Our Real Home (Part 4, the End) - အိမ္အစစ္ (အပိုင္း ၄၊ နိဂံုး)

ကြယ္လြန္ခါနီး သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ဦးသို႔ ေဟာၾကားခ်က္

အိမ္အစစ္

မရဏတရားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း

မွာ ဆိုတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ အတြဲ အမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ေလာကဓမၼတာ လမ္းေၾကာင္းဟာ ဒီလိုပါပဲလို႔ နားလည္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ေလာကဟာ ဆင္းရဲပင္ပမ္းရတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါလားလို႔ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။ ခိုင္ၿမဲတာ မရွိဘူူးလို႔ သိျမင္တဲ့အခါမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မွီခိုအားထား ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တည္ၿမဲတာ မရွိဘူးလို႔ သိျမင္လိုက္တဲ့ အခါမွာ စိတ္ပင္ပန္းရပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ႏွလုံး ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီ စိတ္အလိုမက်မႈကို ျငင္းပယ္လိုက္ တာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္က ၾကည္လင္ေနပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြ အတြက္ သက္သာရာရဖို႔ ေျဖေဆးအေနနဲ႔ ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုဘူး၊ ေလာကသဘာ၀သာ ျဖစ္တယ္လို႔ စိတ္က သိျမင္ပါတယ္။ ဒီလို သိလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္တာလည္းမဟုတ္ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းတာလည္း မဟုတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ တြယ္တာမႈကို ဖယ္ရွားလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သခၤါရတရားတို႔ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ သဘာ၀ကို ဉာဏ္နဲ႔ ထိုးထြင္းသိျမင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္း႐ံုသာ ရွိပါေတာ့တယ္။

အနိစၥာ ၀တ သခၤါရာ၊ သခၤါရတရား အားလုံးဟာ မတည္ၿမဲပါဘူး။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ မတည္ၿမဲမႈဟာ ဗုဒၶပါပဲ။ မတည္ၿမဲတဲ့ သေဘာတရားကို တကယ္တမ္း ရွင္းရွင္လင္းလင္း သိျမင္တယ္ဆိုရင္ တည္ၿမဲတာကို သိျမင္ပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲ ေနရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားဟာ မေျပာင္းလဲ ပါဘူးလို႔ သိျမင္ပါလိမ့္မယ္။ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတာ ဒီ တည္ၿမဲမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစဥ္မျပတ္ ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲေနမႈ ရွိပါတယ္။ ကေလးဘ၀ကေန အရြယ္ေရာက္လာၿပီး အိုမင္းမႈဆီ ေရြ႕လ်ားျပာင္းလဲ ပါတယ္။ အဲဒီ မတည္ၿမဲမႈဟာ, ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သဘာ၀ဟာ တည္ၿမဲပါတယ္၊ ပံုေသကားခ် ရွိေနပါတယ္။ ဒီသေဘာကို ဒီအတိုင္း႐ႈလို္က္ရင္ စိတ္ႏွလံုး ေအးခ်မ္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ႀကံဳျဖတ္သန္းရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္း ႀကံဳရတာပါ။

ဓမၼသဘာ၀ေတြကို ဒီအတိုင္း သံုးသပ္တဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲပင္ပမ္းမႈေတြအျဖစ္ ေတြ႔ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ၿငီးေငြ႔မႈ ျဖစ္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ကာမေလာက အေပၚမွာ သာယာႏွစ္သက္မႈ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားပါလိမ့္မယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိရင္ ခ်န္ထားခဲ့ရတာေတြ မ်ားမယ္, ပိုင္ဆိုင္မႈ နည္းနည္းပဲရွိရင္ ခ်န္ထားခဲ့ရတာ နည္းမယ္လို႔ သိျမင္လာပါလိမ့္မယ္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာဟာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာပါပဲ၊ အသက္ရွည္မႈဟာ အသက္ရွည္မႈပါပဲ။ ဘာမွ ထူးဆန္းတာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။

