္ေျမႇာက္၍ ရွိခိုးဦးခိုက္လ်က္သား ရွိေနၿပီး ေငါင္စင္းစင္းႀကီး ေငးၾကည့္ေန၏။

ထိုစဥ္ မင္းႀကီးက ေမးလိုက္သည္။

“ဆႏၷ . . . ေျပာစမ္း။ သားေတာ္ ဘယ္မွာလဲ။”

“အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္တင္မွာပါ အရွင္မင္းႀကီး . . .။ မင္းသား . . . က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“ဘယ္မွာလဲ။”

“ဒီကေန ဂါ၀ုတ္သံုးဆယ္ ေ၀းကြာတဲ့ မလႅတိုင္း အေနာ္မာျမစ္ကမ္း တစ္ေနရာ ၀ါသိ႒ရေသ့ရဲ့ သခၤမ္းေက်ာင္းနားမွာ ေနခဲ့ပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“က႑ကျမင္းေရာ . . .။”

“အရွင္မင္းႀကီး . . . စိတ္မေကာင္းစရာပါ ဘုရား။ အဲဒီအေၾကာင္း ေနာက္မွ ေလွ်ာက္တင္ပါ့မယ္ ဘုရား . . .။ အဲဒီ အေနာ္မာျမစ္ကမ္းမွာ မင္းသားဟာ အ၀တ္အစားေတြ အဆင္တန္ဆာေတြကိုခၽြတ္ ဆံေတာ္ကိုပယ္ရိတ္ၿပီး ရေသ့ရဟန္း ျပဳလိုက္ပါတယ္ ဘုရား . . .။ အရွင္မင္းႀကီး ယေသာဓရာ မင္းသမီးနဲ႔ မိေထြးေတာ္ မိဖုရားႀကီးတို႔ကို သူ႔စကားအတိုင္း အတိအက် ေလွ်ာက္တင္ဖို႔ ရဟန္းျပဳသြားတဲ့ မင္းသားက အမိန္႔ရွိလိုက္ပါတယ္ ဘုရား . . .။

‘ခု သဲေသာင္ေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ ငါ့သန္လ်က္ ငါ့ဆံပင္ မင္းေျမာက္တန္ဆာေတြနဲ႔ အ၀တ္အစားေတြကို ယူသြားပါ။ အားလံုးကို ဖခမည္းေတာ့္လက္ထဲ ထည့္လိုက္ပါ။ ငါ ရဟန္းျပဳလိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာလိုက္ပါ။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့အခ်ိန္နဲ႔ ငါ့ခြန္အားကို ေဗာဓိဉာဏ္အလင္း ရရွိဖို႔ အတြက္ပဲ အသံုးျပဳေတာ့မယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ မၿပီးေျမာက္မခ်င္း ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို ေျပာလိုက္ပါ။ ငါ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနေၾကာင္း ငိုေနမယ့္ ယေသာဓရာနဲ႔ မယ္ေတာ့္ကိုယ္စား ငါ့ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ မိေထြးေတာ္ မိဖုရားႀကီးကို ေျပာလိုက္ပါ။ ငါ့ကို လိုက္ရွာစရာ မလိုဘူး။ သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ကပိလ၀တ္ကို ငါ ျပန္လာမယ္။ က႑က . . . ဆႏၷ . . . ။ ငါ့ကို ခြင့္ျပဳၾက . . .။’

အရွင္မင္းႀကီး . . . ဒါဟာ မင္းသားမွာလိုက္တဲ့ စကား အတိအက် ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ဘုရား . . .။”

မင္းသား မွာလိုက္သည့္ သတင္းစကားကို နားေထာင္ေနေသာ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီး မ်က္ရည္စို႔လာ၏။ ေသာကသည္ မင္းႀကီးသည္ သက္ပ်င္းရွည္ႀကီး တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္၏။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ပူးယွက္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး လက္ခ်င္း ပြတ္ေနျပန္၏။ မင္းသား၏ အ၀တ္အစား အဆင္တန္းဆာႏွင့္ သန္လ်က္တို႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း လက္ႏွင့္လည္း ကိုင္တြယ္သံုးသပ္ရင္း စကားဆို၏။

