တရားမင္းသခင္ - ၄၉။ အဇၥၽတၱ ေကာက္ေၾကာင္း

(. . . . . မွ အဆက္)

ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သာေကတၿမိဳ႕မွ သာ၀တၳိၿမိဳ႕သို႔ ႂကြေတာ္မူလာေနၿပီဟု သတင္းၾကားရေသာ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာမည့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးကို အလံမ်ား နဖူးစီးမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ေစ၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္ကို ႀကိဳဆိုရန္ ျမင္းဆြဲယာဥ္ တစ္စီးျဖင့္ ထြက္လာခဲ့၏။ ရွင္ဥဒါယီလည္း သူေဌးႀကီးႏွင့္အတူ ျမင္းဆြဲယာဥ္ျဖင့္ လိုက္ပါလာ၏။ ရွင္ဥဒါယီသည္ ရွင္မဟာကႆပ၏ ထံေတာ္ပါး၌ ရဟန္းျပဳခဲ့ၿပီး ခ်မ္းသာႂကြယ္၀၍ ထည္၀ါခန္႔ျငားသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္သာ၀တၳိ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေျမကို ေရႊဒဂၤါးခင္း၍ ၀ယ္ယူခဲ့ရေသာ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီး၏ ေကာင္းမႈေတာ္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းကို ရွင္ဥဒါယီက ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္ေန၏။ ယခုအခါ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ရွင္ဥဒါယီႏွင့္ ေက်ာင္းဒါယကာ အနာထပိဏ္တို႔သည္ ဘုရားရွင္ကို ႀကိဳဆိုၾကမည္ ျဖစ္၏။ ရွင္ဥဒါယီသည္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္ လိုက္ပါလာရင္း ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္တင္မည့္ စကားလံုးမ်ားကို စိတ္ျဖင့္မွန္း၍ ကဗ်ာလကၤာ စီကံုးေန၏။

ထိုစဥ္ “အရွင္ဘုရား . . . ဘုရားရွင္ နီးလာေရာ့မယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ ဆင္းေလွ်ာက္ၾကတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ဘုရား”ဟု သူေဌးႀကီးက ရွင္ဥဒါယီကို ေလွ်ာက္ထားလိုက္၏။

“သူေဌးႀကီး . . . ဘုရားရွင္ တစ္ဂါ၀ုတ္ ခရီးအတြင္း ၀င္ေတာ္မူလာၿပီဆိုရင္ သိႏိုင္ပါတယ္”ဟု ရွင္ဥဒါယီက မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“အရွင္ဘုရား . . . တကယ္ သိႏိုင္ပါ့မလား။”

“သိႏိုင္ပါတယ္ သူေဌးႀကီး . . .။ ေလာကသံုးပါးမွာ ဘုရားရွင္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့သူမွ မရွိတာပဲ။ ဘုရားရွင္ဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ပါ။ ဘုရားရွင္ ေဒသစာရီ ႂကြေတာ္မူရင္ . . . ေရွ႕ေတာ္ေျပး အေနနဲ႔ ရနံ႔သင္းတဲ့ ေလးညႇင္းက အရင္လာတယ္ . . .။ ေလက ပန္းေတြကို က်ဲခ်ျဖန္႔ခင္းေပးတယ္။ ေျမပထ၀ီမွာလည္း မို႔ေမာက္တာေတြ ခ်ိဳင့္ခြက္တာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ျပင္ညီျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ခံယူဖို႔ ၾကာပန္းေတြ ေျမထဲက ထြက္လာၾကတယ္။ အထက္နတ္ဘံုက နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြကလည္း နတ္တူရိယာေတြ တီးခတ္ရင္း သာဓုသံေတြ သီေႂကြးၾကတယ္ . . .။”ဟု ရွင္ဥဒါယီက သူေဌးႀကီးကို ရွင္းျပ၏။

ရွင္ဥဒါယီမွာ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားလ်က္ ရႊင္လန္းတက္ႂကြေနေလသည္။

“အရွင္ဘုရား . . . အရွင္ဘုရားက ဘုရားရွင္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ဖူးၿပီးၿပီမို႔လား။”

“ဘုရားရွင္ကို မဖူးရေသးေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ဖူးဖူးတဲ့သူေတြထက္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ဘုရားရွင္အေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္ . . .။”

