Good Friend (Part 5) - မိတ္ေဆြေကာင္း (အပိုင္း ၅)

(. . . . . မွ အဆက္)

ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္ျခင္း၊ ႏွလံုးကိုပြားေစျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ကိုယ္ႏႈတ္ သိမ္ေမြ႔၍ စိတ္ထားလည္း ႏူးညံ့ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္သူ ျဖစ္ေပသည္။

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ သူ႔ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ ေစသူပင္ ျဖစ္၏။ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာရေသာေၾကာင့္ ေတြ႔ခြင့္ဆံုခြင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနရသူ ပင္ျဖစ္၏။

ဘဝါဘဝက ခ်ဖူးေသာေရစက္ ပႏၷက္ဖူးေသာ သစၥာေၾကာင့္ ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးအပ္သူမ်ားသည္ အထူးမိတ္ဖြဲ႔စရာ မလိုေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ တစ္ခါ ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္သက္တာအတြက္ ယံုၾကည္ရေသာ လက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္လာႏိုင္၏။

ေရွးေရွးေသာ ဘဝအဆက္ဆက္က ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသူကို ေတြ႔လိုက္ သည္ႏွင့္ ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္တတ္ေၾကာင္း သာေကတဇာတ္ျဖင့္ ထင္ရွားေစအပ္၏။

သာေကတဇာတ္

တစ္ခါေသာ္ ဘုရားရွင္သည္ သံဃာေတာ္မ်ား ျခံရံလ်က္ သာေကတျမိဳ႕သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ပုဏၰားအိုတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္၏ ေျခဖျမက္တို႔ကို ကိုင္၍ “ခ်စ္သား..... သားတို႔မည္သည္ မိအိုဖအိုကို လုပ္ေကြ်းရ၏။ သင့္မိခင္ကို ၾကည့္ရန္လိုက္ခဲ့ေလာ့”ဟု ဆို၍ ဘုရားရွင္ကို သူ႔အိမ္သို႔ ပင့္သြား၏။

အိမ္ေရာက္ေသာ္ ပုေဏၰးမသည္လည္း ဘုရားရွင္ကို သားကဲ့သို႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံ၍ ငိုေႂကြး၏။ သားသမီးတို႔ကိုလည္း ေခၚ၍ သင္တို႔အစ္ကိုကို ရွိခိုးေလာ့ဟုဆိုကာ ဘုရားရွင္အား ရွိခိုးေစ၏။ ပုဏၰားလင္မယားတို႔သည္ စိတ္အလို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ အလွဴႀကီး ေပး၏။

ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေသာ ဘုရားရွင္သည္ ဇရာသုတ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ “ပုဏၰားလင္မယားကား ေရွးဘဝငါးရာစီ၌ ငါ၏ အမိ၊ အဘ၊ မိေထြး၊ ဘေထြး၊ မိႀကီး၊ ဘႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ပုဏၰား လင္မယားတို႔၏ လက္၌ ဘဝေထာင့္ငါးရာစီ ငါ ႀကီးျပင္းခဲ့ရၿပီ”ဟု ဘဝသံုးေထာင္ကို ျပ၍ အတိတ္ဇာတ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။

“ေရွးဘဝက ခ်စ္ခင္ကြ်မ္းဝင္ဖူးသူကို ေတြ႔ရလွ်င္ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ ၾကည္ညိဳ၏”ဟု ေဟာေတာ္မူေလသည္။

မိသားစုအတြင္း ထားရွိေသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အေပါင္းအသင္းတို႔အေပၚ ထားရွိေသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းတို႔သည္ ေပမမည္၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယက္ မခြဲႏိုင္ မခြာရက္ျဖစ္ေအာင္ တုပ္ေႏွာင္တတ္ေသာေၾကာင့္ သံေယာဥ္ႀကိဳး ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။

တရားကိုယ္အားျဖင့္ အပါယ္ခ်ႏိုင္သည့္ တဏွာေလာဘပင္ ျဖစ္၏။ ေဂဟႆိတေပမ တဏွာသည္ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ဆိုလွ်င္ အပါယ္ခ်ႏိုင္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရ၏ အပါယ္မခ်ႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုသိုလ္မွီရာ ရွိသူသည္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈေၾကာင့္ အပါယ္မက်။

ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲသည္ ေရမွာ နစ္ျမဳပ္တတ္ေသာ္လည္း ေလွသေဘၤာတို႔၌ တည္၍ ေရေပၚမွာ ေမ်ာႏိုင္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပသည္။

အျပန္အလွန္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသူမ်ားသည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အေထာက္အပံ့ယူ၍ အပါယ္မက်ဘဲ ဘဝဆက္တိုင္း ေပါင္းဆံုႏိုင္ ၾက၏။

ဘဝအဆက္ဆက္ အတူေပါင္းခဲ့ရသူတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးၾက၍ ေနာက္ေနာက္ဘဝ၌လည္း အတူျဖစ္လိုၾကေၾကာင္း ပထမ သမဇီဝီသုတ္၌ ေတြ႔ရ၏။

ပထမသမဇီဝီသုတ္

ဘုရားရွင္သည္ ေဘသကာဠေတာ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ တစ္ေန႔သ၌ နကုလပိတာမည္ေသာ သူႂကြယ္အိမ္သို႔ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူ၏။

ထိုအခါ သူႂကြယ္က “တပည့္ေတာ္သည္ နကုလမာတာကို ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါမွစ၍ အျခား တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မဆိုထားဘိ စိတ္ႏွင့္ပင္ မျပစ္မွားဖူးပါ။ နကုလမာတာကို ယခုဘဝမွာလည္း အျမဲၾကည့္ေနခ်င္ ပါသည္။ သံသရာမွာလည္း အျမဲ ျမင္လိုပါသည္။”ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။

ထိုစကားကို ၾကားလွ်င္ နကုလမာတာကလည္း “တပည့္ေတာ္မသည္ နကုလပိတာ၏ အိမ္သို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ လိုက္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခါမွစ၍ အျခားတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မဆိုထားဘိ စိတ္ႏွင့္ပင္ မျပစ္မွားဖူးပါ။ နကုလပိတာကို ယခုဘဝမွာလည္း အျမဲ ၾကည့္ေနခ်င္ပါသည္။ သံသရာမွာလည္း အျမဲ ျမင္လိုပါသည္။”ဟု အားက်မခံ ျပန္ေလွ်ာက္၏။

ထိုသမီးခင္ပြန္းတို႔ကို ဘုရားရွင္က “ယခုဘဝ၌ ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ ၾကည္ျဖဴျမတ္ႏိုးၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္ ေနာက္ေနာင္ဘဝ၌လည္း မကြဲမကြာ ျဖစ္လိုၾကလွ်င္ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာတို႔ တူညီၾကရမည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ေလးစားထိုက္ျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဂုဏ္ရွိန္ဝါ ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ေလးစားထိုက္သူပင္ ျဖစ္၏။

အေပါင္းအသင္းကို ဂုဏ္ေၾကာင့္လည္း ေလးစားအပ္၏။ ကိုယ့္ကို ေလးစားေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုျပန္၍ ေလးစားရသည္လည္း ရွိ၏။ ေန႔စဥ္ဘဝ လူမႈဆက္ဆံေရး၌ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈသည္ အေရးပါ၏။

အျပန္အလွန္ ေလးစားတတ္၍ ေလးစားစရာ ေကာင္းေသာ မိတ္ေဆြမ်ား အေၾကာင္းကို တိတၱိရဇာတ္၌ ေတြ႔ႏိုင္၏။

တိတၳိရဇာတ္

ေရွးအခါက ခါ၊ ေမ်ာက္၊ ဆင္ဟူေသာ မိတ္ေဆြသံုးဦးသည္ ဟိမဝႏၲာအရပ္၌ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ကို အမွီျပဳ၍ ေနၾက၏။

၎တို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း မ႐ိုေသၾကကုန္။ တစ္ေန႔ေသာ္ ႀကီးျမတ္သူကို အ႐ိုအေသျပဳရန္ အခ်င္းခ်င္း သေဘာတူၾက၏။ ၎တို႔မွီခိုရာ ေညာင္ပင္ကို အမွတ္အသားျပဳ၍ အသက္အ႐ြယ္ကို ဆံုးျဖတ္ၾက၏။

ဆင္သည္ ငယ္စဥ္အခါက ေညာင္ပင္ကို ေပါင္ျဖင့္ ခြ၍ သြားဖူး၏။ ဆင္ ငယ္စဥ္က ေညာင္ပင္သည္ အေတာ္အတန္ ႀကီးေနၿပီ ျဖစ္၏။

