ႏွစ္ညတာ
တည္းခိုရာ ေလာ့ဆင္ဂ်လိစ္ အဇူဇာေက်ာင္းမွာ သာသနာေရးျမင္ကြင္း ထူးျခားမႈကို
သတိထားမိခဲ့သည္။
“ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆြမ္းခံ၀တ္
ျဖည့္က်င့္တာလား။”
“တင္ပါ့။ ဆရာေတာ္ႀကီး
ဒီေရာက္ေနတုန္း . . . တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ကုသိုလ္ရတာေပါ့ ဘုရား။”
အဇူဇာေက်ာင္းမွာ
သီတင္းသံုးေနသည့္ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆြမ္းခံၾကြသည္ကို မထင္မွတ္ဘဲ
ဖူးေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းထဲမွာပင္ ဆြမ္းခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒကာ ဒကာမမ်ားက ဆြမ္း၊
ဆြမ္းဟင္းႏွင့္ အခ်ိဳပြဲမ်ား ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ပင့္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးအတြက္
ေလွ်ာက္လမ္းကို က်က်နန ခင္းထားသည္။ ေလွ်ာက္လမ္းအတိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီး ၾကြလာေသာအခါ
လွဴဖြယ္မ်ား ေလာင္းလွဴၾကသည္။
ဤအစီအစဥ္မ်ိဳး
ေဘာ့စတြန္မွာလည္း ရွိေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ Insight Meditation Society ရိပ္သာမွာ
သီတင္းသံုးသည့္ ရဟန္းေတာ္ ဘိကၡဳ အနာလေယာကိုလည္း ဤကဲ့သို႔ ဆြမ္းေလာင္းၾကသည္ ဆို၏။
ထိုရိပ္သာသို႔ သြားေရာက္ေလ့လာခ်ိန္မွာ ဆြမ္းခ်ိန္ မဟုတ္သျဖင့္ ဆြမ္းခံပံုကို
မျမင္ခဲ့ရေပ။
တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို
ဖူးလိုက္ရခ်ိန္၌ ဆရာေတာ္ႀကီး စတင္ခဲ့သည့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား၏
ဆြမ္းခံသပိတ္ ေခတ္သစ္ေျပာင္းခဲ့ပံုကို သတိရမိသည္။ ျမန္မာ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏
ဆြမ္းခံသပိတ္ကို ဆရာေတာ္ႀကီးက ျမွင့္တင္ေပးခဲ့သည္ ထင္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္
စတီးသပိတ္မ်ားကို စက္႐ံုမွာ အထူးမွာၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားကို လိုက္လံလွဴဒါန္းသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ
စ၍ စတီးသပိတ္ သံုးစြဲမႈ တြင္က်ယ္လာသည္ ထင္၏။
ဆြမ္းခံယူၿပီးေနာက္
ဆရာေတာ္ႀကီး ျပန္ၾကြသြားေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီး ေနာက္တစ္ပါးကို ႐ုတ္တရက္
ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ မန္း နပသ အဂၤလိပ္စာ ဌာနမွဴးေဟာင္း ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ အရွင္ဥာဏ၀ရ
ျဖစ္သည္။
“အာဂႏၲဳေတြလား။”
“မွန္ပါ။
မႏၲေလး နပသ အဂၤလိပ္စာ ဌာနမွဴးပါ ဘုရား။ ဆရာေတာ္ နပသ ပုလဲရတု ၾကြလာတုန္းက ခဏ
ေတြ႔လိုက္ရပါေသးတယ္ ဘုရား။”
“ေအာ္
. . . မွတ္မိၿပီ။ အင္း . . . ဦးအာစာရ ေနာ္ . . .။ ကဲ ဦးအာစာရ . . . တပည့္ေတာ္ .
. . ဆရာေတာ္ႀကီးကို ၀တ္ျပဳလိုက္အံုးမယ္။ ၿပီးမွ စကားေျပာၾကတာေပါ့ ေနာ။”
“မွန္ပါ၊ မွန္ပါ။”
မနက္ဆယ္နာရီခြဲမွာ
ဆရာေတာ္ႀကီး ဆြမ္္းဘုဥ္းေပးသည္။ က်န္ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဆယ့္တစ္နာရီက်မွ
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကသည္။ က်န္ရဟန္းမ်ားမွာ ဆြမ္းမခံေတာ့ဘဲ ဆြမ္း၀ိုင္းမွာပင္ ပံုမွန္
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကသည္။ ဆြမ္း၀ိုင္းမွာ ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏ၀ရႏွင့္ ျပန္ဆံုေသာ္လည္း
စကားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။ အာ၀ါသိက ရဟန္းႏွစ္ပါး ႏွင့္ အာဂႏၲဳက ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကရာ ဆြမ္း၀ိုင္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ဆြမ္္းဘုဥ္းေပးရင္း စကားမေျပာေၾကး
စည္းသတ္မွတ္ခ်က္ ရွိမည္ ထင္သည္။ အလိုက္သင့္ က်င့္သံုး႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ၊ သြက္လက္ျမန္ဆန္စြာ
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းထသြားသည့္ ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏ၀ရႏွင့္ ဒုတိယအႀကိမ္
စကားေျပာခြင့္ မရခဲ့ေတာ့ေပ။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ အနားယူခ်ိန္
ျဖစ္သင့္သည္။ တပည့္ေတာ္မ်ားလည္း ၿမိဳ႕တြင္းေလ့လာေရး ထြက္ၾကရသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာလည္း
ဆရာေတာ္ႏွင့္ မေတြ႔ခဲ့ရေတာ့ေပ။ ဆရာေတာ္က မနက္ေစာေစာ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီး
သူ႔အခန္းသူ ျပန္ၾကြသြားခ်ိန္က်မွ တပည့္ေတာ္မ်ားက အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၾကၿပီး
ၿမိဳ႕ေျပာင္း၍ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။
“အဇူဇာေက်ာင္းက
ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္ ေနာ္။”
“ေနရာက်ယ္ေတာ့
ပန္းျခံလိုမ်ိဳး . . . ဘုရားကုန္း လုပ္လို႔ရတာေပါ့။ ဒီမွာ လုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။
ဒါေတာင္ ဒီေက်ာင္းက သံုးဧကပဲ က်ယ္တာ။ ဒီမွာ ထိုင္း ဓမၼကာယေက်ာင္းက ဆယ့္ႏွစ္ဧကေတာင္
က်ယ္တယ္။”
“ဒီၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာေက်ာင္း
ဒီတစ္ေက်ာင္းပဲ ရွိတာလား။ ”
“ဘယ္ကမွာလဲ။ ဆယ့္ငါးေက်ာင္းေလာက္
ရွိမယ္။”
မနည္းပါေပ။ စုစည္းစြာ သာသနာျပဳႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း။
:)
ရွင္အာစာရ
No comments:
Post a Comment