Monday, December 19, 2011

Ear - နားရြက္

တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕ေနတဲ့ ယိုယြင္းမႈ အေရြ႕ေတြကို နာလြန္းလို႔ နားခိုရာ ရွာေနရင္း ရြာထိပ္က ေနၾကာခင္းထဲအေရာက္ နားရြက္တစ္ခု ေကာက္ရခဲ့တယ္။ ယာေတာက ျပန္လာခ်ိန္မွာ ေမေမ ထမင္းခ်က္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။
                        
စာမတတ္တဲ့ ေမေမက ေဆာင္းရာသီေရာက္တိုင္း အေအးမိေနက်။  ႏွပ္တ႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ေမေမက မီဖိုးေခ်ာင္ထဲက ထြက္လာရင္း ေမးတယ္။

“လက္ထဲက ဘာပုလင္းလဲ။”

ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေနၾကာခင္းထဲက ေကာက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပုလင္းကို ေမေမ့လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေမေမက ပုလင္းကို ခဏပဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေပးတယ္။ နားရြက္ပါတဲ့ ပုလင္းကို ေမေမ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ျပန္လွည့္သြားၿပီး မိသားစုအတြက္ မနက္စာ ဆက္ခ်က္ေနတယ္။

ညီမေလး ဇာျခည္ဦး ေမေမနဲ႔အတူ ၾကက္သြန္ျဖဴ အခြံသင္ေနတယ္။ ညီမေလးက လာၾကည့္ခ်င္ပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လာမၾကည့္ဘူး။ ဘာလို႔လဲေတာ့ မသိဘူး။

မူလတန္းပညာေရးေတာင္ မၿပီးဆံုးခဲ့ဘဲ စာၾကမ္းပိုး ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ မမမူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စာအုပ္ လက္ၾကားညႇပ္နဲ႔။ အနားလာၿပီး ဖန္ဗူးထဲ စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း အတည္ေပါက္ႀကီး ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။

“မင့္ဟာ . . . နားရြက္။ ဗန္ဂိုးရဲ့ နားရြက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။”

သားေထာက္သမီးခံ မရွိတဲ့ မုဆိုးမ မမမူက ေလာကႀကီးကို သိပ္ၿပီး စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတာ။ ဘယ္လို ျပႆနာကိုမွလည္း မမမူ မမႈဘူး။ မမမူရဲ့ သီအိုရီက ျပႆနာတိုင္းမွာ အေျဖရွိတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တာကို အႏုပညာလို႔ မမမူ သတ္မွတ္တယ္။ သူ အႏုပညာရွင္ မျဖစ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ သူ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္ကသိကေအာက္ မျဖစ္ဘူး။ သူက ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ စိတ္ကူး ယဥ္တတ္တယ္။

နားရြက္ ေကာက္ရခဲ့တယ္ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားၾကတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ လာၾကည့္ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မမမူရဲ့ ေကာက္ခ်က္ကို လက္ခံၾကတယ္။ နားရြက္ဆိုတာကို ယံုၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ နားရြက္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဗန္ဂိုးဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ သိၾကဟန္ မတူဘူး။ ရြာမွာ ဗန္ဂိုးအေၾကာင္း သိတဲ့သူ ရွားတယ္။ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရတယ္။ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္။ ဦးဇင္း ဦး၀ိစိတၱ။ ကိုရင္ႀကီး ဦးၾသသဓ။ ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ား။ ရြာေဆာ္ႀကီး ဦးသိန္းစိန္။ မမမူ။ မျမမွီ။ ေျမတိုင္းစာေရး ကိုဂၽြန္ေပါ။ ဆရာမေလး ေအးသီတာ။

ေဖေဖနဲ႔ ကိုကိုတို႔ လယ္ေတာက ျပန္လာၾကၿပီ။ ေကာက္လႈိင္းလွည္းႀကီးနဲ႔။ ကိုကိုက ႏြားေတြကို ေကာက္လႈိင္းလွည္းကေန ျဖဳတ္ၿပီး ႏြားစားက်င္းမွာ တတ္တယ္။ ႏြားစာကို ႏွမ္းဖတ္ပုပ္ရည္ ဖ်န္းေပးတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ လွည္းေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ႐ံုးစု႐ံုးစု ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာ ေရာက္လာၿပီး ခဏ အကဲခတ္ ၾကည့္တယ္။ အေျခအေနကို ျခံဳၿပီး နားလည္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သီးသန္႔ မရည္ရြယ္ဘဲ ေလသံေအးေအးနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

“နားရြက္က ဘယ္ဘက္လား ညာဘက္လား။”

ဘယ္သူမွ မေျဖၾကဘူး။ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္လည္း နားရြက္ကိုသာ စိတ္၀င္စားေနတာ။ ဘယ္လားညာလား မစဥ္းစားမိဘူး။ ဖန္ဗူးေလးနဲ႔ ထည့္ထားတာမို႔ စိတ္၀င္စားလို႔သာ ေကာက္ယူခဲ့တာ။ အစက နားရြက္ရယ္လို႔ေတာင္ သိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ မမမူ ေျပာလို႔သာ နားရြက္လို႔ လက္ခံထားတာ။ ဘယ္နားရြက္လား ညာနားရြက္လား မမမူကို ေမးမယ္လုပ္ေတာ့ မမမူက ေရခပ္ထြက္သြားၿပီ။ နားရြက္ ဘယ္လားညာလား စဥ္းစားေနၾကခ်ိန္မွာ ေဖေဖနဲ႔ ကိုကိုကို ေမေမက သတိေပးတယ္။

“ကဲ ေရသြားခ်ိဳးၾက။ ထမင္းက်က္ၿပီ။”

နားရြက္ လာၾကည့္ၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ျပန္သြားၾကတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ကိုကိုတို႔ ေရခ်ိဳးထြက္သြားၾကၿပီ။ ေရခပ္သြားတဲ့ မမမူ ျပန္မလာေသးဘူး။ ေမေမနဲ႔ ညီမေလးတို႔ ထမင္းပြဲျပင္ဖို႔ ဇြန္းေတြ ပန္းကန္ေတြ ပန္းကန္ျပားေတြ ေဆးေနၾကတယ္။ ထမင္း စားခ်င္စိတ္ မရွိေသးဘူး။ နားရြက္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ ႏြားေတြကေတာ့ နားရြက္ေတြ စြင့္ေထာင္လို႔။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ႏြားစားက်င္းထဲမွာ ႏြားစာ ကုန္ေလာက္ၿပီ။


:)
ရွင္အာစာရ
21Dec11

No comments:

Post a Comment