ေခတ္ေဟာင္းကြမ္းယာ -
ျမန္မာေတြ ကြမ္းစားတဲ့ အေလ့အက်င့္က ေရွးကတည္းက ရွိခဲ့တာ။ ေခတ္အဆက္ဆက္
ေဒသအႏွံ႔။ “တံတားဦးက ကြမ္းႏု၀ါ၊ ငါန္းျမာကေဆး။ ကြမ္းသီးေတာင္ငူနဲ႔
ကိုင္းထံုးျဖဴ ျပည္ရွား၊ သာ၀ါလို႔ေထြး။”လို႔ ဆိုထားေတာ့ ေရွးတုန္းက
ကြမ္းယာမွာ “ကြမ္းရြက္၊ ေဆးရြက္ႀကီး၊ ကြမ္းသီး၊ ထံုး၊ ရွား” ငါးမ်ိဳး
ပါ၀င္မွာေပါ့။
ေခတ္သစ္ကြမ္းယာ -
ႏွစ္ဆယ္ရာစု ေႏွာင္းပိုင္းမွာေတာ့ ကြမ္းယာပံုစံေတြ စံုလာၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရွားေပ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေဆးကြမ္းယာ (အခါး)၊ ကြမ္းယာအခ်ိဳ၊ ကြမ္းယာအဆိမ့္။ ပါ၀င္ပစၥည္းေတြကလည္း အံုးသီးဆံ (အစို၊ အေျခာက္၊ အေၾကာ္)၊ ႏြယ္ခ်ိဳ၊ ဂံုခါး၊ ပန္းဥ၊ ဖာလာ၊ ေလးညႇင္း၊ စမံုစပါး၊ အာေမႊး၊ ဗလရွင္၊ ဂ်ာ၀ါး၊ စသည္ စသည္။ ေဆးေတြကလည္း အိႏၵိယကလာတဲ့ ေဆးမ်ိဳးစံု။ ေဆးေမႊး၊ ဆစ္ဂနယ္၊ ႏိုင္တီတူး၊ ႏိုင္းဟန္ဒရက္၊ စသည္ စသည္။ ေနာက္ၿပီး ေဆးရြက္ႀကီးကို အရက္နဲ႔ စိမ္ထားတဲ့ ႏွပ္ေဆး။ စားသံုးသူ ထည့္ေစခ်င္တာေတြကို ေရာင္းသူက ထည့္ေပးရတယ္။ ကြမ္းယာအခ်ိဳ နဲ႔ ကြမ္းယာအဆိမ့္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ကြယ္သြားတယ္။ ေဆးကြမ္းယာ စားၾကရာမွာ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ေဆးရြက္ႀကီး စြဲသူေတြ စားၾကတာက ထံုး+ဗမာေဆး (ထံုး+ေဆး)၊ ထံုး+ကြမ္းသီး+ေဆး။ ဆိုလိုတာက ရွား မထည့္ၾကဘူး၊ ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳး မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ရွားမထည့္ပံုက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းခဲ့တာ။ ကြမ္းရြက္တစ္ျပင္လံုး ရွားသုပ္ရာကေန ရွားတစ္ေပ်ာက္။ အဲ့ဒီကေနမွ ရွားမပါေစခ်င္တဲ့ စားသံုးသူက ရွားလြတ္လို႔ သီးသန္႔မွာရတာ။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာေတာ့ ရွား ကြယ္သြားၿပီ။ ရွားမပါတဲ့ကြမ္းယာက ပါးစပ္နီတာ ပါးစပ္ညစ္ပတ္တာ သက္သာတယ္၊ ပါးစပ္က်န္းမာေရး အထိအခိုက္ နည္းတယ္။
ေခတ္လြန္ကြမ္းယာ -
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ကြမ္းယာမွာ ရွားကြယ္သြားတဲ့အျပင္ ထံုးပါ ကြယ္သြားမလား? ေခတ္ေရွ႕ေျပးသူေတြကေတာ့ ထံုးမပါေဆး ကြမ္းယာ ၀ါးေနၾကၿပီ။ ကြမ္းယာမွာ ထံုးမထည့္ၾကေတာ့ဘူး။ ထံုးမပါတဲ့ကြမ္းယာက ပါးစပ္နီတာ ပါးစပ္ညစ္ပတ္တာ ပိုၿပီး သက္သာတယ္၊ ပါးစပ္က်န္းမာေရး အထိအခိုက္ ပိုနည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစဥ္အလာသမားေတြကေတာ့ “န ရသံ အေကာတမၺဳလံ”တဲ့။ နီတိ အစုပ္ကို အဟုတ္ထင္ၿပီး ကိုးကားေနၾကဆဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေန႔က စစ္ကိုင္းထူပါ႐ံု ဘုရားပြဲ ေရာက္သြားေတာ့ ရွင္နာတီတို႔ ေမာင္ေမာင္ကဲတို႔ ေရွး႐ိုးစြဲ ကြမ္းသမားႀကီးေတြေတာင္ ထံုးမပါေဆး ေခတ္လြန္ကြမ္းယာေတြ ဘုဥ္းေပးေနၾကတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
:)
ရွင္အာစာရ
ရွင္အာစာရ
------
ဓာတ္ပံု - အင္တာနက္
No comments:
Post a Comment