ဘုရားရွင္ ဆင္ျခင္ေတာ္မူခဲ့သလို ဆင္ျခင္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္ပုိင္အိမ္ တည္ေဆာက္သင့္ပါတယ္။ အခု ရွင္းျပခဲ့တဲ့ နည္းနဲ႔ တည္ေဆာက္သင့္ပါတယ္။ ကုိယ္ပိုင္အိမ္ တည္ေဆာက္ပါ။ လႊတ္ေပးလို္က္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ဟာ တိုးတက္မႈက ကင္းလြတ္တဲ့, ဆုတ္ယုတ္မႈက ကင္းလြတ္တဲ့, ၿငိမ္သက္ရပ္တံ့ ေနမႈကလည္း ကင္းလြတ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆီ ေရာက္တဲ့အထိ လႊတ္ေပး လိုက္ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္မႈဟာ ကိုယ့္အိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ နာက်င္မႈ ေ၀ဒနာဟာလည္း ကိုယ့္အိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သုခေ၀ဒနာေရာ ဒုကၡေ၀ဒနာပါ က်ဆုံးၿပီး ကြယ္ေပ်က္သြားရမွာပါ။

ႀကီးျမတ္တဲ့ ဆရာသခင္ ရွင္ေတာ္ျမတ္က သခၤါရတရားေတြဟာ အနိစၥပါလို႔ သိျမင္ေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သခၤါရတရားေတြ အေပၚမွာ တြယ္တာတပ္မက္မႈကို လႊတ္ခြာလိုက္ဖို႔လည္း သြန္သင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀နိဂံုး ေရာက္တဲ့အခါမွာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေရြးျခယ္စရာ မရွိပါဘူး၊ ဘာကိုမွ ကိုယ္နဲ႔အတူ ယူေဆာင္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀နိဂံုးမေရာက္ခင္က သခၤါရေတြကို စြန္႔လြႊတ္ ပစ္ခ်ထားလိုက္တာက ပိုမေကာင္းဘူးလား။ အဲဒါေတြဟာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သယ္ေဆာင္ထားရတဲ့ ၀န္ထုပ္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ၀န္ထုပ္ကို အခုပဲ စြန္႔မခ်လိုက္ရတာလဲ။ ဒုကၡခံၿပီး ဘာေၾကာင့္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဆြဲယူထားရတာလဲ။ လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိပါေစ။ မိသားစုကပဲ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ။

လူမမာကို ျပဳစုသူဟာ ေကာင္းျမတ္မႈကို စိုက္ပ်ိဳးသူပါ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ပ်ိဳးေထာင္သူပါ။ နာမက်န္းျဖစ္ေနသူ, သူတစ္ပါးကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးခြင့္ ေပးေနသူဟာ ျပဳစုသူေတြ အခက္ႀကံဳရေအာင္ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ နာတယ္က်င္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို အသိေပးပါ။ ျပႆနာအခက္အခဲ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ႀကံဳရရင္ သူတို႔ကို အသိေပးပါ။ စိတ္ေကာင္းေမြးပါ။ မိဘကို ျပဳစုေနသူေတြဟာ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ သနားၾကင္နာမႈတို႔ကို စိတ္ထဲမွာ ျဖည့္ဆည္းထားသင့္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုးေဒါသ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ မိဘတို႔အေပၚ တင္ရွိထားတဲ့ေႂကြးကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္အခါတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေမြးဖြား လာကတည္းက ကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး လူလားေျမာက္တဲ့အထိ မိဘေတြကို မွီခိုခဲ့ရပါတယ္။ မိဘေတြက ကိုယ့္ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကလို႔ ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ တည္ရွိေနၾကတာပါ။ မိဘေတြဆီမွာ ေပးဆပ္ရမယ့္ ေက်းဇူးအေႂကြးေတြ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ တင္ေနပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ သားသမီးေတြအားလုံး, ေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလုံး စု႐ံုးမိၾကၿပီ။ ကိုယ့္မိဘက ကိုယ့္ကေလး ျပန္ျဖစ္ေနပုံကို ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ အရင္တုန္းက ကိုယ္က သူတို႔ကေလးေတြပါ။ အခု မိဘက ကိုယ့္ကေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ မိဘေတြဟာ လူမမယ္ျပန္ျဖစ္ရတဲ့အထိ အိုအို, အိုအို လာေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ မွတ္ဉာဏ္ေတြ သြားၿပီ။ သူတို႔ မ်က္လုံးေတြ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ နားေတြ မၾကားေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ စကားေတြ ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ အတြက္ စိတ္မပ်က္မိပါေစနဲ႔။ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ လူမာကို ျပဳစုေနသူေတြ သိပါတယ္။ ဒါေတြကို စိတ္ထဲမွာ အစြဲမထားပါနဲ႔။ ထားလိုက္ပါ။ သြားၾကပါေစ။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စကားနားမေထာင္တဲ့ အခါမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မိဘေတြက ဒီအတိုင္းထားလိုက္ရတာ ရွိပါတယ္။ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရပါတယ္။ အခု မိဘေတြက အဲဒီလို ကေလးနဲ႔ တူေနပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြ, အမွတ္သညာေတြ ေရာေထြးေနပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူတို႔က ကိုယ့္နာမည္ကို မွားေခၚတယ္၊ ကိုယ္က ခြက္ကိုေတာင္းတာ သူတို႔က ပန္ကန္းျပားကို ေပးတယ္။ ပံုမွန္ပါပဲ။ ဒီအတြက္ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။

