တစ္ခါတစ္ခါ ထင္ခါစမွာ နိမိတ္ဟာ မႈန္ဝါးေနတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ အစဥ္မျပတ္ ကင္းဆိတ္စြာ အာ႐ံုစိုက္မႈျဖစ္တဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ အဆင့္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားသင့္ပါတယ္။ မၾကာခင္ နိမိတ္ ျပန္ရပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ နိမိတ္ဟာ ေတာက္ပေနေပမယ့္ မတည္ၿငိမ္ပါဘူး။ မီးျပတိုက္က အခ်က္ျပမီးလို လင္းလို္က္မွိန္လိုက္ ျဖစ္ေနၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတတ္ပါတယ္။ လွပတဲ့ အသက္႐ႈမႈကို စြန္႔ခြာတာ ေစာလြန္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ အမွတ္အသားေပါ့။
စိတ္ဟာ ပိုၿပီး သိမ္ေမြ႔တဲ့ နိမိတ္အေပၚ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ေသးခင္မွာ ေယာဂီဟာ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ သက္ေတာင့္သက္သာ အာ႐ံုစိုက္ေနႏိုင္စြမ္း ရွိရပါမယ္။ စိတ္ကို လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ ေလ့က်င့္ပါ။ သည္းခံမႈအျပည့္၊ လံု႔လအျပည့္နဲ႔ ေလ့က်င့္ပါ။ နိမိတ္ ယူသင့္တဲ့ အခ်ိန္ တန္ၿပီဆိုရင္ စိတ္ဟာ ထက္ျမက္ေနပါတယ္။ တည္ၿငိမ္ေနပါတယ္။ ေစာင့္ထိန္းရတာ လြယ္လာပါတယ္။
မထင္ရွားတဲ့နိမိတ္ ျဖစ္ေပၚျခင္းရဲ့ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ ေရာင့္ရဲေက်နပ္မႈ အဆင့္နိမ့္လြန္းလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို “ေတာင့္တ”ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအားျဖင့္ သင္ဟာ ထင္ရွားတဲ့ နိမိတ္ကို အလိုရွိေနပါတယ္။ ဈာန္ရခ်င္ေနပါတယ္။ သတိထားလိုက္ပါ။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဈာန္ဆိုတာ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့အဆင့္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နက္နဲတဲ့ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈ အဆင့္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆာေလာင္မြတ္သိမ့္တဲ့ စိတ္ကို စြန္႔လို္က္ပါ။ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ပါ။ နိမိတ္နဲ႔ ဈာန္တို႔ဟာ အလိုလို ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ နိမိတ္ မတည္ၿငိမ္ျခင္းရဲ့ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ ႐ွဴမွတ္သူဟာ စြက္ဖက္မႈကို မရပ္လိုက္ေသးလို႔၊ စြက္ဖက္ေနေသးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ႈမွတ္သူဟာ ကားေနာက္လိုက္ စပယ္ယာလို ထိန္းခ်ဳပ္သူ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ မဆိုင္တဲ့ေနရာမွာ အျမဲပါေနၿပီး အရာရာကို ႐ႈပ္ေထြးေအာင္ လုပ္ေနလို႔ပါ။
ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ဆိုတာ ေအးေဆးနားေနမႈဆီ သြားေနတဲ့ သဘာဝ ျဖစ္စဥ္ပါ။ ျဖစ္စဥ္လမ္းေၾကာင္း ကေန လံုးဝ ဖယ္ရွားေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အမွန္တကယ္ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွ နက္နဲတဲ့ ကမၼ႒ာန္း ျဖစ္လာပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္လမ္းေၾကာင္းမွာ “ျပဳလုပ္သူ” မရွိေတာ့တဲ့ အထိ အမွန္တကယ္ လႊတ္ထားလိုက္ျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္။
နက္နဲသိမ္ေမြ႔တဲ့ လႊတ္ေပးထားႏိုင္ျခင္းကို ရရွိဖို႔ ကြ်မ္းက်င္ပါးနပ္တဲ့ နည္းတစ္ခုကေတာ့ နိမိတ္အေပၚမွာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို ခဏေလး ၿဖိဳခြဲလိုက္ပါ။ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလးေပါ့။ “နိမိတ္အေပၚမွာ ယံုၾကည္တယ္”လို႔ စိတ္ထဲမွာ တီးတိုးစကား ဆိုလိုက္႐ံုပါပဲ။ “ျပဳလုပ္သူ” အေလွ်ာ့ေပးၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြား ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။
ျဖစ္ေပၚေနသမွ်ကို သင္ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အခိုက္ သင့္ေရွ႕မွာ နိမိတ္ကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ စိတ္က ျဖစ္စဥ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္သြားပါလိမ့္မယ္။ သိပ္သည္းတဲ့ နိမိတ္ရဲ့ အလွတရားဟာ ဘာအကူအညီမွ မလိုဘဲ အာ႐ံု စူးစိုက္မႈကို ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း ပိုရွိတဲ့အတြက္ သင္ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ မပါဝင္ မဆံုးျဖတ္မိဖို႔ သတိထားပါ။ “ဒါဘာလဲ?”၊ “ငါ ဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲ?” စတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ ပါဝင္စြက္ဖက္တဲ့ “ျပဳလုပ္သူ”ရဲ့ အေရးကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစြက္ဖက္မႈဟာ ျဖစ္စဥ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ပါတယ္။
ခရီးစဥ္ ၿပီးဆံုးတဲ့အခါ အားလံုးကို ျပန္သံုးသပ္ ၾကည့္ႏို္င္ပါတယ္။ ေတာ္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ဟာ အခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးရွိေနတဲ့အခ်ိန္၊ စမ္းသပ္မႈ ဆံုးခန္းေရာက္မွ ျပန္လည္ သံုးသပ္ပါတယ္။ အခုလည္း မသံုးသပ္ပါနဲ႔ဦး။ ဘာကိုမွ မတြက္ခ်က္ပါနဲ႔။ “အလံုးလား၊ အဝိုင္းလား”၊ “ထင္ရွားသလား၊ မထင္ရွားဘူးလား” ဆိုၿပီး နိမိတ္ရဲ့ အနားသတ္ကို အာ႐ံုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ မလိုအပ္တာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ႈပ္ေထြး ကြဲျပားမႈ ဆီကိုပဲ ပို႔ေပးပါတယ္။ “အဇၩတၱ” “ဗဟိဒၶ”တြဲစပ္မႈေတြ မ်ားျပားလာမယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ပိုလာမယ္။
စိတ္ကို အာ႐ံုက်ရာ ညြတ္ကိုင္းခြင့္ ေပးလိုက္ပါ။ စိတ္ဟာ ထံုစံအားျဖင့္ နိမိတ္ရဲ့ ဗဟိုခ်က္ဆီ သြားပါလိမ့္မယ္။ နိမိတ္ရဲ့ ဗဟိုခ်က္ဟာ အလွပဆံုး အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလင္းတန္း အေတာက္ပဆံုး၊ အသန္႔ရွင္းဆံုး ေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အာ႐ံုစိုက္မႈကို နိမိတ္ဗဟိုခ်က္မွာ ဆြဲခ်ထားခိုက္၊ အတြင္းပိုင္းမွာ ခ်ထားခိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ နိမိတ္အလင္းတန္းဟာ သင္အပါအဝင္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ျပန္႔ေနခိုက္ သဘာဝအတိုင္း လႊတ္ေပးထားၿပီး အလို္က္သင့္ ေမွ်ာလိုက္ေနပါ။
ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ အျမင္မ်ိဳးစံုက ပံုေဖာ္ေပးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ စိတ္ဟာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈမွာ စုစည္းေနပါေစ။ ဈာန္ဆိုတဲ့ ဒီကမၼ႒ာန္းရဲ့ သတၱမအဆင့္ ေရာက္ၿပီေပါ့။
ဈာန္ရဲ့ တံခါးဝမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ အတားအဆီး ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေပါ့။ ၾကည္ႏူးမႈဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီအခို္က္မွာ “ဟုတ္ၿပီ၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတာ ဒါပဲ”လို႔ စိတ္မွာ ထင္လိုက္မိရင္ ဈာန္ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။
တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္းမဲ့မႈကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ “ဟုတ္ၿပီ”ဆိုတဲ့ အံ့ဩေက်နပ္တဲ့ တံု႔ျပန္မႈကို ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အံဩေက်နပ္တဲ့ တံု႔ျပန္မႈေတြကို စနစ္တက် ပိုင္ဆိုင္ထားႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့ ဈာန္ကေန ထြက္လာၿပီးတဲ့အထိ အဲဒီ တံု႔ျပန္မႈေတြကို စြန္႔ခြာထားႏိုင္ပါတယ္။
ပိုဆိုးပံုရတဲ့ ဆီးတားမႈက ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ဈာန္တရားရဲ့ ေသးသိမ္တဲ့ စြမ္းအားနဲ႔ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာကို သိလိုက္ေတာ့၊ ဒါမွမဟုတ္ နက္နဲတဲ့ ဈာန္အထိ ျပည့္စံုေအာင္ ဆက္လုပ္ရမယ္ဦးလို႔ သိလိုက္ေတာ့၊ တစ္စံုတစ္ခုကို သင့္ရဲ့ ေနာက္မွာ ခ်န္ထားခဲ့ရေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္ေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
