The Way to Nibbana (Part 7) - နိဗၺာန္လမ္း (အပိုင္း ၇)

တစ္ခါေသာ္ ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူစဥ္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဇာတ္နိမ့္သူဟု စြပ္စြဲ၏။ ဘုရားရွင္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ သည္းခံ၍ ဘ၀ပဋိသေႏၶသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို နိမ့္က်သူျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယုတ္မာေသာ အက်င့္ကသာ လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ထိုပုဏၰားသည္ ဘုရားရွင္၏ သာ၀က ျဖစ္သြား၏။

လူတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းခံႂကြရန္ ဖိတ္ၾကားၿပီး ထိုေခတ္က အယုတ္မာဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည့္ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေလ၏။ ဘုရားရွင္သည္ “လူယုတ္မာ” “လူရမ္းကား” “ႏြားႀကီး” စသည္ျဖင့္ အေခၚခံေတာ္ မူခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္သည္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေတာ္ မမူခဲ့ေပ။ တံု႔ျပန္ေတာ္မမူခဲ့ေပ။ သင့္အိမ္သို႔ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္လာသည့္အခါ မည္သို႔ ျပဳက်င့္မည္နည္းဟု ဘုရားရွင္သည္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ထိုသူကို ေမးေတာ္မူ၏။ ဧည့္သည္တို႔ကို စားေသာက္ဖြယ္တို႔ျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထိုသူက ေျဖ၏။

“ေကာင္းၿပီ။ ဧည့္သည္တို႔က မစားလွ်င္ သင္ မည္သို႔ ျပဳမည္နည္း”ဟု ဘုရားရွင္ ေမးေတာ္မူ၏။

“ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ စားေသာက္ဖြယ္တို႔ကို ကိုယ္တိုင္ စားမည္”ဟု ထိုသူက ေျဖ၏။

“ေကာင္းပါၿပီ ဒကာ။ သင္က ငါ့ကို သင့္အိမ္ ဆြမ္းခံႂကြဖို႔ ဖိတ္ခဲ့၏။ သင္က ငါ့ကို ဆဲေရးျခင္း မ်ိဳးစံုနဲ႔ ဧည့္ခံခဲ့ၿပီ။ ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈကို ငါ လက္မခံ။ ျပန္ယူပါ”ဟု ေအးေဆးစြာ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္သူ၏ စ႐ိုက္လကၡဏာသည္ လံုး၀ ေျပာင္းလဲသြား၏။

“လက္တံု႔မျပန္ၾကကုန္လင့္။ သူတစ္ပါးတို႔၏ ဆဲေရးမႈကို ခံရေသာအခါ ကြဲပ်က္ေနေသာ ေမာင္းကဲ့သို႔ ဆိတ္ဆိတ္ေနေလာ့။ ဤသို႔ ျပဳက်င့္လွ်င္ ‘ငါသည္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္ၿပီ’ဟု မသိေသာ္လည္း နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီးသူဟု မွတ္ယူအပ္၏။” ဤကား ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ ျဖစ္ေပသည္။

ဤသည္တို႔ကား စည္းကမ္းမဲ့ေနေသာ ယေန႔ကမၻာ၌ နားစိုက္ေထာင္သင့္ေသာ အဖိုးတန္ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

တစ္ခါေသာ္ နန္းတြင္းသူ တစ္ေယာက္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဆဲေရးပုတ္ခတ္ရန္ အမူးသမားတို႔ကို ေစလႊတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္၏ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္ေသာ ရွင္အာနႏၵာသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ အျခားတစ္ေနရာသို႔ ႂကြေတာ္မူရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္၏။ ဘုရားရွင္ကား တုန္လႈပ္ေတာ္ မမူေပ။

