Good Friend (Part 6) - မိတ္ေဆြေကာင္း (အပိုင္း ၆)

(. . . . . မွ အဆက္)

တရားစကား ေျပာၾကားတတ္ျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အက်ိဳးရွိေသာ စကားကိုသာ ေျပာဆို၏။ စီးပြားဥစၥာ တိုးပြားေၾကာင္း ျဖစ္သည့္ အႏွစ္သာရရွိေသာ စကားကို ေျပာဆိုႏိုင္၏။ သံသရာဝဋ္မွ ထုတ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ သစၥာတရားကိုလည္း ေဟာျပႏိုင္၏။

တရားစကား ေဟာၾကားတတ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းခြင့္ရျခင္းသည္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ေလာကီအက်ိဳးျဖစ္ေစ ေလာကုတၲရာအက်ိဳးျဖစ္ေစ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ေထာက္ပံ့မႈ မိတ္ေဆြတို႔၏ ကူညီမႈ ရမွသာ သိသိသာသာ တိုးပြားႏိုင္၏။

ပဥၥဝဂၢီ ငါးဦးတို႔မွ အစ သုဘဒၵပရဗိုဇ္ အဆံုး ကြ်တ္တမ္းဝင္သူ အားလံုးတို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ားကို တိုက္႐ိုက္ေစ တစ္ဆင့္ျဖစ္ေစ နာယူခဲ့ၾကရ၏။ သာသနာေတာ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြ်တ္တမ္း ဝင္ခဲ့သူမ်ားသည္ ပရိယတၱိဓမၼ အက်င့္လမ္းညႊန္ တရားေတာ္မ်ားကို နာယူခဲ့ၾကရ၏။ သာသနာ မကြယ္မခ်င္းလည္း ကြ်တ္တမ္းဝင္လိုသူမ်ား တရားနာရေပမည္။ ပရေတာ­ေဃာသပစၥယဟူေသာ သူတစ္ပါးေဟာေသာ တရားကို မနာရလွ်င္ (ေရးေသာစာကို မဖတ္ရလွ်င္)၊ က်င့္နည္းမသိလွ်င္ ကၽြတ္တမ္း မ၀င္ႏိုင္ေပ။

ေလာကုတၱရာ တရားထူး ရေရးအတြက္ သူေတာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြကို မွီခိုရ၏။ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါတို႔မွ တစ္ပါး သူေတာ္ေကာင္းတရား မနာယူရဘဲ မဂ္ဖိုလ္ရသူဟု မရွိႏိုင္ေပ။

သာဝကဘာသိတ တရားေတာ္မ်ားသည္လည္း ဗုဒၶဘာသိတ တရားေတာ္မ်ား ကဲ့သို႔ပင္ နာယူသူကို ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ ေစႏိုင္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေလးနက္ေသာ တရားစကား ေဟာၾကားတတ္သူကို မွီခိုဆည္းကပ္ရမည့္ မိတ္ေဆြဟု ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့၏။

မေလ်ာ္သည္ကို မတိုက္တြန္းျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔သည္ ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ေလ့မရွိ။ မျပဳသင့္ေသာကိစၥ မေျပာသင့္ေသာစကား မရွိသင့္ေသာ အယူအဆတို႔မွ တားျမစ္ေပးတတ္၏။

မေလ်ာ္ေသာကိစၥကို တားျမစ္၍ အျပဳသေဘာ ဆံုးမတတ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၏ လကၡဏာကို မဟာသုတေသာမဇာတ္၌ အထင္အရွား ေတြ႔ရ၏။

မဟာသုတေသာမဇာတ္

ေရွးအခါက ဗာရာဏသီမင္းသည္ အမဲဟင္းမပါဘဲ ပြဲေတာ္မတည္ေပ။ တေန႔ေသာ္ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အမဲသားကို ေခြးစားသြား၏။ ဥပုသ္ေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ အမဲသား မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စားဖိုသည္သည္ သုသာန္မွ လူသားကိုယူ၍ ေကာင္းမြန္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ကာ မင္းအား ဆက္သ၏။

ဘီလူးျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ မင္းႀကီးသည္ ထိုအခါမွစ၍ လူသားကို စြဲမက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စံုစမ္းေမးျမန္း၍ အျဖစ္မွန္ကို သိရေသာအခါ လူသားကိုသာ ဆက္သရန္ စားေတာ္ကဲအား တိတ္တဆိတ္ အမိန္႔ေပး၏။ စားေတာ္ကဲသည္ ေႏွာင္အိမ္မွ အျပစ္သားတို႔ကို မင္းမိန္႔ျဖင့္ သတ္၍ အသားကို မင္းအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္၏။ ေႏွာင္အိမ္မွ လူကုန္ေသာ္ အသျပာထုပ္ကို လမ္းခရီးမွာ ခ်ထား၍ ေကာက္ယူသူကို ေစာင့္ဖမ္းကာ ခိုးသူဟု စြပ္စြဲ၍ သတ္၏။ အသျပာထုပ္ကို လမ္းခရီးမွာ ေတြ႔ရေသာ္လည္း မ်က္ကြယ္ျပဳ၍  ေရွာင္သြားၾကေသာအခါ ညသန္းေခါင္၌ လမ္းခရီးမွ ေစာင့္၍ အခါမဲ့ ထြက္လာသူတို႔ကို ခိုးသူဟု စြပ္စြဲကာ ဖမ္းသတ္၏။

ထိုအခါ လူသတ္သမားကို ဖမ္းဆီး ေဖာ္ထုတ္ပါရန္ ျပည္သူတို႔က မင္းႀကီးထံ တိုင္ၾကားၾက၏။ မင္းႀကီးက တာဝန္မယူေသာေၾကာင့္ စစ္သူႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ စစ္သူႀကီး၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ သူသတ္ေကာင္ စားဖိုသည္ကို ဖမ္းမိၾက၏။ စားဖိုသည္ကို စစ္ေမး၍ မင္းႀကီး၏ လူသားစားေသာ အျဖစ္ကို သိရေလ၏။

ထိုအခါ စစ္သူႀကီးက မင္းႀကီးကို လူသားမစားပါရန္ အေၾကာင္း ဝတၳဳႏွင့္တကြ တားျမစ္ ေလွ်ာက္ထား၏။

ေရွးအခါက မဟာသမုဒၵရာ၌ ငါးတို႔သည္ အာနႏၵာငါးႀကီးကို မင္းအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္၍ ငါးမင္းထံ ဝင္ထြက္ခစားၾက၏။ ထိုစဥ္ ငါးမင္းသည္ ငါးငယ္တစ္ေကာင္ကို ေရညႇိဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ဖမ္းယူစားမိ၏။ ငါး၏ အရသာေၾကာင့္ ငါးမင္း၏ ခႏၡာကိုယ္သည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား သြား၏။ ငါးမင္းသည္ အရသာထူးေသာ အစာကို အန္ထုတ္ ၾကည့္ေသာအခါ ငါးအသားတစ္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုအခါမွစ၍ ငါးမင္းသည္ ဇာတ္တူသားကို တပ္မက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အခစားဝင္ေသာ ငါးတို႔မွေနာက္ဆံုး ငါးတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းယူစားေသာက္ ေနေလ၏။ ကာလၾကာေသာ္ ငါးတို႔ ယုတ္ေလ်ာ့လာ၏။ ထိုအခါ ပညာရွိ ငါးတစ္ေကာင္သည္ အာနႏၵာငါးမင္းကို မသကၤာ၍ ေစာင့္ၾကည့္ေနရာ ငါးမင္း၏ေဖာက္ျပန္မႈကို သိရ၏။ ထို အေၾကာင္းကို ငါးအေပါင္းအား ေျပာျပေသာအခါ ငါးတို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔ ထြက္ေျပးၾက၏။ ငါးသား၌ တပ္မက္မိေသာ အာနႏၵာ ငါးမင္းသည္ ေျပးေလေသာ ငါးတို႔ကို လိုက္ရွာ၏။

ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုကို လွည့္ပတ္ ရွာေဖြစဥ္ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ ငါးမင္းသည္ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ တစ္ပတ္ပတ္မိ၍ မိမိ၏ အၿမီးကို ျပန္ျမင္ရ၏။ မိမိ၏ အၿမီးကို တစ္ပါးေသာငါးဟု ထင္၍ ဖမ္းယူစားလိုက္၏။ ျပင္းစြာေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရေလသည္။ ေသြးနံ႔ေၾကာင့္ ငါးတို႔ စု႐ံုးလာၾကၿပီး ငါးမင္းကို ဝိုင္းအံု စားေသာက္ၾက၏။ ငါးမင္းကို အၿမီးမွစ၍ စားခဲ့ေသာ ငါးတို႔သည္ ဝမ္းေခါင္းတစ္ေလွ်ာက္ ဝင္ကာ ဦးေခါင္းအထိ ေရာက္ၾက၏။ ယူဇနာ ငါးရာရွိေသာ ငါးမင္း၏ ကိုယ္တြင္းသို႔ ဝင္မိေသာ ငါးတို႔သည္ ျပန္မထြက္ႏိုင္ဘဲ ေသၾကရ၏။

ဤအေၾကာင္းဝတၳဳကို ေျပာျပ၍ လူသား မစားရန္ စစ္သူႀကီးက မင္းႀကီးကို တားျမစ္ ေလွ်ာက္ထား၏။

