Our Real Home (Part 2) - အိမ္အစစ္ (အပိုင္း ၂)

ကြယ္လြန္ခါနီး သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ဦးသို႔ ေဟာၾကားခ်က္

အိမ္အစစ္

မရဏတရားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း

မွာ ဆိုတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ အတြဲ အမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ လာရင္ေတာင္မွ ဆက္လက္ ႐ႈမွတ္ေနပါ။ စိတ္ဟာ အသက္႐ႈမႈ အေပၚမွာ ကပ္မိေနပါေစ။ အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ နက္နက္ျပင္းျပင္း အသက္႐ႈပါ။ ‘ဗုေဒၶါ’ဆိုတဲ့ မႏၲာန္ကို အသံုးျပဳၿပီး စိတ္ကို အသက္႐ႉမႈ အေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားပါ။ ဒီအက်င့္ကို က်င့္သားရေနပါေစ။ ပင္ပမ္းမႈကို ခံစားရတာနဲ႔ အမွ် သမာဓိလည္း သိမ္ေမြ႔လာရပါမယ္။ စူးစိုက္လာရပါမယ္။ ဒါမွသာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေ၀ဒနာဆိုးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္။ အလြန္အကၽြံ ပင္ပမ္းလာတဲ့ အခါမွာ စိတ္ကို အနားေပးလိုက္ပါ။ စိတ္ဟာ သူ႔အလိုလို စုစည္းမိပါေစ။ အဲဒီေနာက္ အသက္႐ႉမႈကို ျပန္လည္ ႐ႈမွတ္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ ‘ဗုေဒၶါ’, ‘ဗုေဒၶါ’လို႔ ဆက္ၿပီး ရြတ္ဆိုေနပါ။

ဗဟိဒၶအာ႐ံုေတြကို လႊတ္ေပးထားပါ။ သားသမီးေတြနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီေရာက္တဲ့ အေတြးကို မဆုပ္ကိုင္မိ ပါေစနဲ႔။ တစ္ျခား ဘာကိုမွလည္း ဆုပ္ကိုင္မထားပါနဲ႔။ ထားလိုက္ပါ။ စိတ္ဟာ အာ႐ံု တစ္ခုတည္းမွာ စုစည္းေနပါေစ။ ေကာင္းေကာင္း စုစည္းမိေနတဲ့ စိတ္ဟာ အသက္႐ႉမႈ အေပၚမွာ တည္ေနပါေစ။ အသက္႐ႉမႈဟာ တစ္ခုတည္းေသာ သိမွတ္စရာအာ႐ံု ျဖစ္ေနပါေစ။ စိတ္ဟာ ပိုလို႔ ပိုလို႔ သိမ္ေမြ႔လာတဲ့အထိ, ခံစားမႈ ေ၀ဒနာေတြ မထင္မရွား ျဖစ္လာတဲ့ အထိ, အဇၩတၱစင္ၾကယ္မႈနဲ႔ ႏိုးၾကားမႈတို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အထိ စူးစိုက္႐ႉမွတ္ပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အသက္႐ႉမႈကို ကုိယ့္ဆီလာတဲ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္လို ႐ႉျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေဆြးမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ျပန္ၿပီဆိုရင္ သူ႔ေနာက္ထြက္ၿပီး လိုက္ပို႔ၾကပါတယ္။ သူ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ, ဒါမွမဟုတ္ သူ ကားေမာင္းထက္သြားတာ ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကေန ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ၾကပါတယ္။ အသက္႐ႈမႈကိုလည္း အလားတူပဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရပါတယ္။ အသက္႐ႉတာ ျပင္းရင္ ျပင္းတယ္လို႔ သိပါတယ္။ သိမ္ေမြ႔ရင္ သိမ္ေမြ႔တယ္လို႔ သိပါတယ္။ အသက္႐ႈမႈ ပိုပိုၿပီး သိမ္ေမြ႔လာတာနဲ႔အမွ် အဲဒီအသက္႐ႉမႈကို ႏိုးၾကားမႈ အျပည့္နဲ႔ အဆက္မျပတ္ လိုက္သိေနပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္႐ႉမႈဟာ လုံး၀ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားပါေရာ။ ခံစားမႈ သတိပဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒါကို ဗုဒၶကို ေတြရွိျခင္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့, ႏိုးၾကားေတာ္မူတဲ့, ဉာဏ္အလင္း ကြန္႔ျမဴးေတာ္မူတဲ့, ‘‘ဗုဒၶ’’လို႔ေခၚတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္၊ ႏိုးၾကားမႈ အသိကို ရရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ဉာဏ္ပညာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ၾကည္လင္ျပတ္သားမႈ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ကို ေတြ႔ရွိျခင္း, ကိုယ္ေတာ္ျမတ္နဲ႔ အတူေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူသြားတာဟာ ေသြးနဲ႔ သားနဲ႔ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ထဲက ဗုဒၶသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္းလင္းတဲ့, ေတာက္ေျပာင္တဲ့ သိျမင္မႈ၊ ဗုဒၶဉာဏ္ကို ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတြ႔ႀကံဳခံစား ႏိုင္ဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ႏွလုံးသားဟာ ဗုဒၶတစ္ဆူပါပဲ။

