တရားမင္းသခင္ - ၃၉။ အၿငိမ္းသို႔ အလွမ္း

(. . . . . မွ အဆက္)

ညေနခင္း ေလေျပညႇင္းေၾကာင့္ ေအးစိမ့္စိမ့္ ရွိေန၏။ သစ္ပင္တို႔၌ ေက်းငွက္တစ္ခ်ိဳ႕ အိပ္တန္း၀င္ၾကေလၿပီ။ အခ်ိဳ႕ေသာ သစ္ပင္တို႔ေအာက္၌ ရဟန္းေတာ္မ်ား သမာဓိစ်ာန္ ၀င္စားလ်က္ တရားအားထုတ္ေနၾကသည္။ ဘုရားရွင္၏ ထံေတာ္ေမွာက္မွ ေျပးထြက္လာခဲ့ေသာ ဥပၸလ၀ဏ္သည္ ေတာအုပ္အတြင္း၌ ညေနခင္း သစ္ရိပ္ရွည္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္နင္းေလွ်ာက္လ်က္ ရွိေန၏။ သူ႔ ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္၀ေပေတာ့မည္။ ဥပၸလ၀ဏ္သည္ သစ္ပင္ရိပ္တို႔၌ ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ေနသည့္ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို အားက်ေငးေမာရင္း ေတာအုပ္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနသည္။ ဘိကၡနီ အရွင္မ ပဇာပတိ၏ ထံေတာ္ေမွာက္ေရာက္လွ်င္ ေလွ်ာက္ထားရမည့္ စကား၀ါက်တို႔ကို စိတ္ကူးျဖင့္ စီစဥ္ေန၏။ ထိုစဥ္ လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ဥပၸလ၀ဏ္ေနာက္သို႔ အေျပးအလႊား လိုက္လာေနသည္။ လူငယ္၏ ေျခသံျပင္းျပင္းတို႔ကို ၾကားရေသာ ေက်းငွက္တစ္ခ်ိဳ႕ လန္႔ပ်ံသြားၾက၏။

“ရပ္လုိက္စမ္း”ဟု လူငယ္က လွမ္းေအာ္သည္။

လူငယ္သည္ ဥပၸလ၀ဏ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ေရာက္လာ၏။ လူငယ္၏ မ်က္လံုးမ်ား တဏွာေပမရာဂျဖင့္ ရႊန္းလဲ့ေတာက္ပေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသူ ဥပၸလ၀ဏ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။ ဥပၸလ၀ဏ္သည္ လူငယ္ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သုတ္ေျခတင္၍ ေျပး၏။ လူငယ္လည္း ဥပၸလ၀ဏ္ေနာက္သို႔ အေျပးလိုက္ေနသည္။ ဥပၸလ၀ဏ္ လြတ္ေအာင္မေျပးႏိုင္။ လူငယ္သည္ ဥပၸလ၀ဏ္ကို မီသြား၏။

လူငယ္သည္ ဥပၸလ၀ဏ္၏ လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ဆြဲကိုင္လိုက္ရင္း “ဘယ္ေျပးမွာလဲ”ဟု ေမး၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေမာတေကာ ျဖစ္ေနၾကသည္။

“ဘိကၡဳနီေက်ာင္း . . . ဘိကၡဳနီေက်ာင္း”ဟု ဥပၸလ၀ဏ္က ကတုန္ကယင္ႏွင့္ ေျဖ၏။

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မမရယ္ . . .”

“သြားစမ္းပါ . . .။ အို . . .။ သြားပါ . . .။ လႊတ္ပါ။ ငါ့ဟာငါ သြားပါရေစ”ဟု ဥပၸလ၀ဏ္က လူငယ္ကို ေတာင္းပန္၏။

လူငယ့္လက္မွ လြတ္ရန္ ဥပၸလ၀ဏ္ ႐ုန္းေနသည္။ လြတ္ေအာင္ မ႐ုန္းႏိုင္၍ လူငယ္၏ လက္ကို ပါးစပ္ႏွင့္ ကိုက္၏။ ကုတ္မိကုတ္ရာ လက္ႏွင့္ ကုတ္ဖဲ့၏။

