အေပးအကမ္း ရက္ေရာမႈမွာ အေမရိကန္က (ျမန္မာလိုပဲ) အဆင့္ျမင့္တယ္။
အေမရိကန္ရဲ့ ရက္ေရာမႈကို ပံုေဖာ္ေပးတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြထဲမွာ Tip Money ေပးတဲ့
အေလ့အက်င့္လည္း ပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီ “တစ္”ဆိုတာက ျမန္မာလို ဆိုရင္ေတာ့
မုန္႔ဖိုးေပးတာပါပဲ။ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ အလကားေနရင္း ေပးတာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။ ၀န္ေဆာင္မႈ တစ္ခုခုအတြက္ ေပးတာပါ။ ဆုခ်တာလို႔လည္း ေျပာလို႔ရမယ္
ထင္ပါတယ္။ စာေသာက္ဆိုင္က စားပြဲထိုးကို
ေပးတာမ်ိဳးပါ။ ေနရာတိုင္းမွာ အဲ့ဒီလို ေပးကို ေပးၾကရတဲ့ ထံုးစံ တဲ့။
လူေတြကလည္း အဲ့ဒီထံုးစံကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံက်င့္သံုးၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ
ျမန္မာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒါနဥၥ ဆိုတဲ့ ဒါနသေဘာလည္း ပါမွာေပါ့။
ေအာက္ေျခအလုပ္သမားကို ေပးတာဆိုေတာ့ က႐ုဏာဓာတ္လည္း ကိန္း၀ပ္ေနတာေပါ့။
သူတို႔ကေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ သေဘာပါ။
“ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒီမွာက . . . ကိုယ္လည္း ၀င္ေငြ ရွိေနတာပဲ။ မရွိတဲ့သူ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒီမွာက . . . ဆံပင္ညွပ္လည္း တစ္ေပးၾကတာပဲ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေငြရွင္းရင္ . . . ေျပစာမွာ တစ္ဖိုးပါ ထည့္ယူလိုက္တာ ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အလုပ္ရွင္ေတြက်ေတာ့ တစ္ကို သိမ္းတယ္။ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အစကတည္းကေတာ့ ေျပာထားတယ္။ တစ္ကို ယူမလား၊ လခ ပိုယူမလား။ တစ္ပဲ ယူမွာေပါ့။ ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားမွာ တစ္က အဓိကပဲ။”
“ဟိုေန႔က . . . ဖီးနစ္ေလဆိပ္မွာ အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီး စံုတြဲ။ အဖိုးႀကီးက မသန္ဘူး ထင္တယ္။ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းက အဖိုးႀကီးကို တြန္းလွည္းနဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အဖြားႀကီးက တြန္းလွည္းတြန္းပို႔တဲ့ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းကို တစ္ေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေပးသလဲ ၾကည့္ေနတာ။ ဆယ္ေဒၚလာ ေပးတယ္။”
“Right. ေပးၾကပါတယ္။ တစ္ဆယ္၊ ငါးက်ပ္။ ကိုယ့္အဆင့္အတန္းနဲ႔ကိုယ္ . . . အေျခအေနအရ ေပးၾကပါတယ္။”
“ဦးဇင္းတစ္ပါး ေျပာျပတာ။ သူ႔ဒကာမ ဟိုတယ္မွာ အလုပ္လုပ္တာ တဲ့။ ဟိုတယ္ ေအာက္ထပ္ကေန အေပၚထပ္ေတြကို ထမင္း လိုက္ပို႔ရတာ။ တစ္ေပးလို႔ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ၀ယ္ထားတာ အိမ္ႏွစ္လံုးေတာင္ ပိုင္တယ္ တဲ့။ ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုၾကတာက သူေဌးေတြဆိုေတာ့ တစ္ေပးၾကမ္းတာေပါ့။ သံုးေလးရာေတာင္ ေပးတယ္ တဲ့။”
“အရွင္ဘုရား . . . တစ္ေထာင္ေတာင္ ေပးေသးတာ။ ဘားဆိုင္မွာ အရက္စပ္တဲ့သူေတြဆို ပိုေတာင္ ရေသးတယ္။ တစ္ညတစ္ည အနည္းဆံုး ေလးရာ ရတယ္။ တြက္သာ ၾကည့္ေပေတာ့။”
“ဟုတ္လား . . . . .။”
