အကၽြႏု္ပ္ အာနႏၵာ ဤသို႔ ၾကားနာမွတ္သားခဲ့ရပါ၏။ ဘုရားရွင္သည္ မဂဓတိုင္း မာတုလၿမိဳ႕၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ရဟန္းတို႔ကို ေခၚ၍ မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။
ရဟန္းတို႔ . . . သင္တို႔သည္ မိမိမွတစ္ပါး အျခားကိုးကြယ္ရာ မရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေလာ့။ တရားမွတစ္ပါး အျခားကိုးကြယ္ရာ မရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေလာ့။ ျပင္းစြာအားထုတ္လ်က္၊ ဆင္ျခင္လ်က္၊ သတိရွိလ်က္၊ ႐ုပ္အေပါင္း၌ ႐ုပ္အေပါင္းဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္၊ ေ၀ဒနာ၌ ေ၀ဒနာဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္၊ သညာ၌ သညာဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္၊ သခၤါရ၌ သခၤါရဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္၊ ေလာက၌ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္းႏွင့္ ႏွလံုးမသာျခင္းကို ပယ္ေဖ်ာက္၍ေနေသာ ရဟန္းသည္ မိမိမွတစ္ပါး အျခားကိုးကြယ္ရာ မရွိသည္ျဖစ္၍ ေနသည္မည္၏။ တရားမွ တစ္ပါးအျခား ကိုးကြယ္ရာ မရွိသည္ျဖစ္၍ ေနသည္မည္၏။
သင္ခ်စ္သားတို႔သည္ အဖဘုရားမွ ဆက္သက္လာသည့္ အေမြျဖစ္ကုန္ေသာ မိမိတို႔၏ က်က္စားရာအာ႐ံု၌ က်က္စားၾကကုန္ေလာ့။ သင္ခ်စ္သားတို႔၏ သႏၲာန္၌ ကိေလသာစေသာ မာရ္သည္ ၀င္ေရာက္ခြင့္ မရလတၱံ႔။ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ေဆာက္တည္ျခင္းေၾကာင့္ ကုသိုလ္၏ အက်ိဳးသည္ တိုးပြါး၏။
ဒဠႇေနမိ စၾကဝေတးမင္း
ေရွးအခါက ဒဠႇေနမိအမည္ရွိေသာ စၾကဝေတးမင္းသည္ ရွိ၏။ ထိုမင္းသည္ တိုင္းျပည္ကို အႏိုင္ထက္ျပဳ၍ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ မဟုတ္။ ႏွိပ္စက္၍ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ မဟုတ္။ ထိုမင္းသည္ တရားေစာင့္၏။ တရားႏွင့္အညီ မင္းျပဳ၏။ သမုဒၵရာေလးစင္း အပိုင္းအျခားရွိသည့္ ေလးကြ်န္းလံုးကို အစိုးရ၏။ ရန္အေပါင္းကို ေအာင္ျမင္၏။ တိုင္းႏိုင္ငံကို တည္ၿငိမ္ေစ၏။ “စၾကာရတနာ၊ ဆင္ရတနာ၊ ျမင္းရတနာ၊ ပတၱျမားရတနာ၊ မိန္းမရတနာ၊ သူေဌးရတနာ၊ သားႀကီးရတနာ”ဟူေသာ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံု၏။ ထိုမင္း၏ အေထာင္မကေသာ သားေတာ္တို႔သည္ ရဲရင့္ၾကကုန္၏။ သူရဲေကာင္း အဂၤါ႐ုပ္ရွိၾကကုန္၏။ တစ္ဖက္စစ္သည္တို႔ကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ၾကကုန္၏။ ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးျမတ္ေသာ ထိုမင္းသည္ တုတ္ဓားလက္နက္ မေဆာင္မူ၍သာလွ်င္ သမုဒၵရာအဆံုးရွိေသာ ဤေျမကို တရားသျဖင့္ ေအာင္ျမင္လ်က္ အုပ္စိုး၏။ မင္းစည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ရန္လည္း စိုးစဥ္းမွ်ေသာ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာမႈကို ျပဳရသည္မရွိ။