ဈာန္ရဲ့ေရွ႕မွာ “ျပဳလုပ္သူ” ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွိေနဆဲပါ။ ဈာန္ရဲ့ အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ “ျပဳလုပ္သူ” လံုးဝ မရွိေတာ့ပါဘူး။ “သိမွတ္သူ”ဟာ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနဆဲပါ။ သင္ဟာ သိမွတ္မႈ အျပည့္ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အားလံုးဟာ လက္လွမ္းမမွီနိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေတြးသိမႈ တစ္ခုကိုေတာင္ ပံုမေဖာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္မႈ မျပဳႏိုင္ပါဘူး။ ဆႏၵဟာ ေအးတိေအးစက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ မရင့္က်က္သူအတြက္ ေျခာက္လွန္႔မႈ ျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။ ႏိုးၾကားမႈ အျပည့္အဝ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္မႈ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳး သင့္ဘဝ တစ္ေလ်ာက္လံုး တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးပါဘူး။ အဲဒီ ေၾကာက္ရြံ႕မႈဟာ အေျခခံက်တဲ့ ပုဂၢလိက ဆႏၵလိုမ်ိဳး တစ္ခုခုကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶေဟာညႊန္ခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြနဲ႔ ဆုလဒ္အျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ေရွ႕နားကေန ဆြဲေဆာင္ေနတဲ့ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိတို႔ အေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈသဒၶါ ထားျခင္းအားျဖင့္ ဒီေၾကာက္ရြံ႕မႈကို အႏိုင္ယူႏိုင္ပါတယ္။ “ဒီဈာန္ခ်မ္းသာကို မေၾကာက္သင့္ဘူး၊ က်င့္ႀကံသင့္တယ္၊ ပြားမ်ားသင့္တယ္၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ပြားမ်ားသင့္တယ္”လို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ မၾကာခဏ အမိန္႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ (လဋဳကိေကာပမသုတ္၊ မဇၩိမနိကာယ္)။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ေပၚမလာခင္ကေန ရရွိလာမယ့္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈ အေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ထားပါ။ ဗုဒၶရဲ့ တရားေတာ္ေတြနဲ႔ စံနမူနာေကာင္း အရိယာသာဝကတို႔ အေပၚမွာ သဒၶါျမဲေနပါေစ။ သင့္ဘဝရဲ့ အေလးနက္ဆံုးအရာ ျဖစ္လာမယ့္၊ အားစိုက္ထုတ္မႈ မပါတဲ့၊ အထည္ကိုယ္ျဒပ္ ကင္းမဲ့တဲ့၊ အတၱမရွိတဲ့၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳ ရရွိဖို႔ ဓမၼကို ယံုၾကည္ပါ။ ဈာန္တရားက သင့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေပြ႔ပိုက္လာပါေစ။ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို လံုးဝလႊတ္လိုက္ဖို႔ သတၱိေမြးပါ။ အားလံုးကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားပါ။
တကယ့္ ဈာန္တရားဆိုရင္ ၾကာရွည္ တည္ေနပါလိမ့္မယ္။ အခိုက္အတန္႔ပဲ တည္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဈာန္လို႔ မေခၚထိုက္ပါဘူး။ ထံုးစံအားျဖင့္ အထက္ဈာန္ေတြဟာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တည္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အဇၩတၱမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ေရြးျခယ္စရာ မရွိပါဘူး။ အာ႐ံုသိစိတ္ ျဖစ္ေပၚဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္တဲ့အခါ၊ ႀကိဳတင္စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈေလာင္စာ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ အခါက်မွပဲ သင္ဟာ ဈာန္က ထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟာ သူတို႔ပင္ကိုယ္ သဘာဝအားျဖင့္ ၾကာျမင့္စြာ တည္ေနေလ့ရွိတဲ့၊ တည္ၿငိမ္ၿပီး ႏွစ္သက္စရာ လည္းေကာင္းတဲ့ စိတ္အေျခအေန ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဈာန္ရဲ့ ဝိေသသလကၡဏာ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဈာန္ဆိုတာ အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့သလို နိမိတ္ကို ျမင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာမွ ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္ဈာန္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခႏၶာကိုယ္အေပၚမွာ (ခႏၶာကိုယ္ နာက်င္မႈလို) ေတြ႔ၾကံဳခံစားဖို႔၊ ျပင္ပက အသံကို ၾကားရဖို႔၊ ေတြးၾကံဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ကုသိုလ္အေတြးေတာင္မွ မေတြးႏိုင္ဘူး ဆိုတာလည္း သိထားသင့္ ပါတယ္။