“အရွင္ဘုရားက ဘုရားရွင္ရဲ့ တပည့္သား သံဃာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပ့မယ့္ ဘုရားရွင္ကို ဖူးမွ မဖူးဘူးေသးတာပဲ။ တပည့္ေတာ္က ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ကို အားရပါးရ ဖူးခဲ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ေတြကိုလည္း နာခဲ့ရတာပဲ။ ဘုရားရွင္ဟာ လူသားေတြထဲမွာ အႀကီးျမတ္ဆံုး ျဖစ္ေတာ္မူတယ္ ဆိုတာပဲ တပည့္ေတာ္ ၾကားခဲ့ရတာပါ ဘုရား။ အဲဒါလည္း တရားေတာ္ေတြကို ႏႈတ္ေတာ္လွ်ာေတာ္အာေတာ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ အဓိပၸာယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသားျဖစ္ေအာင္ ေဟာေတာ္မူႏိုင္လို႔ပါ၊ ဣေျႏၵေတြ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ႐ူပကာယေတာ္ေၾကင့္ပါ။ တရားဓမၼေၾကာင့္ပါ။ နတ္ေတြ သိၾကားေတြ ျဗဟၼာေတြ ၀ိုင္း၀န္းေျမႇာက္ပင့္ၿပီး ဂုဏ္တင္ေပးၾကလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ေရွ႕မွာ ဘုရားရွင္ကို ကဗ်ာဉာဏ္နဲ႔ အမႊန္းမတင္စမ္းပါနဲ႔ ဘုရား။ အရွင္ဘုရား ဒါေတြ ေျပာခ်င္ရင္ ဉာဏ္နည္းတဲ့ ဒကာဒကာမေတြဆီ သြားေျပာပါ . . .။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ႂကြား၀ါတာ ေျမႇာက္ပင့္တာမ်ိဳးေတြကို တပည့္ေတာ္ မႀကိဳက္ပါဘူး . . .။”

သူေဌးႀကီးက ဤသို႔ ဆိုေသာအခါ ရွင္ဥဒါယီ ႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။ သူ၏ ရွက္ရြံ႕မႈကို ဖံုးကြယ္ရန္အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာလိုက္ဖို႔ စဥ္းစားေနေလသည္။

**********

နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္သာ၀တၳိ၌ အခ်ိန္ကာလ အတန္ၾကာေအာင္ ေနၿပီးေနာက္ သာ၀တၳိမွ သာေကတသို႔ သြားေန၏။ ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ကို ဆက္သြယ္ထားေသာ လမ္းမႀကီးမွာ ဖုန္ထူၿပီး ညစ္ပတ္လွ၏။ ေနမင္းက ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေနသည္။ ေလာင္ကၽြမ္းလုနီးပါး ပူျပင္းသည့္ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္၌ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူ နာဋပုတၱသည္ ကိုယ္လံုးတီး တကၠဒြန္းျဖစ္၏။ ဖိနပ္စီးျခင္း ေခါင္းေဆာင္းျခင္းလည္း မျပဳေပ။ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းႏွင့္ တစ္ခရီးတည္း ႏွင္ေနေသာ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးသည္ မင္းသား၀ဘကို စြန္႔လႊတ္၍ အတၱကိလမထာႏုေယာဂအက်င့္ က်င့္ေနသူ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္း၏ အသြင္အျပင္ကို ေကာင္းစြာမွတ္မိ၏။ ေနာက္မွလွမ္း၍ ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းမွန္း သိလိုက္သည္။ သူေဌးႀကီး၏ ျမင္းဆြဲယာဥ္သည္ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္း၏ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေန၏။ သူေဌးႀကီးသည္ ျမင္းဆြဲယာဥ္ကို ရပ္လိုက္ၿပီး ယာဥ္မွဆင္း၍ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အ႐ိုအေသျပဳ ရွိခုိး၏။ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းသည္ က်က္က်က္ပူသည့္ ေျမသားလမ္းေပၚ၌ ရပ္လ်က္ သူေဌးႀကီးအတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ျပဳေပးသည့္ အေနျဖင့္ လက္ကို ေ၀ွ႔ရမ္းေန၏။

“အရွင္ဘုရား . . . ရွင္ေတာ္ေဂါတမ သာ၀တၳိကို ႂကြလာေတာ္မူေနပါၿပီ။ တပည့္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ႀကိဳဖို႔ လာခဲ့ၾကတာပါ။ ရာသီဥတုက ပူလြန္းပါတယ္ . . .။ တပည့္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္ . . . ။”

“သူႂကြယ္ . . . ေတာ္ၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ဖို႔ ငါ မစဥ္းစားဘူး။ ငါတို႔လို ရဟန္းေတြအတြက္ ေျခလ်င္ႂကြတာ ပိုေကာင္းတယ္။ က်င့္သားလည္း ရေနၿပီ။”

“ဒါဆိုလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ သြားလိုက္ပါအံုမယ္ ဘုရား . . .။”

