အေလးနက္ဆံုး အျမင့္ျမတ္ဆံုး ထိုးထြင္းသိမႈရဲ့ ဗီဇမ်ိဳးေစ့ျဖစ္တဲ့၊ စိတ္ရဲ့ လွပတဲ့ တည္ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ သန္႔စင္မႈလည္းျဖစ္တဲ့ တရား႐ႈမွတ္မႈရဲ့ ပန္းတိုင္ကို အပိုင္းသံုးပိုင္းပါတဲ့ ဒီေဆာင္းပါးရဲ့ ပထမပိုင္းမွာ အၾကမ္းဖ်င္း ပံုေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကမၼ႒ာန္းအားလံုးရဲ့ အဆက္အသြယ္၊ မျပတ္ႏိုင္တဲ့ ႀကိဳးမွ်င္နဲ႔တူတဲ့ ႐ုပ္ဝန္ထုပ္ စိတ္ဝန္ထုပ္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ကို ညႊန္ျပခဲ့ပါတယ္။ အပိုင္း (၁)မွာ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ကမၼ႒ာန္းရဲ့ ပထမအဆင့္လို႔ သတ္မွတ္တဲ့ စရဏပိုင္းကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေယာဂီဟာ ပစၥဳပၸန္မွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အဆက္မျပတ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနႏိုင္တဲ့အခါမွာ ပထမ အဆင့္ကို ေရာက္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
ပစၥဳပၸန္ အရွိအမွန္ဟာ အံဩစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပါတယ္။ ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ အေတာ္ ၿပီးေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ေလးနက္တဲ့ ကမၼ႒ာန္ရဲ့ အဆီးအတား၊ ပထမဆံုး ႀကံဳရတဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြကို လႊတ္ပစ္လိုက္ပါၿပီ-ဆိုတဲ့၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ အခန္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္ေပမယ့္ ပိုၿပီးလွပ ပိုၿပီး႐ိုးရွင္း မွန္ကန္တဲ့ စိတ္အေျခအေန (ဒုတိယအဆင့္)အထိ ေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားသင့္ ပါေသးတယ္။
ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္အသိ နဲ႔ ပစၥဳပၸန္အေတြးတို႔ရဲ့ ကြဲလြဲျခားနားမႈကို ရွင္းလင္းခြဲျခားျခင္းဟာ အသံုးဝင္ပါတယ္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ထုတ္လႊင္ေနတဲ့ တင္းနစ္ပြဲကို ၾကည့္ေနသလိုေပါ့။ အဲဒီလို ပြဲမ်ိဳးကို ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ပြဲစဥ္ႏွစ္ခု ရွိေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိေကာင္း ထားမိပါလိမ့္မယ္။ မွန္သား ျပင္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ပြဲနဲ႔ ပြဲစဥ္ကို ေၾကျငာေဝဖန္သူက ေျပာျပေနတဲ့ နားနဲ႔ၾကားရတဲ့ ပြဲေပါ့။ ဩစေၾတးလ်ားနဲ႔ နယူးဇီလန္ ကစားတယ္ဆိုရင္ ဩစေၾတးလ်က ေၾကျငာသူရဲ့ ေဝဖန္ခ်က္ဟာ တကယ့္အျဖစ္မွန္နဲ႔ အမ်ားႀကီး ကြာေနႏိုင္ပါတယ္။ ေဝဖန္ခ်က္ဟာ မမွ်မတ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ဒီဥပမာမွာ ကမၼ႒ာန္းအတြင္းက ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္အသိဟာ ေဝဖန္ခ်က္မပါဘဲ မွန္သားျပင္က တင္းနစ္ပြဲကို ၾကည့္ရတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ေဝဖန္တာကို အာ႐ံုစိုက္ျခင္းဟာ ပစၥဳပၸန္ကို ေတြးေတာျခင္းနဲ႕ တူပါ တယ္။ ေဝဖန္ခ်က္မပါဘဲ ေလ့လာတဲ့အခါ၊ ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္အသိကိုပဲ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ သစၥာတရားနဲ႔ ပိုနီးလာတယ္လို႔ နားလည္သင့္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ အဇၩတၱမွတ္ခ်က္နဲ႔ ၾကံစည္ၾကပါတယ္။ ေလာကကို သိနားလည္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဇၩတၱရဲ့ မွတ္ခ်က္အဆိုနဲ႔ ေလာကကို မသိႏိုင္ပါဘူး။ အဇၩတၱရဲ့ မွတ္ခ်က္အဆိုဟာ ဒုကၡရဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေမာဟကို လိႈင္းထေစပါတယ္။ အဇၩတၱမွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ရန္သူကို ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္သူကို အႏၱရာယ္ ႀကီးမားစြာ တြယ္တာထားပါတယ္။ အဇၩတၱမွတ္ခ်က္ဟာ ဘဝျပႆနာအားလံုးကို ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႔ အျပစ္အနာအဆာကို တည္ေဆာက္ပါတယ္။ စိုးရိမ္မႈနဲ႔ သိမ္ငယ္မႈကို ဖန္တီးပါတယ္။ လွည့္စားမႈေတြကို ဖန္တီးပါတယ္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္ေပၚက ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ပြဲစဥ္ေဝဖန္သူဟာ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ ေဒါသထြက္ေအာင္၊ မ်က္ရည္က်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သလိုပါပဲ။
သစၥာကို ရွာေဖြတယ္ဆိုရင္ ကင္းရွင္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈကို တန္ဖိုး ထားသင့္ပါတယ္။ တစ္ျခား ကိစၥေတြမွာထက္ တရား႐ႈမွတ္ရာမွာ အဲဒီအသိဟာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေတြးႀကံမႈကို တန္ဖိုးထားျခင္းဟာ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈအတြက္ အဓိက အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ ပါတယ္။
ေတြးႀကံမႈအေပၚ အေလးေပးတာကို ဂ႐ုတစိုက္ ပယ္ရွားျခင္း၊ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈရဲ့ တန္ဖိုးရွိမႈနဲ႔ စစ္မွန္မႈကို နားလည္ျခင္းဟာ ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္တဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္ အခိုက္အတန္႔ကို သိတဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ တက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ျဖစ္ပါတယ္။
အဇၩတၱဆံုးျဖတ္မႈကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ လွပတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ထားတဲ့ သိမွတ္မႈ၊ ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္ သိမွတ္မႈကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေစျခင္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မွတ္ခ်က္ခ်ခ်ိန္ မရွိရေအာင္ အခိုက္အတန္႔တိုင္းကို အနီးကပ္ ေစာင့္ႀကည့္ေနျခင္းပါပဲ။ ေတြးႀကံမႈဆိုတာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာအေပၚမွာ ထားတဲ့ သေဘာထားအျမင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ “ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး၊ အဲဒါဘာလဲ” ေပါ့။ ဒီမွတ္ခ်က္ေတြ အားလံုးဟာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေတြ႔ အႀကံဳကို မွတ္သားေနတဲ့အခါ၊ မွတ္ခ်က္ခ်ေနတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။
ဧည့္သည္ေဟာင္းေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါ။ ဧည့္သည္သစ္ေတြကို ပစ္ထားတာပါ။ ဝင္လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို တံခါးဝကေန ႀကိဳေတြ႔ေနတဲ့ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုက အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္လို သင့္စိတ္ကို မွန္းဆ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ဝင္လာေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႔ဆံုၿပီး ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနမယ္ဆိုရင္ ဧည့္သည္အသစ္ေတြကို အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္ သင့္တာဝန္ကို မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဧည့္သည္အသစ္ေတြ အခ်ိန္ျပည့္ ဝင္လာေနလို႔ပါပဲ။ သင္လုပ္ႏိုင္တာက တစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္က ဝင္လာတဲ့သူ လြတ္သြားမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခဏေလးေတာင္ စကား မေျပာႏိုင္ပါဘူး။
