တရားမင္းသခင္ - ၁၃။ ခြဲခြာခ်ိန္

(. . . . . မွ အဆက္)

ထိုေန႔ကား ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ ျဖစ္၏။ ႏွင္းထုဖံုးသည့္ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ထြတ္တို႔ အေပၚမွ လမင္း ထြက္ေပၚလာေန၏။ ေျမျပင္မွာ လေရာင္ဆန္းလ်က္ ရွိေနသည္။ ထိုစဥ္ မိုးဖြဲဖြဲက လေရာင္ကို ထိုးခြဲလ်က္ ရြာခ်လိုက္သည္။ ႏွင္းမႈန္ႏွင္းခဲ အစအနမ်ား သစ္ရြက္ဖ်ားတို႔မွ ေျမေပၚသို႔ ေလွ်ာက်ေလရာ တိုးလ်ေသာ အသံပင္ ထြက္ေပၚေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မိုးသားတိမ္ေတာင္မ်ား ေကာင္းကင္ယံမွ လြင့္ေပ်ာက္သြားၾကျပန္ေလသည္။ ေကာင္းကင္ ၾကည္လင္လာျပန္၏။ ကပိလ၀တ္ ေနျပည္ေတာ္ တစ္ခုလံုး လေရာင္လႊမ္းလ်က္ ရွိေနစဥ္ သိဒၶတၳမင္းသား၏ နန္းေဆာင္အတြင္း၌ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားေလ၏။ ကပိလ၀တ္၏ ထီး႐ိုက္နန္းရာကို ဆက္ခံမည့္ သားငယ္တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားေၾကာင္း အသိေပးေၾကျငာသည့္ အေနျဖင့္ နန္းေတာ္တြင္းရွိ ေခါင္းေလာင္းကို နာရီ၀က္ၾကာေအာင္ အခ်က္က်က် တီးခတ္ေလ၏။ နန္းေတာ္ တံခါးမ်ားႏွင့္ သိဒၶတၳမင္းသား၏ နန္းေဆာင္ျပတင္းတံခါးမ်ားကို ဟင္းလင္းဖြင့္ထားလိုက္ေလ၏။ ကပိလ၀တ္ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုလံုး မီး႐ွဴးတိုင္မ်ား ထိန္ထိန္ညီးေအာင္ ထြန္းညႇိလိုက္ေလ၏။ မီး႐ွဴးေရာင္ ထိန္ထိန္ညီးသည့္ လမ္းမမ်ားေပၚ၌လည္းေကာင္း ဥယ်ာဥ္မ်ား၌လည္းေကာင္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ ေပ်ာ္ပြဲခင္းလ်က္ ရွိၾကေလ၏။ ဂီတသံကို စည္းခ်က္လိုက္၍ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ၾက၏။ ၿမိဳ႕တြင္းမွာေရာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာပါ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ေပ်ာ္ပါးေနၾကခ်ိန္၌ ယေသာဓရာ မင္းသမီးသည္ကား ဖြားခါစ မင္းသားငယ္ကို နံေဘးမွာထားလ်က္ နန္းေဆာင္အတြင္း၌ အိပ္ေမာက်ေနေလ၏။ နန္းေဆာင္အျပင္ဘက္၌ကား ပုဏၰားေတာ္ ပညာရွိတို႔သည္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ အမိန္႔ေတာ္အရ ေ၀ဒမႏၲာန္မ်ားကို အဆက္မျပတ္ ရြတ္ဖတ္သရဇၥၽာယ္လ်က္ ရွိေနၾကေလ၏။ ဖြားစသူငယ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