“သူႂကြယ္ . . . ေအာင္ျခင္းမဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုပါေစ။”

အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးသည္ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကို ေက်ာ္တက္ေနစဥ္ ယာဥ္ကို ျဖည္းျဖည္းသက္သာ ေမာင္းႏွင္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္၏။ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကို ေက်ာ္တက္ၿပီးသည့္ တိုင္ေအာင္လည္း ယာဥ္သည္ ျဖည္းျဖည္းသာ သြားေန၏။ သူေဌးႀကီးသည္ တကၠဒြန္းဆီသို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေန၏။ သူေဌးႀကီးက တကၠဒြန္းကို အာ႐ံုစိုက္လြန္းေနသည့္အတြက္ ရွင္ဥဒါယီ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိ၏။ ေဒါသလႊမ္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ရွင္ဥဒါယီ ဆို၏။

“သူေဌးႀကီး . . . ဘာျဖစ္လို႔ ဒီ ကိုယ္တံုးလံုး တကၠဒြန္းကို အေရးစိုက္ေနရတာလဲ။ နာဋပုတၱဟာ မိစၧာဒိ႒ိပဲ။ သူ႔ကို အ႐ိုအေသ ေပးတာဟာ ဘုရားရွင္ကို ေစာ္ကားတာနဲ႔ အတူတူပဲ။”

“အရွင္ဘုရား . . .။ နာဋပုတၱကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခားဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အ႐ိုအေသ မေပးရဘူးလို႔ ဘုရားရွင္က ဘယ္ေနရာမွာ ေဟာခဲ့ဖူးလို႔လဲ။”

“အဲဒီလိုေတာ့ မေဟာပါဘူး သူေဌးႀကီး . . .။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆံုးအမ တရားေတာ္ေတြကိုပဲ အျမင့္ဆံုး အျမတ္ဆံုးလို႔ ခံယူထားၾကတာဆိုေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ သာ၀ကပဲ ျဖစ္ၾကရမွာေပါ့။ ဘုရားရွင္ကိုပဲ ရွိခိုးၾကရမွာေပါ့။”

“ဒါကေတာ့ . . . အရွင္ဘုရားရဲ့ အျမင္ပဲ . . .။ ဒါ . . . ဘုရားရွင္ရဲ့ အျမင္ မဟုတ္ဘူး။ ပူရဏကႆပက ေဟာတယ္။ ကုသိုလ္လည္း မရွိဘူး၊ အကုသိုလ္လည္း မရွိဘူး၊ ကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးလည္း မရွိဘူး၊ အကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးလည္း မရွိဘူး၊ သုဂတိဘ၀လည္း မရွိဘူး၊ ဒုဂၢတိဘ၀လည္း မရွိဘူး၊ သတ္ျဖတ္ျခင္း ဖ်က္ဆီးျခင္းေတြဟာ ကုသိုလ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ အကုသိုလ္လည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ေဟာတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ပူရဏကႆပရဲ့ ပါးစပ္ဟာ ေရစီးေၾကာင္းမွာ ခ်ထားတဲ့ ငါးေထာင္တဲ့ ျမႇံဳးနဲ႔တူတယ္လို႔ ဘုရားရွင္က မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ္မူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားရွင္ဟာ ဘယ္ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ကိုမွ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ႏွိမ့္ခ်ေတာ္မူတာ မဟုတ္ဘူး . . .။ ႐ိုေသထိုက္သူကို ႐ိုေသဖို႔၊ ပူေဇာ္သင့္သူကို ပူေဇာ္ဖို႔ပဲ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတာ။ တကယ္လို႔သာ ဘုရားရွင္က သူ႔ကိုယ္သူပဲ ႂကြား၀ါေျမႇာက္ပင့္မယ္၊ သူ႔တရားေတြကိုပဲ ဂုဏ္တင္ခ်ီးက်ဴးမယ္၊ တစ္ျခားဘာသာေတြကိုေတာ့ အထင္ေသးမယ္ ႐ႈပ္ခ်မယ္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ အေနနဲ႔ သူ႔သာသနာေတာ္ကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ ေငြေတြသန္းခ်ီၿပီး သံုးစြဲခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလို သူ႔ကို ႀကိဳဆိုခ်င္စိတ္လည္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။”