တရား႐ႈမွတ္တဲ့ အခါမွာ အာ႐ံုတံခါးေပါက္ကေန အေတြ႔အၾကံဳေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ ဝင္လာေနပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို သတိနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ဆက္ၿပီး စကားေဖာင္ဖြဲ႔ (ေတြးၾကံ)ေနရင္ ေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ အေတြ႔အၾကံံဳ ဧည့္သည္ကို လြတ္သြားမွာပါ။ စိတ္ထဲ ဝင္လာတဲ့ ဧည့္သည္တိုင္းနဲ႔၊ အေတြ႔အၾကံဳ အားလံုးနဲ႔အတူ ပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔မွာ တကယ္ ရွိေနၿပီဆိုရင္ အဇၩတၱ မွတ္ခ်က္အတြက္ ေနရာလြတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲ ဝင္လာတိုင္း အရာရာကို သတိအျပည့္နဲ႔ ဆက္ဆံ ေနတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ျပန္မေျပာအားေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈကို ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈ ျဖစ္ေအာင္ အဆင့္ျမႇင့္လိုက္ျခင္း ပါပဲ။
အဇၩတၲကင္းဆိတ္မႈ အဆင့္ကို ျမႇင့္တင္ျခင္းအားျဖင့္ ႀကီးေလးတဲ့ တစ္ျခားဝန္ထုပ္ႀကီးကို စြန္႔လိုက္ရာ ေရာက္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ သင္ဟာ ဆက္တိုက္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးဆယ္ၾကာေအာင္ ေလးလံတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကို ထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္ရင္း ခရီးမိုင္ေပါင္း မ်ားစြာကို အပန္းတႀကီး ခ်ီတက္ေနတဲ့သူနဲ႔ တူပါတယ္။ အခု အဲဒီေက်ာပိုအိတ္ကို ေျမႀကီးေပၚ ခဏ ပစ္ခ်လိုက္ဖို႔အတြက္ သတၱိရွိလာပါၿပီ။ အသိဉာဏ္ ရလိုက္ပါၿပီ။ စိတ္မွာ ေရာက္တတ္ရာရာ ၾကံစည္ေျပာဆိုျခင္း ဆိုတဲ့ ဝန္ထုပ္ႀကီး မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ တကယ့္ကိုပဲ သက္သာသြားပါတယ္။ ေပါ့ပါးသြားပါတယ္။ လြတ္လပ္သြားပါတယ္။
ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေစဖို႔အတြက္ အသံုးတည့္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ အေတြးႏွစ္ခု အၾကား၊ စိတ္အႀကံႏွစ္ခု အၾကားက ကြက္လပ္ကို သိမွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ သတိနဲ႔ အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္ အေတြးတစ္ခု ၿပီးဆံုးလို႔ အေတြးသစ္တစ္ခု မစေသးတဲ့ အခိုက္တန္႔ကို ေတြ႔ရမယ္။ အဲဒါပါပဲ။ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈေပါ့။ အဲဒီ ကင္းဆိတ္မႈဟာ အစေတာ့ အခိုက္အတန္႔ေလးပဲ တည္လိမ့္မယ္။ တိုေတာင္းတဲ့ ကင္းဆိတ္မႈကို ခြဲျခားသိမွတ္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီကင္းဆိတ္မႈနဲ႔ ရင္းႏွီးလာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ကင္းဆိတ္မႈဟာ ၾကာရွည္ တည္လာလိမ့္မယ္။ ကင္းဆိတ္မႈကို စတင္ ခံစားရမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကင္းဆိတ္မႈကို ေတြ႔ရၿပီး ကင္းဆိတ္မႈဟာ တိုးပြားလည္းလာမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကင္းဆိတ္မႈဟာ ရွက္တတ္တယ္ ဆိုတာ သတိထားပါ။ သင္က သူကို ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေရာ။
အဇၩတၱမွာ ၾကံစည္ေျပာဆိုမႈကို စြန္႔လိုက္ႏိုင္မယ္၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိနဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ လူတိုင္းအတြက္ အံ့ဩဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ အသိရွင္လင္းမႈ ျဖစ္ေပၚလာေရးမွာ ကင္းဆိတ္မႈက ေတြးၾကံမႈထက္ သာပါတယ္။ အဇၩတၱမွာ ကင္းဆိတ္ေနျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းတယ္ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုး ရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္တဲ့အခါ ကင္းဆိတ္မႈဟာ ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္အား ေကာင္းလာပါမယ္။ သင့္အတြက္ ပိုၿပီး အေရးပါလာပါမယ္။ အဇၩတၱမွာ ကင္းဆိတ္ေနမႈဟာ စိတ္ရဲ့ညြတ္ကိုင္းရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ စိတ္ဟာ ကင္းဆိတ္မႈကိုပဲ ရွာေနပါေတာ့တယ္။ တကယ့္အရွိတရားလား၊ ဘာမ်ားတည္ရွိသလဲဆိုၿပီး အာ႐ံုကပ္ေရာက္မိတဲ့ ေနရာမွာ ႐ႈေနပါတယ္။