သားတစ္ေယာက္ ဖြားေျမာက္လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိဒၶတၱ သိလိုက္၏။ မီးေရာင္ထိန္ထိန္လင္းသည့္ လမ္းတို႔၌ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္ကို သူျမင္၏။ ပုဏၰားေတာ္တို႔၏ ေ၀ဒရြတ္ဖတ္သံကိုလည္း သူၾကားေနရသည္။ ေနျပည္ေတာ္ တစ္၀ွန္းလံုး လေရာင္ထဲ နစ္ျမဳတ္လ်က္ ရွိသည္ကိုလည္း သတိထားမိလိုက္၏။ တိမ္လံုးျဖဴႀကီးတစ္ခု လမင္းဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး လမင္းတစ္ခုလံုး ႐ုတ္တရက္ ဖံုးအုပ္လိုက္သည္ကို သူ ၾကည့္ေန၏။ တစ္စံုတစ္ရာက သူ႔ကို ပုတ္ႏႈိးသတိေပးလိုက္သလို ခံစားလုိက္မိ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၀တ္လဲေတာ္ခန္းသို႔ သြားေရာက္ၿပီး အ၀တ္အစားမ်ား လဲ၀တ္၏။ ေမြးကင္းစ သားငယ္ႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔ကို ေတြ႔ျမင္လိုစိတ္ ျပင္းျပစြာ ျဖစ္ေပၚေန၏။ ေျခသံလံုေအာင္ ဂ႐ုစိုက္လွမ္းရင္း ယေသာဓရာ အိပ္စက္ေနသည့္ မီးေနေဆာင္ တံခါး၀သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္သည္။ စူးရွေသာ အေမႊးနံ႔ကို ႐ွဴလိုက္ရ၏။ တံခါး၀မွ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္စဥ္ သတိရွိရွိ ေစာင့္ေနေသာ အထိန္းေတာ္ ခုဇၨဳတၱရာက ေခါင္းေထာင္၍ ျပန္ၾကည့္၏။

“ကၽြန္မ . . .။ မင္းသမီးေရာ ကေလးပါ အိပ္စက္ေနပါေစ . . .”ဟု မင္းသားက ေလသံျဖင့္ ေျပာ၏။

“ေကာင္းပါၿပီ အရွင့္သား။ မင္းသမီးေရာ ကေလးပါ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္ေနၾကပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“ႏွစ္ေယာက္လံုး ေနေကာင္းၾကတယ္ မဟုတ္လား . . .။”

“မွန္လွပါ . . . ႏွစ္ေယာက္လံုး ေနေကာင္းၾကပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“ဟဲ့ ကၽြန္မ . . . ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာစမ္း . . .။ ခု ေမြးဖြားတာ သားေလး ဟုတ္ရဲ့လား . . .။”

“သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ေတာ္မူပါ အရွင့္သား . . .။ အရွင့္သားရဲ့ ၾကင္ယာေတာ္ မင္းသမီး သားေတာ္ေလး ေမြးဖြားခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“ငါ သိခ်င္တာ ဒါပဲ . . .။ မင္းသမီးကိုေရာ ကေလးကိုပါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ . . .။ ငါ သြားမယ္ . . .။”

သိဒၶတၱ မင္းသားသည္ မထြက္ခြာမီ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ မင္းသမီးႏွင့္ သားေတာ္ေလးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း စိတ္ကူးျဖင့္ စကားဆိုေန၏။

“ယေသာဓရာ . . . မင့္ကို ငါ ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္းပဲ . . . ငါ သြားေတာ့မယ္ . . .။ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီးရဲ့ လိုအင္ဆႏၵ ျပည့္၀ေအာင္ သားေတာ္ေလးကို ေကၽြးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါ။ ငါ ထြက္ခြာဖို႔အတြက္ အခုထက္ ေကာင္းျမတ္တဲ့အခ်ိန္ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကမၻာသူ ကမၻာသား သတၱ၀ါ အားလံုးတို႔ရဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာအတြက္ ဉာဏ္အလင္း ရွာေဖြဖို႔ ငါ သြားေတာ့မယ္ . . .။ ငါ ျပန္လာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားမျဖစ္မခ်င္းေတာ့ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ရတဲ့ ယေသာ္ . . . ေမာင္ေတာ္ သြားမယ္ . . .။ သား . . . ခမည္းေတာ္ သြားမယ္ . . .။”

