ဘယ္မွာ (အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္း သို႔မဟုတ္ ဘာသာေသြးမဂၢဇင္းမွာ) ေရးခဲ့တဲ့စာဆိုတာကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။
(က)
၀ါးမ်ိဳအပ္ေသာ အစားအစာတြင္ ပါ၀င္သည့္ အဆီအႏွစ္အေစးသည္ အာဟာရျဖစ္ေၾကာင္း ေလ့လာဖူး၏။ အစာတြင္ အာဟာရ ပါ၀င္သည္။ အာဟာရသည္ သက္ရွိတို႔အတြက္ စြမ္းအင္ထုတ္ေပး၏။ စြမ္းအင္ျဖင့္ သက္ရွိမ်ား သြားလာလႈပ္ရွား ရွင္သန္ၾကသည္။ ဘ၀ရွင္သန္ေရးအတြက္ စြမ္းအင္ရဖို႔ အစာရွာၾကသည္။ သဘာ၀က စီစဥ္ေပးေသာ ဘ၀အလိုက္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အစာရွာၾကသည္။ ရွာေဖြအပ္ေသာ အစာသည္ မြန္ျမတ္ဖို႔လို၏။ မမြန္ျမတ္ေသာ အစာသည္ စားသံုးသူအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း အႏၲရာယ္ေပးတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀န္းက်င္ေလာကကို အႏၲရာယ္မသင့္ေစဘဲ သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ စင္ၾကယ္စြာ အသက္ရွင္ၾကရန္ ျမတ္စြာဘုရား ညႊန္ၾကားေတာ္မူ၏။ မြန္ျမတ္ေသာ အစာကို သံုးေဆာင္မွီ၀ဲ၍ အျပစ္ကင္းေသာ ဘ၀ကို ေမြးျမဴသင့္ၾကသည္။ “အစာ” ႏွင့္ “အသက္”အေၾကာင္း ထိုထိုဤဤ စဥ္းစားရင္း ႐ုတ္တရက္ ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရသည္။
(ခ)
ၾကားလိုက္ရေသာ အသံကို နားလည္သလို ဘာသာျပန္လွ်င္ မလွပေသာ ျမည္သံစြဲ အလကၤာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ေတာထေနေသာ ျမက္ပင္မ်ားၾကားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ငိုခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေပသည္။ ငိုခ်င္းသံရွည္ကို စာစကားျဖင့္ အတိအက် မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုအသံ အႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီဟု ခံစား နားလည္လိုက္သည္။ ကူပါ ကယ္ပါ ေစာင္မပါဟု အသနား ခံေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိခံစားမိသည္။ အေတြ႔အၾကံဳအရ အေျဖကို ႀကိဳသိထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ပိုမိုတိက်ေစရန္ အသံလာရာ ျမက္ေတာထဲသို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စူးစိုက္ၾကည့္၍ စပ္စုလိုက္သည္။ “ကြိ… ကြိ” သို႔မဟုတ္ “က်ိ… က်ိ”ဟူေသာ တုန္ရီရီ ငိုေႂကြးသံက အခ်က္က် ျမည္တမ္းဟစ္ေႂကြး ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ျမက္ပင္မ်ားၾကားမွာ ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ အားၿပိဳင္မႈတစ္ခုပင္တည္း။ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းအလား ေဆာင့္ႂကြားႂကြား ဟန္ပါပါ ထိုင္ေလ့ရွိေသာ ကိုေရႊဖား။ အခုေတာ့ သနားစရာ ဖားသတၱ၀ါ။ သူ၏ ကိုယ္ေနဟန္ ဂုဏ္က်က္သေရကို အေလးမထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔ဘ၀ ရပ္တည္ ရွင္သန္ႏိုင္ေရးအတြက္ အားသြန္လႈပ္ရွား ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရင္း ေျခကားယား လက္ကားယား ကိုး႐ိုးကားရား ျဖစ္ေနရွာသည္။ သူ႔ဘ၀သည္ အဆိုးဘက္သို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ ဦးတည္ေန၏။ သူသည္ မၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေႁမြ၏ အစာအိမ္၀မ္းမီးကို သူ႔ဘ၀ ေရစင္ေရခ်မ္းျဖင့္ သြန္းဖ်န္းၿငိမ္းသတ္ ေပးရေတာ့မည္။ အာသာငန္းငန္း စြဲလမ္းတပ္မက္ေသာ တဏွာျဖင့္ ဖား၏ေျခေတာက္ကို အစာအျဖစ္ ဆြဲယူဖမ္းကိုက္ ထားသည္ကား ျမက္ေလွ်ာေပါက္ တစ္ေကာင္ပင္ျဖစ္သည္။ အဆိပ္မဲ့ေသာ ေႁမြ။ လူတို႔၀န္းက်င္မွာ အႏၲရာယ္မရွိေသာ ေႁမြ။ ရန္စသူကိုပင္ တံု႔ျပန္ ရန္မမူတတ္ရွာေသာ ေႁမြ။ ေအးေဆးလွေသာ သတၱ၀ါပင္ ျဖစ္၏။ ဖားငယ္အတြက္ကား ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ ေသမင္းတမန္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ စိမ္းစိုလွပေသာ ျမက္ပင္မ်ားၾကားမွာ ႐ုတ္တရက္ ေတြ႔လိုက္ရသည္ကား အက်ည္းတန္ေသာ အနိ႒ာ႐ံု ျမင္ကြင္းတစ္ခု။ ေႁမြႏွင့္ဖား။ ဖားႏွင့္ေႁမြ။ သို႔မဟုတ္ အစာတစ္ခု ႏွင့္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းပင္တည္း။
(ဂ)
ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္ကား ေစတနာလွ်င္ အရင္းခံတည္း။ စြမ္းအင္စိုက္ထုတ္၍ ေဆာင္ရြက္အပ္ေသာ အမႈသည္ ရည္ရြယ္ရင္း ေစတနာႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာအက်ိဳးကို ျဖစ္ေစ၏။ ေတာ္မွန္ သင့္ျမတ္ေသာ ကာလေဒသ၌ ျဖဴေသာေစတနာ အရင္းခံျဖင့္ ေဆာင္ရြက္အပ္သည့္ ေသးငယ္ေသာ အမႈသည္ပင္ ႀကီးက်ယ္ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်ိဳးကို ျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္၏။ ခုေနခါ အနီးအနားမွာရွိေသာ ခဲေလးတစ္လံုး၊ တုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ပစ္ေပါက္ ေျခာက္လွန္႔လိုက္လွ်င္ ဖားငယ္၏ အသက္ လြတ္ေျမာက္ခ်မ္းသာ သြားႏိုင္ေပသည္။ သူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ရမည္။ “အသက္တစ္ေခ်ာင္း မေသေကာင္း”ဟု ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက သြန္သင္ထားသည္ပဲ။ “အတၱသမံ ေပမံ နတၳိ”ဟု ဘုရားေဟာ ရွိသည္။ သတၱ၀ါတို႔သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အခ်စ္ဆံုးတည္း။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ တြယ္တာသည္။ အမိ၀မ္းထဲမွာ ဘ၀စခဲ့စဥ္ကပင္ ဘ၀နိကႏၲိကေဘာဘ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ျပန္လည္တပ္မက္မႈ အစပ်ိဳးခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ခ်စ္တတ္သည့္ ပ်ိဳးပင္ကား ေ၀ျဖာေသာအရြက္ စည္ထြားေသာ အကိုင္းအခက္တို႔ျဖင့္ အစဥ္ ႀကီးထြား ရွင္သန္ေနေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး သူ အျမတ္ႏိုးဆံုး လက္ေဆာင္မြန္ကို ေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဖားငယ္၏ အသက္ကို ကယ္တင္ရမည္။ အခ်ိန္မီပါေသးသည္။
(ဃ)