“ဒါ့ပဲ . . .။ သူ႔အရည္အခ်င္းကလည္း လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေနာ္။ အရက္စပ္တတ္ရတယ္။ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းရတယ္။ ျပံဳး . . ရႊင္ၿပီး . . လူတကာနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ ဧည့္ခံေပးရတယ္။ အရက္လာေသာက္တဲ့သူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ . . . ပိုက္ဆံရွိမွ အရက္ေသာက္ႏိုင္တာ . . . ဒီမွာက။ အသဲကြဲလို႔ အရက္လာေသာက္တယ္ . . . အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံေပး။ မြန္းၾကပ္ေနတာေတြ . . . ရင္ဖြင့္ခ်င္တာေတြ . . . စိတ္ဖိစီးတာေတြ . . . လူမ်ိဳးစံု လာၾကတာ။ အားလံုးကို ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံေပးႏိုင္မွ ျဖစ္တာ။ စိတ္မတိုရဘူး။ အေျပာေကာင္းရတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးရတယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏိုင္ရတယ္။ သူတို႔ တစ္ပိုရတာေပါ့။ သူတို႔ကမွ တကယ္ ရတာ။”
ပိုက္ဆံရွိမွ၊ ခ်မ္းသာမွ အရက္ေသာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ . . . တင္းၾကပ္ထားၿပီး၊ ေစ်းျမွင့္ထားၿပီး လူလတ္တန္းစား လူမ်ားစု မေသာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူေတြ တစ္ေပးေတာ့လည္း သူတို႔ စိတ္ထင္ရင္ ထင္သလို မူးမူးနဲ႔ လက္ဖြာသြားမွာေပါ့။
အဲ့ဒီကေနမွ . . . . . အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေလေလွ်ာက္ေကာင္းေကာင္း လူတိုင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းတတ္ၿပီး လူတိုင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ရဟန္းမိတ္ေဆြ၊ လူမိတ္ေဆြ ျမန္မာေတြကို သတိရမိလိုက္တယ္။ သူတို႔သာ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္လိုက္ရရင္ တစ္ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရမွာေပါ့။ သူတို႔ရဲ့ စြမ္းရည္ကို ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ ထိထိမိမိ ေျပာင္းလဲႏိုင္မယ္ ထင္ရတယ္။ သူတို႔ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္မိတယ္။ မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ စားသံုးသူေတြလည္း အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းစပ္ခြင့္ရၿပီး တင္းၾကပ္တာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားေလာက္တယ္။
:)
ရွင္အာစာရ
“ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒီမွာက . . . ကိုယ္လည္း ၀င္ေငြ ရွိေနတာပဲ။ မရွိတဲ့သူ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒီမွာက . . . ဆံပင္ညွပ္လည္း တစ္ေပးၾကတာပဲ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေငြရွင္းရင္ . . . ေျပစာမွာ တစ္ဖိုးပါ ထည့္ယူလိုက္တာ ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အလုပ္ရွင္ေတြက်ေတာ့ တစ္ကို သိမ္းတယ္။ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အစကတည္းကေတာ့ ေျပာထားတယ္။ တစ္ကို ယူမလား၊ လခ ပိုယူမလား။ တစ္ပဲ ယူမွာေပါ့။ ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားမွာ တစ္က အဓိကပဲ။”
“ဟိုေန႔က . . . ဖီးနစ္ေလဆိပ္မွာ အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီး စံုတြဲ။ အဖိုးႀကီးက မသန္ဘူး ထင္တယ္။ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းက အဖိုးႀကီးကို တြန္းလွည္းနဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အဖြားႀကီးက တြန္းလွည္းတြန္းပို႔တဲ့ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းကို တစ္ေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေပးသလဲ ၾကည့္ေနတာ။ ဆယ္ေဒၚလာ ေပးတယ္။”