ထိုစၾက၀ေတးမင္း လက္ထက္၌ အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္း၏။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ေပ်ာ္ရႊင္၏။ မင္းသည္ တိုင္းသူျပည္သားတိုင္းကို ေစာင့္ေရွာက္၏။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ မင္းကို ေလးျမတ္စြာ ခ်စ္ၾကည္၏။ တိုင္းျပည္အတြင္း၌ အခ်င္းခ်င္း အမ်က္အအီ မရွိၾက။ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင့္သာ ၾကည့္ၾက၏။ အခ်င္းခ်င္း မဖိႏွိပ္။ အခ်င္းခ်င္း မကြပ္ညႇပ္။ မနာလိုသည္မရွိ။ ကုန္းေခ်ာသည္မရွိ။ လူသည္ လူကို လူလိုဆက္ဆံ၏။ လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ျပည့္စံုကံုလံုစြာ ပိုင္ဆိုင္ၾက၏။ မင္း၏ မွဴးမတ္အရာရွိတို႔သည္ လစာရိကၡာ လံုေလာက္ေသာေၾကာင့္ တံစိုးမစားၾက။ လာဘ္မယူၾက။ တိုင္းသူျပည္သားတိုင္း အခြင့္အေရး ညီမွ်ေသာေၾကာင့္ ငါ့ေဆြမ်ိဳးအတြက္ ငါ့ေဆြမ်ိဳးအတြက္ဟူ၍ အခြင့္ထူး ရွာရသည္ မရွိ။ ခိုက္ရန္မရွိ။ စစ္မက္လည္းကင္း၏။ အသတ္အျဖတ္ အခိုးအတိုက္ အလုအယက္ အမႈအခင္း အျငင္းအပြားလည္း ၿငိမ္း၏။ မင္း၏ လႊတ္ေတာ္ခံု႐ံုးသည္ အစဥ္အျမဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာ အလြန္အမင္း ခ်မ္းသာသူ အလြန္ရွား၏။ အလြန္အမင္း ဆင္းရဲသူလည္း အလြန္ရွား၏။ လူႏွင့္လူခ်င္း ႏႈိင္းစာေသာ္ အတန္းအလႊာ တူသူတို႔သာ မ်ားကုန္၏။ လူဦးေရသည္ အစဥ္အျမဲ တိုးပြားလ်က္ ရွိေန၏။ လူတို႔၏ အေရအတြက္ကား ကိုင္းပင္ျမင္ပင္အလား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား တိုးပြားေန၏။ တိုင္းျပည္ကို လုပ္ေကၽြးကုန္ေသာ လက္မႈပညာသည္ ႏႈတ္မႈပညာသည္တို႔ မ်ားစြာထြန္းကား၏။ လူတည္းဟူေသာ အရင္းအျမစ္သည္ ျပည့္ၿဖိဳးႂကြယ္၀၏။ ေရာဂါဘယလည္း ကင္း၏။ အေသအေပ်ာက္လည္း ရွား၏။ အရြယ္မတိုင္မီ ေသရသည္ မရွိ။ လူတို႔သည္ အႏွစ္ရွစ္ေသာင္း အသက္ရွည္၏။ အသက္ရွည္ေသာ က်န္းမာေသာ လူတို႔သည္ လြယ္လြယ္ကူကူ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မွ်မွ်တတ အသက္ေမြးၾကကုန္လ်က္ ကုသိုလ္တရားကို မ်ားစြာ ဆည္းပူးႏိုင္၏။ ရေသ့ရဟန္းတို႔ကို ၾကည္ညိဳစြာ လွဴဒါန္းၾက၏။ ႐ိုေသစြာ ဆည္းကပ္ၾက၏။ ရေသ့ရဟန္းတို႔၏ သခၤမ္းေက်ာင္းတို႔၌လည္း သီလပ်က္စီးျခင္း ကင္း၏။ သူျမတ္တို႔၏ သီလရနံ႔သည္ ဘ၀ဂ္တိုင္ေအာင္ ေရာက္ရွိပ်ံ႕ႏွံ႔ေလ၏။
ထိုဒဠႇေနမိ စၾကဝေတးမင္းသည္ မင္းျပဳေနရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္ေသာအခါ မင္းခ်င္းေယာက္်ား တစ္ေယာက္ကို မိန္႔ဆို၏။
“အခ်င္းေယာက္်ား . . . ျမတ္ေသာ လိုရာအရပ္သို႔ အပိတ္အပင္မရွိ သြားႏိုင္ေသာ ငါ၏ စၾကာရတနာ တည္ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေလွ်ာက်သက္ဆင္းသည္ကို ျမင္မိလွ်င္ပင္ ငါ့အားေျပာၾကားေလာ့။”
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္ေသာအခါ ထို မင္းခ်င္းေယာက္်ားသည္ စၾကာရတနာ တည္ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေလွ်ာက်သက္ဆင္းသည္ကို ျမင္၏။ ျမင္လတ္ေသာ္ ဒဠႇေနမိ စၾကဝေတးမင္းထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေလွ်ာက္ထား၏။
“မင္းႀကီး . . . အရွင္မင္းႀကီး၏ စၾကာရတနာသည္ တည္ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေလွ်ာက်သက္ဆင္း ေနပါၿပီ။”
