လယ္တီ ႏွင့္ လက္ပေတာင္း - ၁

သမိုင္းသည္ မွတ္စုမွတ္ရာတို႔ကို သိပ္သည္းစြာ သိမ္းထုပ္ထားတတ္လြန္းလွ၏။ ယခုအခါ ရာစုႏွစ္ တစ္ခုေက်ာ္ ကာလကို သမိုင္းက က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ေလၿပီတည္း။ ႏွစ္သကၠရာဇ္ေပါင္း (၁၀၉)ပင္ ရွိခဲ့ေလၿပီတကား။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု စဆန္းပိုင္း ၁၉၀၃-ခုႏွစ္က ျဖစ္၏။ ထိုႏွစ္က အရွင္ျမတ္သည္ မံုရြာအနီး ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္း လက္ပေတာင္းေတာင္၌ ၀ါကပ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေတာင္ေတာ္သို႔ အရွင္ျမတ္ ၾကြေတာ္မမူမီကပင္ မံုရြာၿမိဳ႕၌ ၾသဇာတိကၠမ ႀကီးမားၾကသည့္ တပည့္ေတာ္ တပည့္ေက်ာ္ ငေၾကာ့ႏွင့္ ငစံလင္းတို႔က အရွင့္အတြက္ ေတာင္ေတာ္၌ ၀ါဆိုေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္မွာ အရွင္၏ (၃၈)ႀကိမ္ေျမာက္ ၀ါေတာ္အတြက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္ ၀ါတြင္းကာလ ဇူလိုင္လ၌ ဒီပနီက်မ္းျပဳ အရွင္ျမတ္သည္ ပါဠိပါဌ္သား အကၡရာ စာလံုးတို႔ကို စိစစ္ဖြင့္ဆိုသည့္ နိ႐ုတၱိဒီပနီက်မ္းႀကီးကို ၿပီးစီးေအာင္ စီရင္ေတာ္မူႏိုင္ခဲ့၏။

**********

လက္ပေတာင္းေတာင္သည္ အထီးက်န္မဟုတ္ေပ။ စံပယ္ေတာင္၊ ျမရိပ္ေတာင္၊ ေၾကးစင္ေတာင္၊ ေက်ာက္ျမက္ေတာင္၊ ေရႊဘံုသာေတာင္၊ ဖို၀င္ေတာင္။ ေတာင္မ်ားစြာတို႔သည္ လက္ပေတာင္းေတာင္ႏွင့္ ယွဥ္လ်က္ မားမားခန္႔ခန္႔ ရွိေနၾက၏။ ေတာင္မိသားစု၏ ပတ္၀န္းက်င္၌ အရွင္ျမတ္ ဆြမ္းခံၾကြစရာ ေဂါစရဂါမ္ရြာမ်ား ရွိ၏။ လက္ပေတာင္းေတာင္၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္၌ ေက်ာ္ရြာႏွင့္ ေတာင္ပလူရြာတို႔ ရွိ၏။ အေနာက္ဘက္၌ မိုးႀကိဳးျပင္ရြာ ရွိ၏။ ေတာင္ဘက္၌ တံုရြာ၊ ေဖာင္းတကာရြာ၊ ဆားထံုးရြာတို႔ ရွိၾက၏။ ဆားလင္းႀကီးလည္း ရွိေသး၏။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာ္ရြာႏွင့္ ေတာင္ပလူရြာတို႔သည္ အရွင္ျမတ္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး ဆြမ္းခံရြာမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အရွင္ျမတ္ကို ပစၥယာႏုဂၢဟျဖင့္ ပူေဇာ္ခြင့္ရသူ လူဒကာဒကာမတို႔ ကံေကာင္းခဲ့ၾက၏။

ေတာင္မိသားစုအနက္ လက္ပေတာင္းေတာင္ကို ေတာေပ်ာ္ အရွင္ျမတ္က အထူးႏွစ္သက္ေတာ္မူ၏။ အေၾကာင္းကား ေတာင္ေတာ္၌ အထြတ္ေပါင္း (၃၃)ခု ရွိၿပီး ေတာင္မႀကီးသံုးခု ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ထိဆက္လ်က္ ရွိေနျခင္း၊ ေတာင္ၾကားလွ်ိဳေျမာင္တို႔ ေျမာက္မ်ားစြာရွိျခင္း၊ ဂူေပါျခင္း၊ ေတာင္ဆင္ေျခေလွ်ာတိုင္းတို႔သည္ သဘာ၀ေပါက္ပင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းစိုညိဳ႕မႈိင္းေနျခင္း၊ ေက်းငွက္သာရကာႏွင့္ သားသမင္တို႔ နားခိုေပါက္ဖြား က်က္စားရာ ေဘးမဲ့ေတာသဖြယ္ ျဖစ္ေနျခင္း၊ ေရရလြယ္ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္တည္း။

