A Personal Experience (Part 3, the End) - ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္တစ္ခု (အပိုင္း ၃၊ နိဂံုး)

(. . . . . မွ အဆက္)

ဘုရားရွင္ရဲ့ နည္းလမ္းအတိုင္း သဘာဝတရားကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေလ့လာၾကည့္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ခိုင္မာတဲ့သေဘာ မရွိပါလားလို႔ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼအေပၚ ေလ့လာခ်က္က အရာရာဟာ ျဖစ္ပ်က္တုန္လႈပ္မႈ မွ်သာ ပါလား ဆိုတဲ့ ေတြ႔ရွိမႈဆီ ဦးတည္ပါတယ္။

သေဗၺာ ပဇၨလိေတာ ေလာေကာ၊ သေဗၺာ ေလာေကာ ပကမၸိေတာ-တစ္ေလာကလံုး ေလာင္ၿမႇိဳက္ေန၏။ တစ္ေလာကလံုး တုန္လႈပ္ေန၏-တဲ့။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာင္ကြ်မ္းျခင္း၊ တုန္းလႈပ္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ တည္ျမဲတာရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ေလာကကို ဘယ္သူမွ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။ “ငါ” ဒါမွမဟုတ္ “ငါ့ဥစၥာ” ဒါမွမဟုတ္ “ငါ့ဝိဥာဥ္”အျဖစ္ ညႊန္ျပလို႔ ရတဲ့အရာ မရွိပါဘူး။

ကိုယ္ေတြ႔အဆင့္မွာ ၾကံဳရတဲ့ အနိစၥကို သိျမင္ျခင္းက သညာကို အနတၱဆီ အလိုလို ဦးတည္ေနတဲ့ အနိစၥသညာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ေပးပါတယ္။ ဒီသညာက နိဗၺာန္ကို ေတြ႔ၾကံဳခံစားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အနိစၥသညိေနာ ဟိ အနတၱသညာ သဏၭာတိ။ အသၼိမာနသမုဂၣါတံ ပါပုဏာတိ ဒိေ႒ဝ ဓေမၼ နိဗၺာနႏၲိ။ အနိစၥသညာျဖစ္ရင္ အနတၱသညာ ျဖစ္ပါတယ္။ “ငါ”လို႔ထင္မွတ္ေထာင္လႊား ေနတာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္က်င့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ “ထာဝရဝိဥာဥ္ မရွိဘူး”လို႔ ပါးစပ္ကေတာ့ ေျပာမယ္ဆို ေျပာႏိုင္ပါရဲ့။ အတၱေတြ ျပည့္ေနရင္ေတာ့ ဗုဒၶတရားေတာ္ဟာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

လူ႔အတၱဟာ အားေကာင္းပါတယ္။ အနတၱကို ကိုယ္ေတြ႔မသိဘဲ အနတၱသေဘာကိုသာ ယူစြဲထားရင္ အသံုးမဝင္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္သိတဲ့ အခါမွာေတာ့ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ အနတၱဆိုတာ အဲဒါပါပဲ။ လက္ေတြ႔ နားလည္ျခင္းအားျဖင့္ အလိုအေလ်ာက္ အတၱေက်ေပ်ာက္သြားတဲ့ အဆင့္ ေရာက္ေအာင္ ပညာက ပို႔ေပးပါတယ္။

အဲဒါဟာ ဥာဏ္ကစားပြဲလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ခံစားမႈ ကစားပြဲလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာေရး ကစားပြဲလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါဟာ မ်က္စိမွိတ္ ယံုရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားေသဝါဒ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုးကြယ္မႈ နည္းစနစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒႆနမဟုတ္ပါဘူး။ ခရစ္ယန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မြတ္ဆလင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟိႏၵဴပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ိန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အိႏၵိယပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါကစၥတန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုရွားပဲျဖစ္ျဖစ္ တ႐ုတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုး နားလည္ႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိပါဘူး။ သဘာဝဥပေဒသဟာ က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ လူတိုင္း လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။

