Our Real Home (Part 3) - အိမ္အစစ္ (အပိုင္း ၃)

ကြယ္လြန္ခါနီး သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ဦးသို႔ ေဟာၾကားခ်က္

အိမ္အစစ္

မရဏတရားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း

မွာ ဆိုတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ အတြဲ အမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

အနိစၥာ ၀တ သခၤါရာ၊ ဥပၸါဒါ၀ယဓမၼိေနာ။

ဥပၸဇၩိတြာ နိ႐ုဇၩႏၲိ၊ ေတသံ ၀ူပသေမာ သုေခါ-တဲ့။

သခၤါရတရားတို႔သည္ အနိစၥျဖစ္ကုန္၏။ ျဖစ္၍ ပ်က္တတ္သည့္သေဘာ ရွိၾကကုန္၏။

ျဖစ္ေပၚလာ၍ ပ်က္သုဥ္းသြားၾကကုန္၏။ သခၤါရတရားတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏-တဲ့။

‘‘သခၤါရ’’ဆိုတဲ့ စကားဟာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို ဆိုလိုပါတယ္။ သခၤါရတရားေတြဟာ မတည္ၿမဲပါဘူး။ မတည္ၿငိမ္ပါဘူး။ ျဖစ္တည္လာၿပီး ပ်က္သုဥ္းသြားၾကပါတယ္။ ေပၚေပါက္လာၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္ သြားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းက သခၤါရတရားေတြကို တည္ၿမဲေနေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ႐ူးသြတ္မႈပါပဲ။ အသက္႐ႉမႈကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေလ ၀င္လာၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။ အဲဒါ သဘာ၀ပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနရမွာပါ။ ၀င္ေလနဲ႔ ထြက္ေလဟာ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေျပာင္းလဲရပါတယ္။ သခၤါရတရားေတြဟာ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ တည္ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါကို ကာကြယ္ဟန္႔တားလို႔ မရပါဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေလကို ႐ႉမသြင္းဘဲ ႐ႈိက္ထုတ္လိုက္လို႔ ရပါသလား။ ႐ႉသြင္းမႈမရွိဘဲ ႐ႈိက္ထုတ္တာဟာ ခံစားလို႔ ေကာင္းပါ့မလား။ ႐ႈသြင္းေန႐ံု သက္သက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္မလား။ သေဘာတရားေတြကို တည္ျမဲေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတည္ျမဲဘူး။ တည္ၿမဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ႐ႉေလ ၀င္လာၿပီးရင္ ျပန္ထြက္ရမယ္။ ထြက္သြားၿပီးရင္လည္း ျပန္၀င္လာရမယ္။ အဲဒါ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လား။ ေမြးဖြားလာၿပီးရင္ အိုရမယ္, နာရမယ္, ေနာက္ၿပီး ေသရမယ္။ အဲဒါဟာ တကယ့္ သဘာ၀တရားပါ။ ပုံမွန္ပါပဲ။ သခၤါရတရားေတြ သူတို႔ကိစၥ သူတို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကလို႔, အသက္႐ႉမႈ ၀င္ေလနဲ႔ ထြက္ေလ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္ေနၾကလို႔ ဒီေန႔ထိ လူ႔မ်ိဳးဆက္ တည္ရွိေနတာပါ။

ေမြးဖြား ၿပီးၿပီးခ်င္း ေသးဆုံးခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေမြးဖြားမႈနဲ႔ ေသဆုံးမႈဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ သစ္ပင္လိုပဲ။ သစ္ျမစ္ရွိရင္ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ေတြ ရွိရတယ္။ သစ္ခက္ေတြရွိရင္ သစ္ျမစ္ရွိရတယ္။ တစ္ခုမရွိဘဲ တစ္ျခားတစ္ခု မရွိႏိုင္ဘူး။ လူေတြ ေသဆုံးမႈအတြက္ ပူေဆြးေသာကေရာက္ ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႔ၿပီး ေမြးဖြားမႈအတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္ေနၾကတာ နည္းနည္းေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါ ေမာဟပဲ။ ဒါကို ဘယ္သူမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မျမင္ၾကဘူး။  တကယ္ငိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေမြးဖြားလာတဲ့ အခါမွာ ငုိလိုက္တာက ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တကယ္ေတာ့ ေမြးဖြားျခင္းဟာ ေသဆုံးျခင္းပဲ။ ေသဆုံးျခင္းဟာ ေမြးဖြားျခင္းပဲ။ သစ္ျမစ္ဟာ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ပဲ။ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ဟာ သစ္ျမစ္ပဲ။ ငိုခ်င္းငိုရမယ္ဆိုရင္ အရင္းအျမစ္ ေမြးဖြားျခင္းအတြက္ ငိုလိုက္ပါ။ ေစ့ေစ့ ၾကည့္ပါ။ ေမြးဖြားမႈ မရွိရင္ ေသဆုံးမႈ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို နားလည္ရဲ့လား။