“သားေတာ္ . . . ေဗာဓိဉာဏ္အလင္းကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ရွိပါေစေတာ့။ ခမည္းေတာ္ အာယူၿပီး ေျဖသိမ့္ပါ့မယ္။”

မင္းႀကီးသည္ မင္းသား၏ ဆံစုႏွင့္ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ေပြ႔ကိုင္ရင္း နန္းတြင္းကြင္းျပင္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ မင္းသား စံျမန္းခဲ့သည့္ နန္းေဆာင္သို႔ သြားေလ၏။ ဆႏၷသည္ မင္းႀကီးေနာက္မွ လိုက္ပါၿပီး ကာဠဳဒါယီသည္ မင္းႀကီးေဘးမွ လိုက္ပါေန၏။

မင္းႀကီးသည္ က႑ကျမင္းအေၾကာင္း ေတြးပူမိ၏။ ဆႏၷကို ေမးလိုက္သည္။

“ဆႏၷ. . . အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို တမန္ေတာ္ေတြ လႊတ္လိုက္တာပဲ။ ခုနစ္ရက္ေတာင္ ရွိသြားၿပီ ဘာသတင္းမွ မရခဲ့ဘူး။ ဆႏၷ လာမွပဲ သားေတာ္ရဲ့သတင္း ၾကားရေတာ့တယ္။ ဆႏၷ . . .။ ေျပာစမ္းပါအံုး။ ဆႏၷ ေျခလ်င္ျပန္လာတယ္။ က႑ကေရာ ဘာျဖစ္သြားလဲ။”

“အရွင္မင္းႀကီး . . .။ က႑ကဟာ သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ မင္းသားကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္ ဘုရား။ မင္းသား ထြက္သြားေတာ့ မင္းသားရဲ့ ပံုရိပ္ တေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းသြားတာကို လိုက္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနပါတယ္ ဘုရား။ ေနာက္ဆံုး မင္းသားကို မျမင္ရေတာ့တဲ့ အခါမွာ တစ္ခ်က္ ဟီလိုက္ၿပီး သဲေသာင္ျပင္မွာ ၀႐ုန္းသုန္းကား လုပ္ပါတယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးက ဇက္ႀကိဳးကေန ဖမ္းဆြဲၿပီး လိုက္ထိန္းရပါတယ္ ဘုရား။ ျမစ္ကို ျပန္ျဖတ္ကူးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး သူ႔အေပၚ တက္စီးပါတယ္ ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ အရွင္မင္းႀကီး . . .။ သူက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ခါးထုတ္လိုက္ပါတယ္ ဘုရား။ ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ ကမ္းစပ္သဲျပင္မွာ ကဆုန္ေပါက္ေျပးၿပီး ျမစ္လယ္ ေရနက္ေၾကာထဲ ခုန္ခ်လိုက္ပါတယ္ ဘုရား။ က႑က ဒီလို ျမစ္ေရထဲ က်သြားတာဟာ စိတ္ခံစားရလို႔ တမင္သက္သက္ ခုန္ခ်လိုက္တာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အေပၚ စီးေနရင္းနဲ႔ကိုပဲ ဒီျမစ္ကို သူ ခုန္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။”

“ဆႏၷေရာ . . . ဘယ္လိုလဲ။”

“အရွင္မင္းႀကီး . . .။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးျဖင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္ ဘုရား။ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ခဲ့တာပါ ဘုရား။ ကပိလ၀တ္ဆီကို ခဏၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္ ဘုရား။ အ၀တ္အစားေတြ အဆင္တန္ဆာေတြ နဲ႔ သန္လ်က္ကို ထုပ္ပိုးထားတဲ့ အထုပ္ႀကီးကို ေက်ာပိုးသယ္ရင္း ျမစ္ထဲခုန္ခ်လိုက္ၿပီး ေရကူးပါတယ္ ဘုရား။ ျမစ္ေရလယ္ေၾကာ အေရာက္မွာ ေရနစ္ေသလိုက္တာကမွ ေကာင္းအံုးမယ္လို႔ စိတ္ကူးေပါက္ခဲ့ပါေသးတယ္ ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ မင္းသားရဲ့ သတင္းစကားကို အရွင္မင္းႀကီးဆီ အေရာက္ သယ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ရွိပါေသးတာမို႔ ေသလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား . . .။”

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)