တရားမင္းသခင္ - ၂၄။ သုဘာ ႏွင့္ သာကီ၀င္မ်ား

(. . . . . မွ အဆက္)

သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္ သူ႔ဆီသို႔ အလ်င္အျမန္ ေမာင္းႏွင္လာေနေသာ ျမင္းဆြဲယာဥ္ကို အသည္းအသန္ စူးစိုက္ ၾကည့္ေန၏။ မင္းႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာ၌ ယာဥ္ ရပ္လိုက္ေသာအခါ မင္းႀကီးသည္ ေတာင္ေ၀ွးကို ေထာက္ကာေထာက္ကာႏွင့္ ယဥ္ရပ္ရာ ေနရာသို႔ အေျပးသြားေလ၏။

“ကာဠဳဒါယီ . . . ဒါက ဘာလဲ။ ငါ့သားေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ ခုထိ မလာေသးတာလဲ”ဟု မင္းႀကီးကေမး၏။

“အရွင္မင္းႀကီး . . . ျမတ္စြာဘုရားက လမ္းမွာပဲ တန္႔ရပ္ေတာ္မူေနပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေျပာစမ္းပါ ကာဠဳဒါယီ။ ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါ။”

သာကီ၀င္မ်ားႏွင့္ ပုဏၰားေတာ္မ်ားလည္း ျမင္းဆြဲယာဥ္ ရွိရာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ အေႏြးထည္မ်ား ၀တ္ထားၾကေသာ္လည္း ေအးလြန္း၍ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾက၏။

ကာဠဳဒါယီက ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။

“အရွင္မင္းႀကီး . . . ယာဥ္ထဲမွာ . . .။ ၾကည့္႐ႈေတာ္မူပါ ဘုရား။”

မင္းႀကီးသည္ ယာဥ္ထဲသို႔ ေစြ႔ခနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီး မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ဟဲ့ အမတ္။ ငါ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ယာဥ္ထဲမွာ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ကိုယ္တံုးလံုး အဖြားအိုပဲ ေတြ႔တယ္။ ကာဠဳဒါယီ . . . နင္ ႐ူးမ်ားေနသလား။ သုသာန္တစျပင္က အမႈိက္ပံုမွာ ထားရမယ့္ အဖြားအိုကို ဘာျဖစ္လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေခၚလာရတာလဲ။ ငါေမွ်ာ္ေနတာက ငါ့ သားေတာ္ဘုရား . . . နင္ ေခၚလာတာက . . .။”

“အရွင္မင္းႀကီး . . .။ အရွင္မင္းႀကီးရဲ့ သားေတာ္ဘုရားဟာ ထူးဆန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ ဘုရား။ သူ႔လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ေတြ႔လည္းမေတြ႔ဖူး ၾကားလည္းမၾကားဖူးပါ ဘုရား။ ၿမိဳ႕ေတာ္အျပင္ဘက္ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲက ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ သုဘာ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။ တစ္ခ်ိန္က ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ့ ျပည့္တန္ဆာ ျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ခုေတာ့ အိုမင္းရြတ္တြ ေနပါၿပီ။ ေရာဂါဘယေတြ စြဲကပ္ေနပါၿပီ။ စိတ္လည္း မမွန္ေတာ့ပါ ဘုရား။ အရွင္မင္းႀကီး . . . ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ေလွ်ာက္ထားတာကို နားဆင္ေတာ္မူပါ။ အျဖစ္မွန္ကို သံေတာ္ဦး တင္ပါ့မယ္ ဘုရား . . .။

အရွင္မင္းႀကီး . . . ဘုရားရွင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ လာေနၾကတာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ့ တပည့္သား သံဃာေတာ္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ လာေနရင္း ဘုရားရွင္က ဒီ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္ေတာ္မူၿပီး တပည့္ေတာ္ကို သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေမးျမန္းစံုစမ္းေတာ္မူပါတယ္ . . .။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ျမင္းဆြဲယာဥ္နဲ႔ လာခဲ့တာကို ဘုရားရွင္ သိသြားေတာ့ အမိန္႔ရွိပါတယ္ ဘုရား။ သူ႔စကားအတိုင္း အတိအက် ေလွ်ာက္ထားပါ့မယ္ ဘုရား . . .။