သိမႈတစ္ခုကလြဲလို႔ အရာရာကို လႊတ္ေပးထားလိုက္ပါ၊ ခ်ထားလိုက္ပါ။ တရား႐ႈမွတ္ေနခိုက္မွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အျမင္, ဒါမွမဟုတ္ အၾကား အာ႐ံုေတြရဲ့ က်ီစားမႈကို မခံရပါေစနဲ႔။ အာ႐ံုေတြကို ခ်ထားလိုက္ပါ။ အရာရာကို ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ ပါေစနဲ႔။ တစ္ဘက္သပ္ သိ႐ံုသာ သိေနလိုက္ပါ။ အတိတ္ ဒါမွမဟုတ္ အနာဂတ္ကို မစိုးမပူပါနဲ႔။ ေအးေအးတည္တည္ ေနလိုက္ပါ။ တိုးတက္ထြန္းကားမႈ မရွိတဲ့, အနားယူျခင္းနဲ႔ ရပ္တံ့ျခင္းကင္းတဲ႔, ဆုပ္ကိုင္စရာ ဒါမွမဟုတ္ တြယ္ၿငိစရာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ အတၱမရွိလိို႔, ငါမရွိလို႔, ငါ့ဥစၥာမရွိလို႔ ပါပဲ။ အားလုံး လြတ္သြားပါၿပီ။ ဒီနည္းလမ္းနဲ႔ အရာရာကို ရွင္းထုတ္လိုက္ဖို႔, ဘာကိုမွ သယ္ေဆာင္မထားဖို႔ ဗုဒၶသြန္သင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သိျမင္နားလည္ဖို႔, သိျမင္နားလည္ၿပီးျဖစ္ဖို႔, လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔ သြန္သင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ေမြြးဖြားမႈနဲ႔ ေသဆုံးမႈ သံသရာစက္၀န္းက လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းျဖစ္တဲ့ ဓမၼကို သိျမင္နားလည္ဖို႔ ဆိုတာဟာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ လႊတ္ထားလိုက္ႏိုင္ဖို႔, တရားကို နားလည္ေနဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ တရားႏွလုံးသြင္းမႈမွာ တကယ္ခြန္အား စိုက္ထုတ္ပါ။ မိသားစုအေၾကာင္း ေတြးမပူပါနဲ႔။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ဟာသူတို႔ ရွိေနၾကတာေပါ့။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သူတို႔လည္း ကိုယ့္လိုပဲ ျဖစ္ၾကရမွာပါ။ ဒီၾကမၼာဆိုးကို လြတ္ႏိုင္တဲ့လူရယ္လို႔ ကမၻာမွာ မရွိပါဘူး။ အတည္မဲ့တဲ့ အရာအားလုံကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ဖို႔ ဗုဒၶ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အရာရာကို စြန္႔လုိက္ႏိုင္ရင္ သစၥာကို သိပါလိမ့္မယ္။ မစြန္႔ႏိုင္ရင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ သဘာ၀ ပါပဲ။ အားလုံးအတြက္ ဒီသေဘာ အတူတူ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအတြက္မွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ဘာကိုမွ ဆုပ္တြယ္မထားပါနဲ႔။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၾကံစည္စဥ္းစားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ပညာနဲ႔ စဥ္းစားေနသေရြ႕ မွန္ကန္ပါတယ္။ မို္က္မိုက္မဲမဲ မၾကံစည္ မစဥ္းစားပါနဲ႔။ သားသမီးအေၾကာင္း စဥ္းစားတယ္ဆိုရင္ ပညာနဲ႔ စဥ္းစားပါ။ မိုက္မဲမႈနဲ႔ မစဥ္းစားပါနဲ႔။ ဘာကိုပဲ စိတ္ညြတ္သည္ျဖစ္ေစ သူ႔ရဲ့ သဘာ၀ကို သိတဲ့ ပညာနဲ႔ ညြတ္ပါ၊ တစ္စံုတစ္ရာကို ပညာနဲ႔ သိနားလည္လိုက္ရင္ အဲဒီအရာကို လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ဟာ အေရာင္လက္လာပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္လာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းလာပါတယ္။ အာ႐ံုေထြျပားမႈက ကင္းလြတ္ၿပီး မၿပိဳမကြဲ စုစည္း လာပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ ကူကယ္ရာ ရွာႏိုင္တာက ကိုယ့္ရဲ့ အသက္႐ႈမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျခားသူရဲ့ အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ျခားသူေတြ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔ လုပ္ၾကပါေစ။ ကိုယ့္မွာ ကိုယ့္တာ၀န္, ကိုယ့္အလုပ္ ရွိေနပါတယ္။ ကိုယ့္မိသားစု၀င္ေတြရဲ့ အလုပ္တာ၀န္ေတြကို ကိုယ္ ယူစရာ မလိုပါဘူး။ တစ္ျခားတာ၀န္ေတြ ယူစရာ မလိုပါဘူး။ အဲဒါေတြ ထားလိုက္ပါ။ အဲဒီလို လႊတ္ေပးထားလိုက္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ တည္ၾကည္လာပါလိမ့္မယ္။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာက ကိုယ့္စိတ္ကို စူးစိုက္ထားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆီ ေခၚေဆာင္လိုက္ပါ။ တစ္ျခားလုပ္စရာေတြကို တစ္ျခားသူေတြအတြက္ ထားလိုက္ပါ။ အဆင္း, အသံ, အနံ႔, အရသာ၊ ဒါေတြကို တစ္ျခားသူေတြ အာ႐ံုစိုက္ၾကပါေစ။ အရာရာကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္တာ၀န္ကို ျဖည့္ဆည္းပါ။ နာက်င္ခံခက္မႈကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္, ေသရမွာ ေၾကာက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္, တစ္ျခားသူေတြအတြက္ စိုးရိမ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္, ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စိတ္မွာ ေပၚလာသမွ်ကို ‘‘ငါ့ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔။ သင္ဟာ ငါ့ရဲ့ အေရးကိစၥ မဟုတ္ေတာ့ဘူး’’လို႔ ေျပာလိုက္ပါ။ အဲဒီ ေလာကဓမၼသဘာ၀ေေတြကို သိျမင္ရတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဒီအတိုင္းသာ ေျပာလိုက္ပါ။