“လက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ရတနာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရင္ အ႐ူးေပါ့ . . .။ မမ . . . မမကို ကၽြန္ေတာ္ သြားခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူး။ မမက အပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္ထက္ ပိုလွတယ္။ မမရဲ့ မ်က္လံုးေတြက သမင္မေလးရဲ့ မ်က္လံုးေတြလိုပဲ . . .။ မမ . . . ဟသၤာေလးလိုလွတဲ့ မမဟာ ရေသ့ရဟန္း မလုပ္သင့္ဘူး . . .။ လာစမ္းပါ မမရယ္ . . .။ မမေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနၿပီ . . .။ မမရင္ခြင္ထဲ ခို၀င္ပါရေစ . . .။ မမရဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာ ေၾကာင္ေၾကာင္ေငးေငး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေတာက္ပေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္စမ္းပါ။ စိုးရြံ႕ေနတဲ့ မမရဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာ မိုးႀကိဳးလွ်ပ္စီးလို ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ ထိုးေဖာက္ေနတယ္။ မမ . . . မမ ဘာ လိုခ်င္သလဲ ေျပာစမ္းပါ။ မမ လိုခ်င္တာေတြ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္။ လာစမ္းပါ မမရယ္ . . .။”

လူငယ္သည္ ရာဂေၾကာင့္ ႐ူးသြပ္ေန၏။ ဥပၸလ၀ဏ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေန၏။  လူငယ္ကိုယ္တိုင္လည္း တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနသည္။

“ေကာင္ေလး . . . ငါကို လႊတ္ပါ . . .။ ငါ့မွာ အဲဒီလို စိတ္ေတြ မရွိဘူး . . .။ စိတ္ကုန္တယ္ . . .။ ဘုရားရွင္က ငါ့ကို ရဟန္းျပဳခြင့္ ေပးလိုက္လို႔ အခု ငါ အရွင္မ ပဇာပတိဆီ သြားေနတာ။”

“ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ မမရယ္ . . ။ ရဟန္း၀တ္ဖို႔ . . . ဟုတ္လား။ မမ . . . ဟိုဘက္မွာ အင္ၾကင္းေတြ ပြင့္ေနတယ္ . . .။ ေလညႇင္းကလည္း ေအးေအးနဲ႔ . . . အင္ၾကင္းပြင့္ေႂကြေတြ ေမြ႔ယာခင္းေနတယ္ . . . မမရဲ့ . . .။”

“အဲဒီလို ယုတ္နိမ့္ ေအာက္တန္းက်တာေတြ ငါ အလိုမရွိဘူး။ ငါ့မွာ ရမၼက္ဆႏၵေတြ ခန္းေျခာက္ခဲ့ၿပီ။ မင္းက ဒီစိတ္နဲ႔ ႐ူးေနတာပဲ။ လႊတ္စမ္းကြယ္ . . . ငါ သြားမယ္။ သြားပါရေစ . . .။”

ရာဂဘီလူး ပူး၀င္ေနသည့္ လူငယ္သည္ ဥပၸလ၀ဏ္၏ ေတာင္းပန္မႈကို အေရးမစိုက္ေပ။ လူငယ္သည္ ဥပၸလ၀ဏ္ကို သိမ္းၾကံဳးေပြ႔ဖက္လိုက္ၿပီး ဥပၸလ၀ဏ္၏ မ်က္လံုး ပါးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို နမ္းရႈိက္ေန၏။ ဥပၸလ၀ဏ္လည္း ကိုယ္ကိုလူးလြန္႔၍ လြတ္ရန္႐ုန္းရင္း  က်ဴးလြန္ေစာ္ကားသူ လူငယ္ကို ပါးစပ္ႏွင့္ ကိုက္၏။

“ကိုက္ပါ။ ကိုက္စမ္းပါ။ မနာပါဘူး။”

လူငယ္သည္ ဥပၸလ၀ဏ္ကို မလႊတ္။ ဥပၸလ၀ဏ္ အားသြန္ႀကိဳး၍ ႐ုန္း၏။ ဟစ္ေအာ္ငိုယိုရင္း လူငယ္ကို ကုတ္ဖဲ့၏။ ကိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ဥပၸလ၀ဏ္ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္။ ဥပၸလ၀ဏ္ အားေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြား၏။ ပတ္၀န္းက်င္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

**********

သစ္ရိပ္ရွည္တို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ျဖစ္၏။ ေမွာင္စပ်ိဳးေလၿပီ။ ဥပၸလ၀ဏ္သည္ သစ္ရြက္ေႂကြမ်ားေပၚထိုင္လ်က္ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဖိအုပ္ရင္း ႐ႈိက္ငိုေန၏။ ညသည္ ေမွာင္သည္ထက္ ေမွာင္လာေနသည္။ အေအးဓာတ္လည္း ပို၍ ျပင္းထန္လာ၏။ လူငယ္သည္ သူ႔အက်ႌကို ခၽြတ္၍ ဥပၸလ၀ဏ္၏ ေနာက္ေက်ာ္ေပၚမွာ ျခံဳေပးလိုက္သည္။