ထိုအခါ ဒဠႇေနမိ စၾကဝေတးမင္းသည္ သားႀကီးျဖစ္သူ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကို ေခၚ၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
“ခ်စ္သား . . . ျမတ္ေသာ လိုရာအရပ္သို႔ အပိတ္အပင္မရွိ သြားႏိုင္ေသာ ငါ၏ စၾကာရတနာသည္ တည္ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေလွ်ာက်သက္ဆင္းေလၿပီ။ စၾကာရတနာ တည္ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေလွ်ာက်သက္ဆင္းလွ်င္ စၾကာမင္းသည္ ၾကာျမင့္စြာ အသက္မရွည္ဟု ငါ ၾကားဖူး၏။ ငါသည္ လူ႔စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတို႔ကို ခံစားခဲ့ၿပီ။ ယခုအခါ နတ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတို႔ကို ရွာေဖြရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ခ်စ္သား . . . လာေလာ့။ သင္သည္ သမုဒၵရာေလးစင္း အဆံုးရွိေသာ ဤေျမႀကီးကို သိမ္းဆည္း အုပ္စိုးေလာ့။ ငါသည္ ဆံမုတ္ဆိတ္တို႔ကို ပယ္ရိတ္၍ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အဝတ္တို႔ကို ဝတ္ၿပီးလွ်င္ လူ႔ေဘာင္မွထြက္၍ ရေသ့ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္အံ့။”
ဒဠႇေနမိ စၾကဝေတးမင္းသည္ သားႀကီးျဖစ္သူ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကို ထီးနန္းလႊဲအပ္ကာ ဆံမုတ္ဆိတ္ကို ပယ္ရိတ္၍ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အဝတ္တို႔ကို ဝတ္ၿပီးလွ်င္ လူ႔ေဘာင္မွ ရေသ့ေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္၏။ ဒဠႇေနမိ စၾကဝေတးမင္း ရေသ့ျပဳၿပီး၍ ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ စၾကာရတနာသည္ ကြယ္ေပ်ာက္ေလ၏။
ထိုအခါ မင္းခ်င္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သည္ သားေတာ္မင္းအား ေလွ်ာက္ထား၏။
“မင္းႀကီး . . .။ အရွင္မင္းႀကီး၏ စၾကာရတနာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။”
စၾကာရတနာ ကြယ္ေပ်ာက္သည္ရွိေသာ္ မင္းသည္ ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ေလ၏၊ ႏွလံုးမသာျဖစ္ျခင္းကိုလည္း သူတစ္ပါးအား ေျပာၾကားေလ၏။ ထိုမင္းသည္ ဖခင္ရေသ့ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍လည္း ေလွ်ာက္ထား၏။
“ဖခင္ ရေသ့ျမတ္ . . . အမွန္ကို သိေတာ္မူပါေလာ့။ ျမတ္ေသာ လိုရာအရပ္သို႔ အပိတ္အပင္မရွိ သြားႏိုင္ေသာ စၾကာရတနာ ကြယ္ေပ်ာက္ပါၿပီ။”
ရေသ့သည္ မင္းအား ျပန္လည္ မိန္႔ၾကား၏။
“ခ်စ္သား . . . စၾကာရတနာ ကြယ္ေပ်ာက္ေသာေၾကာင့္ ႏွလံုးမသာမယာ မျဖစ္လင့္။ ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္မိသည္ကိုလည္း သူတစ္ပါးအား မေျပာၾကားလင့္။ စၾကာရတနာသည္ သင့္ဖခင္မွ ဆင္းသက္လာေသာ အေမြပစၥည္း မဟုတ္။ သင္ခ်စ္သားသည္ အျပစ္ကင္းေသာ စၾကာမင္းတို႔၏ က်င့္ဝတ္တို႔ကို က်င့္ေလာ့။ တစ္ဆယ့္ငါးရက္ေျမာက္ေသာ လျပည့္ဥပုသ္ေန႔၌ ဦးေခါင္းေဆးမဂၤလာ ျပဳၿပီးလွ်င္ ျမတ္ေသာ ျပာသာဒ္ထက္သို႔ တက္၍ ဥပုသ္ေဆာက္တည္လ်က္ အျပစ္ကင္းေသာ စၾကဝေတးမင္း က်င့္ဝတ္ကို က်င့္ေလာ့။ အကန္႔တစ္ေထာင္ရွိေသာ အကြပ္ပံုေတာင္းႏွင့္ တကြေသာ အျခင္းအရာ အလံုးစံုရွိေသာ ျမတ္ေသာ လိုရာအရပ္သို႔ အပိတ္အပင္ မရွိသြားႏိုင္ေသာ စၾကာရတနာသည္ ခ်စ္သားထံေမွာက္ ေရာက္ရွိလတၱံ႔။”