ေမ်ာက္သည္ ငယ္စဥ္အခါက ေညာင္ပင္၏ အၫြန္႔ကို ထိုင္ေနရင္း ကိုက္စားဖူး၏။ ေမ်ာက္ ငယ္စဥ္အခါက ေညာင္ပင္သည္ ေပါက္ခါစသာ ရွိေသး၏။

ခါ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ေညာင္ပင္ မရွိေသးေပ။ ခါသည္ အျခားအရပ္မွ ေညာင္သီးကို စား၍ ထိုအရပ္၌ မစင္စြန္႔၏။ ခါ၏ မစင္ႏွင့္ ပါလာေသာ ေညာင္ေစ့သည္ အပင္ေပါက္၍ ထိုေညာင္ပင္ ျဖစ္လာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ခါသည္ ပဋိသေႏၶအားျဖင့္ အႀကီးဆံုးျဖစ္၍ ဆင္သည္ အငယ္ဆံုးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္ႏွင့္ ေမ်ာက္တို႔က ခါကို ႐ိုေသ လုပ္ေကြ်းၾက၏။ ထိုသတၱဝါတို႔ ေသလြန္ေသာ္ နတ္ျပည္လားၾက၏။

ဆံုးမတတ္ျခင္း ႏွင့္ ဆံုးမခံႏိုင္ျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ အေတြးအေခၚ ရွိ၍ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လမ္းညႊန္းတတ္သူ၊ သြန္သင္ဆံုးမ တတ္သူပင္ ျဖစ္၏။

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ စိတ္ေနသေဘာထား ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမွားကို ကန္႔ကြက္၍ျဖစ္ေစ၊ အမွန္ကို ညႊန္ျပ၍ျဖစ္ေစ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ဆံုးမသည္ကိုလည္း ခံယူႏိုင္သူပင္ ျဖစ္၏။

အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း၏ ဆံုးမစကား တစ္ခြန္းသည္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္၏။ ဆံုးမတတ္ျခင္း ႏွင့္ အဆံုးမ ခံႏိုင္ျခင္းတို႔သည္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း လကၡဏာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဆံုးမစကားသည္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေၾကာင္း ျဖစ္၏။

စူဠေသ႒ိဇာတ္ေတာ္လာ ဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္သည္ ဘုရားေလာင္း ပညာရွိ၏ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေလးလအတြင္း အသျပာႏွစ္သိန္း ခ်မ္းသာခဲ့ဖူး၏။

စူဠေသ႒ိဇာတ္

ေရွးအခါက စူဠေသ႒ိမည္ေသာ ဘုရားေလာင္း သူေဌးသည္ အတိတ္နိမိတ္ကို နားလည္၏။ တစ္ေန႔ေသာ္ ဗာရာဏသီ မင္းႀကီးထံ အခစားဝင္ေသာ သူေဌးသည္ လမ္းခရီး၌ ႂကြက္ေသတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕၏။ ထိုအခိုက္ နကၡတ္ကို တြက္ခ်က္၍ “ပညာရွိသူသည္ ဤႂကြက္ေသကို အရင္းျပဳ၍ သားမယားကို ေမြးျမဴႏိုင္ပါလိမ့္မည္” ဟုေျပာ၏။

ထိုစကားကိုၾကားေသာ ဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္သည္ ႂကြက္ေသကို ေကာက္ယူ၍ ေဈး၌ ေၾကာင္စာအျဖစ္ ေရာင္းလိုက္ရာ အသျပာ တစ္ခ်င္ေရြးရ၏။

ထိုအသျပာျဖင့္ တင္လဲခဲ ဝယ္ယူ၏။ ထို႔ေနာက္ ေတာမွျပန္လာေသာ ပန္းသည္တို႔ကို တင္လဲ အနည္းငယ္စီ ေပး၍  ေရတိုက္၏။ ပန္းသည္တို႔က သူ႔ကို ပန္းတစ္ဆုပ္စီ ေပးခဲ့၏။ ထိုပန္းတို႔ကိုေရာင္း၍ တင္လဲဝယ္ျပန္၏။ တင္လဲႏွင့္ ေရအိုးတို႔ကို ယူေဆာင္၍ ပန္းသည္တို႔ကို ေရွးနည္းအတိုင္း ျပဳစု၏။ ပန္းသည္တို႔က တစ္ဝက္ခူးျပီးေသာ ပန္းတို႔ကိုေပး၏။ ထိုပန္းတို႔ကို ေရာင္း၏။ ဤသို႔လွ်င္ ဆင္းရဲ သားသည္ မၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္း အသျပာ ရွစ္က်ပ္ရ၏။