သိဒၶတၳသည္ ေလွခါးမွ ျဖည္းညႇင္းစြာ ဆင္းလာခဲ့ၿပီး နန္းေဆာင္ေရွ႕ ကြင္းျပင္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆႏၷအမတ္ ရွိရာသို႔ သြားေလ၏။ ဆႏၷ၏ အေဆာင္အ၀င္တံခါးမွာ ပြင့္လ်က္သား ရွိေန၏။ ဆႏၷသည္ အ၀တ္အစားသစ္မ်ား လဲ၀တ္ထား၏။ အျပင္ထြက္ဖို႔ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဆႏၷ၏ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္ရင္း သိဒၶတၳက ဆို၏။

“ဆႏၷ ျမန္ျမန္လုပ္။ က႑ကကို သြားဆြဲေခ်။”

“အရွင့္သား . . .။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ က်င္းပေနတဲ့ ေပ်ာ္ပြဲသဘင္ကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။ မင္းသားလည္း ပြဲေတာ္ထြက္ၾကည့္ဖို႔ လာခဲ့တာ ထင္ပါတယ္။ ခဏေစာင့္ပါ အရွင့္သား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ခုပဲ စီးေတာ္ျမင္း သြားဆြဲလိုက္ပါ့မယ္ ဘုရား . . .။”

ဆႏၷသည္ အနည္းငယ္ သြားလုိက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္၍ မင္းသားကို စကားဆို၏။

“အရွင့္သား . . . ဒီေန႔ဟာ အရွင့္သားအတြက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ပါ။ အရွင္သားကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဘုရား . . .။”

“ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါေပ်ာ္သလို ဆႏၷလည္း ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစ”ဟု မင္းသားက တံု႔ျပန္စကားဆို၏။

ဆႏၷသည္  “ဒါေပမယ့္ အရွင့္သား ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ မေပ်ာ္သလိုပါလား”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ထြက္ခြာသြား၏။

သိဒၶတၳသည္ လေရာင္ေအာက္ရွိ ျမင္းေဇာင္းမ်ားဆီသို႔ သြားေနေသာ ဆႏၷကို လွမ္းျမင္ေနရ၏။ သူထြက္ခြာမည္ကို မည္သူမွ် မသိႏိုင္ဟု သိဒၶတၳ နားလည္၏။ သို႔ေသာ္ နန္းေဆာင္ထဲ၌ လႈပ္ရွားမႈ တစ္စံုတရာ ရွိမရွိ သိႏိုင္ရန္ အာ႐ံုစိုက္၍ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာသံမွ မၾကားရေပ။ အျပင္မွ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔၏ ဆူညံသံႏွင့္ နန္းေတာ္တြင္းမွ ပုဏၰားေတာ္တို႔၏ ရြတ္ဖတ္သရဇၥၽာယ္သံကိုသာ ၾကားရ၏။

မၾကာမီပင္ ဆႏၷသည္ ခ႑ကိုဆြဲလ်က္ ျပန္လာ၏။ သိဒၶတၳ မင္းသားသည္ ျမင္းျဖဴႀကီး ခ႑က၏ ဇက္ႀကိဳးကို လက္ႏွင့္အားျပဳဆြဲကိုင္ရင္း တက္စီးလိုက္၏။ ခ႑ကသည္ အနည္းလႈပ္ရမ္းသြားၿပီး အနီးရွိ ညေမႊးပန္းပင္ကို နံပါးေစာင္းႏွင့္ ပြတ္တိုက္မိေလရာ သိဒၶတၳ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔လည္းေကာင္း ခ႑က၏ ေက်ာေပၚသို႔လည္းေကာင္း ညေမႊးပန္းမ်ား ေႂကြးက်ေလ၏။ သိဒၶတၳ၏ ေနာက္မွကပ္လ်က္ ဆႏၷလည္း ျမင္းေပၚ တက္စီးလိုက္သည္။

သိဒၶတၳတို႔ ျမင္းစီးလာရာ နန္းေတာ္အျပင္တံခါးကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး လမ္းမေပၚ ေရာက္ေလ၏။ လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ား ဆင္ယင္လ်က္ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ ရွိေနၾကေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ သိဒၶတၳကို ေတြ႔လိုက္ရလွ်င္ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ဟစ္ေအာ္၍ ေကာင္းခ်ီးေပးၾက၏။ ေခါင္းေပါင္းမ်ားကို ခၽြတ္ယူ ေ၀ွ႔ယမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ မင္းသား ေရာက္ရွိလာျခင္းသည္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားအတြက္ အားတက္စရာ ျဖစ္ေန၏။  ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အင္တိုက္အားတိုက္ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးၾကေလ၏။ မင္းသားလည္း ဦးရစ္ေပါင္းကို ေျမႇာက္၍ေျမႇာက္၍ ေကာင္းခ်ီးေပးသူမ်ားကို မၾကာမၾကာ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ျမင္းကို ေမာင္းႏွင္လ်က္ ရွိ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ၿမိဳ႕၀င္တံခါးသို႔ ေရာက္ေလ၏။

မင္းသားသည္ ၿမိဳ႕၀င္တံခါးကို ေက်ာ္လြန္သည့္တိုင္ ျမင္းကို ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္လ်က္ ရွိေနရာ ဆႏၷမွာ သံသယ ၀င္လာ၏။

“အရွင့္သား . . .။ အျပင္ဘက္က လူေတြလည္း ၿမိဳ႕ေတာ္ကို လာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ အျပင္မွာ ပြဲသဘင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။”

“ဆႏၷ . . .။ ပြဲသဘင္ ၾကည့္႐ႈဖို႔ ထြက္လာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ။”

“ဒါဆို ဘာလုပ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့တာလဲ အရွင့္သား . . .။”

“ဆိုးဆိုးရြားရြား စိတ္ပ်က္စရာေတြ  ၀မ္းနည္းစရာေတြ ဆင္းရဲၿငိဳျငင္ျခင္းေတြကို ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ခရီးကို ျဖတ္သန္းဖို႔ ထြက္လာခဲ့တာ။”

“အဲဒီ ခရီးကို ျမင္းနဲ႔ပဲ ဆက္သြားမွာလား အရွင့္သား . . .။”

မင္းသားသည္ ရယ္ခ်င္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အရယ္ကို ထိန္းလိုက္ၿပီး ျပန္ေျပာ၏။

“ငါ့ခရီးက အေဖာ္ေခၚလို႔ မရတဲ့ ခရီးပဲ။ မလႅတိုင္းကို ျဖတ္မယ္။ အေနာ္မာျမစ္ကမ္း ေရာက္တဲ့ထိ မင္းနဲ႔အတူ ဒီအတိုင္း ဆက္ၿပီး ျမင္းစီးသြားမယ္။ လက တကယ္ကို သာေနပါလား။ ေန႔လိုကို လင္းေနတာပဲ။”

အေျခအေန အားလံုးကို ဆႏၷ ရွင္းလင္းစြား နားလည္လိုက္၏။ မင္းသားသည္ ေလာကီေဘာင္ကို စြန္႔ခြာေနျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဤခရီးကို မင္းသား ေလွ်ာက္လွမ္းလိမ့္မည္ဟု သိထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုလိုေန႔မ်ိဳး၌ ယခုလိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ထြက္ခြာလိမ့္မည္ဟု ဆႏၷ ထင္မထားခဲ့ေပ။ ဆႏၷ၏ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ၀င္ေရာက္လာ၏။ မင္းသားႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် ဆႏၷမွာ တာ၀န္အျပည့္ ရွိေန၏။ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးကို ျပန္လည္တင္ျပ ေလွ်ာက္ထားရေပဦးမည္။

ဆႏၷသည္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာႏွင့္ ေျပာ၏။

“အရွင့္သား . . .။ ဒီခရီးဟာ အေႏွာင့္အယွက္ အဟန္႔အတားေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္ ဘုရား။ ေဘးရန္ေတြ ရွိေနပါတယ္ ဘုရား။”