ဒါဟာ ဗုဒၶ ေတြ႔ရွိခဲ့တဲ့ အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္တုန္းက ဒီတရားကို တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ခံခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္မခံခဲ့ဘူး။ ဗုဒၶက လမ္းျပေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဗုဒၶက သင့္ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လက္မခံေစခ်င္ဘူး။ အမွန္တရားကို သင္ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြဖို႔ ဗုဒၶက သင့္ကို နည္းလမ္းေပးပါတယ္။

ကမၻာေျမ လံုးဝန္းတဲ့အေၾကာင္း ဂယ္လီလီယိုဆိုတဲ့သူက ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာေျမဟာ သူ႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဝင္႐ိုးေပၚမွာ လည္ပတ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း သူပဲ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ လက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ လက္မခံခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒါကို အမွန္တရားအျဖစ္ အားလံုးက လက္ခံလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အမွန္တရားဟာ အမွန္တရားပါပဲ။ ကမၻာေျမဟာ ဂယ္လီလီယို မေမြးခင္ကတည္းက လံုးဝန္းေနတာပါ။ ဂယ္လီလီယိုရဲ့ ေခတ္တုန္းကလည္း ကမၻာေျမဟာ လံုးဝန္းေနတာပါပဲ။ ဂယ္လီလီယို မရွိတဲ့ေနာက္မွာလည္း ကမၻာေျမဟာ လံုးဝန္းေနတာပါပဲ။

ကမၻာေျမဆြဲအားနိယာမကို နယူတန္ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီနိယာမကို သူပဲ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ကမၻေျမဆြဲအားနိယာမဟာ နယူတန္ မေမြးခင္ကတည္းက ရွိခဲ့တာပဲ။ သူေခတ္တုန္းကလည္း ရွိတာပဲ။ သူမရွိတဲ့ေနာက္လည္း ရွိေနမွာပါပဲ။

အလားတူပါပဲ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နိယာမဟာ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မမူခင္ ကတည္းက ရွိခဲ့တာပဲ။ ဗုဒၶေခတ္မွာလည္း ရွိခဲ့တာပဲ။ ဗုဒၶမရွိတဲ့ေနာက္လည္း ရွိေနဦးမွာပါပဲ။ ဒါဟာ သဘာဝနိယာမ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶပြင့္ပြင့္ မပြင့္ပြင့္ ဓမၼနိယာမဟာ ထာဝရ တည္ရွိေနပါတယ္။ ဗုဒၶ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဥပၸါဒါ ဝါ အႏုပၸါဒါ ဝါ တထာဂတာနံ ဌိတာဝ သာ ဓမၼဓာတု ဓမၼ႒ိတတတာ ဓမၼနိယာမတာ ဣဒပၸစၥယတာ။ ဘုရားရွင္တို႔ ပြင့္ထြန္းသည္ျဖစ္ေစ မပြင့္ထြန္းသည္ျဖစ္ေစ ဇာတိ ဇရာ မရဏတို႔ ရွိေနမည္။ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ေပၚမႈ ရွိေနမည္။ ဇရာမရဏ စသည္တို႔၏ အရင္းခံ အေၾကာင္းတရားမ်ား ရွိေနမည္-တဲ့။