ေလမိုးက်ေသာ တစ္ေန႔သ၌ မင္းဥယ်ာဥ္ အတြင္းဝယ္ သစ္ရြက္ေျခာက္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္တို႔ ေႂကြက်၏။ ဆင္းရဲသားသည္ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကို ခြင့္ေတာင္းကာ သစ္ရြက္ေျခာက္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္တို႔ကို ရွင္းလင္း သုတ္သင္၏။ ကစားေနၾကေသာ ကေလးတို႔ကို တင္လဲေကြ်းကာ လုပ္အားေပးေစ၏။ ထင္းသစ္ရြက္တို႔ကို ဥယ်ာဥ္တံခါးမွာ စုပံုေစ၏။ ထိုထင္းတို႔ကို မင္း၏ အိုးထိန္းသည္ထံ ေရာင္းလိုက္ရာ အသျပာတစ္ဆယ့္ ေျခာက္က်ပ္ႏွင့္ အိုးငါးလံုးရ၏။

ဤသို႔ အသျပာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးက်ပ္ ရလာ၏။ ထို႔ေနာက္ ျမက္ရိတ္သမားတို႔ကို ၿမိဳ႕တံခါးမွ ၾကိဳ၍ ေရတိုက္၏။ ျမက္ရိတ္ သမားတို႔က ေက်းဇူးတံု႔ျပန္လိုၾက၏။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္မတန္ ေသးေသာေၾကာင့္ တားျမစ္ရ၏။

ထို႔ေနာက္ ဆင္းရဲသားသည္ ကုန္းေၾကာင္းအမႈေဆာင္သူ၊ ေရေၾကာင္း အမႈေဆာင္သူ မင္းမႈထမ္းတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီး၏။ ကုန္းေၾကာင္း အမႈေဆာင္သူတို႔ထံမွ ျမင္းကုန္သည္ ငါးရာ လာလိမ့္မည္ဟု ၾကားသိရေသာ ဆင္းရဲသားသည္ ျမက္ရိတ္သမားတို႔ ထံမွ ျမက္တစ္စည္းစီ ေတာင္း၏။ ထို႔ျပင္ သူ႔အရင္ဦး၍ မည္သူ႔ကိုမွ် ျမက္မေရာင္းရန္လည္း ေတာင္းပန္ ထား၏။ ထိုအခါ ျမင္းကုန္သည္တို႔သည္ ျမိဳ႕၌ ျမင္းစာ မရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားထံမွ အသျပာ တစ္ေထာင္ျဖင့္ ျမက္ဝယ္ရ၏။

ဤသို႔စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ဆင္းရဲသားသည္ ေလးလအတြင္း မွာပင္ အသျပာႏွစ္သိန္း ခ်မ္းသာလာ၏။

ဤဇာတ္ေတာ္၌ ဆင္းရဲသားသည္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးပမ္းမႈျဖင့္ ခ်မ္းသာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားေလာင္း၏ တန္ဖိုးရွိေသာ စကားသည္ သူ႔ဘဝ ေျပာင္းလဲရန္ အဓိကက်ေသာ အေၾကာင္းရင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ဘုရားေလာင္းသည္ ဆင္းရဲသားကို တိုက္႐ိုက္ရည္ရြယ္၍ အၾကံေပး ဆံုးမခဲ့သည္ မဟုတ္။ ပါးနပ္ေသာ ဆင္းရဲသားက အခြင့္အေရးကို အရယူခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ တိုက္႐ိုက္ မဆိုေသာ္လည္း ပညာရွိတို႔၏ စကားသည္ အသံုးခ်တတ္သူအတြက္ အသံုးက် လွေပသည္။ က်ိဳးေၾကာင္းျပ၍ ဆံုးမေသာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း သူေတာ္ေကာင္း တို႔၏ စကားသည္ အဘယ္မွာ အက်ိဳးမရွိဘဲ ေနမည္နည္း။ မုခ် အက်ိဳးရွိသည္သာတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆံုးမစကား ေျပာၾကားတတ္ျခင္းကို မိတ္ေဆြေကာင္း လကၡဏာအျဖစ္ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ေျမာ္ျမင္တတ္သိသူ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔က တာဝန္သိသိ ဆံုးမပါေသာ္လည္း ထိုဆံုးမမႈကို လက္မခံလွ်င္ နစ္နာပ်က္စီးတတ္ေၾကာင္း ေအာက္ပါ ဇာတ္ေတာ္မ်ား၌ ထင္ရွား၏။

