Friday, January 6, 2017

ကထိန္ အႏုေမာဒနာ (Nov 29, 2016)

ရာဟုလာေက်ာင္းတိုက္မွာ ဒကာ ဒကာမေတြ စုေပါင္းၿပီး ကထိန္ေအာင္ပြဲ က်င္းပၾကတာ ဝမ္းသာစရာ . . . အႏုေမာဒနာ။ အႏုေမာဒနာဆိုတာ ဝမ္းသာစရာ စကားပဲ။
ဘုရားရွင္ေခတ္ကေတာ့ ကထိန္ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ အလုပ္။ ဒကာဒကာမေတြနဲ႔ သိပ္မဆိုင္ဘူး။ ဒကာဒကာမေတြရဲ႕ သဒၶါတရားေၾကာင့္ ကထိန္မွာ ဒကာဒကာမေတြရဲ႕ ပါဝင္မႈ ထင္ရွားလာတာ။ ခုေခတ္က်ေတာ့ ဒကာဒကာမေတြက ဘုန္းႀကီးေတြကို ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္း႐ံုတင္ မကေတာ့ဘူး။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး။ ပစၥည္းေလးပါး။ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္း။ နဝကမၼ ဝတၳဳေငြ။ ကထိန္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လွဴဒါန္းၾကတာ။ လွဴႏိုင္တာ ဝမ္းသာစရာပဲ။
ဝမ္းသာစရာ အႏုေမာဒနာမွာ . . . ဝမ္းသာပံုေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး။ အဆင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး။ တစ္ခုခု လက္ခံရရွိတယ္ဆိုရင္ ဝမ္းသာၾကတာ သဘာဝပဲ။ သာမန္စိတ္ထားနဲ႔ သာမန္လူေတြ ဝမ္းသာၾကတာ။ စိတ္ေနစိတ္ထား အဆင္ျမင့္တဲ့သူေတြက ေပးရလွဴရတာကို ဝမ္းသာႏိုင္တယ္။ ေပးႏိုင္လွဴႏိုင္တာ ဝမ္းသာစရာ။ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးရတာ ဝမ္းသာစရာ။ အဲ့ဒီလို ဝမ္းသာႏိုင္တယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ ကိုယ္ရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ လွဴႏိုင္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားလွဴတာ၊ သူမ်ားရတာကို ျမင္ရၾကားရရင္ ဝမ္းသာတယ္။ မလြယ္ဘူူးေနာ္။ သူတစ္ပါး ကုသိုလ္ျပဳတာကို ဝမ္းသာႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။
ကိုယ္တိုင္ ကုသိုလ္ျပဳၿပီး ဝမ္းသာႏိုင္ပါေစ။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူတစ္ပါး ကုသိုလ္ျပဳတယ္လို႔ ၾကားရ သိရရင္ ဝမ္းသာႏိုင္ပါေစ။ ကိုယ္မရလည္း သူတစ္ပါး ရတာကို ဝမ္းသာႏိုင္ပါေစ။ မအားလပ္လို႔ ေဝယ်ာဝစၥ ကိစၥႀကီးငယ္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ သူတို႔ေတာ့ လုပ္ႏိုင္ပါေပတယ္ဆိုၿပီး ဝမ္းသာႏိုင္ပါေစ။

:)
ရွင္အာစာရ
(ေခတၱ စိုင္ျပင္ရြာ)

No comments:

Post a Comment