ဥပၸလ၀ဏ္သည္ သမင္မငယ္၏ မ်က္လံုးတို႔ကဲ့သို႔ ေတာက္ပသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ရာဂဘီလူး လူငယ္၏ မ်က္ႏွာကို ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေန၏။ ႐ႈိက္၍ ႐ႈိက္၍လည္း ငိုေနသည္။

“အို . . . သုဓီရ။ မင္း . . . ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ။ မင္း ငါ့ကို သတ္ပစ္လိုက္တာကမွ ေတာ္အံုးမယ္ . . .။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာလဲ။ အရွင္မ ပဇာပတိဆီကိုလည္း ငါ မသြားရဲေတာ့ဘူး။ မင္း ငါ့ကို ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းတယ္ . . .။ မင္း ေတာ္ေတာ္မိုက္တာပဲ . . .။ အို . . . ေဒ၀ါတို႔ . . . ျဗဟၼာတို႔ . . .။”

သုဓီရသည္ ဥပၸလ၀ဏ္ကို မ်က္ႏွာလႊဲေန၏။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်အတြက္ လူငယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္။ လူငယ္သည္ ဤေနရာမွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနသည္။ ေနာင္တျဖင့္ ပူပန္ေနသည္။

“သုဓီရ . . . ေျပာစမ္းပါအံုး။ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ . . . ဟင္း . . . ေျပာစမ္း . . .။”                                                                                                                                                                      

ဥပၸလ၀ဏ္သည္ ငိုေႂကြးရင္ ဟစ္ေအာ္ေန၏။

သုဓီရသည္ ဥပၸလ၀ဏ္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ေတာင္းပန္၏။

“မသိေတာ့ပါဘူး မမရယ္ . . .။ ဘယ္လို မေကာင္းဆိုး၀ါး ပူး၀င္သြားတယ္ မသိဘူး။ မမရဲ့ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးသြပ္သြားပဲ သိေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း . . . ဘ၀ရဲ့ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ပံုကို ဆင္ျခင္မိၿပီး သံေ၀ဂရလို႔ မယားနဲ႔ မိဘေတြကို စြန္႔ခြာၿပီး လာခဲ့တာပါ။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶရဲ့ ထံေတာ္္မွာ ရဟန္းျပဳခြင့္ရဖို႔ မိဘေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေတာင္းပန္ခဲ့ရတာပါ။ ရဟန္းျပဳဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ဘုရားရွင္ဆီ သြားေနရင္း မမကို ေတြ႔လုိက္ရတာပဲ . . .။ မမ . . . ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း အ႐ူးအမူး ျဖစ္ခဲ့တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ . . .။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ထဲ ပူး၀င္လာတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လႊမ္းမိုးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ႈံးခဲ့ရတယ္ . . .။”

“အို . . . အခု ငါ ဘယ္သြားရမွန္း မသိေတာ့ဘူး . . .”ဟု ဥပၸလ၀ဏ္ ညည္းညဴေန၏။

“ရွင္ေတာ္ဗုဒၶဆီ သြားတာေပါ့ မမရယ္ . . .။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶကို အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္ထားလိုက္တာေပါ့။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူမွာပါ။ လူေတြရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားမွန္ကို ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေတာ္မူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွင္ေတာ္ဗုဒၶဆီ သြားမွာပါ။”

သုဓီရသည္ ေရွ႕ကဦးေဆာင္၍ ဘုရားရွင္ထံသို႔ သြားေန၏။ ဥပၸ၀ဏ္လည္း ငိုယိုရင္း ေနာက္က လိုက္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သားတို႔ ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းေတာ္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိၾကေလၿပီ။ ဥပၸလ၀ဏ္သည္ ဘုရားရွင္ကို ရင္ဆိုင္ရန္ ေၾကာက္လန္႔ေန၏။ ရွက္ရြံ႕ေန၏။ သို႔ျဖစ္၍ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ မသြားဘဲ ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ဘက္၌ ရပ္လ်က္သာ ငိုေနေလ၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

:)

ရွင္အာစာရ

Ref:

Portrait of the Buddha (from a Novelist's Pen) by Jayasena Jayakody, English Translation by K. D. de Lanerolle. FOR FREE DISTRIPUTION - NOT FOR SALE.

(ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း အျပည့္အစံု မေတြ႔ရပါ။)