အေျခခံျဖစ္တဲ့ နာမ္႐ုပ္ေပါင္းစည္းမႈထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို အဝိဇၨာေၾကာင့္ မသိတာပါ။ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးမွာ အာ႐ံုခံစားမႈ ေဝဒနာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု အျမဲတမ္း ရွိေနပါတယ္။ ဘဝရွိရင္ ေဝဒနာ ရွိတာပါပဲ။ ဒြါရေျခာက္ပါးဟာ သက္ဆိုင္ရာ အာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေဝဒနာ ျဖစ္ေပၚလာေရာ။ ဖႆပစၥယာ ေဝဒနာ-တဲ့။ ေဝဒနာကို ခံစားႏိုင္စြမ္း မရွိရင္ ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာ-ဆိုတာကို ဘယ္လိုလုပ္ နားလည္မွာတဲ့လဲ။ ဒီသဘာဝဟာ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္ မမူခင္ကလည္း ရွိခဲ့တာပါပဲ။ ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာ-ဆိုတာ ဘုရားမပြင့္ခင္ ကတည္းက ရွိခဲ့တာပါ။ ဒီ နိယာမ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘုရား ပြင့္ေတာ့လည္း ရွိေနခဲ့တာပဲ။ ဘုရားရွင္ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္မွာလည္း ရွိေနဦးမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဓမၼဆိုတဲ့ နိယာမဟာ ထာဝရတည္ေနတဲ့ အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဧသဓေမၼာ သနႏၲေနာ-တဲ့။ ဓမၼဆိုတာ အျမဲတည္တဲ့ သနႏၲန-ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရား ပြင့္ပြင့္ မပြင့္ပြင့္ေပါ့။ အဲဒီ ဓမၼကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ထုတ္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဓမၼကို အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ဒီဓမၼကို က႐ုဏာေတာ္ အျပည့္နဲ႔ တစ္ျခား သတၱဝါေတြဆီ အေရာက္ ျဖန္႔ေဝခဲ့ ပါတယ္။

“႐ႈၾကည့္ပါေလာ့။ သင္ ဤသို႔ ဒုကၡေရာက္ေန၏။ ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာ။ ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာ။ ႐ႈစမ္းပါေလာ့။ ဒုကၡလြတ္ေျမာက္ရာ နည္းလမ္း ငါေပးမည္။ ေဝဒနာ ရွိေသာ္လည္း တဏွာ မရွိေတာ့ေပ။ ေဝဒနာကို ခံစားတိုင္း ပညာျဖင့္ သံုးသပ္ပါေလာ့။ အိုး... အနိစၥ အနိစၥ။ ဤေဝဒနာျဖစ္ေစ တစ္ျခားေဝဒနာျဖစ္ေစ အနိစၥျဖစ္၏။ အနိစၥသာတည္း”တဲ့။

ေဝဒနာမွန္သမွ် အနိစၥျဖစ္သည္-လို႔ အယူဝါဒ ဒႆနျဖစ္ ထူေထာင္လာရင္ေတာ့ ဘာမွ အက်ိဳး မရွိပါဘူး။ အဲဒါဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ ယံုၾကည္မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “႐ႈေလာ့။ ေဝဒနာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီ။ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ကြယ္ေပ်ာက္ေပသည္။ ေဝဒနာတစ္ခု မည္သို႔ပင္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိေနပါေစç ခံစားမႈတစ္ခု မည္သို႔ပင္ မသာယာဖြယ္ ျဖစ္ေနပါေစ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္း သေဘာရွိ၏။ ေဝဒနာတစ္ခု မည္မွ်ပင္ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းေနပါေစ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္း သေဘာရွိ၏။ ျဖစ္-ပ်က္ç ျဖစ္-ပ်က္”လို႔ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ .....။

“သမုဒယဓမၼာႏုပႆီ ဝိဟရတိç ဝယဓမၼာႏုပႆီ ဝိဟရတိ-ျဖစ္ေပၚလာမႈကို ႐ႈမွတ္၍ ေန၏။ ပ်က္သုဥ္းသြားမႈကို ႐ႈမွတ္၍ ေန၏”ဆိုတဲ့အတိုင္း ျဖစ္-ပ်က္ကို အျမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ ေနရပါမယ္။ ဝဒနာဟာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအထိ တည္ေနတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ပဲ ကြာမယ္၊ ကြယ္ ေပ်ာက္ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ႐ႈမွတ္တဲ့ ေယာဂီဟာ ေယာက်ာ္းျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း ျဖစ္ေပၚ လာသမွ်ဟာ ရပ္တံ့တည္ေနျခင္း မရွိဘဲ ကြယ္ေပ်ာက္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားပါလားလို႔ ေတြ႔ၾကံဳရပါတယ္။

