The Way to Nibbana (Part 9) - နိဗၺာန္လမ္း (အပိုင္း ၉)

လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း

သို႔ေသာ္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင့္ျမတ္ေစသည္မွာ အျပင္အပ အသြင္အျပင္ မဟုတ္၊ အဇၥၽတၱစင္ၾကယ္မႈ ႏွင့္ စံျပဳထိုက္ေသာ ေနထိုင္ရွင္သန္မႈသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဗဟိဒၶ အသြင္ေျပာင္းလဲမႈ မဟုတ္၊ အဇၥၽတၱ အသြင္ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္ရမည္။ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးအတြက္ လူ႔ေဘာင္ကို ေရွာင္ခြာရန္၊ ရေသ့ရဟန္း ျပဳရန္ အမွန္ပင္ လိုအပ္၏။ ရဟန္းဘ၀သည္ နာမ္ခႏၶာ တိုးတက္ျမင့္မားေရး၌ ထိေရာက္ လြယ္ကူေစသည္မွာ သံသယပြားစရာ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ လူ၀တ္ေၾကာင္သည္လည္း အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ေပသည္။

အာ႐ံုဆြဲေဆာင္မႈမ်ား အၾကား၌ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ဆိုက္ေရာက္သူသည္ ပတ္၀န္းက်င္၌ အာ႐ံုအေႏွာင့္အယွက္ ကင္းမဲ့စြဲ ေနထိုင္လ်က္ အရဟတၱဖိုလ္ဆိုက္ေသာ ရဟန္းထက္ ပို၍ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေပ၏။

၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ား တန္ဆာဆင္လ်က္ ဆင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနစဥ္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အမတ္တစ္ဦးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

“အၾကင္သူသည္ ကိေလသာ ၿငိမ္း၏။ ဣေျႏၵကို ဆံုးမၿပီး ျဖစ္၏။ မဂ္ေလးပါးျဖင့္ ျမဲ၏။ ျမတ္ေသာအက်င့္ ရွိ၏။ အလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါတို႔၌ လက္နက္ကို ပယ္ခ်ထားသည္ျဖစ္၍ ေမတၱာျဖင့္ အညီအမွ်က်င့္၏။ ထိုသူသည္ အ၀တ္တန္ဆာ ဆင္ေစကာမူ မေကာင္းမႈကို အပျပဳသူ ‘ျဗဟၼဏ’မည္၏၊ ကိေလသာၿငိမ္းသူ ‘သမဏ’မည္၏၊ ကိေလသာကို ဖ်က္ဆီးၿပီးသူ ‘ဘိကၡဳ’မည္၏။”

ဤကဲ့သို႔ ေလာကကို မစြန္႔ခြာဘဲ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳခဲ့သူတို႔၏ ျဖစ္ရပ္ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိခဲ့၏။ သာသနာေတာ္၌ အလြန္ကိုင္း႐ႈိင္းသူ၊ ရက္ေရာသူ သာသနာဒါယကာ အနာထပိဏ္သည္ ေသာတာပန္ျဖစ္၏။ သာကီ၀င္မင္းသား မဟာနာမ္သည္ သကဒါဂါမ္ ျဖစ္၏။ အိုထိန္းသည္ ဃဋိကာရသည္ အနာဂါမ္ ျဖစ္၏။ သုေဒၶါနမင္းသည္ ရဟႏၲာ အျဖစ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳခဲ့၏။

ရဟန္းေတာ္

ရဟန္းမည္သည္

- ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလဟူေသာ ၀ိနည္းသီလ အေျခခံသိကၡာပုဒ္မ်ား၊

- ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလဟူေသာ ဣေျႏၵကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းသီလ၊

- အာဇီ၀ပါရိသုဒၶိသီလဟူေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈႏွင့္စပ္ေသာ ေစာင့္ထိန္းမႈသီလ၊

- ပစၥယသႏၷိႆိတသီလဟူေသာ ဘ၀ရပ္တည္ေရး အသံုးအေဆာင္တို႔၌ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္း ရေသာ သီလဟူသည့္ စတုပါရိသုဒၶိသီလကို ေစာင့္ထိန္းရ၏။