ဒီအဆင့္မွာ အေတြးအၾကံ အာလံုးဟာ အခ်က္အလက္ ကင္းမဲ့တယ္၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ အသိခက္မႈသာ ျဖစ္တယ္လို႔ နားလည္းတဲ့အတြက္ သင္ဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဇၩတၱကင္းဆိတ္မႈမွာပဲ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လြယ္လြယ္ကူကူ ရွိေနပါေတာ့တယ္။ ႐ႈမွတ္မႈရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ဟာ ပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔ အေပၚမွာထားတဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ဟာ ဒီအဆင့္ႏွစ္ဆင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကုန္လြန္ ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမွ ေရွ႕ဆက္ၿပီး တရားတက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔ အေပၚမွာထားတဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိေရာက္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အေတြ႔အႀကံဳကို ရမယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ ဉာဏ္ရင့္လာမယ္။
ဆက္ၿပီး အားထုတ္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ စိတ္မွာေပၚလာသမွ်ကို ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိနဲ႔ သိေနမယ့္အစား တစ္စံုတစ္ရာ အေပၚမွာထားတဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈကို ေရြးျခယ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ရာ ဆိုတာဟာ အသက္႐ွဴမႈကို သိမွတ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေမတၱာထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ စိတ္မွာ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ေရာင္စံုစက္ဝိုင္း ကသိုဏ္းဝန္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ျခား ျဖစ္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ သိပ္မသိၾကတဲ့ အာ႐ံုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ အသိသတိရဲ့ ဦးတည္ရာ တစ္ခုခုေပါ့။ အခုေတာ့ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အသက္႐ွဴမႈကို သိမွတ္တဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိကို ေျပာပါမယ္။
စူးစိုက္ဖို႔ အာ႐ံုတစ္ခု ေရြးျခယ္ျခင္းဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနတာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တာ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ အားျဖင့္ စည္းလံုးမႈဆီ ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဟာ စု႐ံုးမႈ ရွိလာတဲ့အတြက္ စြမ္းအင္ရွိၿပီး ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အေတြ႔အႀကံဳလည္းျဖစ္တဲ့ အာ႐ံုတစ္ခုတည္းမွာ တစ္ဆက္တည္း တည္ေနမႈဟာ သိသိသာသာ တိုးပြားလာပါတယ္။
စားပြဲတစ္ခုေပၚမွာ တၿပိဳင္တည္း ျမည္ေနတဲ့ တယ္လီဖုန္း ေျခာက္လံုးရွိေနသလိုမ်ိဳး အသိအာ႐ံု ကြဲျပားမႈဟာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ၿပီး၊ စားပြဲမွာ သီးသန္႔ တယ္လီဖုန္းလိုင္း တစ္ခုတည္း ထားလိုက္သလိုမ်ိဳး အသိအာ႐ံု ကြဲျပားမႈကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ျခင္းဟာ သက္သာရာ တစ္ခုျဖစ္တယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေစတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
Ajahn Brahmavamso ရဲ့ “The Basic Method of Meditation”ကို ဘာသာျပန္ပါတယ္။
အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္းမွာ ထည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အတြဲအမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
Ref (2 March 2011):
http://www.buddhanet.net/budsas/ebud/ebmed035.htm
Picture from (14 March 2011):
http://howtopracticezen.com/intermediatezen.html
No comments:
Post a Comment