ပထမပိုင္းက သီလ၊ အကုသိုလ္မႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘာသာေရး ဆရာေတြက အကုသိုလ္လုပ္ရင္ ငရဲက်လိမ့္မယ္၊ အကုသိုလ္ကို ေရွာင္ရင္ ေကာင္းကင္ဘံု လားရလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြကို သင္ျပေဟာေျပာေပးတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒါမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ေနာက္ဘဝကို ဘယ္သူ အေရးစိုက္သလဲ။ ငရဲက ဘယ္မွာလဲ။ ေကာင္းကင္ဘံုက ဘယ္မွာလဲ။ ခုဘဝ ေပ်ာ္ရႊင္ခံစားေနရရင္ ေကာင္းတာပဲ။”ဆိုၿပီး အဲဒီ ေဟာေျပာမႈကို ပ်က္ရယ္ျပဳတတ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တစ္ျခား ေဆြးေႏြးမႈတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ လူဆိုတာ လူမႈေရး သတၱဝါပဲ။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေနရတယ္။ မိသားစုဝင္ေတြနဲ႔ ေနရတယ္။ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတယ္။ ရေသ့ ရဟန္း သူေတာ္စင္ သီလရွင္ေတြေတာင္မွ လူသားအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ ေနရေသးတယ္။ လူအဖြဲ႔အစည္းရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ညီညြတ္မွ်တမႈကို ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ရင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ညီညြတ္မွ်တမႈ ရႏိုင္ပါမလား။
“ဟုတ္တယ္။ ကိုယ့္အနီးအနားမွာ မီးေမႊးလိုက္ရင္ အဲဒီ မီးပူတာကို ခံရမွာပဲ။ ကိုယ္ေမႊးခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က မီးအပူကို ကိုယ္ပဲ ခံစားရမယ္”ဆိုၿပီး စဥ္းစဥ္းစားစား လက္ခံႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္မ်ိဳး ကေလးေတြကို ရွင္းျပေလ့ ရွိေသးတယ္။
“တစ္ေယာက္ေယာက္က မင့္ကို သတ္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ ထိခိုက္နာက်င္ေစမယ္ဆိုရင္ မင္းႀကိဳက္မလား”
“ဟင့္အင္း မႀကိဳက္ပါဘူး။”
“ဒါဆို မင္းက သူတစ္ပါးကို ႐ိုက္မယ္ႏွက္မယ္ သတ္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ သူတစ္ပါကလည္း ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။”
“မႀကိဳက္ဘူး။ သူလည္း ဘယ္ႀကိဳက္မွာတုန္း။”
“ဒါဆို သူတစ္ပါးက မင္းအေပၚ ျပဳမူလာမယ့္ မင္းမႀကိဳက္တဲ့ဟာမ်ိဳး မင္းလည္း မလုပ္သင့္ဘူးေပါ့။”
“ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သတ္တာျဖတ္တာ မလုပ္သင့္ဘူး။ ခင္ဗ်ား မွန္ပါတယ္။”
ကိုယ္က်င့္သီလအတြက္ အလားတူ သေဘာထားေတြ တင္ျပၾကပါတယ္။
ငါးပါးသီလ အကုန္လံုးဟာ ယုတၱိယုတၱာနဲ႔ ၾကည့္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ိဳးေၾကာင္း ဆင္ျခင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အသိဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက သီလရွိတဲ့ဘဝကို မေမြးျမဴၾကဘူး။
“ငါဟာ သီလရွိတဲ့ဘဝကို ေမြးျမဴရမယ္။ သီလဆိုတာ ငါ့တြက္ အလြန္ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဘဝဟာ ငါအတြက္ အလြန္ေကာင္းတယ္။ သူတစ္ပါး အတြက္လည္း တကယ္ ေကာင္းတာပဲ”လို႔ နားလည္တဲ့ သူေတြေတာင္မွ ကိုယ္က်င့္သီလ မရွိၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
ဗုဒၶဘုရားရွင္က ဒါကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စိတ္ကို မထိန္း ခ်ဳပ္ႏိုင္လို႔ေပါ့။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ မစိုးပိုင္ ႏိုင္လို႔ေပါ့။ အရက္စြဲေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ “ငါ အရက္မေသာက္သင့္ဘူး။ ငါ့အတြက္ အရက္ဟာ မေကာင္းဘူး”လို႔ ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္လာရင္ သူ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး။