“ငါ ေရြးလိုက္တဲ့ လမ္းဟာ အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္ဆိုတာ အစကတည္းက ေျပာထားၿပီးသာပဲ ဆႏၷရယ္ . . .။ အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတား မရွိတဲ့ ခရီးဟာ အသံုးမက်ပါဘူး။ အဓိပၸာယ္ ရွိတဲ့လမ္း သဘာ၀က်တဲ့လမ္းဆိုရင္ အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတားေတြ ရွိရမွာေပါ့။ ဆႏၷ . . .။ ဘာမွ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူး။ အေနာ္မာျမစ္ကမ္း ေရာက္တာနဲ႔ မင့္ကို က႑ကနဲ႔အတူ ျပန္လႊတ္လိုက္မွာပါ။”

အ႐ုဏ္က်င္းခ်ိန္၌ ဂါ၀ုတ္သံုးဆယ္ ခရီးေပါက္ခဲ့ၿပီး အေနာ္မာ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေလ၏။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး အစမွ အဆံုးတိုင္ေအာင္ လေရာင္ျဖာ၀င္းလ်က္ ရွိခဲ့သည္။ အေနာ္မာျမစ္သည္ တိတ္ဆိတ္စြာ စီးဆင္းလ်က္ ရွိ၏။ ကမ္းေျခႏွစ္ဘက္လံုး၌ သဲေသာင္ထြန္းေနၿပီး ေရစီးေၾကာင္းမွာ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းသာ ရွိေတာ့၏။ ဆႏၷသည္ အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လံုးအစံုကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ေန၏။ ထိုစဥ္ သိဒၶတၳက က႑ကကို ေျပာ၏။

“က႑က . . . ငါ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးတာ၀န္ ထမ္းေပးပါ။ ကဲ ျမစ္ကို ကူးၾကစို႔။”

အခ်က္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ က႑ကသည္ အရွိန္ျမႇင့္၍ သဲျပင္ကို ျဖတ္ေျပးလိုက္ၿပီး ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းကို ခုန္ေက်ာ္၍ တစ္ဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ကူးလိုက္ေလ၏။

သိဒၶတၳသည္ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္၏။ က႑က၏ ေက်းဇူးကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ သိဒၶတၳသည္ က႑က၏ ဦးေခါင္းကို ေပြ႔ဖက္ရင္း ဦးထိပ္ကို နမ္းလုိက္၏။

ပတ္၀န္းက်င္၌ မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ ျပန္႔ႏွံ႔လ်က္ ရွိေနသည္။ အေနာ္မာ ျမစ္ကမ္းသည္ ေက်းငွက္သာရကာတို႔၏ ေတးသံသာျဖင့္ စည္စည္ေ၀ေ၀ ရွိေန၏။ ပန္းစံုပြင့္သည့္ ေတာအုပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပညႇင္းသည္ ပန္းရနံ႔ မ်ိဳးစံုကို သယ္ေဆာင္လာ၏။ ထိုစဥ္ သိဒၶတၳသည္ ကပိလ၀တ္ကို သတိရလိုက္၏။ နန္းေဆာင္၊ ခမည္းေတာ္၊ ဇနီးႏွင့္ သားတို႔ကို သတိရမိ၏။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခံစားလိုက္ရ၍ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းလိုက္ၿပီး ေလကို ခပ္ျပင္းျပင္း မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။

ဆႏၷက ေျပာ၏။

“အရွင့္သား . . .။ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးေရာ ယေသာဓရာ မင္းသမီးပါ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ နန္းေတာ္မွာ အရွင့္သားကို မေတြ႔လို႔ လိုက္ရွာရတာနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကေရာ့မယ္။ မင္းသမီးေတာ့ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ ေရာက္ၿပီ။ ခု အရွင့္သား ေတာထြက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အရွင့္သား မ်က္ႏွာကို မင္းသမီး အၾကည့္ခ်င္ အျမင္ခ်င္ဆံုး အခ်ိန္ပဲ။ သားေတာ္ေလး ေမြးဖြားေပးတဲ့အတြက္ မင္းသမီးကို အျပံဳးတစ္ပြင့္ေလာက္ ဆုခ်ရမယ့္အခ်ိန္ . . .။ မသင့္ေတာ္ပါဘူး ဘုရား။”