ျပဳစုေပးေနသူေတြရဲ့ အၾကင္နာတရားကို လူမမာက သိပါေစ။ ခံစားရတဲ့ေ၀ဒနာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သည္းခံႏိုင္ပါေစ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ဓာတ္ခြန္အား စိုက္ထုတ္ပါ။ စိတ္မကြက္မိပါေစနဲ႔။ စိတ္မပ်က္မိပါေစနဲ႔။ ကိုယ့္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ေနၾကသူေတြ အခက္ႀကံဳရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ လူမမာ ျပဳစုတဲ့သူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာလည္း သူေတာ္ေကာင္းတရား, အၾကင္နာတရား ျပည့္ေနပါေစ။ ခၽြဲသလိပ္ အညစ္အေၾကးနဲ႔ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ေတြ ရွင္းရလင္းရတဲဲ့ အလုပ္, စက္ဆုပ္ဖြယ္ ကိစၥရပ္ကို မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔။ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ မိသားစု၀င္တိုင္း ပါ၀င္ကူညီၾကပါ။

မိဘဆိုလို႔ သူတို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္ကို အသက္ေပးခဲ့တာပါ။ သူတို႔က ကုိယ့္ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုယ့္ရဲ့ သူနာျပဳ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုယ္ရဲ့ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုယ္အတြက္ အရာရာ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ သူတို႔က ကိုယ့္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာင့္ခဲ့ၾကၿပီ။ သင္ျပေပးခဲ့ၾကၿပီ။ သူတို႔ရဲ့ စည္းစိမ္ကိုလည္း မွ်ေ၀ေပးခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္ကို သူတို႔အေမြ ခံစားခြင့္ ေပးလိုက္တာဟာ မိဘေတြရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ ေက်းဇူးတရားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က ကတညဳတ ကတေ၀ဒီ ေက်းဇူးသိၿပီး ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ျခင္းရဲ့ ျမင့္ျမတ္ပုံကို ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီတရား ႏွစ္ပါးဟာ လိုက္ဖက္မႈ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္မိဘက လိုအပ္ေနၿပီ, မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနၿပီ, အခက္အခဲ ရွိေနၿပီဆိုရင္ သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဒါ ကတညဳတ-ကတေ၀ဒီ ပါပဲ။ ကမၻာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားက မိသားစုေတြ မၿပိဳကြဲေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ ဒီတရားက မိသားစုေတြ တည္ၿငိမ္ၿပီး ညီညြတ္မွ်တေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။

ဒီေန႔ ခုလို မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ လက္ေဆာင္အျဖစ္နဲ႔ တရားဓမၼကို ေပးအပ္လိုက္ပါၿပီ။ ဘုန္းႀကီးဆီမွာလည္း ေပးဖို႔ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္း မရွိပါဘူး။ အဲဒါေတြလည္း အိမ္မွာ အလွ်ံပယ္ ရွိေနပံုရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရရွည္အဖိုးတန္မယ့္, သုံးစြဲလို႔လည္း မကုန္ႏိုင္တဲ့ ဓမၼကိုပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ကို ခံယူၿပီး တစ္ျခားသူေတြကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းခ်င္သေလာက္ ကမ္းလို႔ ရပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏိုင္ ပါဘူး။ အဲဒါဟာ သဘာ၀အမွန္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ဓမၼလက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ႏိုင္တဲ့ အတြက္လည္း ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ မိပါတယ္။ ေရာဂါေ၀ဒနာကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ဒီလက္ေဆာင္က ခြန္အားျဖည့္ဆည္း ေပးလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

 

ဆရာေတာ္ အခ်န္ခ်ား၏ ေဟာၾကားခ်က္ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

Original message (Our Real Home) is available (Jan 22, 2011) at

www.accesstoinsight.org/lib/thai/chah/bl111.html

ရွင္အာစာရ

Picture from (Feb 08, 2011):
http://thuvientrilieu.wordpress.com/tag/ajahn-chah/