ေလာင္းကစား စြဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ “ငါ ေလာင္းကစား မလုပ္သင့္ဘူး။ ငါ့အတြက္ ေလာင္းကစားဟာ မေကာင္းဘူး”လို႔ တကယ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္ ေလာင္းကစား လုပ္ေတာ့တာပဲ။
မေကာင္းမႈလုပ္တာ မသင့္ေတာ္မွန္း သိရက္နဲ႔ကိုပဲ မေကာင္းမႈကို ဆက္လုပ္ေနၾကတာပါ။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ စိတ္ကို မအုပ္စိုးႏိုင္လို႔ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကိုယ္ျပဳတဲ့ မေကာင္းမႈ အေလ့အက်င့္ေတြရဲ့ ေက်းကြ်န္ျဖစ္လာပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကိုအုပ္စိုးျခင္း “သမာဓိ”ကို ေဟာညႊန္ခဲ့ တာပါ။
ေနာက္တစ္ခု၊ ဗုဒၶရဲ့ သမာဓိဟာ တစ္ျခား ဆရာေတြ သြန္သင္တဲ့ သမာဓိနဲ႔ ကြဲျပားျခားနား ပါတယ္။ ဗုဒၶဟာ သမၼာသမာဓိကို ေဟာညႊန္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ သမာဓိအက်င့္ကို ေလ့က်င့္ထားပါၿပီ၊ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါၿပီ၊ သီလရွိတဲ့ဘဝကို ေမြးျမဴႏိုင္ပါၿပီ၊ သူတစ္ပါးရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ ညီညြတ္မွ်တမႈကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ မေကာင္းတာမွန္သမွ် မလုပ္ပါဘူး၊ သမာဓိကို ထူေထာင္ၿပီးပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ရဲ့ နက္႐ိႈင္းတဲ့ အတြင္းပိုင္း တစ္ေနရာမွာ (စိတ္ရဲ့ အနက္႐ိႈင္းဆံုး တစ္ေနရာမွာ ျငိမ္ေနတဲ့ ကိေလသာမီးေတာင္) အႏုသယကိေလသာ ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ ျငိမ္ေနတဲ့ ကိေလသာမီးေတာင္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထၿပီး ေပါက္ကြဲမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ကိေလသာရဲ့ လႊမ္းမိုးဖိစီးမႈကို တစ္ဖန္ခံရပါလိမ့္ဦးမယ္။ မွားယြင္းတဲ့ ဘဝကို ျပန္စမိပါလိမ့္မယ္။ ဒီအခ်က္ကို ေဂါတမဘုရား အေလာင္းေတာ္ နားလည္းခဲ့တာေပါ့။
အေလာင္းေတာ္ဟာ ေလာကီဈာန္သမာပတ္ ရွစ္ပါးကို က်င့္ၾကံပြားမ်ား ခဲ့တာပဲ။ ေလာကီဈာန္ေတြ ရေပမယ့္ စိတ္ရဲ့ နက္႐ိႈင္းတဲ့တစ္ေနရာမွာ ကိန္းဝပ္ေနတဲ့ ကိေလသာေတြကို မပယ္ႏႈတ္ရေသးဘူးဆိုတာ သူ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဒီကိေလသာေတြကို မပယ္ဖ်က္ေသးရင္ လြတ္ေျမာက္သူ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းဟာ တတိယအဆင့္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ရဲ့ အနက္႐ိႈင္းဆံုး တစ္ေနရာက ကိေလသာကို သုတ္သင္ျခင္း၊ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ၊ အသိဥာဏ္၊ ပညာအတြက္ ဆက္လက္ က်င့္ၾကံေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ အိႏၵိယရဲ့ ဘာသာေရး မ်ိဳးစံုကို ေဖာ္ျပတဲ့ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ႐ုပ္ပံုလႊာ ပန္းခ်ီးကားခ်ပ္ၾကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ရွိပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး “တဏွာရမၼက္ကို စြန္႔လႊတ္ၾက။ အမ်က္ေဒါသကို စြန္႔ပယ္ၾက။ ကာမဂုဏ္ မခံစားၾကနဲ႔။ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအေပၚမွာ အာဃာတအစြဲ မထားၾကနဲ႔”ဆိုၿပီး တစ္သံတည္း ေႂကြးေၾကာ္တဲ့ ဆရာမ်ားစြာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိျမင္ေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကို နက္နက္နဲနဲ လုပ္ၾကည့္ၾကတဲ့အခါ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ေဟာၾကား ျဖန္႔ျဖဴးခဲ့တဲ့ အခ်က္ဟာ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္ ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗုဒၶေလာက္ နက္နဲတဲ့ အဆင့္ထိ ဘယ္ဆရာမွ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ ဗုဒၶ ေဟာညႊန္ျပသခဲ့တဲ့ လမ္းဟာ လူတိုင္းကို အဲဒီ နက္နဲမႈဆီ အေရာက္ ပို႔ေပးပါတယ္။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ အေပၚယံ အဆင့္မွာေတာ့ စိတ္ကို သန္႔စင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီထက္ နည္းနည္း ပိုေကာင္း ပိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကို အနက္နဲဆံုး အဆင့္အထိ အျမစ္ျပတ္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ဖို႔ နည္းလမ္းမွာေတာ့ လစ္ဟာမႈ ရွိေနပါေသးတယ္။ အႏုသယကိေလသာ အျမစ္ျဖတ္တဲ့ နည္းလမ္းကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
ကိေလသာေတြကို အျမစ္ကေန ျဖတ္ထုတ္ပစ္ရပါမယ္။ ဒီ သခၤါရတရားေတြ ရွိေနသေရြ႕ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မွာ ျပထားတဲ့အတိုင္း တဏွာ ဥပါဒါန္ ဘဝ-ဆိုတာေတြဟာ တစ္ဘဝၿပီး တစ္ဘဝ ဆက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ သတၱဝါဟာ ဒုကၡထဲမွာ လိမ့္ေနရပါတယ္။ ဒုကၡသံသရာ လည္ေနရပါတယ္။ ဒုကၡကေန မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ ပါဘူး။ သတၱဝါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ အထက္သံသရာျဖစ္တဲ့ ျဗဟၼာ့ဘံုဘဝ ႐ူပေလာက အ႐ူပေလာကေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီ သတၱဝါဟာ ဒုကၡသံသရာမွာပဲ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။ အႏုသယ ကိေလသာေတြဟာ ဘဝမ်ိဳးေစ့မ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီ သခၤါရေတြက တစ္ဘဝၿပီးတစ္ဘဝ၊ တစ္ဘဝၿပီး တစ္ဘဝ၊ ဘဝအဆက္ဆက္ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ အႏုသယ ကိေလသာကို အျမစ္မျဖတ္ႏိုင္ေသးသမွ် ဒုကၡက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
ဓမၼဆိုတာဟာ ျပည့္စံုတဲ့ ပရိပုဏၰ လံုးဝျပည့္စံုတဲ့ ေကဝလပရိပုဏၰ ျဖစ္တယ္လို႔ ဗုဒၶ ေဟာေတာ္မူ ခဲ့ပါတယ္။ ဓမၼမွာ တစ္ျခား ဘာမွ ျဖည့္စြက္စရာ မရွိပါဘူး။ ဓမၼထဲမွာ သေဘာတရား အားလံုး ပါဝင္ေနပါတယ္။ လိုေနတာရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ သီလ သမာဓိ ပညာဆိုတဲ့ ဒီသံုးမ်ိဳးထဲမွာ ဘာမွ လစ္ဟာမေနပါဘူး။ ဓမၼဟာ ဘာမွ သန္႔စင္ပယ္ထုတ္စရာ မလိုေအာင္ စင္ၾကယ္တဲ့ ပရိသုဒၶတရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ ပယ္ထုတ္ပစ္စရာ မရွိပါဘူး။ တစ္ျခား ဘာမွ ထပ္ျဖည့္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ တရားေတာ္ဟာ ျပည့္စံုပါတယ္၊ သန္႔ရွင္းပါတယ္။ ေကဝလပရိပုဏၰ၊ ပရိသုဒၶ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ရဲ့ နည္းစနစ္ ဝိပႆနာဟာ ကမၻာအႏွံ႔ ခရီးဆန္႔ေနၿပီဆိုတာ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိျမင္ ေနရပါတယ္။ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ေတြ သိပၸံပညာရွင္ေတြ အဂ်ၤင္နီယာေတြ စိတ္ပညာရွင္ေတြ အားလံုးဟာ ဝိပႆနာကို ေလ့လာခဲ့ၾကပါၿပီ။ ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳခဲ့ၾကပါၿပီ။
ဗုဒၶဘာသာမ်ား အပါအဝင္ ဟိႏၵဴ မြတ္ဆလင္ ခရစ္ယန္ ဂ်ိန္း ဂ်ဴး ပါဆစ္-အစရွိတဲ့ ဘာသာဝါဒ အမ်ိဳးစံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဝိပႆနာသင္တန္း တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ အစဥ္အလာအားျဖင့္ ဗုဒၶကိုဆန္႔က်င္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက ပုဂၢိဳလ္ေတြေတာင္မွ ဝိပႆနာသင္တန္း ေရာက္တဲ့ အခါ လက္ခံႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဒါဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ့ အလွတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပႆနာဟာ ႐ိုးရွင္းပါတယ္။ လက္ေတြ႔က်ပါတယ္။ က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ အားလံုး လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ သီလ သမာဓိ ပညာကို က်င့္သံုးလိုက္႐ံုပါပဲ။ လံုေလာက္ပါၿပီ။