‘‘ဓမၼ’’ဆိုတဲ့ စကားက ဘာကို ဆိုလုိတာလဲ? အရာရာဟာ ဓမၼ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼ မဟုတ္တာရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ‘‘ေလာက’’ဆိုတာကေရာ ဘာလဲ? ေလာကဆိုတာ အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္စိတ္ကို ေႏွာက္ယွက္ ဒုကၡေပးေနတဲ့ စိတ္အထင္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ‘‘ဒီလူက ဘာလုပ္လိုက္မွာလဲ? ဟုိလူက ဘာလုပ္လိုက္မွာလဲ? ငါေသရင္ သူတို႔ကို ဘယ္သူက ေစာက္ေရွာက္မွာလဲ? သူတို႔ ဘယ္လိုေတြမ်ား စီမံေဆာင္ရြက္ၾကမွာပါလိမ့္?’’တဲ့။ ‘‘ေလာက’’ဆိုတာ ဒါပါပဲ။ ေသရမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္, နာရမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းဟာလည္း ေလာကပါပဲ။

ေလာကကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ ေလာကဟာ သူဟာသူ ရွိေနတာပါ။ ေလာကကို စိတ္ထဲ၀င္ခြင့္ ေပးလိုက္ရင္, စိတ္ကိုလႊမ္းမိုးျခယ္လွယ္ခြင့္ ေပးလိုက္ရင္ စိတ္ဟာ မၾကည္လင္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္က စိတ္ကို ျပန္မျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ဘာပဲေပၚလာေပၚလာ ‘‘ဒါ ငါ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ အနိစၥပဲ, ဒုကၡပဲ, အနတၱပဲ’’လို႔သာ ေျပာလိုက္ပါ။