အျခား အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္သည္ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ ရွိဟန္ျပဳ၍ ထိုကိုယ္၀န္သည္ ဘုရားရွင္၏ ကိုယ္၀န္ျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို စြပ္စြဲ၏။ ၿပိဳင္ဘက္ တိတၱိတို႔ သတ္ျဖတ္အပ္ေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ဘုရားရွင္ သတ္သည္ဟု အစြပ္စြဲ ခံခဲ့ရ၏။ ဘုရားရွင္၏ ညီ၀မ္းကြဲလည္းျဖစ္ တပည့္သာ၀ကလည္း ျဖစ္ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ေတာင္ကမ္းပါးမွေန၍ ဘုရားရွင္ အေပၚသို႔ ေက်ာက္တံုးလွိမ့္ခ် က်ိတ္သတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့၏။ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀က တစ္ခ်ိဳ႕သည္ ဘုရားရွင္ကို မနာလို၀န္တိုသူ ခြဲျခားဆက္ဆံတတ္သူ ဘက္လိုက္သူ စသည္ျဖင့္ စြပ္စြဲခဲ့ၾက၏။

တစ္ဘက္ကလည္း ဘုရားရွင္ကို ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ ျပဳခဲ့ၾက၏။ ဘုရင္မင္းျမတ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ ၀ပ္စင္းခယ ခဲ့ၾကသည္။ အေလးအျမတ္ ျပဳခဲ့ၾကသည္။

ဘုရားရွင္သည္ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ ဥေပကၡာကို က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲမွန္သမွ်ကို ေျမမဟီကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ လက္ခံေတာ္မူခဲ့၏။

ျခေသၤ့မင္းသည္ မည္သို႔ေသာ အသံကို ၾကားရသည္ျဖစ္ေစ မေၾကာက္ရြံ႕ မတုန္လႈပ္ သကဲ့သို႔ ပါးစပ္မေစာင့္သူတို႔၏ အဆိပ္ျပင္းသည့္ ႏႈတ္လွံထိုးခ်က္တို႔ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္သင့္ေပ။ ေလသည္ ပိုက္ကြန္တို႔၌ မၿငိကပ္သကဲ့သို႔ အေျပာင္းအလဲမ်ားေသာ ဤကမၻာ၏ မေရရာသည့္ သာယာဖြယ္တို႔၌ မတြယ္ၿငိသင့္ေပ။ ရႊံ႕ညြန္မွ ေပါက္ဖြားခဲ့ေသာ ၾကာပန္းကို ညႊန္အညစ္အေၾကး မေပးက်ံႏိုင္သကဲ့သို႔ ေလာကီေသြးေဆာင္မႈတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈ မခံရေအာင္ ေနထိုင္သင့္၏။ အျမဲတမ္း တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္သင့္၏။

ေမတၱာသည္ သတၱ၀ါ အားလံုးတို႔ကို အာ႐ံုျပဳ၏။ က႐ုဏာသည္ ဒုကၡိတ သတၱ၀ါတို႔ကို အာ႐ံုျပဳ၏။ မုဒိတာသည္ သုခိတ သတၱ၀ါတို႔ကို အာ႐ံုျပဳ၏။ ဥေပကၡာသည္ ေကာင္းျမတ္သူ ဆိုးသြမ္းသူ၊ ခ်စ္အပ္သူ မခ်စ္အပ္သူ၊ ႏွစ္သက္အပ္သူ မႏွစ္သက္အပ္သူ အားလံုးတို႔ကို အာ႐ံုျပဳ၏။

ဤဘ၀မွာပင္ နတ္ျဗဟၼာတို႔ကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္လိုသူသည္ လူသားအားလံုးတို႔၏ သႏၲာန္၌ ကိန္း၀ပ္ တည္ရွိေနၿပီး ျဖစ္ေသာ ဤျဗဟၼ၀ိဟာရတရား ေလးပါးတို႔ကို ေန႔စဥ္ က်င့္သံုးႏိုင္၏။