ရွင္ဥဒါယီ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ေပ။ ပူျပင္းသည့္ ေနေရာင္ျခည္ျဖင့္ ေလာင္ျမႇိဳက္အပ္ေသာ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ေမွ်ာ္ေခၚ၍ ၾကည့္လိုက္ရာ အ၀ါေရာင္ တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ဖန္၀ါသကၤန္း ဆင္ျမန္းထားသည့္ ရဟန္းအသြင္ ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းႏိုင္ေသာ္လည္း ခရီးကြာေ၀းလ်က္ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူေဌးႀကီးသည္ ယာဥ္ကို အရွိန္သတ္ရန္ ညႊန္ၾကားလိုက္ၿပီး အ၀ါေရာင္ ရဟန္းအသြင္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေန၏။ ယာဥ္ေပၚမွာပင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီမိုးကာ ရဟန္းသြင္ကို လွမ္း၍ ဦးညြတ္ရွိခိုးေလသည္။ ထိုစဥ္ ရွင္ဥဒါယီက ဆို၏။

“သူေဌးႀကီး . . . ဘုရားရွင္ ေဒသစာရီ ႂကြေတာ္မူရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ အတူ ႂကြေတာ္မူတာပါ။ ဘုရားရွင္ တစ္ပါးတည္း ႂကြေတာ္မူေလ့ မရွိဘူး။ ဘုရားရွင္နဲ႔ အသြင္တူတဲ့ ရဟႏၲာ တစ္ပါးပါးပဲ။ ဥပဇၥၽာယ္ အရွင္ျမတ္ႀကီး ရွင္မဟာကႆပလား မသိပါဘူး . . .။ ဘုရားရွင္ မဟုတ္ပါဘူး။”

“နာဋပုတၱ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔တုန္းကလိုပဲ ယာဥ္ေပၚက မဆင္းဘဲသာ ေနခဲ့ေတာ့။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဆင္းၿပီ။ ဘုရားရွင္ကို ေျခလ်င္ဆီးႀကိဳမယ္ . . .။”

 သူေဌးႀကီးႏွင့္ ယာဥ္ေမာင္းတို႔ ျမင္းဆြဲယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၾကၿပီး ေျခလ်င္ဆက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ရွင္ဥဒါယီကား ယာဥ္ေပၚမွာပင္ ဆက္လက္၍ ထိုင္ေနရင္း ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာမည့္ ဘက္သို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေန၏။ ဘုရားရွင္ဆီ ရည္ရြယ္၍ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးလ်က္သားႏွင့္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနသည့္ သူေဌးကို ရွင္ဥဒါယီ ျမင္ေနရ၏။ ႂကြလာေနသည့္ ရဟန္းအသြင္လည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထင္ရွားလာ၏။ ဘုရားရွင္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ရေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္ ႂကြခ်ီသည့္ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ခံယူရန္ ၾကာပန္းမ်ား ေျမမွ ထြက္ေပၚလာသည္ကို ရွင္ဥဒါယီ မေတြ႔ရေပ။ လမ္းေပၚရွိ ျမဴအညစ္အေၾကးမ်ားကို ပယ္ရွားရန္ ရြာခ်ေသာ မိုးဖြဲဖြဲကိုလည္း မေတြ႔ရေပ။ သင္းရနံ႔ကို သည္ေဆာင္လာသည့္ ေလေျပကိုလည္း မ႐ႉ႐ိႈက္မိေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သူ႔ႏွလံုးသားကို အလြန္အမင္း ႏွစ္သိမ့္ေစႏိုင္ေသာ၊ ေအးၿငိမ္းသက္သာမႈ ျပည့္လွ်မ္းေနသည့္ ဘုရားရွင္၏ အတုမဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးျမင္လိုက္ရ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး ယာဥ္ေပၚမွ ခုန္ခ်ကာ ဘုရားရွင္ထံသို႔ ေျပး၀င္သြားေလ၏။

* * * * * * * * * *

ဘုရားရွင္ ႂကြခ်ီေတာ္မူစဥ္ ရွင္ဥဒါယီသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္သား လိုက္ပါေန၏။ သူေဌးႀကီးလည္း ဘုရားရွင္၏ အနီးမွာ ကပ္လ်က္ပင္ လိုက္ပါေန၏။ အလြန္အက်ဴး ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရွိေနသူ သူေဌးႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထား၏။

“ျမတ္စြာဘုရား . . . ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ေနပူေနေပမယ့္ အရွင္ဘုရားရဲ့ ထံေတာ္ပါးမွာ ရွိေနရလို႔ တပည့္ေတာ္ ပင္ပန္းတာေတြ မခံစားရပါ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားရဲ့ အရိပ္ဟာ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားကို ဖူးျမင္ရတာ ေက်နပ္အားရ ရွိလပါတယ္ ဘုရား။ ဒီေန႔လို ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔မ်ိဳး မၾကံဳဖူးခဲ့ပါ ဘုရား။”