ထို႔ျပင္ အရက္ကို စြဲမက္၍ အသက္ေသရေသာ ေသာတၳိယ အရက္သမား အေၾကာင္းကို ေျပာျပ၍လည္း လူသားကို မစြဲမက္ရန္ ေလွ်ာက္ထား၏။

ထို႔ျပင္ လူသားကို မစြန္႔ႏိုင္လွ်င္ မင္းႀကီးကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္မည္ဟုဆို၏။

ေရွးအခါက စိတၱကုဋ္ေတာင္ဝယ္ ရတနာေရႊဂူ၌ ဟသၤာကိုးေသာင္းတို႔ ေန၏။ ဟသၤာတို႔သည္ အေတာင္ကို မိုးစို၍ မပ်ံသန္းႏိုင္လွ်င္ ပ်က္စီးရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးေလးလပတ္လံုး ဂူတြင္းမွာပင္ ေနၾက၏။ မိုးလအတြင္း၌ ႀကိဳတင္ စုေဆာင္းထားေသာ အစာမ်ားကို စားၾက၏။ ဟသၤာတို႔ေနေသာ ဂူ၌ လွည္းဘီးပမာဏရွိေသာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ ရွိ၏။ ထိုပင့္ကူသည္ ဂူဝကိုပိတ္၍ တစ္လတစ္လလွ်င္ တစ္လႊာတစ္လႊာေသာ ပင့္ကူအိမ္ အေျမႇးကိုဖြဲ႕၏။ ပင့္ကူမွ်င္သည္ ႏြားခ်ည္ႀကိဳး ပမာဏ ရွိ၏။ မိုးကြ်တ္၍ ဂူမွထြက္ေသာ ဟသၤာတို႔သည္ ေလးလႊာေသာ ပင့္ကူအိမ္ အေျမႇးကို ေရွးဦးစြာ ေဖာက္ထြင္းရ၏။ အစာေဝစု ႏွစ္ခုရေသာ ဟသၤာပ်ိဳ တစ္ေကာင္က ပင့္ကူေျမႇးကို ေရွးဦးစြာ ေဖာက္ထြင္း၏။ ထိုအေပါက္ျဖင့္ ဟသၤာတို႔ အျပင္သို႔ ထြက္ၾကရ၏။

တစ္ခါေသာ္ ငါးလၾကာေအာင္ မိုးသည္းစြာ ရြာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟသၤာတို႔၏ ေလးလစာ စုေဆာင္းထားေသာ အစာသည္ ျပတ္သြား၏။ ထိုအခါ ဟသၤာတို႔သည္ ဟသၤာဥတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဟသၤာငယ္တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ဟသၤာအိုတို႔ကိုလည္းေကာင္း စားေသာက္၍ အသက္ ဆက္ၾက၏။ ငါးလၾကာ၍ မိုးစဲေသာအခါ ဂူဝ၌ဖြဲ႕အပ္ေသာ ပင့္ကူ ကြန္ယက္သည္လည္း ငါးလႊာရွိ ေန၏။

ထိုအခါ ဇာတ္တူသားစားေသာ ဟသၤာတို႔သည္ အားနည္းေန၏။ အစာေဝစု ႏွစ္ခုရေသာ ဟသၤာပ်ိဳသည္ တာဝန္အရ ကြန္ယက္အေျမႇးကို ေဖာက္၏။ ေလးလႊာေသာကြန္ယက္ အေျမႇးကို ခြင္းႏိုင္ေသာ္လည္း ငါးခုေျမာက္ ပင့္ကူအိမ္၌ ျငိ၏။ ထိုအခါပင့္ကူသည္ ဟသၤာပ်ိဳ၏ ဦးေကာင္းကိုျဖတ္၍ ေသြးကိုေသာက္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ကြန္ယက္အလႊာကို ေဖာက္တိုင္းေဖာက္တိုင္း ဟသၤာတို႔ ေသၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာတ္တူသား စားေသာ ဓတရ႒ ဟသၤာတို႔ မ်ိဳးျပတ္၏။

ဤဇာတကဝတၳဳျဖင့္လည္း စစ္သူႀကီးက မင္းႀကီးကို ဇာတ္တူျဖစ္သည့္ လူသားကို မစားပါရန္ တားျမစ္ ေလ်ာက္ထား၏။

ဘုရားေလာင္းက အတန္တန္ တားျမစ္ပါေသာ္လည္း လူသားကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာ မင္းႀကီးသည္ တိုင္းျပည္ကိုသာ စြန္႔သြားေလ၏။ မင္းႀကီးသည္ သန္လ်က္ႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္စရာ အိုးခြက္ကို ယူ၍ စားဖိုမွဴး ရသကကို ေခၚကာ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြား၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)