သိပ္အမ်ားႀကီး စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ ‘‘ဒါဟာ သဘာ၀တရားေတြရဲ့ ျဖစ္ၿမဲနည္းလမ္းပဲ’’လို႔သာ ဆင္ျခင္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္အလုပ္၊ ကိုယ့္တာ၀န္ပါပဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈေတြက ကိုယ့္အတြက္ တစ္စုံတရာ လုပ္ေပးႏိုင္တာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ကို ကူကယ္ေပးႏိုင္တာက မွန္ကန္တဲ့ သိမွတ္မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေတြေ၀မေနပါနဲ႔။ လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။ အားလုံးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါ။

ကိုယ္က မစြန္႔လႊတ္ရင္ေတာင္မွ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာရာက စတင္စြန္႔ခြာေနပါၿပီ။ ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္း မ်ိဳးစုံက ဘယ္လိုစြန္႔ခြာသြားဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ရဲ့လား။ ကိုယ့္ဆံပင္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဆံပင္ေတြ ထူထပ္ၿပီး မဲေနတာ၊ အခု ကၽြတ္ထြက္ေနၿပီ။ စတင္ ခြဲခြာေနၿပီ။ မ်က္လုံးေတြ ေကာင္းခဲ့တယ္၊ အားေကာင္းခဲ့တယ္။ အခု အားနည္းေနၿပီ။ အျမင္ မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းေတြ အခ်ိန္တန္ေတာ့ စြန္႔ခြားသြားၾကတယ္။ ဒါ သူတို႔အိမ္မွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သြားေတြ က်န္းမာတယ္။ ခိုင္မာတယ္။ အခု လႈပ္နဲ႔ေနၿပီ။ သြားတုေတြ တပ္ထားေကာင္း တပ္ထားရမယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ မ်က္လုံးေတြ, နားေတြ, ႏွားေခါင္း, လွ်ာ၊ အရာရာဟာ စတင္စြန္႔ခြာေနၾကၿပီ။ ဘာ့လို႔လဲ။ သူတို႔အိမ္ မဟုတ္လို႔ေပါ့။ သခၤါရနယ္ထဲမွာ ထာ၀ရအိမ္ ေဆာက္လို႔မရပါဘူး။ ခဏပဲေနႏိုင္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ထြက္ခြာရမယ္။ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ေလးကို မ်က္စိမ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႔ စိုက္ၾကည္ေနတဲ့ အိမ္ငွါးေနသူ တစ္ေယာက္လိုပါပဲလား။ သူ႔သြားေတြ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ သူ႔နားေတြ သိပ္မလ်င္ ေတာ့ဘူး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ က်န္းက်န္းမာမာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာရာရာဟာ စြန္႔ခြာေနၿပီ။

ဒီေတာ့ ဘာအတြက္မွ စိုးရိမ္စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္အစစ္ မဟုတ္လို႔ပါ။ အခိုက္အတန္႔ မွီခိုရာသာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဒီေလာကထဲ ေရာက္လာၿပီးရင္ ဒီသဘာ၀ကို ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ တည္ရွိေနတဲ့ အရာအားလုံးဟာ ကြယ္ေပ်ာက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္ပါ။ သူ႔မူလပုံစံအတိုင္း ဆက္လက္တည္ရွိေနတဲ့ အရာရယ္လို႔ ရွိရဲ့လား။ ကိုယ့္ အေရဖ်ား အရင္လို ဟုတ္ေသးရဲ့လား။ ကိုယ့္ဆံပင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ။ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ အားလုံး ဘယ္ေရာက္ ကုန္ၾကတာလဲ။ ဒါ သဘာ၀ပါပဲ။ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတဲ့ ဓမၼတာလမ္းေၾကာင္းပါပဲ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သခၤါရတရားေတြ သူတို႔လမ္းသူတို႔ သြားၾကတာပါပဲ။ ေလာကဟာ အားမကိုးေလာက္ပါဘူး။ အေႏွာင့္ အယွက္ အ႐ႈပ္ေထြးနဲ႔ ျပႆနာ အခက္အခဲတို႔ရဲ့ အဆုံးမဲ့ စက္၀န္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။

အိမ္အစစ္ရယ္လို႔ မရွိၾကေတာ့ ဦးတည္ရာမဲ့ လမ္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြနဲ႔ တူေနပါတယ္။ ဒီလမ္းကို ခဏေလွ်ာက္လိုက္၊ ဟုိလမ္းကို ခဏေလွ်ာက္လိုက္၊ ခဏရပ္နားလိုက္၊ ထပ္ၿပီး ထြက္ခြာလိုက္နဲ႕ေပါ့။ အိမ္အစစ္ဆီ မေရာက္ေသးမခ်င္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ မသက္မသာ ခံစားေနၾကရပါတယ္။ ရြာကို စြန္႔ခြာၿပီး ခရီးထြက္ေနတဲ့သူနဲ႔ တူပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွပဲ အမွန္တကယ္ အနားယူႏိုင္ပါတယ္။ သက္သာရာ ရပါတယ္။

စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ကမၻာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ မေတြ႔ရွိႏိုင္ပါဘူး။ လူဆင္းရဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။ လူခ်မ္းသာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။ အရြယ္ေရာက္သူေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။ ကေလးသူငယ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။ ပညာေကာင္းေကာင္းမတတ္တဲ့သူေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ပညာတတ္ထားသူေတြလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။ ကမၻာ့ေနရာတိုင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။  အဲဒါ ေလာကသဘာ၀ပါပဲ။