အခ်ိန္ၾကာၾကာ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးစိတ္ကူးဟာ ကိုယ့္ကို ဆင္းရဲေစပါတယ္။ အခုပဲ ေသလိုက္ခ်င္တယ္၊ ျမန္ျမန္သာ ေသလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးစိတ္ကူးဟာလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒုကၡပဲ မဟုတ္လား။ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ကိုယ္မပိုင္ပါဘူး။ သူတို႔သဘာ၀နိယာမအတိုင္း သူတို႔ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ႐ုပ္ခႏၶာရဲ့ ဘသာ၀လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ႐ုပ္ခႏၶာကို နည္းနည္းပါးပါး အလွျပင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလာေအာင္, အခိုက္အတန္႔ သန္႔ျပန္႔ေနေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ငယ္ရြယ္သူေတြ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးၾကတာ, လက္သည္းရွည္ ထားၾကတာလို႔ေပါ့။ အရြယ္ရလာေတာ့လည္း ဒီခရီးအတြက္ ဒီေလွပဲ စီးၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ ႐ုပ္ခႏၶာရဲ့ ဘသာ၀လမ္းေၾကာင္းပါပဲ။ တစ္ျခားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းမေပးႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ပိုေကာင္းေအာင္ ပိုလွေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တာက စိတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အုတ္နဲ႔ သစ္နဲ႔ လူတိုင္း အိမ္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ႐ႈျမင္ေတာ္မူခဲ့တာက ဒီလိုပါ။ အဲဒီလို အိမ္မ်ိဳးဟာ ကိုယ့္အိမ္အစစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ခံသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကထဲက အိမ္ပါ။ ေလာကလမ္းေၾကာင္း လိုက္သြားမွာပါ။ အဇၩတၱၿငိမ္းခ်မ္းမႈဟာ ကိုယ့္အိမ္အစစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ဗဟိဒၶအိမ္ဟာ အလြန္တစ္ရာ လွပေကာင္း လွပႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။ ဒီဟာကို စိုးရိမ္ရ, ဟိုဟာကို စိုးရိမ္ရ၊ ဒီဟာကို ပူပန္ရ, ဟိုဟာကို ပူပန္ရနဲ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္အစစ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အျပင္အပမွာ ရွိေနပါတယ္။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ တကယ္ပိုင္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္အၿမဲေနႏိုင္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကရဲ့ အစိတ္အပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာအိမ္လည္း အတူတူပါပဲ။ ကိုယ္က အတၱလို႔ ယူဆတယ္၊ ‘ငါ’, ‘ငါ့ဥစၥာ’လို႔ သတ္မွတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကအိမ္ တစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာဟာ ေမြးဖြားခ်ိန္ကေန ခုထိပဲ သူ႔သဘာ၀ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ျဖစ္ပ်က္စီးဆင္း ေနပါတယ္၊ အိုပါတယ္။ နာပါတယ္။ မအိုေအာင္ မနာေအာင္ လုပ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒါ သူ႔သဘာ၀ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာ့သဘာ၀ကို တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ျဖစ္ေစခ်င္တာဟာ ဘဲကို ၾကက္ျဖစ္ေစခ်င္တာလိုမ်ိဳး ႐ူးသြတ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဆႏၵဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သိလိုက္တဲ့အခါမွာ၊ ဘဲဟာ ဘဲပဲျဖစ္ရမယ္, ၾကက္ဟာ ၾကက္ပဲျဖစ္ရမယ္, ခႏၶာဟာ အိုရမယ္ ေသရမယ္လို႔ သိလိုက္တဲ့အခါမွာ အင္အားနဲ႔ စြမ္းအင္ကို ေတြ႔ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ခႏၶာကိုယ္ကို ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနေစခ်င္တယ္၊ အခ်ိန္ၾကာၾကာ တည္ရွိေနေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဆရာေတာ္ အခ်န္ခ်ား၏ ေဟာၾကားခ်က္ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

Original message (Our Real Home) is available (Jan 22, 2011) at

www.accesstoinsight.org/lib/thai/chah/bl111.html

ရွင္အာစာရ

Picture from (Jan 22, 2011):
http://picasaweb.google.com/watnongpahpong/LuangPorChah#5054629244599641650