“ဒီမယ္ ဆႏၷ . . .။ ငါလည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနရတာပဲ။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္းဟာ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ လွမ္းခဲ့တဲ့ ငါ့ေျခလွမ္းကို ျပန္လွည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆႏၷ . . . ငါတို႔ မတ္တတ္ေျပးကတည္းက မင္းက ငါ့ရဲ့ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြမို႔ မင့္ဆီကလည္း ငါ ခြင့္ေတာင္းဖို႔ လိုတယ္။”

သိဒၶတၳ၏ စကားကို ၾကားလိုက္ရစဥ္ ဆႏၷ၏ မ်က္၀န္းအစံု၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံလာ၏။ မသိမ္းဆည္းႏိုင္ေသာ မ်က္ရည္မ်ား ေျမသို႔ က်ေလ၏။ ဆႏၷသည္ ဘယ္လက္ျဖင့္ ျမင္း၏လည္ပင္းကို ကိုင္ထားလ်က္ သူ႔မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ားကို ညာလက္ျဖင့္ သုတ္ေနသည္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ေနေသာ က႑ကသည္ သူရင္းႏွီးယဥ္ပါးသည့္ ဆႏၷ ငိုေနမွန္း သိ၏။ က႑ကသည္ ဆႏၷ၏ ပါးႏွစ္ဘက္ေပၚ စီးက်ေနသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ေပး၏။

ဆႏၷသည္ ျမင္း၏ လည္ပင္းကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဦးေခါင္းကို ေျပာင္းကိုင္လိုက္သည္။ ဆႏၷ၏ ႏွလံုးသား ဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။ ဆႏၷသည္ အားယူ၍ မင္းသားကို ေမး၏။

“အရွင့္သား . . .။ ခု အရွင့္သား ဘာလုပ္မွာလဲ ဘုရား . . .။”

“ေဟာဒီ ေအးခ်မ္းတဲ့ အေနာ္မာျမစ္ကမ္းမွာ ငါ ေလွ်ာ္ေတသကၤန္း ဆင္ျမန္းေတာ့မယ္။”

သိဒၶတၱသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အဖိုးအနဂၣ ထိုက္တန္ေသာ သူ၏ အ၀တ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္လိုက္၏။ မင္းသားအေဆာင္အေယာင္ အဆင္တန္ဆာ အားလံုးကိုလည္း ခၽြတ္လိုက္၏။ အဆင္သင့္ ေအာက္မွခံ၍ ၀တ္လာခဲ့ေသာ သကၤန္း ေပၚလာ၏။ ဆႏၷ အံ့အားသင့္သြားသည္။ မင္းသားသည္ နန္းေဆာင္မွ မထြက္မီကပင္ သကၤန္း၀တ္ခဲ့ၿပီး ထီးနန္းအေဆာင္အေယာင္ အ၀တ္အစားမ်ားကို အေပၚမွဖံုး၍ ၀တ္ဆင္ခဲ့ေၾကာင္း ဆႏၷ သေဘာေပါက္လိုက္၏။ သိဒၶတၳသည္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ သန္လ်က္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ ဦးေခါင္းေပၚ သန္လ်က္၀ဲကာ ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆံစကို ေနာက္မွပင့္သိမ္း၍ စုကိုင္လ်က္ ဆံစုကို ျဖတ္လိုက္ေလ၏။

“အို . . . အရွင္ မင္းသား . . .”ဟု ၿငီးတြားလိုက္သူကား ဆႏၷတည္း။

“ဘာျဖစ္လို႔ ၀မ္းနည္းေနရတာလဲ ဆႏၷရယ္ . . .။ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ႀကိဳမေျပာခဲ့ဘူးလား။”