သို႔ေသာ္ ေကာင္းဆိုး နီးေ၀း၊ အေလး အေပါ့၊ အေလ်ာ့ အတင္းစသည့္ ၀ိေရာဓိမ်ား ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းေသာ ေလာက၌ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ ခက္လွသည္။ ဖားငယ္၏ အသက္ကို အလြယ္တကူ ကယ္ဆယ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေန၌ တစ္ဘက္မွာလည္း ဖား၏အသက္ လြတ္ေျမာက္ ခ်မ္းသာသြားသည္ႏွင့္ ေႁမြ၏ အစာ ပ်က္စီး ဆံုး႐ံႈးရေတာ့မည္။ “သူ႔အစာ မဟန္႔တားေကာင္း”ဟု အေမ ဆံုးမဖူးသည္။ သူ႔အစာကို ဟန္႔တားမိလွ်င္ ကိုယ့္ဘ၀ သံသရာမွာ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ရတတ္သည္။ ေခြးျဖစ္လွ်င္ ေခြးငတ္။ ႏြားျဖစ္လွ်င္ ႏြားပိန္။ လူျဖစ္လွ်င္ လူမြဲ။ စည္းစိမ္ပင္ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း မစားရက္ မေသာက္ရက္။ ေရာဂါဆိုး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ . . .။ ေႁမြ၏ အစာကို ဟန္႔တားလိုက္လွ်င္ ၾကံဳေတြ႔ရႏိုင္ေသာ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ဘ၀ကို ေတြးေၾကာက္ ေနမိျပန္သည္။ ဆာေလာင္မြတ္သိမ့္မႈသည္ ဆိုးရြားျပင္းထန္လွေသာ အနားဆိုးတစ္မ်ိဳး မဟုတ္ေပေလာ။ ဆာနာ ငတ္နာကား အခံခက္ေသာ ေရာဂါဆိုးတည္း။ ဖားငယ္၏ အသက္ကို ကယ္တင္လိုေသာ ေစတနာႏွင့္ ေႁမြ၏ အစာကို မဆံုး႐ံႈးေစလိုေသာ စိတ္တို႔က လက္ဖ်စ္တစ္တြက္ အခ်ိန္အတြင္း၌ ကုေဋတစ္သိန္းမက အားၿပိဳင္ျဖစ္ခ်ဳပ္ ေနၾကေလသည္။
(င)
အခိုက္အတန္႔ ေ၀၀ါးေနမိသည္။ ဇီ၀ိန္တစ္ခု ေႂကြပ်က္ရေတာ့မည္။ ထိုအသက္ကို ကယ္လိုက္လွ်င္လည္း တစ္ဘက္၌ အစာကို ဖ်က္ဆီးရာ ေရာက္မည္။ အသက္သည္ပင္ အစာ ျဖစ္ေန၏။ အသက္ဇီ၀ိန္သည္ တန္ဖိုးရွိသကဲ့သို႔ အစာအာဟာရသည္လည္း တန္ဖိုး မနည္းေပ။ “သေဗၺ သတၱာ အာဟာရ႒ိတိကာ။” အစာအာဟာရရွိမွ ဘ၀ ရပ္တည္ ရွင္သန္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔သာ အာဟာရမည္သည္ မဟုတ္ေပ။ ၀ါးမ်ိဳ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာ၍ အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ရွင္သန္ႏိုင္ၾကသည္။ ပီတိစား၍ အားရွိၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အသက္ရွင္ႏိုင္ၾကသည္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေပ်ာ္ျမဴးႏိုင္ၾကသည္။ ျဗဟၼာႀကီးမ်ား ပီတိဘကၡကို သံုးေဆာင္မွီ၀ဲၾကသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ အစာသည္ အသက္ေလာက္ အေရးမႀကီးေပ။ အစာတစ္ခုခုကို မစားသံုးရလွ်င္ အျခားအစာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို စား၍ အသက္ရွင္ႏိုင္ေသးသည္။ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ အစာကိုပင္ စားသံုးခြင့္ ၾကံဳႏိုင္ေသးသည္။ အသက္မွာမူ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ရွင္႐ိုး မရွိ။ တစ္ဘ၀တာမွာ အသက္တစ္ခုသာ ရသည္။ တန္ေတာ့…။ ဖားငယ္၏ အသက္ကို ကယ္တင္ရမည္။ အခ်ိန္မီပါေသးသည္။
(စ)
“ဖုန္း…”
“ေရွာ…”
အလြယ္ေတြ႔ရေသာ ခဲတစ္လံုးႏွင့္ ပစ္ေပါက္၍ ေႁမြကို ေျခာက္လွန္႔လိုက္သည္။ ေႁမြသည္ အသက္အႏၲရာယ္ စိုးရိမ္သြားသည္လား မသိႏိုင္။ အစြမ္းကုန္ ဖမ္းကိုက္ ဆြဲမ်ိဳထားအပ္ေသာ သူ႔အစာ ဖားငယ္ကို လႊတ္၍ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းသြားသည္။ အျမင့္ဆံုး အရွိန္ျဖင့္ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ ထြက္ေျပးေလသည္။ သူ႔အစာကို ဟန္႔တားသည့္အတြက္ ေျပးရင္းလႊားရင္း က်ိန္တြယ္ေရရြတ္ သြားႏိုင္သည္။ “လြတ္သြားတဲ့ဖားက ပိုႀကီးတယ္”ဟု ထင္ေကာင္းထင္မည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေသေဘးမွ သီသီေလး လြတ္ခဲ့ေသာ ဖားငယ္ကား နာက်င္ခံခက္ေသာ ေ၀ဒနာဆိုးကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရရွာ၏။ လႈိက္ဖိုလႈိက္ဖိုႏွင့္ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ေငးၾကည့္ေနရွာသည္။ အသက္ကယ္ခဲ့သည့္ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးစကားျဖင့္ တံု႔ျပန္ ဂုဏ္ျပဳခ်င္ဟန္တူသည္။ သူဆိုလိုေသာ ေက်းဇူးစကားမ်ား သူ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေနသည္။ မွင္တက္မိ၍ ၿငိမ္ေနေသာ ဖားငယ္သည္ ႐ုတ္တရက္ အသက္၀င္လာၿပီး ခုန္ဆြခုန္ဆြ ထြက္ေျပးေလ၏။ ၿငိမ္သက္ေနျခင္းျဖင့္ သူ႔အတြက္ အႏၲရာယ္ မကင္းႏိုင္ေသးဟု တြက္ဆမိလိမ့္မည္။ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ကိုပင္ သူ႔ရန္သူ၊ သူ႔အတြက္ အႏၲရာယ္ေကာင္ဟု အမွတ္မွားသြားေလမည္လား။ မည္သို႔ဆိုေစ သူ ခ်မ္းသာသြားေလၿပီ။ ေအးခ်မ္း လံုျခံဳရာမွာ ေမွးစက္နားခိုဖို႔ ဖားငယ္ ထြက္ေျပးသြားပါၿပီ။
(ဆ)
အသက္တစ္ေခ်ာင္း ခ်မ္းသာသြားေလၿပီ။ မြန္ျမတ္ေသာ အလုပ္တစ္ခု ေဆာင္ရြက္လိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ရသည္။ အသက္ကယ္ျခင္းထက္ မြန္ျမတ္ေသာ အလုပ္ မရွိေတာ့ၿပီတည္း။ သူတစ္ထူး၏ ခ်မ္းသာကို ဖန္တီးေပးႏိုင္သူသည္ ျမင့္ျမတ္၏။ သူတစ္ထူးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေသာ ခ်မ္းသာႏွင့္ ထိုခ်မ္းသာကို ဖန္တီးသူ၏ ဂုဏ္သိန္သည္ တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးက်၏။ ေလာကစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ေလ ဂုဏ္က်က္သေရ ႀကီးျမတ္ေလတည္း။ သို႔ျဖစ္၍ ေလာကခ်မ္းသာ ေလာကေကာင္းက်ိဳး အားသြန္သည္ပိုး ထမ္းရြက္ကာ ဂုဏ္အသေရ တိုးျမင့္ႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆုေခၽြ ေနမိေတာ့သည္။
ကၽြတ္လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ရွင္အာစာရ
post အေရးအသားက ေကာင္းလြန္းတယ္ ဘုရား.. ေကာင္းလင့္ေတး၊ ေကာင္းလင့္ေတး၊ ေကာင္းလင့္ေတး..
ReplyDeleteဒီ post ကိုျမင္ေတာ့ ဟိုးတစ္ခါ တပည့္ေတာ္ ေျဖခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းကို သတိရမိတယ္.. ဘုန္းဘုန္း post နဲ႔ ဆင္တူပဲ.. ေျမြက ဖားကိုၿမိဳေတာ့မယ္၊ ကိုယ္ကလည္း ကယ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားဆို ဖားကို ကယ္မွာလားတဲ့.. အဲဒီတုန္းက တပည့္ေတာ္ ဘုန္းဘုန္းေလာက္ မရင့္က်က္ အသိဉာဏ္ မႂကြယ္ေသးေပမယ့္ ကယ္မွာလို႔ပဲ ေျဖခဲ့တယ္။ အစာဆာေလာင္မႈဒဏ္ ခံရမယ့္ ေျမြအတြက္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာခ့ဲ မိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျဖကေတာ့ ကယ္မယ္ပဲ..။
ဘုန္းဘုန္း က်န္းမာပါေစ။
ရိုေသစြာ ဦးတင္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား..
တစ္ပါးသူအသက္ကို ကယ္တင္လိုက္ရတဲ့အတြက္ က်န္တစ္ဦးမွာ အစာမဝျဖစ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ အရာရာမွာ ရေတာင့္ရခဲ အသက္ထက္ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ တပည့္ေတာ္မ ထင္ျမင္ယူဆပါတယ္ ဘုရား။
ReplyDelete