မိမိကိုယ္ကို အျပည့္အ၀ဆံုးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစလိုလွ်င္၊ က်င္လည္ရာရာ သံသရာ မေရမတြက္ ႏိုင္ေသာ ဘ၀တို႔၌ က႐ုဏာတရား ႀကီးမားစြာျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ အစီးအပြားကို ရြက္ေဆာင္လိုပါလွ်င္ ပါရမီ ဆယ္ပါးတို႔ကို အားသြန္၍ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္၏။ ေနာက္ဆံုး၌ အထြတ္ျမတ္ဆံုး ဥာဏ္အလင္းကို ရရွိသူ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။

နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုႏွင့္ ရရွိျခင္းျဖင့္ တဏွာမွန္သမွ်ကို သုတ္သင္လိုသူ၊ ဒုကၡကို အဆံုးသတ္လိုသူသည္ မူရင္းမပ်က္ စင္ၾကယ္စြာ တည္ရွိဆဲ အက်င့္လမ္းျဖစ္သည့္ မဂၢင္ရွစ္ပါး တရားထူး တရားျမတ္တို႔ကို လံု႔လႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ႏိုင္၏။

ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ အေလးအနက္ တိုက္တြန္းေတာ္မူခဲ့သည္မွာ ဤသို႔ ျဖစ္၏။

“ရဟန္းတို႔ ဥပမာ ဆိုပါစို႔။ ႀကီးက်ယ္ေသာ ဤကမၻာေျမသည္ ေရထုျဖစ္သြား၏။ လူတစ္ေယာက္သည္ အေပါက္တစ္ခုသာပါေသာ ထမ္းပိုးတစ္ခုကို ထိုေရထုသို႔ ပစ္ခ်၏။ အေရွ႕အရပ္မွ တိုက္ခတ္ေသာေလသည္ ထိုထမ္းပိုးကို အေနာက္အရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ အေနာက္အရပ္မွ တိုက္ခတ္ေသာေလသည္ အေရွ႕အရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ေျမာက္အရပ္မွာ လာေသာေလသည္ ေတာင္အရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ေတာင္အရပ္မွ လာေသာေလသည္ ေျမာက္အရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြား၏။ ေရမ်က္ႏွာျပင္သို႔ အႏွစ္တစ္ရာၾကာမွ တစ္ႀကိမ္သာ ေပၚတတ္ေသာ မ်က္လံုးတစ္ဘက္သာပါသည့္ လိပ္ကန္းတစ္ေကာင္ ရွိေလရာ တစ္ခါေသာ ထိုလိပ္သည္ ထမ္းပိုးေပါက္၌ လည္ပင္းစြပ္မိေလ၏။”

“အရွင္ဘုရား။ ထိုသို႔ ထမ္းပိုးေပါက္၌ လိပ္၏လည္ပင္း စြပ္မိမည့္ အေရးသည္ ခက္ခဲလွပါေပ၏။”

“ရဟန္းတို႔။ ထို႔အတူပင္ လူအျဖစ္ ေမြးဖြားရန္ ခဲယဥ္း၏။ ေလာက၌ သဗၺညဳ ဘုရားရဟႏၲာ တထာဂတတို႔ ပြင့္ထြန္းရန္ ခဲယဥ္း၏။ တထာဂတမည္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူသည့္ ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယတို႔ ေလာကအလယ္ ထြန္းလင္းတည္ရွိရန္ ခဲ့ယဥ္း၏။”

“ရဟန္းတို႔။ စင္စစ္ေသာ္ကား ယခုအခါ လူ႔အျဖစ္ကို ရေနေလၿပီ။ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူေနၿပီ။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသည့္ ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယတို႔ ေလာကအလယ္ ထြန္းလင္းတည္ရွိ ေနေလၿပီ။”

“ရဟန္းတို႔။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ 'ဤကား ဒုကၡတည္း၊ ဤကား ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းတည္း၊ ဤကား ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာတည္း၊ ဤကား ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာသို႔ ေရာက္ေစသည့္ နည္းလမ္းတည္း'ဟု သိႏိုင္ရန္အတြက္ လံု႔လႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကရေပမည္။”

နာဒရေထရ္ ၏  The Way to Nibbana ကို ဘာသာ ျပန္ဆိုပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။