ျဖစ္လာတာနဲ႔ပဲ တကယ္ ျမန္ျမန္ႀကီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္...။ သမုဒယဝယဓမၼႏုပႆီ ဝိဟရတိ- ျဖစ္ပ်က္ကို ႐ႈမွတ္၍ ေန၏-တဲ့ ေဝဒနာဆိုတာ အၿမဲရွိေနပါတယ္။ ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ ျဖစ္လာၿပီး ပ်က္သြားတာပဲ။ ဒီေဝဒနာကို လူက တံု႔ျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္သက္စရာ ဆိုရင္ ေလာဘနဲ႔ တံု႔ျပန္ပါတယ္။ မႏွစ္သက္စရာ ဆိုရင္ ေဒါသနဲ႔ တံု႔ျပန္ပါတယ္။

သတၱ၀ါဟာ ဒါကိုပဲ တစ္ဘဝလံုး လုပ္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ဒုကၡေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ့ ဖန္တီး ေနပါတယ္။ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ ဆပြားတိုးခ်ဲ႕ ေနပါတယ္။ ႐ႈၾကည့္စမ္းပါ။ ဒုကၡလြတ္ေျမာက္ရာလမ္း ရွိပါတယ္။

ေဝဒနာနိေရာဓာ တဏွာနိေရာေဓာ။ တဏွာနိေရာဓာ ဥပါဒါနနိေရာေဓာ။ ခံစားမႈ ခ်ဳပ္ရင္ တပ္မက္မႈ ၿငိမ္းပါတယ္။ တပ္မက္မႈ ကင္းရင္ စြဲလမ္းမႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ႐ုပ္နာမ္သံသရာက လြတ္ေျမာက္ရာဆီ ေရာက္သြားတာပါပဲ။

ဗုဒၶဟာ တရားေတြပဲ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားေဟာ႐ံု ေဟာခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ ဗုဒၶဟာ ကမၻာ့ဒႆနပညာရွင္ေတြ ၾကားထဲမွာ သူလိုကိုယ္လိုပဲ ျဖစ္ေန မွာေပါ့။ ပရမတၳသစၥာကို ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ခံစား နားလည္လို႔ ဘုရားျဖစ္လာၿပီး သူသိတာကို တစ္ျခားသူေတြ ေတြ႔ၾကံဳခံစား နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္ေဟာၾကား သင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ တရားေတာ္ဟာ လက္ေတြ႔ သေဘာတရား ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ တကယ္လို႔ ဆင္ျခင္တံုတရားအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းသာ ျဖစ္ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဗုဒၶရဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ဟုတ္ရဲ့လားလို႔ သံသယ ျဖစ္မိမွာပါ။

“အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဂဝတ္ဂီတက်မ္းက ဒီလို ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဥပနိသ်ဒ္က်မ္းက ဒီလို ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ အံ့ဩစရာ ေကာင္းပါတယ္။  အလြန္ကို ေကာင္းပါတယ္။”လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္ က်င့္သံုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ “႐ႈစမ္းပါ။ ဒါဟာ ေလာဘက လြတ္ေျမာက္မယ့္ လမ္းပဲ။ ဒါဟာ ေဒါသက လြတ္ေျမာက္ မယ့္ လမ္းပဲ”လို႔ နည္းညႊန္တာကို ခံယူခဲ့ရလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေက်နပ္ခဲ့တာပါ။

