Flower and Butterfly - ပန္းနဲ႔လိပ္ျပာ

(က)

ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားေသာစိတ္ျဖင့္ အမိျမန္မာျပည္ကို ဥယ်ာဥ္သာႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ျမန္မာ့ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ရနံ႔လိႈင္ၾကဴ ပန္းမဥၨဴႏွင့္ တင္စားရေပမည္။ သာသနာပန္းရနံ႔ကား ကမၻာအႏွံ႔ သင္းပ်ံ႕ထံုႀကိဳင္လ်က္။ သင္းရနံ႔၏ ဆြဲယူညႇိဳ႕ဖမ္းမႈေၾကာင့္ ဥယ်ာဥ္သို႔ အေရာက္ ပ်ံသန္းလာၾကေသာ ကမၻာသူ ကမၻာသား လိပ္ျပာမ်ားကား အေသြးစံု၊ ေရာင္စံု။ မ်ိဳးမျခား၊ အဆင့္မခြဲ၊ တစ္သားတည္း၊ တစ္ေျပးတည္း၊ အခြင့္အေရးညီညီ ဓမၼဝတ္ရည္ခ်ိဳ ေသာက္သံုးေနၾကသည္ကား တအံုးအံုး၊ တ႐ုန္း႐ုန္း။

(ခ)

-   Life is a good gift we have to value.

-   We need no religion to keep the world peace, but really need noble teachings.

-   To keep the world peace, love is actually needed.

-   Very simple and important thing in life is no other than love.

(ဂ)

သူ...။ ဝတ္ရည္လာေသာက္သည့္ လိပ္ျပာ။

တစ္ကြ်န္းတစ္႐ြာမွ သူေရာက္လာသည္။ စပိန္မွ ျမန္မာသို႔။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼေအးရိပ္မွာ ေမွးစက္ခိုလံႈဖို႔။ ျမန္မာျပည္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ဂါ၏ ဓမၼေဇာတိဝိပႆနာရိပ္သာ။ ထိုေနရာ ပဋိ႐ူပေဒသ၌ ကမၻာေက်ာ္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊ အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီး၊ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္၊ ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ဂါ ဆရာအစဥ္အဆက္ က်င့္သံုးခဲ့ေသာ တရားဓမၼကို သူ သင္ယူက်င့္သံုးခြင့္ ရခဲ့ၿပီ။ သူကား ဓမၼေဇာတိတရားစခန္းမွာ ဆယ္ရက္ တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ စပိန္ႏိုင္ငံသူ ေမာ္နီကာ။ (၂.၂.၂၀ဝ၂)ေန႔က ရိပ္သာက ျပန္လာခါစ ေမာ္နီကာႏွင့္ စကား လက္ဆံုက်ခဲ့သည္။ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာအတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ သူ႔စကားထဲမွ စိတ္ဝင္စားဖြယ္အခ်ိဳ႕ကို.....။

(ဃ)

ကြ်န္မနာမည္ Monica လို႔ေခၚပါတယ္။ Monicaဆိုတာ Monkလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ရေသ့ရဟန္းေပါ့။ ကြ်န္မအသက္ သံုးဆယ္ရွိပါၿပီ။ ႐ိုးသားေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုမွာ ကြ်န္မ ေပါက္ဖြားခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အခု ကြ်န္မနဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနၾကပါတယ္။ သူဆိုတာက ကြ်န္မ ခင္ပြန္းကို ေျပာတာပါ။ သူက ေရွ႕ေနျဖစ္ေပမယ့္ ေရွ႕ေနအလုပ္ကို ဝါသနာမပါဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ဂီတနဲ႔ပဲ သူေပ်ာ္ေနတယ္။ ဂစ္တာတီးလိုက္၊ သီခ်င္းေရးလိုက္ေပါ့။ ကြ်န္မနဲ႔ တြဲမိပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း အႏုပညာဗီဇ ေသးတာမွတ္လို႔။ ကြ်န္မငယ္ငယ္က ပန္းခ်ီေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ႏွစ္ ပညာသင္ဖူးတယ္။ ဂီတဝါသနာပါေတာ့ သီခ်င္းေတြလည္း ဆိုျဖစ္တယ္။ အမ်ားဆံုး ဆိုျဖစ္တာကေတာ့ ေပါ့ပ္ သီခ်င္းေတြပဲ။ ကြ်န္မတို႔ ကိုယ္ပိုင္ တီးဝိုင္းတစ္ခုလည္း ေထာင္ထားတယ္။ အလ်ဥ္းသင့္သလို သီးခ်င္းေခြေတြ ထုတ္တယ္။ ကြ်န္မတို႔ တီးဝိုင္းေရာ ကြ်န္မသီခ်င္းေတြပါ စပိန္မွာ လူသိနည္းပါတယ္။ သိပ္ မေအာင္ျမင္ေသးပါဘူး။ ဒါကိုလည္း ေက်နပ္ပါတယ္။ အႏုပညာကို ဖန္တီးတဲ့ ေနရာမွာ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ မေအာင္ျမင္ျခင္းက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ မေအာင္ျမင္ေသးတာ ညံ့လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဖန္တီးထားတဲ့ အႏုပညာကို ပရိသတ္က မခံစားႏိုင္ေသးလိုပါ။ ကိုယ္နဲ႔ပရိသတ္ အႀကိဳက္ခ်င္းတူတဲ့တစ္ေန႔ ေအာင္ျမင္ရမွာေပါ့။ ေအာင္ျမင္ဖို႔ သက္သက္ရည္႐ြယ္၊ အႏုပညာဂုဏ္မဲ့ၿပီး ပရိသတ္အႀကိဳက္ တမင္ ဖန္တီးဖို႔က်ေတာ့လည္း လိပ္ျပာမလံု ခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္အႏုပညာဗီဇ လံႈ႕ေဆာ္သလိုပဲ ဖန္တီးခ်င္တယ္။

ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ထက္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ဘဝဆိုတာ တန္ဖိုးထားရမယ့္ လက္ေဆာင္မြန္ပဲ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ခ်မ္းခ်မ္းေျမ့ေျမ့ ေနထိုင္ရွင္သန္သင့္တာေပါ့။ ေပ်ာ္႐ႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ ေမတၱာတရား လိုအပ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ႐ိုးရွင္းၿပီး အေရးတႀကီး လိုအပ္တာကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာသာ သာသနာက ေမတၱာတရားေတြ သြန္သင္ေပးတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္မလက္ခံပါတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ သာသနာေရးဟာ မတူပါဘူး။ ကြ်န္မအျမင္ ေျပာရရင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ကမၻာမွာ ဘာသာေရး မလိုအပ္ပါဘူး။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆီ ဦးတည္ေပးတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သြန္သင္မႈေတြကေတာ့ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။ လူေတြကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ သာသနာေရးကေန လူေတြကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့ ဘာသာေရး ေပၚေပါက္လာခဲ့တာ ထင္ပါတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ဘာသာေရးကို လူေတြတီထြင္ ဖန္တီးခဲ့ၾကတာလို႔ ကြ်န္မျမင္ပါတယ္။ သာသနာေတာ္ ဆိုတာကေတာ့ သူျမတ္ေတြရဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ပါ။ လိုက္နာရမွာပဲ။ ပကတိအတိုင္း ျဖဴစင္တဲ့ သာသနာေတာ္ဟာ သတၱဝါအားလံုးအေပၚမွာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ အညီအမွ် ထားရွိပါတယ္။

ကြ်န္မရဲ့ ဘာသာေရးအျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ဘာသာေရးပြဲေတြ၊ ဘာသာေရး အသံုးစရိတ္ေတြကို မလိုအပ္ဘဲ သိပ္ မခ်ဲ႕ထြင္သင့္ပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္တာဟာ ဘာသာေရးကိစၥပါပဲ။ ကြ်န္မကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ေပမယ့္ အစဥ္အလာ ဘာသာေရး အခမ္းအနားနဲ႔ လက္မထပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ အတူေနလာတာ သံုးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ Living Together လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ပါ။ အစဥ္အလာ လက္ထပ္မႈကို လက္မခံခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုက ကုန္က်စရိတ္ ႏွေျမာလို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ပိုအေရးႀကီးတာက သူနဲ႔ကိုယ္ အျပန္အလွန္ နားလည္ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး အတူေနၾကမယ့္ အေရးကို တစ္ျခားသူေရွ႕မွာ ကတိသစၥာခံယူတာ သိပ္အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ထင္လို႔ပါ။

ျမန္မာျပည္က ဘုန္းႀကီးေတြအေၾကာင္းေတာ့ သိပ္မသိပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ေတြ႔ဖူးတယ္။ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းေနတဲ့ အဓိပတိဆရာေတာ္ပါ။ အံ့ဩသြားမလား၊ သူ႔ရဲ့ ဝတ္႐ံုသကၤန္းက ေဒၚလာ(၅၀ဝ၀)တန္တယ္။ ဒါကို ကြ်န္မ သိပ္ မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ သူက ေဒၚလာ(၅၀ဝ၀)တန္ ဝတ္႐ံုသကၤန္းႀကီးနဲ႔ ပရိတ္သတ္ အခမ္းအနားမွာ သစၥာ ေမတၱာ အၾကင္နာ က႐ုဏာထားၾကဖို႔ တရားေဟာေနခ်ိန္မွာ ကမၻာဟိုဘက္ျခမ္းက ဒုကၡသည္ေတြ ဘာျဖစ္ေနမလဲ။ ဝတ္စရာမရွိ၊ စားစရာမရွိ၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့၊ ေဆးဝါးမကုသႏိုင္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြဟာ သူ႔ရဲ့ေဒၚလာ (၅၀ဝ၀)တန္ ေမတၱသုတ္ကို နာယူခြင့္ မရၾကပါဘူး။ သူေဟာတဲ့ ေမတၱာစကား တစ္ခြန္းတစ္ခြန္းမွာ ဒုကၡသည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေသသြားၾကၿပီလဲ။ ဘယ္လို ဆင္းရဲေနၾကသလဲ။ စဥ္းစားမိဟန္ မတူပါဘူး။  ကြ်န္မ စဥ္းစားမိတာက အေကာင္းစား ဝတ္႐ံုထဲက တစ္ေဒၚလာေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဆင္းရဲဒုကၡၿငိမ္းေအးဖို႔ အသံုးျပဳလိုက္ႏိုင္ရင္ သူေဟာတဲ့ တရားေတြ ပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိလာမွာ...။ ဒီကဘုန္းႀကီးေတြ ေဒၚလာ (၅၀ဝ၀)တန္ သကၤန္းမ်ိဳး ဝတ္ၾကတာ မေတြ႔ရလို႔ ကြ်န္မဝမ္းသာပါတယ္။

ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္တာ ဒါပထမဆံုးပါ။ အခု တရားထိုင္တာဟာလည္း ပထမဆံုး ဘာသာေရး အေတြ႔အၾကံဳပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆယ့္သံုးႏွစ္သမီး တုန္းကေတာ့ “သိဒၶတၳ”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အရမ္း သေဘာက်တာပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ ကမၼ႒ာန္းကို မသိခင္ကတည္းက သေဘာတရားကိုေတာ့ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္မ ပန္းခ်ီေက်ာင္း တက္တုန္းက နည္းျပဆရာဟာ ပန္းခ်ီမဆြဲခင္ ခါးကိုစန္႔စန္႔ထား၊ မတ္မတ္ထိုင္၊ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဝင္ေလထြက္ေလ မွန္မွန္႐ိႈက္ေနတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အခု ကြ်န္မဒီမွာ တရားထိုင္ရတာနဲ႔ သေဘာတူပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲတာနဲ႔ တရားထိုင္တာကို ဆက္စပ္မရခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ပန္းခ်ီနည္းျပဆရာကို နားလည္ပါၿပီ။ တရားထိုင္ရင္း ေတြ႔ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက သံုးဘက္ျမင္ေတြပဲ။ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ေလးနက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ေရးစပ္ႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းကိုလည္း တရားထိုင္နည္း သင္ေပးရဦးမယ္။

တရားထိုင္ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး တရားနဲ႔ ေနထိုင္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီက ရိပ္သာမွာလို တရားထိုင္ခ်ိန္ မ်ားမ်ားမရႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူရမယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဆိုရင္ေတာ့ အိႏၵိယ သြားၿပီးတရားထိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီကိုလည္း ျပန္လာခ်င္ပါေသးတယ္။ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့။

(င)

ေမာ္နီကာဆိုေသာ လိပ္ျပာေလးသည္ တရားဝတ္ရည္ကို ျမည္းစမ္းစားသံုးကာ ေနရင္းရပ္ဘံု သူ႔သိုက္ျမံဳသို႔ ျပန္သြားေလၿပီ။ သူ ပ်ံသန္းသြားပါေလၿပီ။ ျမည္းသံုးမိေသာ ဝတ္ရည္ခ်ိဳျမ၊ ဓမၼရသ၊ သႏၲရသနိဒါန္းကို သူ မေနာေခြ႔သြားသည္။ ဤကဲ့သို႔ အလားတူေသာ ထိုထိုထို ထိုထိုထို လိပ္ျပာမ်ားအတြက္ ဥယ်ာဥ္ပိုင္ရွင္မ်ား ဥယ်ာဥ္သာကို သလ်က္၊ အားသြန္တိုးခ်ဲ႕ ေနၾကဆဲ။ ေခြ်းသံတ႐ႊဲ႐ႊဲ အားခဲေနၾကသည္ကား မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္။ ဥယ်ာဥ္သာအတြက္ အားသြန္ႀကိဳးပမ္း ေနၾကသူမ်ားထဲမွ ဆိုေရးရွိသူ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဆိုသင့္ေသးသည္။ ဆိုခ်င္ေသးသည္။ ဖိတ္ေခၚရေပဦးမည္။ လာေလာ့ လိပ္ျပာ၊ ေသာက္သံုး ပါလွည့္ ဝတ္ရည္၊ ဓမၼအဆီ ၿမိဳက္ဝတ္ရည္...။

ရွင္အာစာရ

-----

Comment:

-       အတြဲ-အမွတ္ မသိရေသာ “ဘာသာေသြးမဂၢဇင္း”မွ

-       ငယ္ငယ္က လက္ေရး နည္းနည္း လွသလိုပဲ။

-       ႀကီးလာေတာ့ မွန္ျခစ္ေတြ မ်ားမ်ားလာသလားလို႔။

:)

ရွင္အာစာရ