ကန္ေတာ့သိလိမ့္မယ္
"ဟဲ့ အဲ့ဒီၾကားထဲ မသြားနဲ႔။ ႏြားကန္လိမ့္မယ္။" အေမကေအာ္တယ္။ အေမ့ကို ၾကည့္ရတာ စိုးရိမ္ေနတဲ့ပံု။ အေမ့ကို သနားမိသလိုလို။
ဟိုဘက္အိမ္က ဇာျခည္ဦး။ ေက်ာင္းေနခါစ။ အသက္က ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာ။ ဇာျခည္ဦး ေဘာလံုးေလးနဲ႔ ကစားေနရင္း ေဘာလံုးက ႏြားေတြၾကား ေရာက္သြားတာ။ ေဆာ့ပုတ္ကစားရင္း ႏြားေတြၾကားထဲ ေရာက္သြားတဲ့ ေဘာလံုးကို သြားေကာက္မယ္အလုပ္ အေမက ေအာ္လိုက္ေတာ့ ဇာျခည္ဦး ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ေနာက္ဆုတ္လာတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေဘာလံုးကို ေငးေနၾကတယ္။ ဇာျခည္ဦးကုိ စာနာမိသလိုလို။
အေမ့ေအာ္သံၾကားေတာ့ ဇာျခည္ဦးရဲ့အေဖ ဦးေသာင္းခိုင္ ထြက္လာတယ္။ ဦးေသာင္းခိုင္က စကားနည္းတဲ့သူ။ ေျပာမိရင္လည္း သူ႔စကားေတြက ပိႆာေလးနံေပးေပါက္။ လူကလည္း လူ႔ကန္႔လန္႔။ ႏြားေတြၾကား ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သမီးရဲ့ ေဘာလံုးေလးကို ဦးေသာင္းခိုင္ သြားေကာက္ေပးမယ္ ထင္တာ။ ေကာက္မေပးတဲ့အျပင္ "သြားပါေစ။ ကန္ေတာ့သိလိမ့္မယ္"ဆိုၿပီး အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ဦးေသာင္းခိုင္ရဲ့ စကားကို သေဘာက်မိသလိုလို။
ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ခု ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဦးေသာင္းခိုင္ရဲ့ စကားကို သေဘာက်မိတာက သူ႔စကား ကြက္ေက်ာ္ကန္႔လန္႔ရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္လို႔ သေဘာက်တာ။ စကားအဓိပၸာယ္ မေကာင္းသလို ကေလးကို ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္ကလည္း အားက်စရာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စကားကို နားလည္လို႔ သေဘာက်မိခဲ့ရင္း သူ႔ကို အားက်မိခဲ့သလား မသိ။
ဗီဇလား။ ပတ္၀န္းက်င္လား။ အရိပ္လား။ ၾသဇာလား။ ဘာလဲမသိ။ အၾကင္နာမကင္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ဦးေသာင္းခိုင္ရဲ့ စကားနဲ႔ အဓိပၸာယ္တူတဲ့ စကားေတြ ေျပာမိတတ္တယ္။ စာနာတတ္ေပမယ့္ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာင္ ဦးေသာင္းခိုင္လို လုပ္မိတတ္ေသးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လို အကန္ခံလိုက္ရမယ္ မသိ။
No comments:
Post a Comment