ဒါဆိုရင္ သူ႔ကို ယာဥ္ေပၚတင္ေခၚသြားၿပီး ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးဆီ ပို႔လိုက္ပါ။ ဒီလို ဒုကၡေရာက္ေနသူကို ကယ္တင္တာဟာ ငါ့ကို ဂုဏ္ျပဳရာ ေရာက္လိမ့္မယ္လို႔ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးကို ေျပာလိုက္ပါ။ သူ႔ကို သင့္ေတာ္တဲ့ ေဆး၀ါးကုသမႈ ေပးလိုက္ပါ။ သူ႔နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ေပးလိုက္ပါ။ ဒီကိစၥ ေဆာင္ရြက္ၿပီးမွပဲ ကပိလ၀တ္ဟာ ဘုရားရွင္တို႔နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးကို ေျပာလိုက္ပါ။ ငါ ဒီေနရာက ေစာင့္မယ္။ ဒီ သူဆင္းရဲမႀကီးကို ေခၚၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ျပန္ပါ။ သူ လိုတာေတြ လုပ္ေပးလိုက္ပါ။ ဒီကိစၥ ၿပီးၿပီဆိုရင္ ငါ့ကို အေၾကာင္းၾကားပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ငါ ကပိလ၀တ္ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္မယ္။”

ကာဠဳဒါယီ၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ မၿပီးဆံုးမီပင္ မာနခဲ သာကီ၀င္တို႔ ၾကမ္းတမ္း႐ိုင္းပ်လာၾက၏။ အစပထမ၌ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနၾကရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးကို ေဒါႏွင့္မာန္ႏွင့္ ဟိန္းၾကေဟာက္ၾကေလေတာ့၏။

“မင္းႀကီး။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ဒီပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေစာ္ကားဖို႔ ဒီေနရာ ဖိတ္ေခၚခဲ့တာလား။ မင္းႀကီးရဲ့သား သိဒၶတၳပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကသရဖူ ဗုဒၶပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေရး မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ ေစာ္ကားခံလိုက္ရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ေဆြခုနစ္ဆက္ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ ဒီလို ေစာ္ကားခံရတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဘူး။ မင္းႀကီး . . .။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သည္းခံႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာ ေက်ာ္လာၿပီ။ သူ႔ကို ႀကိဳဆိုဖို႔ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး လာေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို အခုလို ေစာ္ကားတာဟာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ရွင္းျပစမ္းပါအံုး။ ”

စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားေသာ မင္းႀကီးသည္ ေတာင္ေ၀ွးေထာက္လ်က္ ယာဥ္ဆီသို႔ ဒယီးဒယိုင္ ခ်ဥ္းကပ္ေန၏။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ထားၿပီး ေျမျပင္ကို ေတြေတြႀကီး ေငးရင္း ေရရြတ္ေန၏။

“အို . . . နတ္ေဒ၀ါတို႔ . . .။ ဘယ္လို ပ်က္စီးျခင္းေတြ ေရာက္လာပါလိမ့္ . . .။ သားေတာ္ . . . အို . . . ငါ့သား . . .။ ဘာျဖစ္လို႔ ခမည္းေတာ္ကို စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ရတာလဲ . . .။”