အံ့ဩစရာေကာင္းတဲ့ ဒီ ဓမၼႏိုင္ငံေတာ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား မူရင္းအတိုင္း သန္႔စင္စြာ ထိန္းသိန္းထားတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေမြးဖြားရတာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ ကံေကာင္းပါတယ္။ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးရမယ့္ တရားျဖစ္တဲ့ ဝိပႆနာဟာ ဒီႏိုင္ငံမွာ တည္ရွိေနပါတယ္။ အတံု႔အလွည့္ ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ က႐ုဏာတရား ႀကီးမားစြာနဲ႔ သင္ျပေပးတဲ့ သူေတာ္စင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့တာ အလြန္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္တုန္းက ျမန္မာဟာ ထူးျခားတဲ့ အဆင့္တစ္ေနရာမွာ တည္ရွိခဲ့ပါတယ္။

ဗုဒၶဟာ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိလို႔ ဝိမုတၱိသုခ သမာပတ္ခ်မ္းကို ခုနစ္ရက္ ခုနစ္လီ ခံစားၿပီးတဲ့ေနာက္ တပုႆ နဲ႔ ဘလႅိကဆိုတဲ့ ျမန္မာကုန္သည္ႏွစ္ေယာက္ လွဴဒါန္းတဲ့ ပ်ားဆုပ္မုန္႔ကို ပထမဆံုး ဆြမ္းအျဖစ္ ဘုဥ္းေပးေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ ကုန္သည္ညီေနာင္ဟာ ဘုရားနဲ႔ တရားကို ကိုးကြယ္ယံုၾကည္တဲ့ ပထမဆံုး သာဝက (ေဒြဝါစိကဥပသကာ) ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ ပါတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆံုးလည္းျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ခုသာ ရွိေသးတဲ့ သရဏဂံု (ဘုရားႏွင့္ တရားကို ကိုးကြယ္ျခင္း)လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ျမန္မာကုန္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကို သရီရဓာတု (ဆံေတာ္)မ်ား သူ႔ဦးေခါင္းက ႏႈတ္ၿပီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶသက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္က ေပးခဲ့တဲ့ဓာတ္ေတာ္လည္းျဖစ္၊ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေပးခဲ့တာလည္းျဖစ္၊ ဗုဒၶသက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က ဒီလိုလက္ေဆာင္မ်ိဳး တစ္ခါပဲ ေပးခဲ့တာလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို ထူးျခားပါတယ္။ ဗုဒၶ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္တုန္းက ေပးေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဒီဓာတ္ေတာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ဟာ ဂုဏ္က်က္သေရရွိတဲ့ သာဓကတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာဟာ ဘုရားရွင္ရဲ့ သရီရဓာတ္ေတာ္ကို ထိန္းသိမ္းထား႐ံုတင္ မကပါဘူး။ ေထာင္စုႏွစ္ေတြ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပရိယတၲိ-သဒၶမၼကိုလည္း ေစာင့္ထိန္းထားပါတယ္။ ပဋိပတၲိကိုလည္း ေစာင့္ထိန္းထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဝိပႆနာ အက်င့္ေပါ့။

ဒီေန႔ ဝိပသႆနာဟာ ကမၻာတစ္ဝွန္းလံုး ျပန္႔ႏွံ႔ ေနပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ ျမန္မာကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိႏၵိယကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခား ေထရဝါဒ ႏိုင္ငံကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မဟာယာန ႏိုင္ငံကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာ့ဘယ္ေနရာကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အေရးအႀကီးဆံုးက ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ လက္ေတြ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အားလံုး စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဓမၼရသကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျမည္းစမ္းခြင့္ ရၾကပါေစ။ အားလံုး ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ။ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ စစ္မွန္တဲ့ ညီညြတ္မွ်တမႈ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အားလံုး ခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။ တကယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။

ဘဝတု သဗၺမဂၤလံ။ သတၱဝါအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ဂိုအင္ဂါ

အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္းမွာ ထည့္ခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ အတြဲ အမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

:)

ရွင္အာစာရ

Ref (10 May 2011):

http://www.vridhamma.org/en2004-13

http://www.mail-archive.com/mabindo@yahoogroups.com/msg00038.html