Samohacittam samohacittanti pajanati - သေမာဟစိတၱံ သေမာဟစိတၱႏၲိ ပဇာနာတိ

“၀ိပႆနာ ႐ႈေတာ့႐ႈတယ္ ဘုရား . . . ဘာမွမေတြ႔ဘူး။” ဒါနဲ႔ ဆင္ေျခကိုင္တာပဲ။ ဒီစိတ္ကေလးက ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတြ႔ဘူး။ ဒါဆိုရင္ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကိုပဲ ျပန္ၾကည့္။ ဘာမွ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကေလးက မေတြ႔တာနဲ႔ပဲ အနိစၥေရာက္သြားတာ။ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကေလးကို ဉာဏ္နဲ႔ ေနာက္က ၾကည့္ေပးပါ။ မသိတဲ့ စိတ္ကေလး သက္တမ္းကုန္သြားတယ္။ သက္တမ္းကုန္သြားတာေလးကိုသာ သိေအာင္ၾကည့္။ သက္တမ္းကုန္သြားတာေလးက “အနိစၥ”။ သက္တမ္းကုန္မွန္း သိလုိက္တာေလးက “မဂၢ”။ ၀ိပႆနာ မ႐ႈတတ္ဘူးဘုရား . . . ဆိုရင္ မ႐ႈတတ္တဲ့စိတ္ကို႐ႈ။

ေအာင္မာ . . . အေတာ္ဆန္းတဲ့ စကားပါလားလို႔ ခင္မ်ားတို႔က ေအာက္ေမ့ခ်င္ ေအာက္ေမ့ေနမယ္။ ဦး၀င္းတို႔ ဦးဘအံုးတို႔ ဆန္းသလား . . .တဲ့။ ႐ိုးရာပဲလား။ (႐ိုးရာပါ ဘုရား။)

သို႔ေသာ္ ခင္မ်ားတို႔က ၀ိပႆနာ ေတြ႔ရက္နဲ႔ ၀ိပႆနာ မရွာတတ္လို႔ သင္ရတာပါ။ ႐ႈစရာအာ႐ံု ေပၚလာရက္သားနဲ႔ ခင္မ်ားတို႔က မ႐ႈတတ္ဘူး ေျပာေနလို႔။ ေရွ႕သာ ရွာေနတယ္၊ ကိုယ္ရွာတာ ပ်က္တာ မသိဘူး။ ၀ိပႆနာ ရွာၿပီဆိုရင္ ႐ႈစရာကို ရွာမေတြ႔တဲ့စိတ္ လာတတ္တယ္။ အဲဒီ လာတဲ့စိတ္ကို ေနာက္ဉာဏ္က ႐ႈေပး။ ႐ႈလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေနာက္ဉာဏ္၀င္လာရင္ပဲ သူ ရွိေသးလား။ (မရွိေတာ့ပါဘုရား။) မရွိေတာ့ “အနိစၥ”။ မရွိတာကို သိတာက “မဂၢ”။

ဒါ ဘာ႐ႈတာတုန္း ေမးေတာ့၊ ဘယ္စိတ္႐ႈတာပါတုန္း ေမးေတာ့မွ “သေမာဟစိတၱံ သေမာဟစိတၱႏၲိ ပဇာနာတိ” အလုပ္ခိုင္းတာ ဆရာဘုန္းႀကီးက။ သေဘာပါၾကၿပီလား။ (မွန္ပါဘုရား။) ႐ႈလို႔ ဘာမွမျမင္ဘူးဆိုတာ ေမာဟစိတ္ ေပၚေနတာ။ အဲဒီ ေမာဟစိတ္ကေလးကိုပဲ ဘုန္းႀကီးတို႔က တစ္ခါတည္း ၀ိပႆနာအာ႐ံု လုပ္ပစ္လိုက္တာ။ သူ ေရွ႕ရွာလို႔သာ မေတြ႔တယ္ သူေသတာ က်ဳပ္တို႔က ေတြ႔တယ္။ ရွင္းၿပီလား။ (မွန္ပါ။)