“Right. ေပးၾကပါတယ္။ တစ္ဆယ္၊ ငါးက်ပ္။ ကိုယ့္အဆင့္အတန္းနဲ႔ကိုယ္ . . . အေျခအေနအရ ေပးၾကပါတယ္။”
“ဦးဇင္းတစ္ပါး ေျပာျပတာ။ သူ႔ဒကာမ ဟိုတယ္မွာ အလုပ္လုပ္တာ တဲ့။ ဟိုတယ္ ေအာက္ထပ္ကေန အေပၚထပ္ေတြကို ထမင္း လိုက္ပို႔ရတာ။ တစ္ေပးလို႔ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ၀ယ္ထားတာ အိမ္ႏွစ္လံုးေတာင္ ပိုင္တယ္ တဲ့။ ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုၾကတာက သူေဌးေတြဆိုေတာ့ တစ္ေပးၾကမ္းတာေပါ့။ သံုးေလးရာေတာင္ ေပးတယ္ တဲ့။”
“အရွင္ဘုရား . . . တစ္ေထာင္ေတာင္ ေပးေသးတာ။ ဘားဆိုင္မွာ အရက္စပ္တဲ့သူေတြဆို ပိုေတာင္ ရေသးတယ္။ တစ္ညတစ္ည အနည္းဆံုး ေလးရာ ရတယ္။ တြက္သာ ၾကည့္ေပေတာ့။”
“ဟုတ္လား . . . . .။”
“ဒါ့ပဲ . . .။ သူ႔အရည္အခ်င္းကလည္း လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေနာ္။ အရက္စပ္တတ္ရတယ္။ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းရတယ္။ ျပံဳး . . ရႊင္ၿပီး . . လူတကာနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ ဧည့္ခံေပးရတယ္။ အရက္လာေသာက္တဲ့သူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ . . . ပိုက္ဆံရွိမွ အရက္ေသာက္ႏိုင္တာ . . . ဒီမွာက။ အသဲကြဲလို႔ အရက္လာေသာက္တယ္ . . . အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံေပး။ မြန္းၾကပ္ေနတာေတြ . . . ရင္ဖြင့္ခ်င္တာေတြ . . . စိတ္ဖိစီးတာေတြ . . . လူမ်ိဳးစံု လာၾကတာ။ အားလံုးကို ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံေပးႏိုင္မွ ျဖစ္တာ။ စိတ္မတိုရဘူး။ အေျပာေကာင္းရတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးရတယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏိုင္ရတယ္။ သူတို႔ တစ္ပိုရတာေပါ့။ သူတို႔ကမွ တကယ္ ရတာ။”
ပိုက္ဆံရွိမွ၊ ခ်မ္းသာမွ အရက္ေသာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ . . . တင္းၾကပ္ထားၿပီး၊ ေစ်းျမွင့္ထားၿပီး လူလတ္တန္းစား လူမ်ားစု မေသာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူေတြ တစ္ေပးေတာ့လည္း သူတို႔ စိတ္ထင္ရင္ ထင္သလို မူးမူးနဲ႔ လက္ဖြာသြားမွာေပါ့။
အဲ့ဒီကေနမွ . . . . . အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေလေလွ်ာက္ေကာင္းေကာင္း လူတိုင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းတတ္ၿပီး လူတိုင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ရဟန္းမိတ္ေဆြ၊ လူမိတ္ေဆြ ျမန္မာေတြကို သတိရမိလိုက္တယ္။ သူတို႔သာ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္လိုက္ရရင္ တစ္ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရမွာေပါ့။ သူတို႔ရဲ့ စြမ္းရည္ကို ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ ထိထိမိမိ ေျပာင္းလဲႏိုင္မယ္ ထင္ရတယ္။ သူတို႔ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္မိတယ္။ မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ စားသံုးသူေတြလည္း အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းစပ္ခြင့္ရၿပီး တင္းၾကပ္တာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားေလာက္တယ္။
:)
ရွင္အာစာရ
No comments:
Post a Comment