စိတ္ရွည္ သည္းခံတတ္သူ ကာဠဳဒါယီက ႐ိုက်ိဳးစြာ ေလွ်ာက္တင္၏။

“အရွင္မင္းႀကီး . . .။ သာကီ၀င္ မင္းအေပါင္းတို႔ . . .။ မ်က္မာန္ေတာ္ မထားၾကပါနဲ႔ . . .။ ေလာကဥေသွ်ာင္ ဘုရားရွင္ဟာ အရွင္တုိ႔ ေတြးေခၚစဥ္းစားသလို မေတြးေခၚ မစဥ္းစားပါဘူး။ ဘုရားရွင္ဟာ အားလံုးအေပၚမွာ တညီတညြတ္တည္း မွ်မွ်တတ ရွိပါတယ္။ သူ႔ဖခင္ မင္းႀကီး အေပၚမွာေရာ ဒီ အဖြားအိုႀကီး အေပၚမွာပါ သူ . . . ထားရွိေတာ္မူတဲ့ သေဘာထားက အတူတူပါပဲ။ သူဟာ . . . လူတိုင္းကို တစ္သမတ္တည္း ဆက္ဆံေတာ္မူတာပါ . . . .။”

“မင္းႀကီး . . .။ မင္းႀကီးရဲ့ သားေတာ္ဟာ သူ႔ ေမြးသဖခင္ မင္းႀကီးကိုေရာ ဒီ ႏံုခ်ာတဲ့ အဖြားအိုႀကီးကိုပါ တစ္သေဘာတည္း ထားတယ္ဆိုရင္ သူ ရရွိခဲ့တဲ့ ဘုရားအျဖစ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလည္းလို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါၿပီ”ဟု သာကီ၀င္တို႔က ခ်က္ခ်င္းပင္ ေထ့လံုးႏွင့္ တံု႔ျပန္ၾက၏။

“အရွင့္သားတို႔ . . . ။ ဘုရားအျဖစ္ကို ေလွ်ာ့မတြက္ၾကပါနဲ႔ . . .။ ဘုရားရွင္ ဒီေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ ႀကီးျမတ္မႈကို အရွင့္သားတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အထင္အျမင္ လြဲမွားတာေတြ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ခု ေလာေလာဆယ္ လုပ္သင့္တာက ဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ေဆး၀ါးကုသေပးဖို႔၊ က်န္းမာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဆႏၵေတာ္အတိုင္း ျဖစ္သြားေအာင္ ဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အေကာင္းဆံုး သမားေတာ္ျဖစ္တဲ့ သဉၥယဆီ ပို႔ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ အရွင္မင္းႀကီး . . .။ ဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီး အေကာင္းဆံုး ေဆး၀ါးကုသမႈ ရလိုက္ၿပီ၊ သင္ေတာ္တဲ့ အစားနဲ႔အ၀တ္ ရလိုက္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဘုရားရွင္ဆီ သတင္းပို႔ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္တဲ့အခါမွာ ဘုရားရွင္ဟာ အလြန္႔အလြန္ကိုပဲ ႏွစ္သက္ေတာ္မူပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ ၿမိဳ႕ထဲလည္း ၀င္ေတာ္မူပါလိမ့္မယ္ ဘုရား . . .။ အရွင့္သားတို႔ . . . ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ကူကယ္ရာ မဲ့သူကို ကူညီရမယ္ဆိုတဲ့ သခၤန္းစာ ေပးေတာ္မူခ်င္လို႔ သူ ႂကြေတာ္မမူခင္ ဒီ ဒုကၡသည္ အဖြားအိုကို အရင္လႊတ္လိုက္တာ . . . ထင္ပါတယ္ . . .။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေစာ္ကားဖို႔ ရည္ရြယ္ေတာ္မမူပါဘူး . . .။ အရွင္မင္းႀကီး . . . ဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို သဉၥယဆီ ပို႔ခြင့္ ျပဳေတာ္မူပါ ဘုရား . . .။”

မင္းႀကီး ဘာမွ မမိန္႔ႁမြက္ႏိုင္ေသးမီ သာကီ၀င္မင္းသားတို႔၏ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ သေကၠာဒနက ဆို၏။