“အရွင္ မင္းသား . . .။ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ဘုရား . . .။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ့ မ်က္စိေရွ႕မွာ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့တာပါ။”

“ဆႏၷရယ္ . . .။ လက္ေတြ႔ မလုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ဘာအသံုးက်မွာလဲ။ ငါက တစ္ခုခု ၾကံထားရင္ အဲဒါကို လက္ေတြ႔ လုပ္တယ္။ ဆႏၷ . . . ။ မင့္ကိုေရာ က႑ကကိုပါ ခြဲခြာရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီ။ ဆႏၷ ျပန္ပါ။ ငါ့စကားကို ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးဆီမွာ ျပန္ေျပာပါ။

ခု သဲေသာင္ေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ ငါ့သန္လ်က္ ငါ့ဆံပင္ မင္းေျမာက္တန္ဆာေတြနဲ႔ အ၀တ္အစားေတြကို ယူသြားပါ။ အားလံုးကို ဖခမည္းေတာ္လက္ထဲ ထည့္လိုက္ပါ။ ငါ ရဟန္းျပဳလိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာလိုက္ပါ။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့အခ်ိန္နဲ႔ ငါ့ခြန္အားကို ေဗာဓိဉာဏ္အလင္း ရရွိဖို႔ အတြက္ပဲ အသံုးျပဳေတာ့မယ္၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ မၿပီးေျမာက္မခ်င္း ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို ေျပာလိုက္ပါ။ ငိုေနမယ့္ ယေသာဓရာ၊ မယ္ေတာ့္ကိုယ္စား ငါ့ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ မိေထြးေတာ္ မိဖုရားႀကီးတို႔ကို ငါ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါ။ ငါ့ကို လိုက္ရွာစရာ မလိုဘူး။ သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ကပိလ၀တ္ကို ငါ ျပန္လာမယ္။ ခ႑က . . . ဆႏၷ . . . ။ ငါ့ကို ခြင့္ျပဳၾကပါ။”

ဆႏၷသည္ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာနုိင္ဘဲ မင္းသား၏ ေျခအစံုကို ေပြ႔ပိုက္ရင္း ဖမိုးေပၚသို႔ လဲၿပိဳက်သြားၿပီး အသည္းအသန္ ငိုေႂကြးေလ၏။ အဟိတ္တိရစၧာန္ က႑ကသည္ပင္ မင္းသား၏ ေျခအစံုဆီသို႔ ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ထားရင္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ရွိေန၏။ ဆႏၷသည္ မင္းသား၏ ေျခဖမိုးေပၚ မ်က္ႏွာေမွာက္လ်က္ ငိုေနဆဲ ျဖစ္၏။ ဆႏၷ၏ေက်ာကို လက္ႏွင့္ပုတ္၍ မင္းသားက ႏွစ္သိမ့္၏။ ကိုယ္ကိုကုန္း၍ က႑က၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း လက္ႏွင့္ပြတ္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္ပင္ ႏူးညံ့ေသာ သဲျပင္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ ဆႏၷႏွင့္ က႑ကကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားေလ၏။

အေနာ္မာ ျမစ္သည္ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား ဖြဲ႔ကာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေန၏။  ျမစ္ေရစီးသံ သဲ့သဲ့ ၾကားေနရသည္။ သဲျပင္ေပၚ၌ ေရစီးေၾကာင္း အခြဲေလးမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚေန၏။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္သည္ သစ္ကိုင္းသစ္ရြက္တို႔ အၾကားမွ တိုးထြက္လာေနသည္။ ပန္းပြင့္အေႂကြတို႔သည္ ျမစ္ကမ္းပါးရွိ သဲျပင္ကို နမ္း႐ႈိက္ေနၾက၏။ လင္းလက္ေတာက္ပသည့္ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေန႔သစ္တစ္ခု စတင္လိုက္ေလၿပီတည္း။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)