ဒုဗၺစဇာတ္

ေရွးအခါက ဘုရားအေလာင္းသည္ လွံခုန္ေသာ အတတ္ကို သင္ယူ၍ ဆရာႏွင့္အတူ လွည့္လည္သြား၏။ ဆရာႀကီးသည္ လွံေလးစင္းကို ခုန္ႏိုင္၏။ တစ္ခါေသာ္ ရြာငယ္တစ္ခု၌ ပညာျပ၏။ သူရာယစ္မူးေနေသာ ဆရာသည္ လွံငါးစင္ကို ခုန္ရန္ စီစဥ္၏။ ဘုရားေလာင္းက ေလးစင္းသာခုန္ရန္ ေျပာ၏။ ဘုရားေလာင္း၏ စကားကို နားမေထာင္ဘဲ လွံငါးစင္းကိုခုန္ေသာ လွံဆရာသည္ လွံစူး၍ေသရ၏။

ေဝဒဗၺဇာတ္

ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္းသည္ ေဝဒဗၺမႏၲာန္ကိုတတ္ေသာ ပုဏၰား တစ္ေယာက္ထံ၌ ပညာသင္ယူ၏။ ဆရာပုဏၰားသည္ နကၡတ္မြန္းတည့္ခ်ိန္၌ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္၍ မႏၲာန္ကိုရြတ္ၿပီး ရတနာမိုး ရြာေစႏိုင္၏။

တစ္ခါေသာ္ အမႈကိစၥျဖင့္ ေစတတိုင္းသို႔သြားေသာ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္သည္ လမ္းခရီး၌ ခိုးသူဖမ္းဆီးျခင္း ခံရ၏။ ခိုးသူတို႔သည္ တပည့္ကို လႊတ္လိုက္၏။ တပည့္သည္ ဆရာကို ေရြးထုတ္ရန္  ဥစၥာသြားယူရ၏။

ဘုရားေလာင္းသည္ “ယေန႔ ဥစၥာမိုး ရြာေစတတ္ေသာ နကၡတ္ထြန္းလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မႏၲာန္စြမ္း ျဖင့္ဥစၥာမိုး မရြာပါေစႏွင့္”ဟု ဆရာကို မွာၾကား၍ ဆရာကို ေရြးရန္ ဥစၥာ သြားယူ၏။

သို႔ေသာ္ ခိုးသူတို႔လက္၌ ဆင္းရဲမေနလိုေသာ ဆရာသည္ မႏၲာန္ျဖင့္ ဥစၥာမိုးရြာေစ၍ ခိုးသူတို႔ကို ဥစၥာေပးကာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့၏။

ထို ခိုးသားငါးရာတို႔ကို အျခား ခိုးသားငါးရာက ဖမ္းဆီးျပန္၏။ အဖမ္းခံရေသာ ခိုးသားတို႔က “ဥစၥာလိုလွ်င္ ပုဏၰားကို ဖမ္းပါ”ဟု လမ္းညႊန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပုဏၰားသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ အဖမ္းခံရ၏။ ထိုအခါ နကၡတ္ထြန္းရန္ တစ္ႏွစ္ ေစာင့္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မႏၲာန္စြမ္း မျပႏိုင္ေသာ ပုဏၰားကို ခိုးသူတို႔က အမ်က္ထြက္၍ သတ္ပစ္လိုက္ၾက၏။

ထို႔ေနာက္ ခိုးသူႏွစ္အုပ္စုသည္ အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္ၾကရာ ႏွစ္ေယာက္ သာက်န္၏။ ထိုႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္က ဥစၥာကို ေစာင့္ေနခဲ့၍ တစ္ေယာက္က ရြာသို႔သြား၍ ထမင္းခ်က္ရန္ သေဘာတူ၏။

