တရားမင္းသခင္ - ၉။ ကူကယ္ဖို႔ရည္

(. . . မွ အဆက္)

မင္းသားသည္ ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးကို တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္၏။

“ခမည္းေတာ္ . . .။ ဆိတ္မႀကီးနဲ႔ ဆိတ္သားငယ္ သားေတာ္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနသလို ျမင္ေရာင္မိတယ္ ဘုရား။ ကူကယ္ရာမဲ့တဲ့ ဒီ ဆိတ္သားအမိဟာ မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ မာနခက္ထန္တဲ့ သာကီ၀င္ေတြရဲ့ ၀မ္းဗိုက္ထဲ ေရာက္သြားမွာကို သားေတာ္ ေစာင့္ဆိုင္း မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဘုရား။ သနားစရာ ဒီ ေျခေလးေျခာင္း သတၱ၀ါေတြကို သနားၾကင္နာေတာ္မူပါ ခမည္းေတာ္ဘုရား။ ဒီ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကို ဟင္းလ်ာအျဖစ္ မသတ္လိုက္ဖို႔ စားဖိုမွဴးကို အမိန္႔ခ်မွတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား။ အမိန္႔ေတာ္ကို ယူေဆာင္ၿပီး သားေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားလိုက္ပါ့မယ္ ဘုရား။”

သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္မင္းသား၏ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေတာင္းပန္မႈကို လိုက္ေလ်ာ္သည့္ အေနျဖင့္ ဆိတ္သားအမိကို မသတ္ျဖတ္ရန္ အမိန္႔ ခ်မွတ္ေတာ္မူ၏။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ျမင္းကို ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး နန္းေတာ္ဆီသို႔ အျမန္ဆံုး ေမာင္းႏွင္သြားေလ၏။ နန္းေတာ္ ေနာက္ေဖးရွိ စားဖိုေဆာင္ႏွင့္ကပ္လ်က္ တည္ရွိေသာ ဂိုေဒါင္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ စူးစူး၀ါး၀ါး ဟစ္ေအာ္သံ တစ္ခုကို သိဒၶတၳမင္းသား ၾကားလိုက္ရသည္။ မင္းသားသည္ ျမင္းကို အသံလာရာသို႔ ခ်က္ခ်င္း ဦးတည္ေမာင္းႏွင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆိတ္သားအမိကို ရွာေဖြသည္။ ဆိတ္သားအမိကား ေျမမွာလဲက် ေနေလၿပီ။ ၎တို႔၏ ေျခတို႔ကို တုတ္ေႏွာင္ထား၏။ ေခါင္းႏွင့္ကိုယ္ကား အိုးစားကြဲ ေနၾကေလၿပီ။ လည္ေခ်ာင္းတို႔မွ စီးက်ေနေသာ ေသြးမ်ား ပူးေႏြးလ်က္ ရွိေသးသည္။ ေျခတို႔လည္း ဆတ္ဆတ္တုန္ခါလ်က္ ရွိေနေသးသည္။

သိဒၵတၳမင္းသားသည္ နာၾကည္းစြာ ဟစ္ေအာ္လိုက္၏။

“အိုး . . .။ ဆိုးလိုက္တဲ့လူ။ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ။ ႏွလံုးသားမွ ရွိရဲ့လား။”

မင္းသားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေပ။ နဖူးျပင္ကို ဘယ္လက္၀ါးျဖင့္ တြန္းဖိ၍ပုတ္ရင္း အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။ လက္ကို နဖူးျပင္မွာ တင္ထားဆဲ ျဖစ္၏။ ၀မ္းနည္းပက္လက္ နာၾကင္ေက်ကြဲရင္း သားသတ္သမား၏ မ်က္ႏွာကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေန၏။ သားသတ္သမားသည္ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ေပက်ံေနေသာ သားသတ္ဓားကို ကိုင္ေဆာင္လ်က္ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနေလ၏။

“သားသတ္သမား . . .။ ႏို႔ရည္ေတြ တင္းကားေနတဲ့ ဒီ သားသည္အေမ ဆိတ္မကို သတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ရက္စက္ခဲ့သလဲ။ မိုက္လိုက္တဲ့ သတၱ၀ါ။ ဆိတ္ကေလးကလည္း လူလိုပဲ ႏို႔စို႔ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတာ။ ႏို႔မခြာေသးတဲ့ ဒီ ဆိတ္ကေလးကို ဘယ္လိုမ်ား သတ္ရက္ခဲ့သလဲ။ ေျပာစမ္းပါအံုး။ ဒီလို သတ္ျဖတ္မႈကို ဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္လိုက္တာလဲ။”

“ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အရွင့္သား။ ဆိတ္မႀကီးရဲ့ အသားက လယ္ထြန္မဂၤလာပြဲအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။ ဆိတ္သူငယ္ရဲ့ အသားကေတာ့ မင္းႀကီးနဲ႔ အရွင္မင္းသားတို႔အတြက္ပါ ဘုရား။”

“ဒီဆိတ္ကေလးကို ငါ့အတြက္ သတ္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူ အမိန္႔ေပးခဲ့တာလဲ။”

စားဖိုမွဴးသည္ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာေၾကာင့္ အတန္ငယ္ ႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ခ်ိတ္ဆိတ္လ်က္ ေကြးဆုပ္ထားေသာ လက္အစံုျဖင့္ မင္းသားကို ဦးတင္ေလွ်ာက္ထား၏။

“သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အရွင္မင္းသား။ အရွင့္သားနဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္ မင္းသမီးတို႔ရဲ့ ပြဲေတာ္စာ အမဲဟင္းအတြက္ အသားရဖို႔ ဆိတ္သားငယ္ ဒါမွမဟုတ္ ႏြားသားငယ္ကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါ ဘုရား။ ဒီေန႔မွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ပြားခဲ့တာရယ္လို႔ မရွိပါ ဘုရား။”

“ေတာ္ ေတာ္။ ငါ့အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းသမီးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နန္းေတာ္ကေန အမဲဟင္း ယူမလာနဲ႔ေတာ။ နန္းေတာ္ထဲမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ ေန႔တိုင္း ျဖစ္ခဲ့တာကို ငါ မသိခဲ့ဘူး။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး အသားမစားမိဖို႔ ဂ႐ုစိုက္ေတာ့မယ္။ ႏွလံုးသား မဲ့လိုက္တဲ့ သားသတ္ေကာင္ . . .။ ဒီျပစ္မႈမ်ိဳး ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ႏိုင္ခဲ့သလဲ ေျပာစမ္းပါအံုး။ ဒီလိုသတ္ျဖတ္တာ ဘာေကာင္းသလဲ။ ဒီျပစ္မႈေတြရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေန ဘယ္လိုမ်ား လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာလဲ။”

မင္းသားသည္ သားသတ္သမား စဖိုမွဴးကို ဆက္တိုက္ ေမးခြန္းထုတ္ေန၏။ စားဖိုမွဴးသည္ ေသြးစြန္းေနသည့္ ဓားကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ယွက္ပိုက္လ်က္ ကိုယ္ကို ကုန္းညြတ္ကာ အ႐ိုအေသျပဳရင္း မင္းသားကို ေလွ်ာက္တင္၏။

“အရွင့္သား ႏွစ္သက္ေကာင္း ႏွစ္သက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂဂၤါျမစ္ဆီ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ သြားပါတယ္ ဘုရား။ ၀တ္႐ံုအ၀ါကို တကိုယ္လံုးျခံဳၿပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂဂၤါျမစ္ေရမွာ စိမ္ပါတယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ့ အျပစ္အားလံုးကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေရစင္နဲ႔ ေဆးေၾကာပါတယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ သားသတ္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္လာတာ ေဆြးမ်ိဳး ခုနစ္ဆက္ ရွိပါၿပီ ဘုရား။ ေရွးက မိဘ ဘိုးဘြားေတြလည္း ဒီနည္းနဲ႔ပဲ အျပစ္ေတြကို ေဆးေၾကာခဲ့ၾကပါတယ္ အရွင့္သား။”

“႐ူးလိုက္မိုက္လိုက္တဲ့ လူ။ တစ္ျခားနည္းနဲ႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္ဘူးလား။”

“အရွင္မင္းသား . . .။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလည္း လုပ္ပါတယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမွာ အိုမင္းမစြမ္း မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ဂိလာန ဖခင္ႀကီး ရွိပါတယ္ ဘုရား။ ဖခင္ႀကီးဟာ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနတဲ့ ႏြားငယ္ေလးလို အျမဲေအာ္ဟစ္ ညီးတြားေနရပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒီ ဖခင္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကိုယ္တိုင္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးပါတယ္ ဘုရား။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးပါတယ္ ဘုရား။ ေဆးေၾကာေပးပါတယ္ ဘုရား။ အစာခြံ႔ေကၽြးပါတယ္ ဘုရား။ အိပ္ယာ၀င္တဲ့အထိ သိပ္ေပးပါတယ္ ဘုရား။ ကုသိုလ္ရဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီလို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးလာတာ ခုနစ္ႏွစ္ ရွိပါၿပီ ဘုရား။

“အ႐ူးပဲ။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂဂၤါေရက မေကာင္းမႈေတြကို ေဆးေလွ်ာ္ ပစ္လိုက္သလို ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကိုလည္း ေဆးေလွ်ာ္ ပစ္လိုက္လိမ့္မယ္လို႔ေရာ မစဥ္းစားမိ ဘူးလား။ ႐ူးသြပ္တဲ့ အယူအစြဲေတြကို ဆုပ္ကိုင္မထားဘဲ အခု က်ဴးလြန္ေနတဲ့ ပစ္မႈမ်ိဳးေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ ငမိုက္သားရဲ့ ဖခင္အိုႀကီး ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားေနရတာဟာ သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈႀကီးေတြရဲ့ အက်ိဳးဆက္ေပါ့။”

မင္းသား၏ ႏွလံုးသားသည္ ညႇိဳးလ်ပူပန္လ်က္ ရွိေန၏။ မင္းသားသည္ ဆိတ္သားအမိ၏ ႐ုပ္အေလာင္းကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ၾကည့္လိုက္၏။ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး နားမက်န္းဆင္းရဲမႈ အစုအေ၀း ျဖစ္သည္ဟု သူ ေတြးမိလိုက္သည္။ ဤ နားမက်န္းမႈကို ကုစား ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္ရန္ မင္းဧရာဇ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ သစၥာတရားကို ထုိးထြင္းသိျမင္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္ေလာ ဟူသည္ကိုလည္း စဥ္းစားခန္း ဖြင့္ေနျပန္ေလသည္။

မင္းသားသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေတာ့ေပ။ ဂိုေဒါင္မွ ထြက္ခြာလိုက္ၿပီး ျမင္းေပၚတက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လယ္ထြန္မဂၤလာပြဲ က်င္းပရာသို႔ သြားေလ၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE. (ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)