“သမားေတာ္ သဉၥယဟာ အမ်ိဳးျမတ္တဲ့ သာကီ၀င္ေတြ အတြက္ပဲ။ မဟာဆီ မဟာေသြးေတြကိုပဲ သူ ကုသေပးတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သာကီမ်ိဳးကို အရွက္ရေအာင္ ေစာ္ကားမေနဘဲ ဘ၀ဆံုးခါနီးေနတဲ့ ဒီ မိန္းမယုတ္ကို သုသာန္ပို႔လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။”

ထိုစဥ္ ယာဥ္အတြင္းမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း တိတ္တဆိတ္ နားေထာင္ေနေသာ သုဘာက ခါးခါးသီးသီး ထေအာ္လိုက္၏။

“ခု ေျပာတဲ့လူ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ငါ သိတယ္။”

“ဟယ္ . . . ဒီမိန္းမ။ ငါတို႔ကို အ႐ႈပ္တိုက္တဲ့ မိန္းမစုတ္။ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိရင္ ေျပာစမ္း”ဟု သေကၠာဒနက ႀကိမ္း၀ါး၏။

“သေကၠာဒနပဲ။ . . . . . ေမာက္မာ ၀င့္ၾကြားတဲ့ သေကၠာဒနပဲ။ သေကၠာဒန . . . ေနစမ္းပါအံုး။ ငါ့ကို နင္ ဘယ္လို ေပြ႔ခဲ့ဖက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မွတ္မိေသးလား။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္တုန္းက ငါ့ တိုက္ခန္းေဆာင္ထဲမွာေလ။ ငါ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နင္ နမ္းခဲ့စုတ္ခဲ့တာေရာ မွတ္မိေသးလား။ ခုေတာ့ ငါ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အနာတရျဖစ္ေနၿပီ။ ပုပ္သိုးေနၿပီ။ အနံ႔ ထြက္ေနၿပီေပါ့။ နင္နဲ႔ လက္ထပ္ပါလို႔ ငါ့ကို နင္ တိုးလွ်ိဳး ေတာင္းပန္ခဲ့ေသးတယ္ေလ။ ေမာက္မာ ၀င့္ႂကြားလိုက္တဲ့ သေကၠာဒန . . .။ အဲဒီတုန္းက ငါ . . .”

“ဒီမိန္းမ . . .။ ေတာ္တန္တိတ္။ ငါ့ကိုပါ ေစာ္ကားေတာ့မလို႔လား”ဟု မင္းႀကီးက ၾကား၀င္၍ ဟစ္ေအာ္ေငါက္မဲလိုက္၏။

“မဟုတ္ပါဘုရား . . .။ အရွင္မင္းႀကီးက အဲဒီလို မေတာင္းဆိုခဲ့ပါဘူး။ အရွင္မင္းႀကီး တည္ၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ ခုလည္း တည္ၾကည္တာပါပဲ . . .။”

မင္းႀကီးႏွင့္ သေကၠာဒနတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ေနလိုက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးသည္ ေခါင္းျပန္ေထာင္၍ ကာဠဳဒါယီကို မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“အမတ္ႀကီး . . .။ သူ႔ကို သဉၥယဆီသာ . . . ခုခ်က္ခ်င္း ပို႔လိုက္ပါ။ သင့္ေတာ္တဲ့ ေဆး၀ါးကုသမႈ ေပးလိုက္ပါ။ အ၀တ္အစား ေကာင္းေကာင္းလည္း ေပးလိုက္ပါ။ ငါ . . . ေသမွပဲ ေအးေတာ့မယ္ . . .။ ငါ . . . နန္းေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ . . .။ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္သုဥ္းသြားၿပီမို႔ ငါ . . . ငိုရင္းနဲ႔ နန္းေတာ္ျပန္သြားၿပီ . . . လို႔ ငါ . . . ခ်စ္ရတဲ့ ငါ့သားေတာ္ကို . . . ေျပာလိုက္ပါ . . .။”

:)

ရွင္အာစာရ

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)