ပိုင္ဆိုင္မႈ နည္းနည္းပဲ ရွိတဲ့သူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားရပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတဲ့သူေတြလည္း ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားရတာပါပဲ။ လူမမယ္ေတြ, လူလားေျမာက္သူေတြ, အိုမင္းရင့္ေရာ္သူေတြ,  လူတိုင္းဟာ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားရပါတယ္။ အအိုဒုကၡ, အပ်ိဳဒုကၡ, စည္းစိမ္ရွင္ဒုကၡ, ပစၥည္းမဲ့ဒုကၡ။ အရာရာဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲဒုကၡသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာကဓမၼေတြကို ဒီနည္းနဲ႔ ႐ႈျမင္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ မတည္ၿမဲတဲ့ အနိစၥနဲ႔ အလိုမျပည့္မႈ ဒုကၡတို႔ကို သိျမင္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မတည္ၿမဲၾကတာလဲ။ အလိုမျပည့္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ‘ငါ’မဟုတ္တဲ့ အနတၱျဖစ္ၾကလို႔ ပါပဲ။

ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႔ နာက်င္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနရတဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုေရာ ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႔ နာက်င္မႈကိုသိတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုပါ ဓမၼလို႔ ေခၚပါတယ္။ အသြင္သဏၭာန္မဲ့တဲ့ အရာ, အေတြးစိတ္ကူးေတြ, ခံစားမႈေတြ, မွတ္သားမႈေတြကိုေတာ့ နာမဓမၼလို႔ ေခၚပါတယ္။ နာက်င္ခံခက္မႈ ႏွိပ္စက္ဒဏ္ ခံေနရတဲ့ ခႏၶာကိုေတာ့ ႐ူပဓမၼလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဓမၼနဲ႔ ေနေနၾကတာပါ။ ဓမၼထဲမွာ ရွိေနၾကတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဓမၼ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ သစၥာနယ္ ဘယ္ေနရာမွာမွ အတၱဆိုတာကို မေတြ႔ရပါဘူး။ သူတို႔သဘာအတိုင္း ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္ေနၾကတဲ့ ဓမၼေတြသာ ရွိပါတယ္။ ကာလအခိုက္အတန္႔ တိုင္းမွာ ေမြးဖြားမႈ, ေသဆံုးမႈတို႔နဲ႔ ၾကံႀကိဳက္ေနၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ ဓမၼတို႔ျဖစ္ပြားေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းပါပဲ။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္အေၾကာင္း ၾကံစည္စဥ္းစားလိုက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဘယ္လို မွန္ကန္စြာ ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္၊ ဦးခို္က္မႈ, ေလးျမတ္မႈနဲ႔ ႐ိုေသေလးစားမႈတို႔ကို ဘယ္လို ထိုက္တန္ေတာ္မူတယ္ ဆိုတာ ခံစားသိရွိရပါတယ္။ တရားဓမၼကို တကယ္ မက်င့္သုံးဖူးေသးရင္ေတာင္မွ တစ္စုံတစ္ခုရဲ့ သေဘာမွန္ကို သိျမင္လုိက္တဲ့ အခါတိုင္းမွာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ့ သြန္သင္ေဟာၾကားခ်က္ကို သိျမင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားေတာ္ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳထားၿပီး, ေလ့လာထားၿပီး, က်င့္သုံးထားၿပီး ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ဓမၼမွန္ကို မျမင္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ အိမ္မဲ့ယာမဲ့ေတြပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ လူသားအားလံုး, သက္ရွိသတၱ၀ါအားလုံးတို႔ဟာ ထြက္ခြာၾကရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ဒီအခ်က္ကို နားလည္္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါ။ သတၱ၀ါေတြဟာ သင့္ေတာ္တဲ့ ကာလအခိုက္အတန္႔ တစ္ခုမွာ ေနထိုင္ရွင္သန္ ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔လမ္းသူတို႔ ေလွ်ာက္ၾကရပါတယ္။ လူခ်မ္းသာ, လူဆင္းရဲ, လူရြယ္, လူအို သတၱ၀ါ အားလုံးဟာ ဒီ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈကို ၾကံဳေတြ႔ၾကရပါတယ္။

ဆရာေတာ္ အခ်န္ခ်ား၏ ေဟာၾကားခ်က္ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

Original message (Our Real Home) is available (Jan 22, 2011) at

www.accesstoinsight.org/lib/thai/chah/bl111.html

ရွင္အာစာရ

Picture from (Jan 27, 2011):
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM4T7Hno0PymjjZXSR38X9Q0FD8D3UtQpfEHp-xv4L9rl8WP1e1uCtnWSJQtR_3ubDQW9IpLXdT7koz7faNLH-TxyIXi5MSgo_hCJta3NGnLn9iZ1faNXYlpIcV53laOG867OsiwdYyOzH/s1600-h/ajahnchah+%284%29.jpg