**********

ခ်င္းတြင္းကား လႈိင္းတအိအိႏွင့္ လွေန၏။ ျမစ္တြင္း၌ ေလသမၺာန္တို႔ သြားလာကူးခတ္လ်က္ ရွိ၏။ သစ္ေဖာင္မ်ားလည္း ေမ်ာလ်က္ ရွိ၏။ မံုရြာမွ လက္ပေတာင္းသို႔ အရွင္ျမတ္ ၾကႊခ်ီေတာ္မူေလရာ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူ အရွင္ျမတ္၏ တပည့္သာ၀ကတို႔ မံုရြာဘက္ကမ္း၌ ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနၾက၏။ ျမစ္ကို ကူးရန္ စီစဥ္ၾကစဥ္ အရွင္ျမတ္က ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ေခၽြ၏။

“တို႔မ်ား ခုေနခါေတာ့ ျမစ္ကူးရတာ ခက္သေပါ့ကြယ္။ ေနာင္ခါမွာေတာ့ ဒီေနရာမွာ ခ်င္းတြင္းတံတားရယ္လို႔ ေပၚလာလိမ့္မယ္ကြယ့္။ တံတားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သတၱ၀ါေတြ ခ်မ္းသာၾကအံုးမွာေပါ့ကြယ္။ ကံေကာင္းၾကအံုးမွာေပါ့ . . .။”

“အခုလည္း ဆရာေတာ္ ၾကြလာတဲ့အတြက္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴခြင့္ ရၾကလို႔ ကံေကာင္းၾကမွာပါပဲ ဘုရား”ဟု ရွင္ပ႑ိတက ျဖည့္စြက္ေလွ်ာက္ထား၏။

“အိမ္း . . . လက္ပေတာင္း ေဒသမွာ သတၱ၀ါေတြ ေဘးလည္း သင့္ၾကလိမ့္အံုးမယ္ကြ ငေၾကာ့ရ။ အဆိပ္ေဘး၊ လက္နက္ေဘး၊ ဒဏ္ေဘး၊ ရန္ေဘးေတြ ထူေျပာခ်ိန္ ေရာက္လိမ့္အံုးမယ္။”

အရွင္ျမတ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကား ျဗာဟၼစိုရ္အလင္းျဖင့္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငားႀကီး ၀င္းလက္ေနေသာ္လည္း အရွင္ျမတ္၏ ဗ်ာဒိတ္စကား ၾကားလိုက္ရသူ သာ၀ကမ်ား၏ အေပ်ာ္ဓာတ္ကား ေသာကလိႈင္းၾကားတြင္ ငုတ္လွ်ိဳးသြားေတာ့၏။ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ျမြက္ၾကားၿပီးေနာက္ အရွင္ျမတ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေလရာ သာ၀ကမ်ားလည္း အလိုက္သင့္ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကရေလ၏။ ေမာင္ေရာင္နီႏွင့္ ေမာင္ၿမိဳ႕တို႔သည္ ျမစ္ကူးရန္သာ စိတ္ေလးေလးႏွင့္ စီစဥ္ေနၾကရေလေတာ့၏။ ရွင္ပ႑ိႏွင့္ ရွင္ကိတၱိတို႔၏ စိတ္အစဥ္၌ ထိတ္လန္႔သံေ၀ဂတို႔ ေပါက္ဖြားေနဟန္ တူ၏။

**********

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

-----

Comment:

အခ်က္အလက္ကို အေျခခံေသာ သဒၶါစိတ္ကူးမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

-----

ဓာတ္ပံု -

မေနာရမၼစၾကၤ ံေက်ာင္း(လယ္တီျပတိုက္)အတြင္းပိုင္း

မဟာလယ္တီေက်ာင္းတိုက္၊ မံုရြာ