ကာလၾကာျမင့္စြာ မေျပာင္းလဲဘဲ ဆက္လက္ျဖစ္တည္ေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈ အေတြ႔အၾကံံဳ၊ သန္႔ရွင္းတဲ့ အမွတ္အသားမဲ့ သိမႈမွ်သာ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ေရာ္ရမ္းမွန္းဆမႈ မဟုတ္ပါဘူး။ ထက္ျမက္ထင္ရွားတဲ့ ႏိုးၾကားသိတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ရထားတဲ့ဈာန္ဟာ တကယ့္အစစ္လား၊ စိတ္ကူး ယူဆမႈလားဆိုတာ သင္ကိုယ္တိုင္ သိႏို္င္ဖို႔ ဒါကို ေျပာျပရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမၼ႒ာန္းတရားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ပထမဈာန္ ေရာက္တဲ့အထိ အဆင့္ခုနစ္ဆင့္ထားၿပီး အေျခခံ နည္းစနစ္ကိုပဲ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
အထက္ဈာန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နီဝရဏငါးပါး အေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ကို ဘယ္လို ပယ္ရမယ္ဆိုတာ၊ သတိရဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ အသံုးဝင္ပံု၊ သတိပ႒ာန္ေလးပါး၊ ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါးနဲ႔ ဣေျႏၵငါးပါး၊ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေတြ အားလံုဟာ ကမၼ႒ာန္းတရားနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ အခြင့္သင့္မွ တင္ျပဖို႔ ခ်န္ခဲ့ပါမယ္။
ဒါေတြဟာ (ဝိပႆနာ)ဉာဏ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ “သမထက်င့္စဥ္မွ်သာ” ျဖစ္တယ္လို႔ နားလည္မႈ လြဲတဲ့သူေတြ အတြက္ေပါ့။ ဒါဟာ သမထသက္သက္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဝိပႆနာသက္သက္လည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ နားလည္လိုက္ပါ။ ဘာဝနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ နည္းစနစ္ပါ။ ဘုန္းႀကီးတို႔ရဲ့ ဆရာသမား၊ ဆရာေတာ္ Ajahn Chahလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းက ေတာရအစဥ္အလာမွာ က်င့္သံုးလာတဲ့ နည္းစနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။
“သမထနဲ႔ ဝိပႆနာကို ခြဲလို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာသကၤပၸ၊ သမၼာ-အာစာရ စတာေတြ မပါဘဲ သူတို႔ကို ႏွစ္ခုတြဲၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္လည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး”လို႔ ဆရာေတာ္ Ajahn Chahလည္း မၾကာခဏ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ခုနစ္ဆင့္မွာ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ေယာဂီဟာ နားလည္မႈ လိုပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ့ တရားေတာ္ေတြကိုလည္း လက္ခံႏိုင္ရပါမယ္။ သီလလည္း စင္ၾကယ္ရပါမယ္။ အဆင့္ အားလံုးကို ရရွိဖို႔ ဝိပႆနာ လိုပါတယ္။ “သဘာဝအတိုင္းလႊတ္ေပးထားျခင္း”ဟာ ဝိပႆနာ ပါပဲ။ ဒီ အဆင့္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာနဲ႔အမွ် ဝိပႆနာဟာ ပိုပိုၿပီး ေလးနက္သိမ္ေမြ႔ လာပါလိမ့္မယ္။ ဈာန္အထိ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ သင့္ရဲ့ နားလည္မႈ တစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲေပးပါလိမ့္မယ္။
ဝိပႆနာဟာ ဈာန္ရဲ့ေဘးမွာ ဝို္င္းပတ္ၿပီး ကခုန္ေနသလိုပါပဲ။ ဈာန္ဟာလည္း ဝိပႆနာရဲ့ ေဘးမွာ ဝိုင္းပတ္ၿပီး ကခုန္ေနသလိုပါပဲ။
ဒါဟာ နိဗၺာန္ေရာက္မယ့္ လမ္းေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ “ဈာန္ဝင္စားသူအတြက္ ေသာတာပန္ျဖစ္ျခင္း၊ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ျခင္း၊ အနာဂါမ္ျဖစ္ျခင္း၊ ရဟႏၱာျဖစ္ျခင္း ဆိုတဲ့ အက်ိဳးေလးမ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ ႏိုင္တယ္”လို႔ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့လို႔ပါပဲ။ (ပါသာဒိကသုတ္၊ မဇၩိမနိကာယ္)
Ajahn Brahmavamso ရဲ့ “The Basic Method of Meditation”ကို ဘာသာျပန္ပါတယ္။
အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္းမွာ ထည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အတြဲအမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
အားလံုးၿပီးပါၿပီ။
Ref (2 March 2011):
http://www.buddhanet.net/budsas/ebud/ebmed035.htm
Picture from (14 March 2011):
http://secangkirteh.com/index.php?topic=647.90
No comments:
Post a Comment