ဥစၥာေစာင့္ရန္ တာဝန္က်ေသာ ခိုးသူသည္ ရြာမွျပန္လာေသာ ထမင္းခ်က္သမား ခိုးသူကို ဓားႏွင့္ ခုတ္သတ္လိုက္၏။

တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ေတာ့ေသာ ခိုးသူသည္  အသင့္ရွိေနေသာ ထမင္းထုပ္ကို စားေသာက္၍ အဆိပ္သင့္ေသ၏။ ထမင္းခ်က္သမား ခိုးသူသည္လည္း အႀကံသမား ျဖစ္၏။ ထမင္းထဲ၌ အဆိပ္ထည့္ထားခဲ့သည္။ ခိုးသူအားလံုး ေသၾကေသာအခါ ပိုင္ရွင္မဲ့ ဥစၥာတို႔သာ က်န္ခဲ့၏။

ထိုအခါ ဆရာကိုေ႐ြးရန္ ဥစၥာယူ၍ ျပန္လာေသာ ဘုရားေလာင္းသည္ ဥစၥာအားလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း ရ၏။

ဤဇာတ္ေတာ္၌ ဆရာပုဏၰားသည္ ဘုရားေလာင္းျဖစ္ေသာ တပည့္လိမၼာ၏ စကားေကာင္းကို မလိုက္နာေသာေၾကာင့္ ေသရျခင္း ျဖစ္၏။

သခၤဓမဇာတ္

ဘုရားေလာင္း ခ႐ုသင္းသည္ႏွင့္ ဖခင္တို႔သည္ ဗာရာဏသီျပည္ နကၡတ္သဘင္၌ ခ႐ုသင္းမႈတ္ျခင္းျဖင့္ ဥစၥာမ်ားစြာ ရခဲ့၍ အိမ္ျပန္လာၾက၏။

အျပန္ခရီး၌ ခိုးသူရွိေသာ ေတာကို ျဖတ္ၾကရ၏။ ထိုစဥ္ ဘုရားေလာင္းသည္ ခ႐ုသင္းကို အဆက္မျပတ္ မႈတ္ေသာ ဖခင္ကို တားျမစ္၏။ တားျမစ္မရေသာေၾကာင့္ ခ႐ုသင္းသံကို ၾကားေသာ ခိုးသူမ်ား ေရာက္လာၿပီး ဥစၥာမ်ားကို လုယူသြား၏။

စကားကို မလိုက္နာသူေၾကာင့္ ဆံုးမတတ္ေသာ ပညာရွိတို႔ပါ ေဘးေတြ႔ရတတ္ေၾကာင္း ဤဇာတ္ေတာ္၌ ထင္ရွား၏။

ေဘရိဝါဒကဇာတ္

ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္းစည္သည္ႏွင့္ သားျဖစ္သူတို႔သည္ ဗာရာဏသီျပည္ နကၡတ္သဘင္၌  စည္တီး၍ ဥစၥာမ်ားစြာ ရခဲ့၏။ ဗာရာဏသီမွ အျပန္ခရီး၌ သားျဖစ္သူသည္ စည္ကို အဆက္မျပတ္ တီး၏။ ဖခင္က ခရီးသြားေသာ မင္း၏ စည္ေတာ္ကဲ့သို႔ နား၍နား၍ တီးရန္ ဆံုးမ၏။

ခိုးသူတို႔သည္ စည္သံၾကား၍ မင္းစည္ဟု ထင္ေသာေၾကာင့္ ထြက္ေျပးၾက၏။ ထို႔ေနာက္ အဆက္မျပတ္တီးေသာ စည္ကား မင္းစည္မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆင္ျခင္၍ ျပန္လာၾက၏။ စံုစမ္းေသာအခါ စည္သည္သားအဖကို ေတြ႔၍ ထိုသားအဖ၏ ဥစၥာတို႔ကို လုယူလိုက္ၾက၏။

ဤဇာတ္ေတာ္၌လည္း စကားနားမေထာင္ သူႏွင့္အတူ ဆံုးမတတ္သူပါ ေဘးေတြ႔ရေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဆံုးမတတ္ျခင္းသည္ မိတ္ေဆြေကာင္း၏ ဂုဏ္အဂၤါ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ဆံုးမစကားကို လိုက္နာျခင္းသည္လည္း မိတ္ေဆြေကာင္း လကၡဏာပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)