ဖယ္ထုတ္စရာ မရွိေအာင္ သန္႔ရွင္းပါတယ္။ သီလထဲမွာ ဘာမွားေနတယ္ရယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မညႊန္ျပႏိုင္ပါဘူး။ သမာဓိအရာမွာ ဘာမွားေနတယ္ရယ္လို႔ ဘယ္သူမွ ေထာက္မျပႏိုင္ပါဘူး။ ပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွားေနတယ္ရယ္လို႔ ဘယ္သူမွ လက္ညႇိဳးထိုး မျပႏိုင္ပါဘူး။
ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ့ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ သီလ သမာဓိ ပညာကို လူတိုင္း လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဘာသာတရား အားလံုးဟာ စိတ္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ထားႏိုင္ဖို႔ ဦးတည္တဲ့ အႏွစ္ သာရ အဆီအႏွစ္ ရွိၾကလို႔ပါပဲ။
ဘာသာတရားတိုင္းမွာ အသြင္အျပင္ ပြဲသဘင္ ဓေလ့ထံုးတမ္း ႐ိုးရာအစဥ္အလာ-စတဲ့ အေပၚယံလႊာ အကာေတြ ရွိပါတယ္။ အႏွစ္သာရကိုသာ ဦးစားေပးမယ္ဆိုရင္ အေပၚယံ အသြင္အျပင္မွာ ဘာသာတရား တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ကြဲျပားျခားနား ေနဦးေတာ့ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေပၚယံ အကာကို အေလးထားတဲ့ အခါမွာေတာ့ အတြင္းအႏွစ္သာရ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီး ဘာသာတရားဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ ညီညြတ္မွ်တမႈကို ဖန္တီး မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဗုဒၶရဲ့ သြန္သင္မႈက အတြင္း အႏွစ္သာရႏွင့္အညီ ရပ္တည္ ရွင္သန္ဖို႔ အေထာက္အပံ့ ေပးပါတယ္။ လက္ငင္း အက်ိဳးေပးပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆရာသမား ညႊန္ျပတဲ့အတိုင္း ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို စတင္ဖတ္႐ႈ ေလ့လာမိေအာင္အထိ ဝိပႆနာ က်င့္သံုးျခင္းရဲ့ အက်ိဳးကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က “ဘုရားရွင္ဟာ ငါတို႔ရဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာထဲက ေကာင္းတာေတြကို သူ႔တရားထဲ ထည့္သြင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီ တရားထဲမွာ မာယာေတြ ထပ္ျဖည့္ျပန္တယ္”လို႔ သင္ျပေပးတာ ခံခဲ့ရပါတယ္။
ဗုဒၶတရားေတာ္ဟာ အလြန္ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ သိတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဟာ အမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ ဒီအေျခအေနအထိ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶစကားေတာ္ (တိပိဋက)ကို ဖတ္႐ႈရတာ အလြန္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ဘဝက သိခဲ့ရတာေတြ မွားလိုက္ပံုမ်ား။
သစၥာတရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က တကယ္ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳရတာကို ဘယ္လို အေလး ေပးတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိျမင္လာခဲ့ရတယ္။ ပိဋကတ္ေတာ္ဟာ အားတက္ေအာင္ လံႈ႔ေဆာ္ေပးပါတယ္။ ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ပါဝင္တဲ့ ဒီလိုအံ့ဩစရာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ ဓမၼကာယေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိျမင္ရပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ လူေတြကို တရားေဟာတဲ့အခါ “သင့္တို႔ကို ငါရဲ့ တပည့္သာဝကမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ ငါစိတ္မကူးဘူး သင္တို႔ကို သင္တို႔ ဆရာေဟာင္း ေတြဆီကေန ဆြဲယူဖို႔ ငါ မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ ဒုကၶက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ နည္းလမ္း ငါေတြ႔ထားၿပီ။ စမ္းသပ္ၾကည့္စမ္းပါ”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါမွာေတာ့ သဒၶမၼကို သံသယဝင္ၾကတဲ့ ရေသ့ရဟန္းေတြကို ခုနစ္ရက္ပဲ အစမ္း ေလ့က်င့္ၾကည့္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဗုဒၶဘာသာလို႔ ဆိုလာၾကတဲ့ ကမၻာ့လူသားေတြ ပိုမိုမ်ားျပားလာရင္ သူတို႔ ဘာအက်ိဳး ရမလဲ။ ေအးေလ . . . သူတို႔က သီလ သမာဓိ ပညာကို စတင္ က်င့္သံုးၾကၿပီဆိုရင္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကို သူတို႔ ေသခ်ာေပါက္ ရပါလိမ့္မယ္။
ဗုဒၶဘာသာ နာမည္ခံေပမယ့္ သီလကို မက်င့္ဘူး၊ သမာဓိလည္း မထူေထာင္ဘူး၊ ပညာကိုလည္း မတိုးပြားေစဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ဘယ္လိုရလိမ့္ မလဲ။ သူ႔တပည့္ သာဝကေတြရဲ့ နာမည္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ဘုရားရွင္ စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ ေမာဂၢလာန္ဆိုတဲ့နာမည္ဟာ ေမာဂၢလာန္လို႔ပဲ့ ဆက္လက္တည္ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီ နာမည္ဟာ ျဗဟၼဏ အမည္ပဲ။ သီးျခား ျဗဟၼဏအႏြယ္တစ္ခုရဲ့ အမည္ပါ။ ကစၥာနကိုလည္း ကစၥာနလို႔ပဲ ဆက္ေခၚခဲ့တယ္။ ဘာရဒြါဇကိုလည္း ဘာရဒြါဇလို႔ပဲ ဆက္ေခၚခဲ့တယ္။ ကစၥာန၊ ဘာရဒြါဇ-ဆိုတာေတြဟာ ျဗဟၼဏအႏြယ္ေတြရဲ့ နာမည္ပဲ။
ဗုဒၶတရားေတာ္ဟာ အလြန္ပဲ ႐ိုးရွင္းပါတယ္။ ေလးနက္မႈလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဓမၼကို တကယ္က်င့္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ၾကိဳးစား ရမယ္။ “အလြန္ လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ခက္တယ္”လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာႀကီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။
တရားေတာ္ကို နာယူတာ ဒါမွမဟုတ္ က်မ္းစာကို ဖတ္႐ႈတာဟာ အလြန္ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ကာေလန ဓမၼႆဝနံ-တဲ့။ တရားေဆြးေႏြးတာ ေကာင္းျမတ္ပါတယ္။ ကာေလန ဓမၼသာကစၧာ-တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆြးေႏြးေန႐ံု၊ ျငင္းခံုေန႐ံုနဲ႔ ဓမၼကို လက္ေတြ႔ မက်င္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေပၚ တကယ္ စတင္ေျခခ်ရပါမယ္။ တရားလမ္းေၾကာင္းေပၚ မေလွ်ာက္လွမ္းရင္ေတာ့ တရားရဲ့ ေက်းဇူးကို မရႏိုင္ပါဘူး။
ဘုရားရွင္ဟာ အားလံုးအတြက္ အသံုးဝင္တဲ့ သဘာဝဥပေဒသ ေယဘုယ်သဘာဝ ဥပေဒသျဖစ္တဲ့ ဓမၼကို ေဟာညႊန္ သင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဟာ ႐ိုးရွင္းတဲ့ဘာသာစကား သိလြယ္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ သင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဓမၼကို လက္ေတြ႔ မက်င့္ဘဲ ယံုၾကည္မႈဒသႆနအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္တဲ့ အခါ “မင့္ ယံုၾကည္မႈက မွားတယ္။ ငါ့ ယံုၾကည္မႈက မွန္တယ္။ မင့္ ယံုၾကည္မႈက မမွန္ဘူး။ ငါ့ ယံုၾကည္မႈကမွ အစစ္အမွန္”ဆိုၿပီး တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္မႈ စေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာအက်ိဳး ရသလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ ယံုၾကည္မႈက မွန္ေန ေကာင္းေနဦးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေတြ႔ မက်င့္သံုးဘူး ဆိုရင္ အဲဒီ ယံုၾကည္မႈက ဘာအသံုးက်မွာလဲ။
ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ တရားဓမၼထြန္းကားတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေမြးဖြားရတာကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ဂုဏ္လည္း ယူပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ လူဦးေရ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က ခႏၶာထဲမွာ ထာဝရဝိဥာဥ္ မရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဒီကမၻာကို ဖန္ဆင္းတဲ့ အနႏၲစြမ္းအားရွင္ ထာဝရဘုရားကို မယံုၾကည္ၾက ပါဘူး။