ဘာ ႏုပႆနာ ျဖစ္သြားတုန္းေမးေတာ့ “စိတၱာႏုပႆနာ” ျဖစ္သြားတယ္၊ “ဓမၼာႏုပႆနာ” ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ကေလး ခ်ဳပ္ပ်က္သြားတာသိရင္ “စိတၱာႏုပႆနာ”။ စိတ္ကေလး ဒုကၡေရာက္သြားတာသိရင္ “ဓမၼာႏုပႆနာ”။ ကဲ အကုန္ပါမသြားဘူးလား။ (ပါပါတယ္ ဘုရား။) ရွင္းၾကရဲ့လား။ (ရွင္းပါတယ္ ဘုရား)။ ၀ိပႆနာ ႐ႈတတ္ၿပီလား။ (႐ႈတတ္ပါၿပီ ဘုရား။)

ခင္းမ်ားတို႔ ေဆးေတြ႔ရက္သားနဲ႔ မစားတတ္လို႔ ခက္သြားတာကိုး။ ေဆးေတြ႔ရက္သားနဲ႔ မစားတတ္လို႔ ခက္သြားတာ ဆိုေတာ့ . . . မင္းတုန္းမင္းႀကီး လက္ထက္က။ ရာဇ၀င္ေတြဘာေတြ ဖတ္ဖူးတဲ့သူဆိုရင္ သမားေတာ္ ဆရာပိုဆိုတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ ဆရာပို ဆိုတာက အမရပူရက။ နန္းေတာ္သြားေတာ့ လူတစ္ေယာက္ သခြားသီးေတာင္းနဲ႔ ဇရပ္ေပၚ ထုိးအိပ္ေနတာေတြ႔ . . .။ ဆရာပိုက တပည့္ေတြနဲ႔လာ။ ဟ ဟိုလူ ၾကည့္ၾကပါအံုးကြ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနတုန္း။ ထိုးအိပ္ေနရွာတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း မသက္သာဘူး ထင္တယ္။ သြားေမးစမ္း တပည့္ေတြဆို သြားေမးေတာ့ ဒကာဒကာမတို႔ . . . ေလနာထတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေအာ္ . . . မသိေတာ့ သိပ္ခက္တာပဲေဟ့ . . . ဆိုၿပီးသကာလ သူထမ္းလာတဲ့သခြားသီး ေကၽြးလိုက္စမ္းပါကြာ ခြဲၿပီးေတာ့။ ေလအားနည္းလို႔ နာေနတာ သခြားသီးက ေလ ျဖည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ ခဏေလးပဲ ေလနာေပ်ာက္ၿပီး သူ႔အထမ္းသူ ထမ္းသြားတာပဲ။

သေဘာက်ၿပီလား။ (မွန္ပါ့။) ဘာျဖစ္လို႔တုန္း။ ဒီမွာ ေဆးပါရက္သားနဲ႔ မေသာက္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ ေလနာခံရရွာတာ။ ေဆးေတြေတာ့ သူထမ္းလာတာပဲ။ အင္း . . . သူထမ္းၿပီး သူပဲ ေလနာထေနတယ္။ ဒ့ီျပင္ေဆး ရွာရအံုးေတာ့မလို က်မေနဘူးလား မသိတဲ့လူအတြက္က။ (က်ပါတယ္ဘုရား။)

အဲ . . . ခင္းမ်ားတို႔ ႐ႈေတာ့ ႐ႈတယ္ဘုရား . . . ဘာမွ မေတြ႔ဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္ျဖင့္ အဲဒီ ဘာမွ မေတြ႔တဲ့ဥစၥာဟာ ခင္မ်ားတို႔၏ နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့ ေဆးပဲ။ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကေလးကို ဉာဏ္နဲ႔ ႐ႈလိုက္ေတာ့ မေတြ႔တဲ့စိတ္က “အနိစၥ”။ ႐ႈတာက “မဂၢ”။ မျဖစ္ဘူးလား။ (ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။) အဲဒီေတာ့ ခင္မ်ားတို႔သည္ . . . “၀ိပႆနာအစ မေတြ႔တဲ့စိတ္က”သာ မွတ္ေပေတာ့ . . .။

Ref (25 May 2011):

“၀ိပႆနာအစ မေတြ႔တဲ့စိတ္က စရပံု အလုပ္ေပးတရား”၊ အလုပ္ေပးတရားေတာ္ အမွတ္ (၂)၊ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္

http://dhammadownload.com/MP3Library/Mogok-Mp3-Ver2/AlotePayTaYar/AlotePayTaYar-D02/001-MoGokSayaDaw-INSIGHT-MEDITATION-BASIC.mp3