------
ျမတ္ေသာ စၾကာမင္းတို႔၏ က်င့္ဝတ္
“ဖခင္ . . . စၾကာမင္းတို႔၏ က်င့္ဝတ္ဟူသည္ အဘယ္ပါနည္း။”
“သင္ ခ်စ္သားသည္ တရားကိုသာလွ်င္ အမွီျပဳလ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ အ႐ိုအေသျပဳလ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ အေလးျပဳလ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ ျမတ္ႏိုးလ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ ပူေဇာ္လ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ တုပ္ဝပ္လ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ တံခြန္သဖြယ္ျပဳလ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ မွန္ကင္းကဲ့သို႔ ျပဳလ်က္၊ တရားကိုသာလွ်င္ အႀကီးအမွဴးျပဳလ်က္ ေနေလေလာ့။ အတြင္း သားမယား စသည္၌ လည္းေကာင္း၊ စစ္သည္ဗိုလ္ပါ၌ လည္းေကာင္း၊ အရံမင္းတို႔၌ လည္းေကာင္း၊ ပုဏၰားႏွင့္ သူႂကြယ္တို႔၌ လည္းေကာင္း၊ နိဂံုးဇနပုဒ္သားတို႔၌ လည္းေကာင္း၊ ရဟန္းပုဏၰားတို႔၌ လည္းေကာင္း၊ သားငွက္တို႔၌ လည္းေကာင္း တရားႏွင့္ေလ်ာ္ေသာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ကာကြယ္မႈ လံုျခံဳေစမႈကို စီရင္ေလာ့။
ခ်စ္သား . . . သင္၏ ႏိုင္ငံေတာ္၌ အႏိုင္အထက္ ႏွိပ္စက္မႈမ်ား မျဖစ္ေစလင့္။ သင္၏ ႏိုင္ငံေတာ္၌ ပစၥည္းဥစၥာ မရွိသူတို႔ကို ပစၥည္းဥစၥာ ေပးကမ္းေလာ့။ သင္၏ ႏိုင္ငံေတာ္၌ ရဟန္းပုဏၰားတို႔ ရွိကုန္၏။ ရဟန္းပုဏၰားတို႔သည္ မာန္ယစ္ျခင္း ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကကုန္၏။ သည္းခံျခင္း ေကာင္းေသာေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္း၌ တည္ၾကကုန္၏။ စိတ္ကို ဆံုးမၾကကုန္၏။ စိတ္ကို ၿငိမ္သက္ေစၾကကုန္၏။ စိတ္ကို ၿငိမ္းေအးေစၾကကုန္၏။ ေလ်ာက္ပတ္ေသာအခါ၌ ထိုသမဏျဗာဟၼဏတို႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္းေလေလာ့။ စံုစမ္းေလေလာ့။
အသွ်င္ဘုရားတို႔ . . . အဘယ္သည္ ကုသိုလ္ပါနည္း။ အဘယ္သည္ အကုသိုလ္ပါနည္း။ အဘယ္သည္ အျပစ္ရွိပါသနည္း။ အဘယ္သည္ အျပစ္မရွိပါသနည္း။ အဘယ္ကို မွီဝဲအပ္ပါသနည္း။ အဘယ္ကို မမွီဝဲ အပ္ပါသနည္း။ အဘယ္တရားသည္ ရွည္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး အစီးအပြား မဲ့ျခင္းငွာ ဆင္းရဲျခင္းငွာ ျဖစ္ပါသနည္း။ အဘယ္တရားသည္ ရွည္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး အစီးအပြားရွိျခင္းငွာ ခ်မ္းသာျခင္းငွာ ျဖစ္ပါသနည္းဟု ေမးျမန္းေလေလာ့။ စံုစမ္းေလေလာ့။
ထို သမဏျဗာဟၼဏတို႔၏ စကားကို ၾကားနာ၍ အကုသိုလ္တရားကို ၾကဥ္ေရွာင္ေလာ့။ ကုသိုလ္တရားကို ေဆာက္တည္၍ က်င့္ေလေလာ့။ ခ်စ္သား . . . ဤသည္ကား စၾကဝေတးမင္းတို႔၏ အျပစ္ကင္းေသာ က်င့္ဝတ္တည္း။”
:)
ရွင္အာစာရ
က်မ္းညႊန္း - စကၠ၀တၱသုတ္၊ ပါထိက၀ဂ္ပါဠိေတာ္၊ ဒီဃနိကာယ္၊ သုတၱႏၲပိဋက
No comments:
Post a Comment