အရင္က ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုေက်ာ္ေအာင္ပဲ ဒီႏိုင္ငံမွာေနၿပီး ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ရွိတဲ့ လူဦးေရက ခႏၶာထဲမွာ ထာဝရဝိဥာဥ္ ရွိတယ္လို႔ လက္ခံတဲ့ ႏိုင္ငံေတြဆီ ခရီးလွည့္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔က အနႏၱစြမ္းအားရွင္ ထာဝရဘုရားကို ကမၻာကို ဖန္ဆင္းသူအျဖစ္ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ထာဝရဝိဥာဥ္ ရွိတယ္၊ မရွိဘူးဆိုတဲ့ ျငင္းခံုမႈေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။
အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ထာဝရဘုရား ရွိမရွိနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အလားတူပဲ အျငင္းပြား ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို အျပန္အလွန္ ျငင္းခံုမႈေတြဟာ သိပ္ၿပီး ေက်းဇူး မမ်ားပါဘူး။ ဓမၼကို က်င့္သံုးတဲ့အခါမွာ သဘာဝဓမၼအားလံုးဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါလား၊ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္တို႔ရဲ့ ဆက္ႏႊယ္မႈမွ်သာ ပါလားလို႔ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳနားလည္ လာရပါတယ္။
အေပၚယံအလႊာမွာေတာ့ တကယ့္ အစိုင္အခဲသေဘာ ျဒပ္သေဘာ တည္တံ့မႈသေဘာလို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ပညတ္ပါ။ အထင္အျမင္ပါ။ ဗုဒၶရဲ့ သြန္သင္မႈဟာ ပညတ္ကို စြန္႔ခြာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဆံုးစြန္ျဖစ္တဲ့ အမွန္တရား ပရမတၳဆီ ဦးတည္တာ ထင္ရွားပါတယ္။ ပရမတၳသစၥာအထိ ဆိုက္ေရာက္ဖို႔အတြက္ အေပၚယံအလႊာကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဝိပႆနာဆိုတာ ဒါပါပဲ။ ပညတၲႎ ဌေပတြာ ဝိေသေသန ပႆတီတိ ဝိပႆနာ-ပညတ္ကို ေက်ာ္ၾကည့္ျခင္းဟာ ဝိပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။
ခႏၶာကိုယ္ထဲ ႐ႈမွတ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ေပါင္းစပ္မႈ အတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရာအားလံုးဟာ မတည္ ျမဲျခင္း အနိစၥ ျဖစ္တယ္လို႔ နားလည္လာပါတယ္။ အရာအရာဟာ ေျပာင္းလဲ ေနပါတယ္။ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အရာေတြဟာ တည္ျမဲတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းခ်မ္းမႈရဲ့ အေၾကာင္းရင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေတြ႔ၾကံဳခံစားရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဟာ အေႏွးနဲ႔အျမန္သာ ကြာမယ္၊ မေပ်ာ္ရႊင္ မၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ လိမ့္မယ္လို႔ နားလည္လာပါတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ယာယီေပ်ာ္ရႊင္မႈကေန ျဖစ္လာတာပါ။
ဓမၼလမ္းေၾကာင္းကို ဆက္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ “ယံကိဥၥိ ေဝဒယိတံ တံ ဒုကၡသၼႎ”-ဆိုတဲ့အတိုင္း ႐ုပ္နာမ္ဖြဲ႔စည္းမႈမွာ ပါဝင္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ မွန္သမွ်မွာ ဒုကၡသေဘာ ပါဝင္ေနတယ္ဆိုတာ နားလည္လာပါတယ္။
အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္းမွာ ထည့္ခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ အတြဲ အမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
:)
ရွင္အာစာရ
Ref (10 May 2011):
http://www.vridhamma.org/en2004-13
http://www.mail-archive.com/mabindo@yahoogroups.com/msg00038.html
No comments:
Post a Comment