ဤသို႔ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီး ေလွ်ာက္ထားၿပီးသည္ႏွင့္ တူ႐ူအရပ္မွ လာေနသည့္ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ဤဇမၺဴဒိပ္၌ ဖြားျမင္ခဲ့ၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႏွစ္ဦးတို႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ေတြ႔ၾကေတာ့မည့္ အခါသမယပင္ ျဖစ္သည္ဟု ေတြးမိသူ သူေဌးႀကီး၏ ႏွလံုးသားထဲ၌ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္မႈ ဂယက္ငယ္ ထသြား၏။ သူေဌးႀကီးသည္ တူ႐ူမွ လာေနသူ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကို ဘုရားရွင္ သိေတာ္မူမည္မဟုတ္ဟု ထင္မိသျဖင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပို၍နီးေအာင္ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ခရီးရင္ဆိုင္မွ လာေနသူမွာ မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္၏။

“သူေဌးႀကီး . . . ငါ သူ႔ကို မျမင္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ အခု ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ သူဆိုတာ သိလိုက္တယ္။”

ႏွစ္ဘက္လံုးက ပံုမွန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရာ အခ်င္းခ်င္း နီးကပ္လာၾက၏။ သူေဌးႀကီး၏ ရင္မွ စိုးရိမ္စိတ္လည္း ပိုမိုႀကီးမားလာ၏။ ရွင္ဥဒါယီသည္ လမ္းမ၏ လက္်ာဘက္ေဘးမွာ ကပ္၍ ေလွ်ာက္လာေနသူ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ မလိုတမာ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ကိုယ္လံုးတီး နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းသည္ သူ၏ အရွက္တရားကို သူ႔သပိတ္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္ထား၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တကၠဒြန္းတို႔ ေရွာင္ကြင္းလိုက္ၾကစဥ္ ရွင္ဥဒါယီသည္ လည္ေခ်ာင္းျခစ္သံျဖင့္ ေခ်ာင္းသံုးခ်က္ ဟန္႔လိုက္၏။

ဘုရားရွင္သည္ ရွင္ဥဒါယီ၏ ေခ်ာင္းဟန္႔သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တံု႔ခနဲ ရပ္တန္႔ေတာ္မူလိုက္ၿပီး ရွင္ဥဒါယီကို ေခၚေတာ္မူ၏။

“ဥဒါယီ . . . ဒီကို လာခဲ့စမ္း . . .။”

ရွင္ဥဒါယီသည္ “အရွင္ဘုရား . . .”ဟု ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ထူးလိုက္၏။

“အခ်ည္းႏွီး ရဟန္း . . .။ သင္ဟာ ေမာက္မာတဲ့စိတ္နဲ႔ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကို ပစ္မွားေစာ္ကားလိုက္ၿပီ။ ဒီေတာ့ သင့္ဆရာ ငါ့ကိုပါ ေစာ္ကားရာေရာက္တယ္။ အခု သြား။ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကို ေတာင္းပန္လိုက္။”

ခ်က္ခ်င္းပင္ ရွင္ဥဒါယီ၏ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးပ်ံသြား၏။ ရွင္ဥဒါယီသည္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လ်က္ တကၠဒြန္းေနာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လိုက္သြား၏။ တကၠဒြန္းကို မီေသာအခါ တကၠဒြန္းကို အ႐ိုအေသေပးကာ ေတာင္းပန္စကား ဆို၏။ တကၠဒြန္းသည္ လက္်ာလက္ကို ေ၀ွ႔ရမ္းလ်က္ ေကာင္းခ်ီးျပဳေန၏။ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးသည္ အျဖစ္အပ်က္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ သူေဌးႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ကိုေရာ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းကိုပါ ပို၍ ေလးစားသြား၏။ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္အစံု၌ ျပား၀ပ္၍ ဦးတိုက္ရွိခိုးရင္း ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထား၏။

“ျမတ္စြာဘုရား . . . အရွင္ဘုရားရဲ့ ျမင့္ျမတ္မႈအတြက္ အရွင္ဘုရားရဲ့ ေျခေတာ္အစံုကို ဦးတိုက္ပါတယ္ ဘုရား။ နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းလည္း သူေတာ္စင္ပါပဲ ဘုရား . . .။ သူ႔ကိုလည္း တပည့္ေတာ္ ရွိခိုးလိုက္ပါဦးမယ္ ဘုရား . . .။”

သူေဌးႀကီးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ မတ္တပ္လိုက္ၿပီး နာဋပုတၱ တကၠဒြန္းေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သြား၏။

:)

ရွင္အာစာရ

(ဆက္ရန္ . . . . .)

-----

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)