ဤသီလေလးမ်ိဳးကို နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္လမ္းျဖစ္သည့္ ၀ိသုဒၶိခုနစ္ပါး၌ တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ သီလ၀ိသုဒၶိ (ကိုယ္က်င့္ျဖဴစင္ျခင္း)ဟု တစ္ေပါင္းတည္း ေခၚဆို၏။

သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး (ဥပသမၸဒ) ရဟန္းျမတ္အျဖစ္ ခံယူေသာသူကို ဘိကၡဳဟုေခၚ၏။ “ဘိကၡဳ”ဟူေသာ ပါဠိစကားလံုး၏ အဓိပၸာယ္ကို ျခံဳငံုမိေသာ ျမန္မာစကား မရွိေပ။ “ဘုန္းေတာင္းယာစကာ”ဟု အနီးစပ္ဆံုး ျမန္မာဘာသာျပန္ႏိုင္၏။ ခြက္လက္စြဲ၍ ေတာင္းစားသူဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကား မဟုတ္ေပ။ လွဴဒါန္းအပ္ေသာ ဆြမ္းကိုမွီ၍ အသက္ေမြးသူဟု ဆိုလို၏။

ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ တစ္သက္တာအဓိ႒ာန္ မရွိေပ။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘ၀ကို ေနထိုင္က်င့္သံုးႏိုင္ေရး အတြက္ ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္ကို အလိုရွိသေလာက္ ကာလအပိုင္းအျခားျဖင့္ ရဟန္းျပဳႏိုင္၏။ သာသနာ့ေဘာင္ကို အခ်ိန္မေရြး စြန္႔ခြာခြင့္ ရွိသည္။

ရဟန္မည္သည္ အေသးစား သိကၡာပုဒ္မ်ား(အဓိကရဏသမထ)အျပင္ ၂၂၀ေသာ သိကၡာပုဒ္တို႔ကို က်င့္သံုးရ၏။ အစင္ၾကယ္ဆံုး ျဗဟၼစရိယအက်င့္၊ ခိုး၀ွက္ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ တရားထူးရေၾကာင္း မဟုတ္မမွန္ ႂကြား၀ါျခင္းတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္ေလးမ်ိဳးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေစာင့္ထိန္းရ၏။ သိကၡာပုဒ္ ေလးခုအနက္ တစ္ခုခုကို က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္လွ်င္ ပါရာဇိကက်၏။ ရဟန္းအျဖစ္သည္ အလိုအေလ်ာက္ ပ်က္ေလ်ာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြား၏။ အကယ္၍ ဆႏၵရွိလွ်င္ သာသနာ့ေဘာင္လို႔ ၀င္ေရာက္၍ ရွင္သာမေဏ ျပဳႏိုင္၏။ အျခားေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ကား က်ဴးလြန္သည့္ သိကၡာပုဒ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ သင့္ေရာက္ေသာ အာပတ္ကို ကုစားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရ၏။

ရဟန္းတစ္ပါး၏ ထူးျခားေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားမွာ စင္ၾကယ္ျခင္း၊ ျဗဟၼစရိယကို အျပည့္အ၀ က်င့္သံုးျခင္း၊ အလိုဆႏၵအေလ်ာက္ ေခါင္းပါးစြားက်င့္ျခင္း၊ ႏွိမ္ခ်ျခင္း၊ ႐ိုးေျဖာင့္ျခင္း၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ သနားၾကင္နာတတ္ျခင္း၊ ရက္စက္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

ရဟန္းျပဳျခင္းသည္ သို႔မဟုတ္ ေလာကီသာယာဖြယ္ႏွင့္ ေလာကီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္တို႔ကို စြန္႔ခြာျခင္းသည္ နိဗၺာန္ရေရးအတြက္ ထိေရာက္ေသာ နည္းလမ္းတစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရဟန္းျပဳ႐ံုမွ်ျဖင့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ ၿပီးဆံုးသည္ကား မဟုတ္ေသးေပ။

နာဒရေထရ္ ၏  The Way to Nibbana ကို ဘာသာ ျပန္ဆိုပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။